Het zit er weer op..... de Ertsgebergte tour... een tour met veel variatie. Op de eerste dag 's morgens het verzamelen; zoals in het vorige artikel is gezegd, de groep kende elkaar niet. Het was ook op het verzamelpunt een beetje "de kat uit de boom kijken". Daarna op de motor gestapt en het eerste deel van de morgen afgelegd over de autobahn, ieder met zn eerste indrukken en gedachten. Bij de eerste stop bleek het al verrassend snel, de klik was er meteen.
Na Ibbenbüren hebben we geen autobahn meer gezien. Over leuke weggetjes ging het richting Eisenach en de eerste nacht werd een feit. De kamerindeling was binnen een paar seconden geregeld en die is ook gedurende de hele week zo gebleven. Van de intentie om elke dag een verslagje te maken is helaas niks gekomen, daarvoor ontbrak vanwege de gezelligheid gewoon de motivatie om een uurtje eraan te besteden.....
De tweede dag om 8 uur ontbijt en om 9 weer op de motor, via het Thüringer Woud naar Seiffen, best wel een lange tippel naar later bleek.. maar zeker de moeite waard, hoewel we in plaats van laarzen beter zwemvliezen hadden kunnen aantrekken.... Dat bleef ons ook de rest van de week achtervolgen.. ook de temperatuur... 2 graden boven nul... geen terrasjesweer.. maar dat kon de pret echt niet drukken, want het Ertsgebergte is nu eenmaal een prachtige omgeving om te rijden... en het onderkomen ? Geen enkel onvertogen woord, gewoonweg subliem. Vier sterren maar dan zonder de hetepetete-air.. bijna familliair... een aanrader met een dikke tien !!
Dat het koud was kon je hier aan de loofbomen zien, nog amper een ontloken blaadje op die hoogte.. Op één van de dagen hebben we de Fichtelberg aangedaan, de hoogste top aldaar... en het was me daar koud... pfff... met een dikke wind erbij.. de lokale BMW dealer had er een hele serie verschillende types uitgestald met de bedoeling dat men daarop kostenloos een testritje kon maken. We hebben er geen gebruik van gemaakt, gewoon weg te koud.. Er was ook een tentje geplaatst waarin een Jazzbandje niet onverdienstelijk muziek maakte, en onze groep onmiddellijk met route 66 associeerde... en prompt een lied aan ons opdroeg.
Op een andere dag hebben wij het KZ Theresienstad (Terezin) bezocht in Tjechië... aangrijpend en onvoorstelbaar... In Terezin kregen we ook nog een lekke band, gelukkig was er een motorzaak slechts 4 km verderop die een bandje in voorraad had.
Helaas hadden we ook nog onverwacht pech met een slecht lopende motor, maar het geluk erbij was wel dat we telkens een oplossing vonden en de trip voor niemand in gevaar kwam. Wat ons opviel, -we hadden een paar keer toch de hulp in moeten roepen van een motorzaak-, was de vriendelijkheid en de hulpvaardigheid. Wel grappig dat een medewerker daar rondliep met een shirtreclame van Ten Kate !! Was natuurlijk een Honda zaak, maar ook de andere dealer die we ff in de arm moesten nemen, een Ducati/Suzuki (hoe bedenk je het...) dealer, niks dan lof voor de oplossingen als voor de service en de hartelijkheid.
De wegen waren wisselend, heel goed tot nou ja, zeg maar minder goed.. Wel werd er druk gewerkt aan de wegen, wat tot gevolg had dat we regelmatig moesten omrijden, maar dat is in het Ertsgebergte geen straf... Tijdens een dagrit door een natuurgebied lag er een soort tramspoortje van meerdere kilometers rechts in de weg, het was ff schrikken dat er ons daarop plotsleling een treintje tegemoet kwam...
Al gelang de dagen vorderden werd de groep steeds hechter, en vaak werd er letterlijk over de grond gerold van het lachen (Laurina), Ow ja, de dames zijn slaap tekort gekomen, dat was duidelijk, (niet de schuld van de mannen trouwens hoewel we vermoedden wel vaak onderwerp van gesprek geweest te zijn...) maar wat wil je.. het was dan ook het enige tekort dat er te melden viel.
Op de terugreis werd de Harz bezocht, het kleine hotelletje daar werd bestierd door een echtpaar, waarvan de meneer kookte (het eten, lol) en de dame bediende; een zeker niet op haar mondje gevallen dame met een prachtige humor, je moet het gewoon treffen, maar dit was wel de kers op de taart.
Wat ook duidelijk bleek was dat per dag het rijden op de bochtige en bergachtige wegen iedereen steeds gemakkelijker afging. Dat de wegen nat waren waren was niet echt een belemmering. Het grappige was dat de posities in de groep die op de eerste kilometers werden ingenomen bij het rijden, gedurende alle dagen nagenoeg hetzelfde bleef. Niemand had blijkbaar de behoefte te wisselen en voelde zich daar wel prettig bij. Ik mag wel zeggen dat de tips van Henk daar ook aan hebben bijgedragen.
Bij het autobahn kruispunt Schüttorf moesten we Jan en Laura laten gaan, en de rest ging noordwaarts.. Wat voelde dat raar aan bij de eerstvolgende tankbeurt. De chemie tijdens zo'n trip is bijzonder, als het klikt ontstaat er een speciale band... Een vervolg voor volgend jaar? Daarover wordt druk gespeculeerd, er zijn tongen die beweren dat een trip naar Spanje best wel bespreekbaar zou moeten zijn.. Wie weet, blijf iig de ontwikkelingen volgen.. grijnssss....
Ow... rechtsonder dit artikel kun je een reactie kwijt, als je wilt ...graag....
