De vrijwilligster, die iedere donderdag plichtsgetrouw de boeken bij de behoeftige zieken langsbracht spoedde zich naar het kleine kantoortje op de tweede verdieping dat pal naast de brandtrap lag. Met grote neonletters stond er HVV boven de deur, zodat ook de wat meer domme vrijwilligers dit niet kon ontgaan als ze wat te vragen of te zeuren hadden.
De vrijwilligster, die Helga Dremelman heette, viel met de deur en de klacht in huis tegen de oudere dame die het bureau bevolkte. "Moet je horen Rita", zei ze, "die Truus, die op die tweepersoonskamer ligt heeft mij behoorlijk beledigd! Ze wou helemaal geen boek"!
"Ja dat kan zomaar gebeuren", suste Rita de boel een beetje." Niet iedereen houdt van diepzinnig leesgenot. De meesten flodderen maar wat met de bladzijden ja, ze kreukelen ze om ook nog! En als je dan vraagt: hoe vond je het boek zeggen ze ...ja heel mooi hoor. Ik ken dat".
"Maar ik ben hier volkomen idealistisch bezig", riep Helga uit. "Waar doe ik dit eigenlijk voor"!
"Nou Helga, dat doe je in de eerste plaats voor jezelf, je kinderen zijn het huis uit en doen zelf nu hun wasje. Je verveelt je te pletter en er is niemand die waar je de baas over kan spelen en je man is uitgezonden naar Zuid-Afrika".
Rita was een wijze en belezen dame die door alle onzin die vrijwilligers haar wijs wilden maken heen prikte want ze had meer vrijwilligers meegemaakt die hun nobele motieven bij haar op haar bureautje deponeerden. Dat waren meestal de ruziemakers, was haar ervaring. Meestal zat daar meer achter maar dat kreeg ze bij een vervolggesprek altijd moeiteloos boven water.
"Je hoeft dit werk niet te doen hoor. Je kan ook ergens een leuk workshopje volgen of zo".
Maar ik kan toch de zieken niet in de steek laten ", riep Helga nu op dramatische toon.
"Die zieken liggen hier ook niet voor hun lol.Als ze de kans krijgen zijn ze zo vertrokken. Dat moet je ook beseffen. Ze liggen hier niet in de eerste plaats om vrijwilligers bezig te houden", was het antwoord van Rita.
Rita zuchtte er maar eens even van. Zou ze vanavond toch maar die twee ons ouwe spruitjes eten of zou ze dat stronkje witlof klaarmaken?Met een gekookt eitje erbij? En een geurkaars aansteken?
Ik hoorde van de jongens dat je problemen hebt met krakers.
Wij van de Knalbeuk weten daar wel raad mee.
Wij houden wel van een beetje knokken.
Regelmatig spreken we af in een bos om tegen die opscheppers van de Mot-je-een-knal groep te gaan matten. Pas als iedereen op de grond ligt mogen we naar huis.
Sommigen krijgen dan nog eens een dreun van moeder de vrouw!.
De volgende dag zien we er niet uit maar we dragen onze blauwe plekken en hechtingen met opgeheven hoofd zo ver dat dan mogelijk is.
Want wij zijn Trots op de Knalbeuk.
Nu je probleem... We zullen die Stanis en zijn liefje (best een lekker ding die Let) eens een lesje leren.
Maar omdat wij hem wel kennen uit het circuit, kost het wel duur.
Die Stanis en zijn vriendjes zijn geen lieverdjes , dus auntie ,het gaat je wel wat Euries kosten.
Voor niks gaat de zon op tenslotte.
Zeg maar wat je wil... Het huis schoon opleveren of alleen maar een lesje leren.
En wanneer wil je er weer intrekken?. Dan kunnen we het inplannen.
Dan sturen we je wel een tikkie. Het bedrag app ik wel.
De volgende morgen werd Aaltje weggehaald om wat aan haar heupen te laten doen.
Tante Truus vroeg vijf minuten later aan Gerda of ze haar even ernstig kon spreken.
Gerda voelde nattigheid maar had voor alle zekerheid gevraagd aan Paul van Vlammen of hij 10 minuten later toevallig langs kon komen.
Ze stapte de kamer van tante Truus binnen en had een lekker kopje koffie meegebracht met een frorse Jan Hagel van de Jumbo. "Dag tante Truus"zei ze met een wat schel stemmetje, "kijk eens! Een lekker kopje koffie uit de kantine".
