nu pas leer ik nico slothouwer eindelijk echt kennen. in de tijd dat ik hem voor her eerst ontmoette,nog niets wist van zijn gedichten,hij kwam als jongeling in 1976 voor het eerst binnen vallen in HET EI VAN COLUMBUS , een galerie,wijnhuis en jazzclub aan de polstraat in deventer. een grappige jongen mmet een weerbarstige kuif krullend haar en ogen die verklaarden dat ze alles wilden zien. langzamerhand leerden we hem kennen.een beetje opstinaat,uitdagend soms en vooral verrassend. er vormde zich een groepje met nog jonge artisten; de schilder bernd bevers,een diepdenker die regelmatig ingezonden brieven schreef om te reageren op wat er in de wereld om hem heer gebeurde. zo raak waren zijn stukjes,dat hij een uitnodiging van de volkskrant kreeg die hem vroeg collums voor de krant te schrijven.uiteindelijk ging hij daar niet op in. de tweede van het groepje ,rene mens was een jonge beeldhouwer die al gauw werkte in het atelier, een rond hoekhuis aan de ijssel tegenover het ijsselhotel. hij had blond haar,golvend,en een droog gevoel voor humor.alle drie droegen ze donkere jasjes,broeken,dassen.geen opsmuk. zij hadden ook een veel oudere makker,geen kunstenaar maar direkteur van de deventer dagbladen van kluwer. de drie muskettiers hadden hun d Artagnan ontdekt die meeleefde met het aanstormend talent. het gevolg was lange nachten in HET EI,eindeloze grappen en gesprekken,uitdagende stiltes en kaartspel aan de kleine bar in een ruimte die in feite ook nog mijn atelier was en waar ik soms sávonds nog aan mijn beelden laste,de vonken gaven een extra sfeer en warmte. kaarten was eigenlijk gewoon toepen op zijn limburgs,je verloor snel,drank voor de winnaars.soms was het driemanschap enkele dagen verdwenen,op weg naar berlijn of parijs en na de teugkomst vol verhalen en belevenissen. soms ging de directeur ook mee.bernd schilderde eerst heel realisties,huizen,straatjes,hoekjes of gevels.daarna een serie prachtige abstrakte werken,en expositie in de deventer schouwburg en daarna werd het dichten.bernd was dichter geworden,dat doe je omdat je het gewoon niet laten kan.het zit in je. dichtbundels werden uitgegeven.rene mens werkte eerst met polyester maar daar kwam hij al gauw van terug,stapte over op het boetseren met boetseerwas en maakte al gauw de zeer eigen verrassende beeldjes,later beelden van meer volume,maakte grote abstracte tekeningen met vetkrijt en pastel en verraste bijna iedereen met een prachtige serie geschilderde zeer verfijnde droomvogels.het leven gaat verder en houdt mij bezig in mijn geschriften.......ook over hen....... nico werd dertig jaar en niet ouder,mens vocht nog een paar jaren voor zijn leven en liet nog een paar prachtige klein-plastieken achter in was.de direkteur was al vele jaarden eerder voorgoed afwezig en bernd dicht door in alle rust.de laatste existentialist van deventer. o... er valt zoveel meer te vertellen over hun persoon,hun gedragingen en hun schittering.ik heb ze gekend...ze kenden mij als beeldhouwer-kunstkroegbaas.
vanmorgen las ik wat proza van slothouwer en leerde hem nog beter kennen---een groot dichter, schrijver en poezie recessent. een onvoltooid groot en prachtig beeld van rene mens bleef achter in het lege huis,boven op de totaal leeggespeelde vleugel,waarop hij regelmatig het adagio speelde uit de sonate pathetique van beethoven. de onvoltooide mens blijft achter met zijn pen en penselen.
het Ei van Columbus en het Zaut der Aarde zijn vervangen door een spaans tappas restaurant . mijn eersteling,de kunstkring KAMELEON te arnhem werd 50 jaar geleden opgericht en nu weer herdacht. kameleon 1961-1967. het is weer lente, festina lente.
