Opinie: ‘Ja, de overlast in het Oosterpark neemt toe – maar laten we niet vergeten juist voor deze mensen te zorgen’
De overlast in het Oosterpark neemt toe, ziet buurtbewoner Ömer Tuzkapan. Maar in plaats van hierover te klagen, moeten we kijken naar de problemen die daarachter liggen, zoals de gebrekkige aandacht voor kwetsbaren in de samenleving.
Op een zonovergoten zondag loop ik door het Oosterpark. Amsterdammers, toeristen en de lokale middenstand hebben zich verzameld om te genieten van een sneakpreview van de zomer die in aantocht is. Mensen lopen, picknicken of drinken een blikje bier op een bankje met buurtgenoten. Anderen verzamelen zich iets verderop in de luwte om illegale waren te scoren óf te verpatsen. Niets menselijks is hen vreemd.
Door omstandigheden waar je als mens geen grip op hebt, bewandelen zij een pad dat de meesten van ons bespaard blijft. Het klopt dat de overlast rondom en in het Oosterpark toeneemt. Maar het klopt ook dat de mensen die drugs gebruiken soms moeten plassen en een plek nodig hebben om hun drugs te gebruiken.
Hoe zorgen we voor onze inwoners, al onze inwoners? Waar Amsterdam vroeger wereldwijd vooropliep in zorgen voor de meest kwetsbaren in de samenleving, zijn we nu vooral goed in individuele klachten een podium geven. ‘Er is ingebroken in onze straat’, ‘mensen gebruikten wel vijf minuten drugs in een portiek’ en als klap op de vuurpijl filmen we een vrouw die ‘haar ontlasting laat lopen’.
Dit is een ingezonden bijdrage
Dit artikel is een ingezonden bijdrage, geschreven door Ömer Tuzkapan, bewoner van de Oosterparkbuurt.
Opiniestukken worden door lezers ingezonden en vertegenwoordigen niet het standpunt van de Paroolredactie. Iedereen kan opiniestukken inzenden. Lees hier hoe dat werkt.
Er wordt over deze kwetsbare mensen gepraat en geschreven alsof het onzindelijke honden zijn. In plaats van hun bestaan en problemen te erkennen zijn we vooral bezig met hoe deze mensen ons een spiegel voorhouden en laten zien dat Amsterdam geen Disney World is.
Natuurlijk is het vervelend als iemand een plasje doet in je portiek, en ik snap dat het niet fijn is om drugsresten te vinden op een plek waar je kind tikkertje speelt. Maar ik hoor omwonenden niet pleiten voor meer openbare wc’s en een extra gebruiksruimte in de straat. Dan kan de gebruiker in relatieve veiligheid de dope scoren in een hoekje van het park, even naar de wc, door naar de gebruiksruimte, om vervolgens net als iedereen even te genieten van de zon. Want als er iemand is die wel een zonnestraal kan gebruiken dan is het wel de dakloze verslaafde, die een leven leidt/lijdt dat we onze ergste vijand nog niet toe zouden wensen.
Ik mis Majoor Bosshardt, ik mis de methadonbusjes, ik mis (mede)menselijkheid, ik mis het laatste woord van de Amsterdamse wapenspreuk: barmhartig.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
