Direct naar artikelinhoud
MEELOPEN IN DE VIERDAAGSEDAG 3

Mandy (23): ‘Mijn moeder kan me niet bijhouden’

Onze verslaggever Pepijn de Lange loopt de Vierdaagse en ontmoet bijzondere wandelaars. Vandaag: mee met een rolstoeler over de Zevenheuvelenweg.

Mandy Bol, een van de 25 rolstoeldeelnemers dit jaar aan de Vierdaagse.

De derde dag is de zwaarste – zeggen ze. Als je die uitloopt, kom je ook de laatste dag wel door – zeggen ze. 

De benen zijn moe, de gewrichten stram en de voeten vol blaren, maar deze donderdag wordt het nog erger. Het zingt rond: de heuvels komen eraan.

Voor Mandy Bol (23) uit Oss zijn de hellingen extra zwaar. Zij moet aan het eind van haar 40 kilometer de beruchte Zevenheuvelenweg tussen Groesbeek en Berg en Dal in haar rolstoel over zien te komen. ‘Het wordt pittig, maar ik heb er zin in’, zegt ze ’s ochtends, vlak na de start.

Het liefst rijdt ze midden op de weg: aan de randen loopt het wegdek vaak af. Dan wil de rolstoel de berm in. Als de lopers naast haar twee stappen zetten, geeft Mandy met haar gespierde bovenarmen een zwaai aan haar wielen. Ze draagt handschoentjes tegen de blaren, haar duimen zitten helemaal ingepakt.

Halverwege-dip

‘Gisteren zag ik het halverwege de tocht even niet meer zitten’, zegt Mandy. Ze ging door. Ze mag graag rolstoeldansen, maar deelnemen aan de Vierdaagse is andere koek. Toch wist ze waaraan ze begon: vorig jaar rolde ze de Vierdaagse al uit, samen met haar ouders.

De route voert lange tijd langs de Maas naar het zuiden. Op vlakke stukken asfalt kan Mandy behoorlijk tempo maken. ‘Mijn vader kan me soms nog wel bijhouden, hij heeft lange benen. Mijn moeder niet. Die loopt een stukje achter ons.’ Als het landschap glooit – en zelfs al bij een verkeersdrempel – zie je dat Mandy moet aanzetten. De brug bij de jachthaven van Plasmolen is een hele klim.

‘Je hebt zelfs een doktersverklaring nodig. Dat vind ik vreemd’
Mandy Bol, rolstoeldeelnemer

Pas sinds 1995 mogen rolstoelgebruikers meedoen aan de Vierdaagse. In de jaren zeventig strandden de eerste pogingen van gehandicapten daartoe. Tijdens de laatste Vierdaagse voor Mandy’s geboorte ging de marsleiding, onder grote druk van de gemeente Nijmegen en toenmalig staatssecretaris Erica Terpstra, schoorvoetend akkoord met een experiment om rolstoelgebruikers toe te laten.

Marsleider Chris Bos was bang dat er misschien wel honderden mensen in een rolstoel mee zouden willen doen. ‘Dat kan niet. Het moet wel een wandelvierdaagse blijven.’ Er deden dat jaar elf rolstoeldeelnemers mee, op 33.605 wandelaars.

Dispensatie

Dit jaar zijn het er 25. Nog altijd rept het reglement over wandelen of marcheren, waarbij ‘met de voeten voortdurend contact met de grond wordt gemaakt en het lichaamsgewicht beurtelings van het linker- op het rechterbeen wordt overgebracht.’ Rolstoeldeelnemers kunnen dispensatie aanvragen. Mandy vindt dat vreemd: ‘Je hebt zelfs een doktersverklaring nodig.’

Tegen half drie rolt ze over de finish. De Zevenheuvelenweg was zwaar, ‘maar dat wist ik van tevoren’.

Nog een nacht goed slapen, nog een dag ploeteren. Dan krijgt Mandy haar tweede Vierdaagsekruisje. Sinds 2009 hebben ook rolstoeldeelnemers daar recht op. ‘Voor betoonde marsvaardigheid.’