een eik in volle wasdom zo voel ik me wachtend op nieuw bladgeruis schors dat aangroeit met onzichtbare onstuimigheid sinds kleine schutbladeren de komst verwelkomen van leven vogels spelen onder het bladerdek onkruid floreert niet in schaduwplekken verwacht geen schijnwerpers bij goede dagen in een wereld waar kwaad de aandacht krijgt en vermaak wordt voor ramptoeristen waarom wil de mens zo gaarne te zien hoe een ander lijdt
met rimpels van groei als gelooide huid waarom is dat lelijk,u ziet er toch uit als mens die echt het leven leeft niet opgemaakt met wat u niet heeft niet bijgeplamuurd met oneigenheid gewoon te zijn zoals u bent geen buitenkant als pakpapier door weer en wind gebruind door regen verfrist en windgedroogd maakt het verschil dat u verhoogt en verre houdt van kunstmatig licht het gelaat schijnt vanzelf en schenkt de waardigheid aan het leven dat een goede kijker herkent als gegeven.
overmorgen is het weer 1 april evenals in 1961 een belangrijke dag in mijn leven maar ook voor veel arnhemmers die met kunst bezig waren die dag werd de kunstkring KAMELEON door mij geopend wat er daarna gebeurde had een uitstraling op de hele stad er ontstonden allerlei initiatieven en programma's jazz concerten,exposities,happenings,cabaret en acties om het culturele leven in arnhem een nieuwe impuls te geven of om bijvoorbeeld de toneelgroep theater te redden voor arnhem in plaats de groep te zien verdwijnen naar rotterdam. in vijf jaar tijd kwam een stroom van jonge beeldende kunstenaars acteurs,musici,fotografen,filmers,dichters voorbij op de oude kaaszolder in de lutherse straat 18 te arnhem het was tegelijk ook het moment waaruit een heel vermaakcentrum in arnhem zou ontwikkelen tot het centrum van de stad. de korenmarkt werd wakker uit een lange winterslaap werd met horten en stoten wakker om nooit meer in te slapen overmorgen is 1 april 50 jaar geleden dat de kunstkring ontstond en na vijf denderende en onvergetelijke jaren weer ophield te bestaan zonder vergeten te worden tot op heden 1 april 2011
voor deze dag wil ik iets vertellen over de inmiddels legendarische societeit die op 1 april 1961 werd ge-opend door mij en mijn vrouw nicolette muller. eerst werd vanzelfsprekend gedacht aan de bekende moppendag.met een aantal kunstbroeders hadden we op de zolder van een oud kaaspakhuis de ruimte verbouwd en ingericht met heel weinig geld en veel inzet.tegelijk werd het een jazz-cafe en wat later ook nog een ekspositieruimte.veel later bekende artisten,musici en toneelspelers gaven weldra acte de precence. het begon te gonzen van allerlei activiteiten,concerten,happenings, cabaretvoorstellingen en kunst- tentoonstellingen. johnnie van doorn gaf er zijn eerste optredens,hans claessen en willem de ridder een dichterlijke show,willem breuker speelde in 1962 al op het kleine podium van de soos.reeds beroemde buitenlandse musici volgden,naar de kameleon gebracht door mijn toenmalige zwager maurits van hall,die veel in parijse jazzclubs kwam als geluidsspecialist.de mare verspreidde zich naar amsterdam,waarvan johnnie zei dat er in arnhem meer te doen was.zo kwamen op de weekends kleine groepen,onder aanvoering van simon vinkenoog bij ons de steile trap op. zelfs de bekende jazzjournalist- en kenner miechiel de ruijter kwam de trap op.hij werd zittend in zijn rolstoel door talloze handen naar boven gebracht. er ontstonden ook akties met een cultureel karakter o.a. voor het behoud van de toneelgroep theater voor arnhem.rotterdam had er een oogje op. de meest opvallende aktie was ARNHEM DODE STAD....OF NIET. voor het behoud van de KORENBEURS ten dienste van kunstzinnige aktiviteiten .de gemeente arnhem wilde er een benzinestation vestigen nota bene. de kameleon,even later gevolgd door cultureel cafe de buik waren de grondleggers van wat nu de grote uitgangsplek van arnhem is.vijfentwintig jaar geleden,bij de eerste reunie in park sonsbeek-DE THEEPIT- gaven de gelderse omroep en de v.p.r.o.er uitgebreid aandacht aan. j.magendans.de medeoprichter.
