|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />Hallo lieve mensen,
Mijn hobby schrijven wil ik graag met jullie delen. Verhalen uit het leven gegrepen. ik zal mijn verhalen afwisselen met gedichten en tekeningen. Ook hoop ik via deze weg leuke vrienden te maken.
Songfestival
12 Mei 2001 ik logeer een weekendje bij mijn dochter, eega en kleinkinderen op de camping.
Voor mij een beetje historische dag omdat juist die dag het jaarlijkse Eurosong festival plaats vindt. Dat ik niet voor de buis zit komt deels door het mooie weer en natuurlijk door mijn kleinkinderen. Een gevoel van moet ik wel gaan, of moet ik maar thuisblijven. Ontrouw aan het Song festival is als een verraad voor mij.
De kleinkinderen winnen de tweestrijd. De hele dag ben ik druk in de weer. Ik doe het graag. Inmiddels hebben we gegeten en de kinderen in bad gedaan. Met voldane snoetjes fris en schoon kunnen ze naar hun bedjes toe.
Inmiddels is het 20.00 uur. Ik loop naar mijn auto en aanschouw een smerige auto die nodig gewassen moet worden. Aangezien ik op een appartement woon moet ik naar een autowasserette toe. Kortgeleden is er ingebroken in mijn auto. Toen ik het ontdekte baalde ik als een stekker omdat ik de auto net drie maanden had. Ik was zo trots als een pauw. Iemand moest zonodig grof geweld gebruiken. Het portier is met een voorwerp geforceerd en vreselijk toegetakelt. Vijf centimeter ruimte was er ontstaan. Als het regent, regende het binnen. Zodoende kon ik hem ook niet wassen. Gelukkig wordt de auto komende woensdag gemaakt. Nu ik op de camping ben besluit ik de auto een beetje te wassen zodat deze weer een beetje aanzien krijgt. Ondertussen zet ik de radio aan en geniet van de muziek uit voorafgaande jaren van het songfestival. Want het is weer songfestivaltijd. Ik ben een echte songfestival fan en geniet van de oude nummers. Het is negen uur en het festival begint. Onze Michelle moet de spits afbijten. Zo te horen doet zij dit op een waardige manier.
De eerste liedjes hoor ik via de radio in mijn auto. Er is in de caravan geen T.V. of radio. Dus dat betekent als ik iets van het festival wil horen en trouw wil zijn moet ik dit in de auto luisteren. Onderuit gezakt al luisterend en schrijvend hoor ik de liedjes aan. De kwaliteit vind ik niet echt goed.
Het leuke van zon songfestival is dat de volgende dag alles weer zijn gangetje gaat en er niemand nog iets van het festival zegt. Zoals het elk jaar gaat. Grappig, als je bedenkt dat het een spektakel is waar je u tegen zegt. Elk jaar weer. Een ongelooflijke saamhorigheid die een voorbeeld zou moeten zijn in de wereld met al zijn geweld en onzekerheden. Geen geweld. Gewoon gezellig met elkaar zingen alsof je leven er van af hangt.
Af en toe ga ik naar de caravan toe om te kijken hoe mijn dochter het maakt met de kleintjes. Zij slapen rustig en mijn dochter ligt wat te rusten op het bed. Het is inmiddels tien uur. Zij wil graag gaan slapen. Ik moet naast haar liggen die nacht maar ik wil nog niet naar bed. Als ik zo vroeg naar bed ga word ik snachts wakker en kom dan niet meer in slaap.
Ik slaap erg licht en hoor elk geluid en ben meteen wakker. Dus besluit ik maar weer naar de auto te gaan en weer te luisteren naar het verloop van het songfestival. De liedjes worden beter naar mate de avond vordert. Ik heb alles bij de hand wat ik nodig heb. Muziek, pen en papier om mijn ervaringen op te schrijven. De man van mijn dochter kijkt het songfestival bij vrienden, om daarna feest te gaan vieren. Op de overwinning. Wie het ook zal worden. Mijn dochter had natuurlijk mee kunnen gaan, maar zij was moe. En de wetenschap dat zij de volgende morgen weer vroeg uit de veren moet heeft zij besloten om thuis te blijven.
Als er mensen langs mijn auto wandelen en mij zien zitten zullen ongetwijfeld raar op kijken. Een vrouw die alleen in een verlichte auto zit is toch niet de gewoonste zaak van de wereld. Maar zij weten niet waarom ik in de auto zit. Ik ben songfestival fan mensen, daarom zit ik in de auto te luisteren. Zij waarschijnlijk niet, anders zouden ze wel voor de buis zitten, nietwaar? Twee vliegen in een klap. Luisteren en schrijven. Een hobby die ik graag uitoefen. Op de camping is het feest Alle soorten van pluimage passeren jou caravan.
Je ziet allerlei types rond lopen. Dikke, dunne mensen. Wat mij opvalt zijn de dikke jonge mensen. Vooral jonge vrouwen. Al waggelend lopen ze of wel met het afwas teiltje naar de wasgelegenheid om deze weer een beurtje te geven. Opgespaarde kopjes en borden, pannen enz. Naast elkaar staan de mannen en vrouwen hun boeltje al kwebbelend schoon te wassen. Volledig in een saamhorigheid die thuis in de keuken wel eens anders zal zijn. Als alles dan weer spik en span is waggelen zij huiswaarts ofwel caravan waarts. Vervolgens zetten ze alles op het kleine aanrechtje en ploffen neer op een uitgeklapte stoel met een sigaretje in de aanslag, een bak chips die klaargezet is door manlief. Koffie met koek staat klaar om verorberd te worden. Weer is bijna een dag voorbij. Een mooie dag met veel zon. Het kroost speelt en kwekt volop. Iedereen is tevreden. Volop eten, volop drank, volop zon, volop alles. Een goed leven. Je kunt het zien.
Al schrijvend belanden we bij het laatste liedje. Denemarken heeft een gezellige meezinger. Het publiek is enthousiast en roept en swingt mee alsof zij deze wedstrijd weer gewonnen hebben, zo zegt de verslaggever.
Frankrijk heeft een mooi lief liedje wat zeker een kans zal maken. Als het liedje van Estland ten gehore wordt gebracht heeft dat voor mij gewonnen. Een lekker in het gehoor liggend swingend nummer gezongen notabene gezongen door een Hollander. Zweden heeft een soort copi gemaakt van bij elkaar geraapte nummers die doen denken aan de liedjes van ABBA. Het Spaanse liedje is een vrolijk vakantie liedje wat zeker hoog zal eindigen in het klassement. Het zit er op. De uitslag zal ik morgen wel horen. Het is inmiddels elf uur en ik besluit naar mijn bed te gaan. Voor mij heeft Estland gewonnen. Het verhaal is compleet. Het spektakel is afgelopen en volgend jaar begint het gewoon weer opnieuw. Ook dan zal ik er weer bij zijn. Hoe? Dat weet ik nog niet. Het was weer eens een andere ervaring via de radio. Welterusten allemaal. Tot mijn volgende verhaal. Alle goeds voor iedereen.
|
