In een tochtig oud pand in the middle of nowhere met een hardvochtige hoofdzuster die schijnbaar met ijzeren hand zowel het personeel als de patienten in de tang had.
Waren er nou veel patienten.. ik zou het niet weten eigenlijk. Als ik begeleid door de gang liep hoorde ik her en der wat gekreun rondzingen maar ik durfde niet te gaan denken wat er in die duistere zaaltjes plaatsvond. Er hing wel als voorzorg op iedere verdieping een automaat met wegwerpspuiten aan de muur. Een luguber apparaat was dat wel.
Daar lag ik dan met de deur dicht en een klein doorgeefluikje voor het groentesoep en bietenbrood.
Veel te lezen was er ook niet, een oude Metro waar toch nooit wat zinnig in stond en die was achtergelaten door een andere stakker.
Er werd op het luikje geklopt. Mevrouw Truus.. er is een bezoeker voor U!
