Het is zover

Het wordt donker.
Ik vrees de avond en
verafschuw de nacht.
Je ademt heel zwak nog,
ik ben bang voor het afscheid.

Mijn handen zoeken de jouwe,
ik vind ze en bemerk de kilheid,
alsof het einde al in zicht is

Ik wanhoop, stik bijna in verdriet,
Hoe moet het nu verder ?
Mijn hart schreeuwt: "Ik kan je niet missen,
blijf hier, dichtbij me."
De tranen vallen drupsgewijs.

Nog niet, mijn God, nog niet !

Je was zo onrustig en nu lig je stil.
Je ademhaling zegt me: "Nog even."
Dan is het onvermijdelijke daar.
Met jou vervliegt ook mijn leven.