Recensie Dark Matter: Pearl Jam klinkt als een geoliede stadionmachine

“Zonder te overdrijven, denk ik dat dit ons beste werk is.” Frontman Eddie Vedder (59) wond er in februari geen doekjes om tijdens een voorproefje voor de pers in Los Angeles. Pearl Jams twaalfde album Dark Matter zou volgens de frontman het beste werk zijn van de band, die al 34 jaar actief is en zijn oorsprong vindt in de grungescene van Seattle, met onder meer Nirvana, Alice In Chains en Soundgarden.

In tegenstelling tot de andere bands bezat Pearl Jam een grotere hang naar hardrock uit de jaren zeventig, zoals die van Led Zeppelin en The Who, terwijl de rest de voorkeur gaf aan noiserock van Sonic Youth en de Pixies.

Ook op Dark Matter is deze voorliefde voor de jaren zeventig volop terug te horen. Opener Scared Of Fear blaast direct op tot grote proporties met powerakkoorden, hoogtempo drumwerk en een snerende gitaarsolo. Klassieke hardrock zonder poespas die in de moderne productie van Andrew Watt (Iggy Pop, Rolling Stones) groots, maar ook wat gepolijst aanvoelt.

Gezonde balans

Behalve klassieke hardrock is er ook ruimte voor popliedjes met een countryrockallure, zoals Wreckage over de pijn van een verstoorde relatie en Something Special, waarin Vedder zijn bewondering uit voor zijn dochters. Over het algemeen heerst op Dark Matter een gezonde balans tussen deze wat warmere popliedjes en de bombastische hardrock.

Of de fans van het eerste uur meegaan in Vedders uitspraak, is nog maar de vraag. De hattrick begin jaren negentig met Ten, Vs., en Vitalogy bezat toch een bepaalde noodzaak en de onstuimigheid van jeugdcultuur, die in de radiovriendelijke stadionrock van Dark Matter niet direct terug te vinden is. Maar dat een groot deel van het album aan zal slaan in de grotere zalen van de wereld, is zonder twijfel. Zeker met een geoliede machine als Pearl Jam.