Nu mijn makker Riffer is overleden en ik daardoor
een beetje volwassener ben geworden (leed maakt grijs) zal ik proberen zijn
wereldtaak om te laten lachen en te huilen voort te zetten. De duurzaamheid
gebiedt dat.
Ik heb daarnet nog even toestemming gevraagd aan Riffer. Er
was geen geest te bekennen, dus neem ik maar aan, dat het goed is.
