Deze brief lag op mijn wendbare ziekenhuistafeltje te wachten van mijn oude vriendin Let. Hoewel ...vriendin...
na het lezen van dit epistel vroeg ik me dat voor de zoveelste keer af. Een ding klopte wel.. dat woordje "oud".
Hoi die Truus,
Gaat het weer een beetje?
Hebben ze je al bijgepraat over de afgelopen tijd?
Nou hoor ik dat je woonruimte aangeboden krijgt, is dat een lolletje ?
Die Wittgenstein zou zo maar eens een Duitse actrice kunnen zijn met haar mantelpak.
Het zit nl. zo. Al die tijd is de huur van je flat gewoon afgeschreven van je pensioentje.
Je was tenslotte nog in het land der levenden.
Gelukkig had ik de sleutel en heb je plantjes water gegeven, maar daar is iets mis gegaan, want toen het vorig jaar zo heet was had ik geen puf om je plantjes te bewateren.
En er is ook nog een dingetje... omdat je daar toch van niets wist, in je ziekenhuisbed met die coma, ben ik zo vrij geweest om je flat te verhuren aan een paar hele aardige, hardwerkende jongens uit het Oosten van Europa.
Ze zeiden dat ze keurig waren en niet dronken en feestjes hielden ze ook niet van.
Ze hebben de huur aan mij overgemaakt want tenslotte doe ik al die moeite voor jou.
Dus nu moeten je ze maar de huur opzeggen en dan kan jij lekker weer in je eigen flatje. Vraag maar naar Stanislaw.
Het zijn jongens die in de bouw werken , dus ze zullen ook wel wat opgeknapt hebben.
Ik ben er sindsdien niet meer geweest want ik was wandelen met de club. We hebben het Pieterpad gelopen.
Nou dan ben je wel even zoet hoor!
Nou doei dan maar en laat je niet gek maken door die Frau Wittgenstein.
Daar werd tante Truus wel even stil van en dat wil heel wat zeggen.
Mevrouw Wittgenstein leunde intussen voldaan achterover. Zij had haar plicht gedaan en haar zegje gezegd.
"Zo", zei ik, "dus dat zijn de mogelijkheden die ik krijg aangeboden? Het lijkt helemaal nergens op. Ik kan me nog beter inschrijven voor een verblijf in een hondenasiel.Daar zijn tenminste nog speelweiden met ballen.
Gaan jullie zo om met de ouderen in de samenleving? Het staat je netjes Stein. Maar jij bent alleen maar een doorgevende figuur met een bovenmodaal salaris. Wacht maar eens wat er gebeurd als jij mijn leeftijd hebt bereikt. Misschien kom je wel in een slecht geïsoleerde container met een schutkleur terecht en moet je het daar mee doen. Misschien wordt het je dan voorgespiegeld as een eigentijds tiny house waar je nog blij en dankbaar voor moet zijn. Laat ik je dat maar eens vertellen dame".
Maar mevrouwWittgenstein was al stilletjes weggeslopen.
Een klopje op de deur en Gerda verscheen, "Dag tante Truus, gaat het een beetje.. wilt u een kopje warme soep"? "Dank je lieve meid. Tante Truus moet even bijkomen van dit gesprek".
" Maar er zijn 2 brieven voor u gekomen .. dat is toch best leuk nieuws voor u"?
Dat hangt er van af wie ze hebben geschreven. Ik weet dat nog niet zo net. ik zal het wel zien,
de lieve Gerda duwde me dus met enige moeite kamer 13 van het ziekenhuis in en zette me pal voor een groot bureau zorgzaam op de handrem.
"Dag tante Truus", zei ze,"ik krijg straks een seintje en dan kom ik u weer halen". Nu werd het spannend want achter het bureau was een forse vrouw gezeteld met een krijtgestreept colbertje en een grote hoornen bril.
Dat zag er wel allemaal erg zakelijk uit maar schijn kan altijd bedriegen. Mevrouw Wittgenstein keek op van de stapel formulieren die voor haar lagen en zei: "U bent zeker tante Truus'.
