Een beetje zilver.
Wie door zijn raam naar buiten kijkt,
ziet mensen, groot en klein
gezichten, blij en opgewekt,
en ook die zorg'lijk zijn.
Maar't uitzicht op de medemens
veranderd snel en goed
wanneer men achter't heldere glas
een laagje zilver doet,
dan wordt dat raam een spiegelglas
waardoor je niets kunt zien
geen naaste en medemens
alleen jezelf misschien.
Soms wordt door zilver of door goud
beneveld onze blik
dan zien we elke dag opnieuw
alleen ons eigen ik!
>
Die heel diep van binnen, in het gevoel van je gevoel, klinkt een piep klein stemmetje, dat zecht precies wat ik bedoel.
over alles in de wereld. Over blijdschap en verdriet. Over zoveel andere dingen, maar vooral, ik vergeet je niet!!!
De kermis van het leven! In de kermis van 't leven, draaien we allen mee. Met het rad van avontuur, alleen of met z'n twee. En valt het goede nummer, dan heb je weer een prijs, er zijn ook vele nieten, dat brengt je van de wijs. Toch zijn er mooie dingen. Als je ze maar wilt zien. Kijk hoe de bloemen bloemen bloeien, of is dat je ontgaan misschien? Hoor de vogels zingen, in het vroege ochtendrood. Kijk eens naar de herfstkleuren, met het mooie geel en rood. Zie de winter met zijn sneeuwbui, het maakt een mooi wit kleed. Als je dat allemaal eens optelt, weet je dat je hebt geleefd!
Zoeken met Google
Een stapje verder Wat is het moeilijk om je los te laten We hebben samen zoveel meegemaakt. Niet eerder heeft de liefde voor een kind mij zo onzegbaar diep geraakt. Jou kleine handje in de mijne een lach op je gezicht. Twee stralende blauwe kijkers blonde lokken in het ochtendlicht. Zelf al op ontdekkings reis. Toch nog even op mijn schoot. lieve kleine boef. Je wordt in eens zo groot!!!!
De bejaarden in Ospel zitten zeker niet achter de geraniums, sterker nog: ze verkopen ze!!!
Hier ben ik heel trots op!
Wat een stel snoezepoesjes!
Er is geen schonere bloem op aarde dan een vergeetmijniet. Vergeetmeniet is een woord van liefde. Vergeetmeniet is een woord van trouw. Laat over ons de stormwind loeien slingerend en buigend zoals het riet. En dat wij altijd vrienden blijven Zoals een kleine vergeetmeniet.
Vandaag heb ik zin in gedichtjes, lees maar mee! Een mens zonder liefde is een mens zonder hart. Een mens zonder vrienden, is een mens zonder smart. Een mens zonder pijn, is een mens zonder gevoel. Een mens zonder iets, is een mens zonder doel.
Ik wens je liefde zonder lijden Veel geluk en tederheid en een hand die jou zal leiden door de plooien van de tijd en als het ooit eens niet wil lukken en je droevig bent, of kwaad zal ik voor jou een roosje plukken en hopen dat het over gaat!
LIEFDE. Op een morgen,het moet rond 8 uur geweest zijn komt er een oude man van in de 80 op het spreekuur om de draadjes uit zijn duim te laten verwijderen. Hij zij dat hij gehaast was, want hij had een afspraak om 9 uur. Ik heb hem toen uitgenodigd om plaats te nemen, wetende dat het meer als een uur in beslag zou nemen.
Ik zag hem steeds naar zijn uurwerk kijken en daar ik met een andere patient bezig was,heb ik besloten zijn wonden na te zien.
Na ze onderzocht te hebben,zag ik dat alles goed genas en heb ik met de dokter gesproken en het nodige gedaan om de draadjes te verwijderen om zo de wonden te verlichten.
Terwijl ik bezig was met zijn duim heb ik hem gevraagd of hij een afspraak had met een andere dokter diezelfde morgen.
De man zij van neen,maar dat hij naar een andere instelling moest gaan om met zijn echtgenote te ontbijten.
Ik heb hem gevraagd naar haar gezondheid. Hij heeft me gezegd dat ze daar al enige tijd verbleef en dat ze Alzheimer had.
Bij het praten vroeg ik hem,of ze kwaad zou zijn mocht hij te laat komen.
Hij antwoordde dat ze niet meer wist wie hij was,dat ze hem sinds 5 jaar niet meer kende.
Ik was verbaasd en heb hem gevraagd:en u gaat er nog elke morgen heen, zelfs wanneer ze niet meer weet wie je bent?
Hij glimlachte en tikt even op mijn hand al zeggende:Ze herkent me niet,maar ik weet nog wie zij is .
Ik had het moeilijk om mijn tranen te bedwingen toen hij vertrok en was er helemaal kapot van.
Toen dacht ik: dit is het soort liefde dat ik in mijn leven wil. De ware liefde is niet lichamelijk en niet romantisch.
De ware liefde is het aanvaarden wat is,wat geweest is,en wat nog zal zijn.
Het leven is niet ontsnappen aan het onweer, maar dansen in de Regen!
Ik vond dit zo mooi dat ik het jullie,ook moest laten zien!!
Ik vond dit sterretje voor de deur het had een glinsterende gele kleur
Dit sterretje van goud is vast al duizend jaren oud
Ik pakte 't voorzichtig op en zei: jullie krijgen met Kerstmis dit sterretje van mij!
Wij mijn man en ik zijn al heel lang, mijn man 35 jaar en ik 23 jaar bestuursleden van onze buurtvereniging mijn man heeft hier 3 jaar geleden een lintje voor gekregen,wij doen van alles organiseren. Afgelopen zondag hebben we een snertwandeling gehad, lekker door de bossen, met een gids erbij. We hadden ook nog prachtig weer, dus de dag kon niet stuk. De naam zegt het al, onder de pauze kregen we natuurlijk een lekkere kop snert met brood en spek. Hier achter komen wat foto's van deze zondag! . . .
Een keer moet het begin zijn, of je nu wilt of niet. Een keer wil je bereiken, wat je in de verte ziet. Een keer zul je moeten kiezen, van alles om je heen. Een keer zul je moeten zeggen, er is er voor mij maar een. Een man of vrouw om van te houden, en die voor je vecht. Een plaats om thuis te komen, een thuis maar dan ook echt. Het klinkt misschien kortzichtig, met al die inspraak om je heen. Toch is het goed te zeggen er is er voor mij maar een!
Ik kijk en kijk, En vind eindelijk wat ik zoek Daar verborgen, Daar in de verste hoek. Achter mijn jeugd, Dat is omhuld door genegenheid . Links van mijn kennis, Door het spoor van verderf geleid. Stap ik over de brokstukken, En de kleine stukjes geschiedenis. Wegduikend voor de langs schietende gedachten Hoop ik dat ik me vergis. Ik zie onze herinneringen, Waarvan geen meer intact. Ik zie onze jaren, Door ontbrekende maanden in elkaar gezakt. Ik raap de stukken bij elkaar, Loop dezelfde route terug die ik voorheen had genomen En vóór mijn jeugd en kennis, Zet ik neer waar voor ik was gekomen.
.
.
.