"Die koffie daar is niet te zuipen", zei Tante Truus met een zuur gezicht. Je denkt toch niet dat ik dit opdrink omdat ik het lekker vind. Wat denk je zelf.! Ze maken die automaat te weinig schoon en je krijgt altijd wat bitter doortrokken drab van het vorige kopje koffie mee en er komt vieze witte poeder mee en dat noemen ze dan melk!. Dat kunen ze niet eens daar, wat goed schoonmaken en ze vragen daar nog een Euro voor? Radar zou er wat van moeten zeggen op de TV. Afkeuren! Aan de kaak stellen. Een vette boete geven"!
Gerda zuchtte maar eens diep. Dit hebben we weer gehad, dacht ze. "Waarover wilde u me spreken,"zei ze voorzichtig.
"Ik wil dat ze dat mens weghalen"!, riep tante Truus, tewijl ze met een opgewonden vinger naar het lege bed naast zich wees. "Ik ben mijn privacy kwijt, ze luistert mee met mijn belangrijke telefoongesprekken en ze kletst de oren van mijn hoofd vooral over dat Woordfeut. Ik wordt hier gillend gek van! Doe er wat aan"!
Er klonk een klopje op de deur en er kwam een forse mevrouw binnen die een barmeubel met boeken voor zich uit duwde. "Hallo allemaal", zei ze vrolijk, "ik ben een vrijwillige gastvrouw met een leeg nest gevoel, hier bij dit ziekenhuis. Ik verzorg hier het boekenclubje. Allemaal mooie boeken met mooie grote letters. Ook hebben we een " Hoe schrijf ik een mooi boek" clubje. Dat is iets heel speciaals met de hulp van een hele grote schrijver die zelf wel eens in een ziekenhui heeft gelegen, dat hebben ze nergens hoor. maar ik leg dat nog wel eens uit".
Ze legde een flink wat beduimeld boek op het bijzetnachttafeltje van Aaltje en wendde zich tot tante Truus. "U wil zeker weer geen boek", sprak ze. "Nee", zei tante Truus,"maar wel de Privaat of de Sorry. Ik wil weten hoe het nu met die arme Andree gaat.
"Die koopt u maar zelf in de kiosk beneden," zei de vrijwillige gastvrouw, "daar ben ik niet voor".
ik heb een heel leuk nieuwtje voor u". Gerda stak haar knappe koppie om de hoek en zwaaide naar tante Truus.
"Wat is er nou weer ..je ziet toch dat ik met een belangrijk telefoontje bezig ben! Hammie, ik bel wat later terug. Denk nog even na over mijn voorstel". Ze legde haar foontje weer op het kale tafeltje op wieltjes naast haar waarop alleen een aangebroken pakje fruitsap stond.
Vrolijk kwam Gerda binnen stappen, een fors stalen bed voor zich uit duwend. "U krijgt gezelschap hier. Dit is Aaltje, ze komt uit Volendam en ze heeft het aan haar heupen". Een vrolijk appelvormig gezichtje keek nu tante Trus aan. "Ha die Truus, we gaan het hier samen gezellig hebben. Ik hou van Bingo en taalspelletjes, Feut en van lachen.
Veel lachen".
Tante Truus huiverde en trok haar gehaakte lichtblauwe bedjasje dichter om zich heen.
Zara Zoom stevende rechtstreeks op tante Truus af en deze kon niet uitwijken met haar gestaalde bed al had ze wieltjes.
Zij pakte zorgzaam de hand van vast en zei.."ik voel u en met u mee". U heeft het heel erg moeilijk gehad. Nu dat vond Tante Truus ook. Enig medegevoel kon zij altijd wel gebruiken. Het leven was al zwaar genoeg.
Zara Zoom hield nog steeds de hand vast van tante Truus en keek daarbij naar de bewolkte lucht. De maan staat duidelijk in het teken van de Vissen en dat betekent niet veel goeds. Dat betekent overstromingen en wateroverlast.
Lekkages, heftige regenbuien, wegdrijvende auto's zandzakken voor de deur.
"Jaja", zei tante Truus, "ik heb wel het beeld erbij" laat de rest maar zitten". Mevrouw Zara was net goed op dreef met haar apocalyptische beschrijvingen en Zara hield nu beledigd haar mond.
"Maar ik kom om u te helpen" riep zij uit. "Ik heb een speciale amulet voor u ingestraald! Hij kost maar 40 Euro".
Tante Truus wierp een eenogend blik op het muntje. Het leek sprekend op een oud muntje met Sint Christoffer die je kon helpen veeilig de weg over te steken tenminste ..je moest wel de zebrapaden pakken natuurlijk. Zo'n heilige was niet gewend aan het hedendaagse verkeer. Je kon er ook niet teveel van verwachten, bedoel ik.