Nu .. daar viel weinig tegen in te brengen dus ik knikte maar bevestigend.
"Wat zijn uw plannen voor uw toekomst Tante Truus, hebt u daar wel eens bij stil gestaan". Een vorsende blik volgde.
Oh ja zei ik, in deze multy-map heb ik alles op geschreven. Ik schraapte mijn keel en sloeg het boekwerk open.
Wat ik wil is een vrijstaande bungalow met minstens 4 ruim bemeten kamers voor me hobbies tussen het groen in Wassenaer. Een logeerkamer hoef ik er niet bij te hebben want ik nodig toch niemand uit en daarom heen een mooie lap grond en een elektrieke grasmaaier en een pittoresk schuurtje en ik bedoel niet een van het bouwvallige soort natuurlijk".
Mevrouw Wittgenstein schoof met een ruk haar stoel met piepende wieltjes achteruit en begon schel te lachen.
"Die tante Truus", zei ze, "ik had al meer over u gehoord en over uw gevoel van humor maar dit slaat alles".
Zei schoof haar stoel weer aan, boog zich over het bureua en keek mij streng aan.
"En wie denkt u die dat allemaal gaat betalen"? zei ze.
Nu"... de gemeenschap natuurlijk", sprak ik. "Ik heb voldoende mij voor de gemeenschap ingezet en zij mogen ook wel eens wat terugdoen".
Mevrouw Wittgenstein stond nu op en zwaaide met haar armen.
"Ik ga u nu vertellen wat uw opties zijn. Dat zijn er dus welgeteld twee.
Optie een is een permanent verblijf in Huize Zonnerust in Leidscherdam. Dat is mooi gelegen aan de rand van Leidscherdam en aan de buitenkant van het industrieterrein. Het enige wat u hoort is het laden en lossen van de vrachtauto's en dat gaat 24 uur door.
Soms rijdt er een busje richting de Jumbo die in wijk Snaaigaren is gevestigd. U krijgt dan een uur de tijd om boodschapjes te doen. Het busje zal niet op u wachten want anders bellen ze politie en die pikt u dan op.
Bent u dan te laat voor het avondeten dan zal er geen keus meer zijn in de toetjes. Die zijn dan op namelijk.
Er is gerenommeerde keukenpersoneel dat vetvrij kookt en eens heeft de chef-kok een Michelinstar gehad wordt gezegd". Van de drankcabine heeft alleen de directeur en mevrouw Stuurs de sleutel".
Verbijsterd leunde ik achterover.
"En wat mag dan wel optie twee zijn"?
"Bij optie twee wordt u gevestigd in een verbouwd industrieel pand aan de Maashaven. Er is een prachtig uitzicht op de haven maar de ramen van uw kamer daar zijn vergrendeld met tralies. Dat is ter bescherming van de gasten, de bewoners dus. Luchten doe je daar door de deur naar de gang open te zetten. Wel gaan de geuren uit de keuken door een fout geinstalleerd beluchting-systeem door het hele gebouw heen maar aan een oplossing wordt gewerkt zegt de Maasoevers. U heeft daar een mooie kamer van 3 bij 4 en een douche en WC ruimte van 79cm bij 1.18 Ruim genoeg allemaal. Op de eerste verdieping is de conversatie-zaal waar ook een TV staat van 69 bij 96 cm. In de hoek heb je een eigentijdse Koffie-Bistro en plastic kuipstoeltjes in een opgewekte kleur. De barkrukken hebben helaas maar een week gestaan maar daar gebeurden teveel ongelukken mee dus in het belang van de bewoners zijn die weggehaald. Deze hebben nu een plaatsje gekregen bij het in het zelfde gebouw gevestigde jeugdhonk van de wijk. Freework Factory. Soms is er wel wat geluidsoverlast maar dat hoort bij zo'n dynamische wijk.
Zeer aantrekkelijk wonen daar. Oh ja.. bij de faciliteiten hoort ook nog een deeltijd verpleegster voor in geval van nood". Als u aan de bel trekt en er is geen geval van nood legt het bestuur u een boete op. Bij de derde keer kunt u vertrekken".
