Dwaze moeders

Oh, dwaze moeder, wat doet het pijn,
jou daar te zien lijden op dat grote plein,
Daar, waar het leven niet stil blijft staan,
steeds kom je weer, ik ben met jouw lotbegaan.

Je wanhoop, je stille verdriet,'t knaagt aan mij,
of ik wil of niet.
Mijn tanden knarsen, het lijf vol agressie, mijn God
komt er dan nooit een einde aan de pressie,
de tirannie, niemand ontziend, vernietigend
je kinderen,man, of vriend.

Hoe bewonder ik jou en je lotgenoten,
het waren niet jouw kinderen, die bloed vergoten.
Zij namen hun leven, van machtswellust dronken,
namen het leven dat jij, dwaze moeder, je kind had
geschonken.

Hou vol je stille strijd en protest,
verwijder het gezwel uit Argentinië 's nest.
Laat in jouw land de zon weer stralen en vernietig
de laarzen, die het lot bepalen.
Geef Argentinië 's kinderen weer nieuwe moed.
Mijn God, dwaze moeder hou vol het komt weer goed.



(Dit gedicht heb ik geschreven n.a.v. de toestand in dat land indertijd
Er is echter nog steeds geen recht geschied, vandaar !'