"Mijn rekening is geblokkeerd". zei tante Truus nu. Ze was benieuwd wat voor reactie daar op zou komen.
Zara zou toch telepratisch zijn? Dat bewees vast dat ze er niets van bakte.
Maar eerst een eerlijk koffie. Na al die bovennatuurlijke ongein kwam een bakkie zeer gelegen.
Toen tante Truus die ochtend haar ogen opsloeg zuchtte ze maar eens diep.
Ze had toch zo'n onrustige nacht gehad. Alle gebeurtenissen van de laatste dagen waren door elkaar gaan lopen. De bitterballen en de brand, Paul van Vlammen en zuster Gerda, en vooral veel trappen met brandweermannen die met haar bed aan de haal gingen tegen haar uitdrukkelijke wens in. Het ging maar door vannacht. Veel te veel reuring in haar hoofd. Maar eerst maar eens een kopje versterkende thee, daar zal ze vast wel van opknappen dacht ze.
Maar daar kwam Gerda al met een kopje thee in haar handen en met haar mee liep een vrouw gehuld in paars textiel naar binnen." Tante Truus,"zei Gerda stralend." Dit is mevrouw ZaraZoom, het wereldberoemde medium waar ik over sprak. Zei komt u helpen omdat ik zei dat u een noodgeval was".
Tante truus wierp een achterdochtige blik op de paarse gedaante en die keek vanuit de hoogte zalvend op haar neer.
Tante Truus was behoorlijk overstuur nadat ze het verslag had gehoord van vriendin Chantal.
Haar huis was gekraakt.. daar moest ze direct tegen optreden.. maar ze lag hier nog steeds in het ziekenhuis.
Dat was ook geen wonder want een minder gevoelig tiepje zou eveneens geraakt worden in zijn emotiecentrum.
Dr. van Vlammen was ook aangeslagen nadat hij het gebeurde via Gerda had vernomen.
"Wat kan ik doen "jammerde hij terwijl hij handenwringend door de kale gang liep waar alleen wat niet gesigneerde vage aquarellen aan de wand hingen in een dun houten lijsje.
Gerda zag dit allemaal gebeuren en kwam met een goed idee. "Paul"! riep ze over de gang, "rustig maar, kom even hier, ik denk dat ik een supergoed idee heb. Ik ken een para-medium en als ik haar een belletje geef komt ze onmiddelijk langs als ik zeg dat er hier een noodgeval ligt". Paul van Vlammen die natuurlijk direct kwam aanlopen toen Gerda riep, keek zeer geschrokken. "Maar.. dat is totaal onwetenschappelijk"!
" Wat maakt dat nu uit" sprak de nuchtere Gerda hem tegen, "als het maar helpt"!
Ondertussen pleegde Tante Truus wat telefoontjes met de boksvereniging " De Knalbeuk", die illegaal een sorteerpunt van Post.nl had bezet om een knokploeg samen te stellen.
Het bezoekuur van het ziekenhuis was officieël van 3 tot 4 des middags.
Maar kwart voor 4 stapte er een nieuwe bezoekster de kamer van Tante Truus binnen. Het was een vriendin van heel lang geleden, het was Chantal.
"Hoi die Truus, hoe gaat het u met je", sprak de het bezoekster wat gehaast. "Zo leef jij nog", was het antwoord van tante Truus." Je hebt het zeker heel erg druk gehad het afgelopen jaar". "Meid.. hoe raadt je het zo.. probeerde Chantal het sarcasme te omzeilen. 'Vandaag nog.. mijn nagels zagen er niet uit en ik kon nog net een afspraak maken"!
"Ik ben blij dat ik zo kon bijdragen aan je nagelgeluk zeg" zei ik hatelijk, maar Chantal stond al op van de bezoekersstoel. "Ik kom je nog even een roddeltje influisteren. Let en Stanislaus wonen samen in jouw huis en ze verbouwen je kelder tot laberatorium, wat ze gaan maken..ik weet het niet, iets met hoogwaardige kruidenbuiltjes of zo"Ze legde met een zwierig gebaar een netje mandarijntjes op mijn buik. De bonus label van Alhein zat er nog aan.
Zo kende ik haar weer. Schraperig. Ik viel terug in de kussens om al dit nieuwe nieuws te verwerken. Het was te heftig. Een zwaai nog en Chantal was al de kamer uit.
Onze vliegende reporter Douwe heeft er een potje van gemaakt.
Wat gebeurde er nu eigenlijk wel?