Ik moest dit allemaal even laten bezinken toen Gerda mij naar mijn ziekenhuskamer terugbracht.
Gerda kwam vrolijk bij me binnen huppelen. Ik kom u halen Tante Truus, de mevrouw van het intergratiebureu is gearriveerd en zit in kamer 13. U moet wel in de rolstoel plaatsnemen nu.
Dat bleek nog niet zo eenvoudig want ik was flink aangekomen tijdens me coma. Af en toe rolden ze me eens om maar dat was ook de enige lichaamsbeweging die ik had gehad, Maar met veel getrek en gefoeter lukte het Gerda me klem te zetten in de stoel. En daar gingen we.. richting kamer 13.
Zowel zojuist een levensteken van Let gehoord. Geen spat veranderd die Let.
Ze zou z.g. op bezoek zijn geweest bij mij en mijn toestand. En ik had de verkeerde nachtpon aan.Ik zou niet weten wat ze bedoelt? Die met die blauwe ruitjes of die met die grote gele zonnebloemen met dat zwarte kant? Geen ideee.. Big deal. Als je haar maar goed zit niet waar? Ze kan zeggen wat ze wil. Het is een vrij land hier al mag niet alles.
En ze zit weer over me te roddelen. Ik zou Douwe hebben beledigd en die leed daar nog steeds onder.
Nou,, daar geloof ik helemaal niets van. Douwe zegt maar wat. Daar hoef ik toch niet serieus op te reageren.. soms?
Dat kan je niet menen!
Hij zou volgens eigen zeggen nog een sieraad voor me hebben meegebracht. En daar moest ik dan blij mee zijn! Hij verwachtte vast een tegenprestatie.
Al was hij de laatste holbewoner.. dan nog niet. Het zal wel zo'n lelijke broche met een B keus zirkoon geweest zijn van verguld zink van de firma Nobel. Die hebben toch een lelijk joekel van een pand gezet hier in het centrum. Dat de burgemeester dat goed vond....
Ik voel me nog wat slapjes en ga maar een dutje doen. Het gesprek met het intergratiebureau met dat Wittgensteinmens is verpaatst naar morgen want ze had opeens een belangzijke Zoomvergadering. Het zal allemaal wel. Mij best. Ik zal mijn wensen voor mijn toekomstige huisvestiging wel eens stevig op papier zetten. Een mooie taak voor morgen.
Wat krijgen we nou? Ben je weer in het land der levenden?
Ik had je al afgeschreven om het maar eens oneerbiedig te zeggen.
Een half jaar geleden ben ik eens op bezoek geweest, en je lag daar maar te liggen in een afschuwelijk nachthemd.
Je reageerde helemaal niet, ook toen ik je een paar porren gegeven had, niets..nope..nada..
Toen ben ik maar een sigaretje gaan roken op de gang wat niet mocht van de zuster. Maar Dokter No kwam langs en we hebben even gezellig gepraat, Hij gaf nog wat tips voor nachthemden in grote maten van Ulla Popken.
Maar je lag er prima bij met gekamde haren dus ik ben maar weer weggegaan want zo was er ook geen lol aan.
Trouwens je hebt wat gemist hoor de laatste tijd.
Iets met Chinese vleermuizen, mondkapjes en helden in de zorg.
Je mag niet meer zo maar zoenen en je moet geprikt worden.
Maar ze leggen het nog wel uit.
Ik kwam Douwe Schat nog tegen, die zei dat jij hem niet goed behandeld hebt, want hij was niet welkom op je feestje.
En dat ze daardoor wel een cadeau van de juwelier misliep.
Dat is wel pech!
Nou Truus... ik heb haast want ik moet hoognodig naar de Ikea.
Ik hoor wel als je weer naar huis mag. .
Oh, die welzijnswerker Paul van Vlammen , daar moet je voor oppassen . Dat vertel ik je nog wel eens.
Ik kan niet anders zeggen dat ik er mooi bijlag in een nieuwe roze nachtpon met ruches, randjes en roosjes van de Wibra.
