Soms zeg je leven dingen die achteraf gezien niet zo handig waren. Je zegt ze in woede, uit ongerustheid, uit frustratie.

Zou je alles wat je zegt, op een later moment nog eens terug kunnen horen, dan zou je wel eens kunnen schrikken. Zo heb ik het niet bedoeld, nee echt niet. Jouw toon, de woorden, de bedoeling. Toch kunnen die woorden met de beste bedoelingen uitgesproken zijn. Je schrikt van het effect. Het kan ook zo zijn dat je dingen wenst. Op dat moment een hartgrondige en eerlijke wens. Maar die wensen kunnen ook wel eens anders uitpakken. Ze kunnen als het ware ook op jou terugslaan. Woorden en wensen die met enorme kracht terugkomen. Wat je wenst is dat wat je krijgt!

Zo'n moment heb ik vandaag ook gehad. Het was zo heftig dat ik de auto aan de kant van de weg moest zetten. In mijn hoofd bleef de gedachte maar rondtollen. O, wat heb ik gedaan, wat heb ik gedaan! Het duurde een tijdje voor ik tegen mezelf kon zeggen dat wat ik gezegd en gewenst had, niet door mij was uitgekomen. Ja, ik had wel een hartgrondige wens gehad en deze ook tegen Jan gezegd, maar ik kon toch niet de oorzaak zijn van...? Ik probeerde mezelf gerust te stellen. Zelfs nu weet ik het niet helemaal zeker. Hoe onrealistisch de gedachte die ik had ook was, 100% zekerheid is nu niet meer te krijgen.

Kort daarvoor zag ik toen ik van de supermarkt naar huis reed, aan de kant van de weg een man staan. Langs de man rijdend zag ik dat ik hem helemaal niet kende. Van een afstandje gezien had het geleken dat hij B. was, een kennis die we niet meer zagen. B. had verschillende malen een e-mail gestuurd of ik zijn vriend wilde worden, dit na een reeks van conflicten. Persoonlijk had ik hem niet meer gesproken. Ik had iets van wel per computer, maar niet in levende lijve, mooi niet, het is klaar! Uit beeld, computeradres ongewenst. Dit was gebeurd na een vakantie naar Tsjechië. Jan had hem uitgenodigd om mee te gaan met ons. Dat had hij op een moment gedaan dat ik er niet bij was. Was ik er wel bijgeweest, dan had jan het ook gedaan, dat weet ik zeker. Toen ik later vertelde daar niet blij mee te zijn gezien onze regelmatige conflicten, zei hij gewoon: “ik heb het nu al beloofd. Wat naakt het nu uit, wij gaan zo vaak naar Tsjechië, dit jaar vast nog wel een keer. Je doet er hem een groot plezier mee.” Op een gedane belofte kwam je niet terug en Jan was zeer vergevingsgezind. was niet de eerste keer, al verschillende andere reizen was het zo gegaan. In die vakanties zat ik dan tussen twee vuren. Jan die gewoon zijn eigen gang wilde gaan en dat ook deed en de andere vakantieganger die wel meer wilde zien dan papier-, en flessencontainers. Ik kon ze geen ongelijk geven. Door de jaren heen had ik mijn eigen manier op gevonden hoe met de containers om te gaan, maar dat werkte niet met anderen erbij. Ik ging lekker zitten lezen, wat lopen en foto's maken of boodschappen doen. Wel speelde er over het algemeen een verborgen agenda van de ander mee en wel: dames. De door Jan uitgenodigde heren waren over het algemeen lang niet op vakantie geweest en hobbelden van mislukte relatie naar mislukte relatie. Jan vond beiden erg. Ik vond dat ik geen gratis touroperator was, maar ja die belofte he.

In december stond ik van moeheid, midden in de nacht, te spugen naast de auto. We hadden na weer zo'n vakantie iemand afgezet die een flink stuk rijden bij ons vandaan woonde, maar perse naar zijn eigen huis terug wilde. Het was de eerste keer dat dit gebeurde en Jan was erg bezorgd. Ik was het zo zat. Mokkende mensen als hun eigen wens een relatie te hebben binnen 14 dagen niet uitkwam, de ruzies door het verzamelen van Jan en zijn onvermogen om zich aan te passen, Jan die iedereen maar uitnodigde en ik die iedere keer weer de lieve vrede moest bewaren!

Samen terugrijdend naar huis in een opgeluchte sfeer, zei ik tegen Jan dat ik nooit, nooit, nooit meer iemand op deze manier mee zou nemen. Als hij het weer aan iemand beloofde en hij wilde absoluut zijn belofte nakomen, nou dan bleef ik thuis.

Hij heeft het ook nooit meer gedaan, een maand later stierf hij.

juli 2010