In de keuken, gelegen op de parterre, hadden ze een tijdelijk hulpje, ook een eigen benoemde ZZpeër, Daan, deze had een ouwe frituurpan ontdekt die afgedankt in een hoek stond want hij bakte niet gezond genoeg meer en ze hadden al eens een grote vetbal in het riool op loodgieterwijze moeten doorprikken en die loodgieters weten van prijzen.
Kortom.. het was weer vragen om moeilijkheden.
Er stond een plakker opgelakt. "ÁFBLEIVEN!", maar dat had Daan niet tegengehouden want hij had trek in de bitterballen, die hij onder in de vrieskist had gevonden. In de pauze, toen iedereen buiten stond te roken kreeg hij de pan aan de praat, dat wel, maar door de smook gingen de sprinkellers sproeien en het vet spetterde niemand ontziend de pan uit. In de brandweerkazerne werden ze door de sirene gealarmeerd en wakker uit hun middagdutje. Met groot vertoon reden ze een kwartier later met hun mooie rooie brandweerauto die ze Max noemden richting het ziekenhuis en bespraken wat vaagjes een evacuatieplan.
Toen ze eenmaal binnen gestormd waren zijn ze wat aan het schuiven geweest met de ziekenhuisbedden en hebben daarvoor nog even de trappen gebruikt maar omdat ziekenhuisbedden nou eenmaal van loeizwaar staal zijn gemaakt gaven ze dat al gauw op. Zodoende stond ten leste haast iedere patient ontheemd op een andere plek dan waar die thuishoorde.
Ondertussen had de dappere brandweercommandant de schuldige te pakken gekregen. Daan was erg geschrokken. Zonde was het van zijn bitterballen, dat wel, ze waren haast uitgebakken en hij was op zoek geweest naar de mosterd die ergens in de buurt zou staan. Bram van Uiteren, de brandweercommandant, sprak Daan vaderlijk toe terwijl hij hem bij een lurf vasthad. "Dat doe je niet meer:! Buiten stond het keukenpersoneel op het sein Brand Meester! te wachten.
Het was een verloren middag geweest.
Tante Truus zocht haar bed. "Geen idee waar het staat maar me middagdutje is heilig"!
Bericht van onze vliegende parttime reporter, de ZZPer Douwe
Brandoefening
Vanmddag gingen plotseling op onze afdeling alle lichten aan en klonken er
sirenes. Ik dacht gelijk, de derde wereldoorlog . De Russen komen.
Zuster Geertje normaal een lief zacht vrouwtje bulderde, iedereen in
bed blijven!
Gelijk kwamen mannen met helmen de zaal binnen en duwde ons met bed en
al de zaal uit.
Het bleek dat er voor noodgevallen een verbinding was met de naast liggende
parkeergarage. En daar gingen we dan, een duwtje en we reden in de
parkeergarage van de zevende verdieping naar beneden.
Bij de hoeken werden we in de goede richting geduwd en binnen vier
minuten reed ik de straat op.
Wat hebben we gegild.
Bij de uitgang stond dokter Vlammen met een notitieboekje het aantal
bedden te tellen.
Hij riep nog één, ging eens kijken en verdween onder het laatste bed.
Heel tevreden waren ze.
Maar het werk moest nog beginnen. Ieder bed moest met een van de twee
liften naar boven
en er werd niet zo nauw gekeken, want ik belandde op de afdeling
gynaecologie.
Ik vind het steeds leuker hier.
Tante Truus.
*
Nou bedankt Douwe, wat een realistisch verslag is dit. Het leek net of je er vlakbij stond i.v. 5 dorpen verder met je oor aan de politiezender gekleefd.
En ik heb helemaal niet gezegd dat ik het steeds leuker vond hier. Waar haal je het vandaan! Dat heb je volledig uit je duim zitten verzinnen. Ben verbaasd dat je hier part-time in dienst werd genomen. Ze hebben zeker niet naar je CV geïnformeerd. Je printer was vast toevallig stuk of de inkt was net op of je kreeg je PDFje maar niet geconverteerd. Jaja.
Tante Truus houdt je in de gaten!
p.s. Zuster Geertje? Er is hier helemaal geen zuster Geertje!
"Goed dat je weer eens binnenhuppelt, lieve kind. Ik moet je dringend spreken over een belangrijke zaak. Je hebt me toch zo'n damesblad gegeven, de Fler of de Fiva of de weet ik veel.. om mijn heftige gedachten wat af te leiden en me wat rust te geven door te lezen wat andere vrouwen aan wijsheid bezitten en die in hun collum verspreiden. Nu.. dat viel wat tegen, wat die wijsheid aanging. Je kunt niet en tegelijkertijd lollig actueel wezen en wijs. Dat bedoel ik.
