Waar auteurs meestal bekend worden dankzij hun boeken hadden de Engelse schrijvers Quentin Crisp en Philip O ' Connor al een cultstatus verworven voordat hun werk in druk verscheen. Beiden cultiveerden zorgvuldig een excentriek imago. Andrew Barrow schreef een dubbelbiografie over deze twee theatrale persoonlijkheden en nam daarmee een moeilijke taak op zijn schouders. 

Iemand als Crisp schreef uitsluitend autobiografisch werk waarvan 'The Naked Civil Servant', verfilmd met John Hurt in de hoofdrol, het bekendst is. Wie zoveel over zichzelf schreef in zulke scherpe, hilarische bewoordingen en wie dan ook nog eens ruim negentig jaar is geworden heeft alles wel gezegd wat hij over zijn leven kwijt wil. Tegen dat probleem liep Barrow keihard op. Hij krijgt nauwelijks meer informatie boven water en mist daarbij de geestige pen waarover Crisp wel beschikte.

In iets mindere mate geld dit ook voor zijn relaas over O 'Connor. 'Quentin en Philip' heeft daardoor nauwelijks een meerwaarde of het moet zijn als eerbetoon, waarin de leukste anekdotes, die de beide auteurs omgeven, nog eens worden opgerakeld. Zo blijft het heerlijk om over het 'Crisperanto' te lezen, de grappige, filosofische, bluffende taal waar Crisp patent op had. Hij stond erop iedereen altijd Mr. of Mrs. te noemen, wat absurd werd toen hij dientengevolge Prins Philip en Jezus steevast aanduidde als Mr. Philip en Mr. Christ.

Met zijn blauwe haar en make- up was Crisp, meer dan O 'Connor , een flamboyante verschijning.

'Niet staren' schijnt een moeder tegen haar schoolgaande zoon gezegd te hebben toen Crisp langs liep 'Dat moedigt hen alleen maar aan'. Crisp, die zich tot doel gesteld had altijd aardig tegen iedereen te zijn, zal beleefd gebleven zijn net als die keer toen iemand in een Londense bus demonstratief verder bij hem vandaan ging zitten. 'Als u dat liever heeft' zei Crisp vriendelijk ' wil ik best bij de volgende halte uitstappen, maar zelfs mensen als ik kunnen niet overal te voet heen gaan.