Nu hoor ik u denken. Wat is dat een ouderwetse nachtpon, roosjes en ruches .. welja. Maar tante Truus houdt wel van iets degelijks zoals als zwaar flannel van een goede kwaliteit. Het is wel lastig keren als je je om wil draaien dat wel en je bent iedere nacht bezig met met die gesteven lap weer los te maken van je knieën.
Hoe ik er aan kwam.. geen idee. Let zie ik er niet toe in staat zoiets smaakvol uit te kiezen. Ze zou die hele winkel niet eens kunnen vinden al liep er een levende TomTom naast haar om haar dorre handje vast te houden.
Dit doet me ondertussen wel afvragen of wie er eigenlijk in dat verloren jaar de moeite heeft genomen om me op te zoeken. Daar ben ik nu wel benieuwd naar. Moet ik toch eens navragen bij die Gerda en ik laat me niet met een kluit de waterkering insturen.
Maar.. daar is Gerda al met een sinassapje en een rietje. "Tante Truus! Morgen om 2 uur komt de mevrouw van het intergratiebureau een praatje met u maken. Zij heet mevrouw Wittgenstein en is een afgestudeerde mevrouw. Dus u bent in goede handen. Daar kunt U zeker van zijn.
Nu daar was ik zelf nog niet zo zeker van. Maar we gaan het meemaken
Wat ben ik een tijd onder zeil geweest al lag ik niet in een boot. Maar in een riant ziekenhuisbed voorzien van allerlei kleuren slangen, apparaten die piepjes doorzonden en flikkerende beeldschermpjes. Alsof het niks kostte..
De eerste die ik zag, toen ik mijn ogen open deed was dokter No, die me ergens vaag bekend voorkwam. Waar kende ik die norse figuur nu van? Maar daar moest ik me later maar eens in verdiepen. Hij was ergens op de foute afdeling of zo... maar wat en waar? Uw tante Truus was nog niet genoeg bij de pinken en scherp van zinnen om met een weloverwogen oordeel te komen. Geruis van een broekpak en een lief verpleegstertje kwam nader en pakte mijn hand vast. "Dag tante Truus, ik ben Gerda, gelukkig bent u weer terug.Ze lachte me stralend tegemoet.
"Er komt dadelijk iemand van de SIB, ons sociaal intergratiebureau om u bij te praten. En daarna onze geestelijke welzijnswerker Paul van Vlammen.
Er is heel wat gebeurd in de tijd dat u in coma lag. Maar van Vlammen heeft zich vrijwillig beschikbaar gesteld om u weer actief op weg te helpen".
Daar was ik al bang voor. Me op weg helpen. Welke weg bedoelden ze ze. Ik ben niet helemaal van overtuigd dat hier ze hier goede bedoelingen mee hadden. Leer mij de mensen kennen!
Ik voelde me langzaam weer de oude worden. Maar eerst een kop sterke koffie please!
ik ben dus gered dank zij mijn held Wout ( hij wilde zijn telefoonnummer niet afstaan) en ik ben overgebracht naar het traumacentrum Leidervaart,
U kunt daar uw fletse Beterschapskaarten naar toe sturen. ik zal u helpen,, ze zijn het goedloopst bij de Voordeel bookshop. Vergeet niet er een postzegel op te doen want ik ga dat niet betalen.
Ik lig hier in een geblindeerde kamer met alleen een spaarlichtje. Af en toe komt er iemand binnensluipen en ik kan niet eens zien wie het is.Ik slaap veel en plotseling wordt er dan een kouwe po onder me geschoven...en er wordt..grote meid ...tegen me gezegd.. Te erg voor woorden.
Wel is er onder mijn aanbracht dat er een foto zou zijn gemaakt van mij Droomvlucht onder aan de helicopter. Vast van iemand die een do-it-yourself kursusje Fotosjop heeft gevolgd en uitgeschoten is met de breedste brus. Wel gek want ik zou er toch een weddenschap tegen een pakje mergpijpen om verwedden dat ik op een Loewie Kenze stoel zat en niet op zo'n lamme sta op stoel. Ja knippen en plakken is ook een kunst hoor!