Maar waar ik me aan heb gestoord zijn die grote advertenties die Dove hier placht te slijten. Sinds een tijdje hebben ze een type vrouw voor ogen in hun reclamepraat en die noemen ze "De gewone vrouw". daarbij laten ze wat dames van diverse leeftijden en formaten door het beeld dartelen. Laat ik je een ding zeggen, me lieve kind. Er bestaat geen gewone vrouw. Iedere vrouw is speciaal, dik of dun, oud of jong. Wat Dove alleen maar wil is de omzet te vergroten door zoveel mogelijk vrouwen aan te spreken. Hun doelgroep vergroten dus. Niks idealisme. (Het liefst die vrouwen met complexjes dat hun dit of hun dat niet goed genoeg is, te dik, te dun, te harig, te lelijk enz. vul maar in).. Grootschalig hun producten slijten.... dat willen ze.
Het doel is ordinair geld te verdienen en het liefst zoveel mogelijk".
En laten we wel wezen, wil jij je als een gewone vrouw laten bestempelen? Nou ik, tante Truus dus, niet"!
"Tante Truus! Er is brand"! riep Gerda terwijl ze onrustig uit het raam keek"
Dr. No is gearriveerd. Hij komt zo met de lift naar boven en wil u bezoeken", riep de lieve Gerda.
Dat viel even tegen. Daar had Tante Truus niet op gerekend. Er kwam vast ruzie van, vast en zeker.
Dr. No stapte met zijn handen in zijn zakken de ziekenkamer waar tante Truus zetelde in. Hij liep met de gebruikelijke norse uitdrukking op zijn gezicht naar tante Truus toe. "Hello, how are you", zei hij. "Nou", zei tante Truus, "dat zou veel beter kunnen, ik"..." U moet geen uitvluchten zoeken", viel Dr. No haar in de reden, "ik lees hier op de kaart dat u 120 kilo weegt inmiddels. Met zo'n gewicht haalt u niet eens de komende Kerst". "Zij zijn de schuld"! riep tante Truus terwijl ze wild driftig om zich heen gebaarde."Ze hebben me hier liggen vetmesten"!
"Tut tut, opwinden is slecht voor uw bloeddruk en u bereikt er bovendien niks mee. Ik geef u nu enige leef en dieetregels mee en zie u over een week terug". Hij overhandigde haar een beduimeld pamflet.
"Er moet dan 16 kilo vanaf zijn. Dan komt u in aanmerking voor een maagverkleining". "Ik wil helemaal geen maagverkleining"! brulde Tante Truus nu. Dat is vreemd" zei Dr No, " iedereen die ik tegenkom wil toch een maagverkleining"?
"Ik niet"!!!schreeuwde tante Truus, " Ga weg en laat me met rust"!!!
Ze dreigde nu uit het bed te stappen en had reeds een bol wit been naar buiten gestoken.
Dr. No haastte zich naar de deur. Op de drempel bleef hij even staan en snoof. "Ik ruik een brandlucht" zei hij.
Gerda kwam wat treurig uit de kamer van Tante Truus vandaan. Zij wilde zo graag helpen, tante Truus opbeuren, al was dat niet letterlijk bedoeld natuurlijk. Dat was vragen om een hernia.
Zij besloot een collegaatje te bezoeken om het geval Tante Truus te bespreken. Misschien kon zij haar wat goede raad geven. Wel moest het van het soort zijn waar zij daadwerkelijk wat aan had. Niet van het soort van .. alleen maar positieve gedachten hebben, of..na regen komt zonneschijn, of .. een van de ergste.. dat zij dicht bij haar zelf moest blijven. (dat gezegde had ze nooit begrepen).
Zo stapte ze dus een kantoortje binnen waarvan ze wist dat haar collega Mieke Ruis aan het werk was. Mieke was voor vele verpleegsters een rots in de branding. Een struise blondine met een realistische kijk op alles. Mieke draaide zich om met haar stoel toen ze iemand hoorde binnenkomen. "Hallo, Ger wat is er aan de hand", zei ze toen ze Gerda's bedrukte gezicht zag.
Boehhh",Gerda barstte in snikken uit, "het is tante Truus".
