|
Even verder wijst Knappe-Man-Die-Hoort ons op de loopgraven. Tsjonge, niet eerder gezien, diepe kronkels lopen door het bos. Pure-Vrouw stelt voor om door de loopgraven te gaan om te ervaren wat de soldaten ervaren hebben. Maar er is geen animo voor, we wandelen verder en niemand lijkt enig idee te hebben waar we precies zijn. Dan zien we aan onze linkerhand twee jagershutten en een geploegde open vlakte. Er staat een paal met een rode liksteen bij het einde van een loopgraaf. Men filosofeert dat de steen hier is om herten / reeën te schieten. Aangezien de jachthut een glasraam heeft, betwijfel ik dat: Misschien is het tellen.
Volgens Wijze-Vrouw-Die-Leidt is er vergif gespoten op deze open geploegde vlakte want bepaalde planten liggen er verdroogd en vreemd geel bij.
Er wordt voorgesteld dezelfde meditatie als gisteren, zaterdag, te doen: Verbinden,
en enkel openstellen in liefde, zodat de deva van het gebied gebruik kan maken
van onze liefde om daarmee de door bloedvergieten verstoorde elementaire wezens
te helen. Ik ga met mijn rug naar de loopgraaf toe staan.
Knappe-Man-Die-Hoort leidt: Onmiddellijk zijn daar weer de
Twee Gouden Bewegende Lemniscaten, Een boven Mijn Hoofd, de Tweede onder Mijn
Bekkenbodem. Een Brede Gouden Flonkerende Energiestroom gaat er weer verticaal doorheen.
Om Mij heen hoor ik Gemurmer. Er lopen Grijze Geesten over de Open Vlakte, Ze komen uit de Loopgraven. Ze zijn blij met deze Open Vlakte in het Bos, maar, o wat zijn Ze boos op Zichzelf. Ze komen op het Licht af dat onze Groep neerzet.
De Soldaten verwijten Zichzelf dat ze in de Val zijn gelopen: ... en dat voor zulke Ervaren Soldaten.
Een zegt: Ben ik daarvoor helemaal uit Normandie komen lopen!
Een ander: We could have known this.
Het lijkt of Ze iets overtreden
hebben of te zelfstandig gehandeld en zich gestraft voelen door de Hen
Overkomen Dood. Ik hoor Woorden als Raus en Trenches, en dan de zin: "We
could have known it."
Knappe-Man-Die-Hoort zegt: "Liefde ervaren..."
In de Groep ontstaat ter Hoogte van de Hartchakra's een Zilverwitte Cirkel die zich uitbreidt tot een Zilverwitte Lichtelijk Bolle Schijf. De Grijze Geestsoldaten nemen Ons Verbaasd Oplettend op: het Gemurmer wordt Sterker.
Als Ik Liefde centreer in Mijn Hartchakra komt daar een Grote Zilverblauwe Bubbel uit omhoog. Tsjah, het was enkel de Bedoeling open te staan in Liefde en niks te doen.
Ik hoor dat de Grijze Geesten Hier nog zijn omdat Ze niet naar de Hemel, het Licht, durven te gaan. Ze zijn bang dat Ze daar Niet Welkom zijn. Ik ben het oneens en zeg: Jullie verwijten Jezelf Je Voortijdige Dood, maar Jullie hebben genoeg geleden door Hier te blijven. En geloof Me Jullie zijn van Harte Welkom in Het Licht."
Wat Onhandig sta Ik met de Zilverblauwe Bubbel in Mijn Handen. Een van de Grijze Mannen komt op Mij toe en pakt de Zilverblauwe Bubbel aan. Opeens valt Het Grijze van Hem af, Hij wordt bijna Doorzichtig: Glanzende Regenboogkleuren als van Olie op Water zorgen
ervoor dat Ik Hem nog kan zien.
Ga, zeg Ik, ga Naar Boven.
Hij gaat... en terwijl de Bubbels met Regelmaat uit mijn Hart omhoog komen, pakken ook Anderen de Bubbels aan. Achter Mij komt een Kleine Soldaat met een Vreemd Scheef Lelijk en toch Vriendelijk Gezicht uit de Loopgraaf omhoog. Hij heeft Korte Benen en Zijn Gezicht is nogal Groot, Plat en heeft Bobbels.
Vreemd, denk ik, hoe kan Hij Soldaat geworden zijn... door de Keuring gekomen zijn?'
Ook Hij pakt een Liefdesbubbel aan.
Hé, als Een Soldaat een Bubbel vastheeft en Anderen raken Hem aan dan worden ook Zij Doorzichtig. Meerderen gaan
er tegelijk van de Vlakte in een Sliert omhoog.
Dan is de meditatie blijkbaar ten einde. De Zilverblauwe Bubbel had de vorm van een rugbybal. Best wel groot, wel twintig centimeter breed. Er wordt niet inhoudelijk nagepraat want de groep wordt afgeleid: Schone-Kleine-Vrouw ziet verderop op het bospad herten lopen... ik zie er twee. Wat een mooi
cadeau.
|
