Het oude kerkhof bij het kasteel.

Verscholen in ˈt lommer van het voormalige oude kasteel.

Overwoekerd door kruiden, planten en mossen.

Waar kinderen soms met bromfietsen crossen.

Zerken van steen; in grauwe grijze kleuren. Namen

van doden nog slechts met moeite herkenbaar.

Gele wilde bloemen kleuren en geuren; doch viltstiftletters

vormen tevens een ultiem gebaar. Deze dodenplek interesseert

mensen niet zo veel meer.

De oude graven van vele honderden jaren slechts

opgesierd door brandnetels en grassen. Stel mannen

die op een zerk zitten te klaverjassen. Twee dames

laten hier hun honden uit, terwijl hun kinderen

gillen, schreeuwen en springen van graf tot graf.

In hun onschuldige drang tot spelen worden de graven

ongewild vaak ernstig onteerd. Maar des avonds laat,

als de rust is wedergekeerd. De geesten van de doden

zich hergroeperen. De mensen zich van deze dodenplaats afkeren,

klinkt hoog in de bomen het fraaie, felle gezang

van een nachtegaal over deze  dodengrond.

Waarna vervolgens, begeleid door het ritme der blaren,

opeens al het leven weer snel komt te bedaren.

© Leonardo