Nu.. daar had Mieke wel een mening over." Dat vervelende mens? Ze zouden haar moeten overplaatsen, iedereen wordt gek van haar!En een praatjes dat ze heeft! Het is hier geen drie sterren hotel. Ze moet dit wel en dat weer niet. De toetjeskaart van de catering is niet gevarieerd genoeg. Ze wil er lammetjespap en crème Brulée op. Alsof dat niets kost. De ziekenhuisraad ziet ons aankomen. We werken al met verliezen!Ze heeft zelfs een bezwaar gemaakt tegen de geur van het schoonmaakmiddel. Ze heeft liever iets met een citroengeur. En dat gaat maar door".
"Als ik jou was zou ik het geval tante Truus maar eens gaan bespreken met Paul van Vlammen tijdens een lunchbroodje in de kantine. Hij had zich als vrijwilliger opgegeven om een therapie op haar los te laten. Daar zal hij nu een spijt van hebben! Hahaha. Maar een praatje daarover kan geen kwaad vind je niet'? Werk hem maar op zijn gemoed! Ze lachte aan moedigend. En het verzoek van Sandra van Vlammen om camera's op te hangen is toendertijd afgewezen. Geheel terecht overigens.. Belachelijk mens ook"
Dat idee beviel Gerda wel..daar kon ze wel van opknappen.
zei Gerda, het blije verpleegstertje dat tante Truus zo goed begeleidde. En dat viel nog niet mee want tante Truus kon behoorlijk eigengereid zijn en andere verpleegsters ruilden hun diensten zelfs als ze zaaldienst hadden bij zaal 7 waar tante Truus in haar eentje lag. "Gewoon gedumpt", zei tante Truus zelf ervan.
Maar Gerda had een lief hartje en zij zag altijd het goede in van mensen in dit geval van Dat mens.
Tante Truus lag nors in het rond te kijken. Ze voelde zich zeer beledigd door die "Conversatiezaalterroristen", zoals ze het groepje dissidenten omschreef. Phuh! Wat dachten ze wel!En dan die Raad van Bestuur die zich door hun liet en ringeloren! Die moesten zich nodig na laten kijken of hun eigen hersens nog up to date waren! Maar dan in een ander ziekenhuis!
Gerda liet de hele retirade maar over zich heen gaan, ze snapte wel dat tante Truus zich ernstig getroffen voelde door de gebeurtenissen. "Ik vraag Spotify aan"! riep tante Truus. "Ze kunnen me allemaal wat en ik laat me niet devaporeren naar Veelenhuizen! Zijn ze gek geworden hier"!
Ik sleep ze allemaal voor de tuchtraad"! Ze komen nooit meer ergens aan de bak"!
Gerda besloot er nu tussen te komen want tante Truus liep paars aan. Dat kon niet goed zijn voor haar gezondheid. "Tante Truus, ik heb een leuk nieuwtje. Vanmiddag komen de Punnikmeisjes"!
"Waaat? zei tante Truus nu van haar stuk gebracht. " Wat moet ik met die Punnikgrieten"! "Nou", zei Gerda, "ze gaan u leren punniken op HBO niveau en dat is nog zo eenvoudig niet".
Tante Truus viel even stil.. dat is pas erg.. Punniken op hoog niveau! "Kan je dan meedoen aan de Olympische Spelen over 4 jaar? Hahaha"!.. Ze barstte in een bulderend gelach uit die de armzalige glazen bloemenvaas met wat verlepte herfstastertjes deed rinkelen.
"An menooit niet!"!!!.. geef me Ifoon eens aan.. ik ga even bellen". Gerda voldeed aan haar verzoek en het volgende moment toetste tante Truus een mummer in. Er klonk een schril piepje. Spreek ik met de heer Parmentier van Motorclub Lamawaja?Ik wil me opgeven voor de motorclub en vraag u of u langs wil komen voor een Intakegesprek. Ik app u de adresgegeven wel.
Zo dat was dat. Voldaan leunde tante Truus achterover in de witte kwaliteitskussens en er verscheen een brede glimlach op haar verhit gezicht.
Gerda kwam binnenhollen met rode konen. "Ik moet u iets verschrikkelijks vertellen. Nee, twee verschrikkelijke dingen zijn gebeurd"! Zij struikelde over haar eigen woorden.
"Rustig maar lieve meid, wat kan er nu voor verschrikkelijks gebeuren in een ziekenhuis. Ga even op de po-stoel zitten en vertel". Maar Gerda keek met een vies gezicht naar de postoel die haar herinnerde aan haar plichten en ging op de rand van het bed zitten.
"Begin maar bij het begin.. vertel het maar rustig aan tante Truus".
"Wat er nu gebeurd is, tante Truus", Gerda herpakte zich. "De lopende patienten hebben u geblokt voor de conversatiezaal! Wel daar keek ik van op hoor. Hoezo dat."? Ging ik voor iemand zijn dikke neus zitten toen de TV aanstond?
"Nee dat niet. U ging overal doorheen zitten praten zeiden ze, zowel door Goede Tijden als door de kwis, "Wie wint de goudklomp". Ze vonden dat zeer storend. Ze konden de verhaallijn niet meer volgen omdat u overal commentaar op had. Ze willen niet meer dat u in de zaal komt en hebben met toestemming van de Raad van Bestuur een verbodsbord op de deur geplakt. "No trespassing voor tante Truus!"
Ik haalde even diep adem. Hoe durfden ze! Ik had alleen maar mijn tips en leermomenten doorgegeven aan dat zootje kreukels en ik moest er boven uit schreeuwen omdat de TV zo hard stond!
"En dat is nog niet alles", zei Gerda op samenzweerdige toon. "Er circuleert een brief in de wandelgangen zowel op het intranet van het ziekenhuis die van uw hand afkomstig zou zijn"!
"Wat stond daar dan in" vroeg ik verwonderd. Gerda haalde een beduimeld briefje uit haar schortzak en overhandigde dit aan mij.
Ik las
*
Lieve Let,
Ik heb zo iets bijzonders meegemaakt hier.
Er liep een dokter langs die ik persoonlijk ken.
Hij staat op twee van mijn doktersromans . Op de omslag van kamer 4 en
op de kaft van
Dokter Lewis grote geheim.
Wat een toeval dat ik hem hier tegenkom.
Nu wil ik nog wel even blijven en ik weet dat als ik in zijn armen lig,
ik nooit meer wil ontwaken.
De zusters keken hoe vrolijk ik was en zeiden, het gaat goed met u, dan
kunt u weer naar huis.
Nee, dus.
*
Ik liet me van de schrik achterover in de kussens stuiteren.
"Wat! Er is helemaal geen dokter Lewis in dit ziekenhuis!
Wie heeft dit verzonnen"!
"Ik hoorde dat de directie dit hoog opneemt" zei Gerda. "Ze overwegen zelfs overplaatsing aan te vragen voor u naar ziekenhuis Veelenhuizen"!
Opeens kreeg Tante Truus een helder idee. "Dit is een FAKE bericht en vast van de hand van Douwe"!
Dr van Vlammen kwam nu pas op gang terwijl hij onderwijl zijn aanwijsstokje richtte op zijn ingelijste goudomrande bul die pontificaal in het het midden van de muur was opgespijkerd.
"Dag mevrouw Truus, ik zal me even aan u voorstellen. Ik ben Paul van Vlammen, registerpsycholoog bij het Neihuisinstituut te Naarden. Ik heb gestudeerd aan de Haselbaum-universiteit in Heidelberg gelegen aan de Schwagerwilhemstrasse 143. Wat een mooie tijd was dat. Ik wist niet dat er zoveel Kneipen waren in Heidelberg. Een gerenommeerd instituut dat zeer bekend is ook in het buitenland. Gespecialliseerd heb ik me in een niche van de psychologie n.l. "Das Gemüt".Op zijn Hollands is dat "Het gemoed".
Dat trok wel de aandacht van tante Truus want over haar eigen gemoed had zij niks te klagen.
"Wat wil dat nu eigenlijk zeggen, "Het gemoed", kom, ik zal u dat even in lekentaal uitleggen. Professor Haselbaum heeft zijn hele leven aan dit onderwerp gegeven en hij deed een geweldige ontdekking in 1932. Hij vond de plek waar het gemoed zetelde. Het is een kleine plek tussen maag en hart gelegen en het ziet er uit als een klein gelig sponsje een soort van klier is het. Heb je teveel gegeten (gefressen) dan wordt het naar boven gedrukt en heb je veel op je hart {Liebesmerzen) dan wordt het naar beneden gedrukt. Dat gemoed zit dus nog al eens bekneld"
Ik luisterde nu met rooie oortjes, het werd interessanter en nog interessanter!
"Maar", hervatte Paul van Vlammen zijn betoog, "ik zal u verder niet vermoeien met praktijkvoorbeelden want we moeten aan de slag, Time is money! En er komen nog meer patienten vanmiddag", zei hij terwijl hij wat bedrukt op zijn knotsgrote Swatch keek.
"Laten we beginnen. Zucht u maar even diep. Wat voelt u?
Heeft u een bezwaard gemoed"?
Dat vond ik een tamelijk inpertinente vraag maar ik begreep wel dat het met de Gemoedstherapie te maken zou kunnen hebben, die onvermijdelijk zou volgen na het beantwoorden van deze vraag.
"Ja.. ik zie het al. We gaan beginnen met de Erleichterung therapie. Die houdt in dat u per dag 2 uurtjes langzaam zucht. U concentreert zich dus op uw ademhaling. In uw brein komen dan endorfientjes vrij en die zakken af naar de sponsdeeltjes van het Gemoed. Die zwellen op en lopen weer leeg (erledigen sich), dan voelt u zich opgelucht.
Over een week terugkomen".
"Ik zal Gerda even oproepen om u op te halen. Zo'n lief verpleegstertje is dat toch". Hij keek even door het mistige raam aan de rechterkant naar buiten "Maar ik ben gelukkig getrouwd met Sandra", vervolgde hij. "Zij is erg zorgzaam ook. Ze heeft overal camera's laten installeren, ook hier, om me voor aantijgingen te behoeden zei ze nog. Was voor mijn eigen bestwil zei ze er bij". Hij zuchtte even.
om de afgesproken tijd, 3 uur acherp, werd ik door het lieve verpleegstertje Gerda met de lift naar de 3e verdieping gebracht. Grappig dat "verdieping" eigenlijk betekent dat je afdaalt in plaats van omhoog te gaan. Tante Truus is best gevoelig voor taalnuances maar dit terzijde.
Gerda schoof mij bij kamer 11 naar binnen.
Ik keek eerst mijn ogen uit. Wat een luxe zeg. Blauw gemëleerd shaggy tapijt. Meer iets voor een zwoele slaapkamer als u het mij vraagt, grote mahonie meubelen met messing handvatten. Een duur Illy espressoapparaat. Het bureau was gigantisch, de design bureaustoel was van zacht kalfsleer, kortom .. het kon niet op. Wel stonden er ook een paar eigentijdse beelden van roestvrij plaatstaal. Duidelijk kunst dus. Maar waar ik kop nog staart aan kon ontdekken, wulps gevormd, of misschien kon ik nu opeens er wel een kop en een staart in zien.
Met moeite focuste ik mijn blik op een figuur die een silhouet vormde tegen de Luxalflex. Dat moest van Vlammen zijn. Hij deed een stap naar voren, "Ik ben Paul", sprak hij eenvoudig
Nu, lieve lezertjes, hou ik uit principe helemaal niet getutoyeer. Bah. Zeg alstublieft Tante Truus tegen me,
Maar die van Vlammen was zo nog lelijk niet. Kaarsrecht, een mooi pak en niet van de C&A of van Peek. Dat was duidelijk.
"U moet tante Truus zijn", sprak hij met een warme glimlach op zijn gezicht en boog zich over me. "Ik heb reeds veel over u gehoord". Argwanend keek hem aan. "Ik zal u even in het hoekje met de schemerlamp zetten en een sussend klassiekje opzetten, dan beginnen wij de sessie. Ons gesprek bedoe ik", en daarbij drukte hij op een klein knopje van zijn dure Swatch.
dat was even een koude douche van vriendin Let. Eerst laat ze me planten vermoorden en dan verhuurt ze mijn leuke flatje achter mijn rug aan buitenstaanders! Het kan me niet schelen waar ze vandaan komen maar straks ziet mijn flat er niet uit! Bovendien stak Let het geld in haar eigen zak ook nog!
Ja lezertjes dat is toch te gek voor woorden. Zou u dat pikken denkt u? Nee toch!
Het probleem is dat ik het ziekenhuis nog niet mag verlaten. Er zijn nog twee ingeplande afspraken. Een met die van Vlammen en er staat ook nog een afspraak met dr. No. Ik dacht al zoiets toen ik hem hier rond zag sluipen toen ik uit me coma kwam en me bewust werd dat ik flink was aangekomen in de afgelopen tijd.
Maar ik moet de zaken een voor een aanpakken. Vanmiddag dus.. is van Vlammen aan de beurt. Ik trek mijn mooie nachtpon aan met die zonnebloemen en dat zwarte kant en daar over heen mijn groen gebreide duster.
Hij zal weten wie daar binnenkomt, vanmiddag.
Met mij valt niet te spotten!
"Ja Gerda, zet het kopje thee maar op het tafeltje. Is het citroenthee? Ik had gemberthee aangekruisd! Aan goed lezen doen ze ook niet bij de catering hier! Daar ga ik nog wel eens een klacht indienen. Vier suikerzakjes graag, dank je lief kind".