DE POLONAISE IN TORREMOLINOS IN 1967 MET JOHAN BOSKAMP,
PIA BECK had in torremolinos een nachtclub,in de nogalera,een pas gereedgekomen winkelgalerij dat,achteraf beschouwd kan worden gekenschetst als de eerste toeristische aanslag op een oud en rustiek vissersdorp.in die tijd woonde ik in de bajondillo,een onbestraat weggetje vlak bij de zee,slechts gescheiden daarvan door een boerenakker,verder nog een klein wit huisje omgeven door cactusplanten en daarna zand en zee.ik had gehoord dat er een speciale avond bij pia zou worden ge-organiseerd omdat er die dag een ALEXANDER was geboren,zoveel pond en zoveel ons. eindelijk een kroonprins,hora,hoera hoerah.daaraan kon de kleine groep nederlanders niet voorbij gaan.geheel in stijl werd er gefeest,de dames en meisjes in avondjurken,de heren in smoking. pianiste PIA ZAT AAN DE GROTE VLEUGEL,die tevens een sooort piano-bar was omdat er een gecappitoneerde goot omheen was gebouwd waar de bezoekers hun drankje konden leegslobbern terwijl ze de snaren zagen trillen.pia beck werd als vanouds omgeven door minstens zes jonge amerokaanse vrouwen die om beurten een song mochten croonen en zo pia wat rust gunnen want er was ook een tweede pianist,een echte entertainer. OPEENS WAT HET POLONAISE in spanje. de handen op de schouder van je voorgangster of ganger en dan *DAAR ZIJN DE APPELTJES VAN ORANJE WEERtot aan laat ons vreugde maken,we gaan naar zandvoort aan de zee enzovoort.een jonge toneelacteur,die ooit nog gevoetbald had in het oranje-elftal leidde de feestvreugde en de polonaise in goede banen. prins alexander was welkom geheten door de nederlandse habituees.helaas is johan er nu niet meer,maar zijn kleine rol bij de geboorte wil ik u niet onthouden.
titel : gedicht bij de toren van de vrede jacques magendans 11 februari 1982
vandaag bouw ik een gedicht voor de toekomst vandaag schrijf ik een toren voor de vrede met ijzeren letters gehouwen in witmarmeren blokken de spotvogel in mij wordt vervangen door een jonge duif die helder afsteekt tegen mrmeren blokken
een ragfijn koperdraad houdt de blokken aaneen bronzen blokken bewogen door de windstilte luiden het ik-tijdperk uit
de aarde wordt weer koel onder ba'al barrevoetse kinderen met zwartgoud haar spelen in de stromen die uit de marmeren berg trapsgewijs naar beneden glinsteren
een hartvormige vijver een zwarte en een witte zwaan dartelende vissen in een opkomende gouden zon
vandaag zing ik een lied vanuit de onpijlbare ruimte van het innerlijk
wie niet van luisteren houdt of voelen niet vermag of kent geur en licht vertellen een verhaal lees het als de wind,lees het als mens,lees het als licht wellicht wordt de weg herkenbaar bij ieder stap door de mens herkend vermogen betekent niets op lange duur in toekomstplannen probeer je te vermannen probeer je te vervrouwen er is geen bouwtekening voor de aarde die daar kun je op vertrouwennet als op het lot in het binnenste draagt ieder mens een eigen goedbedoelde god leenheren zijn hierbij volstrekt overbodig als de aarde aandacht vraagt kies dan het juiste woord voordat het boek definitief wordt gesloten en geschiedenis geschiedenis wordt als ooit tevoren
wil ik extra bij de groep cultuur maar kan er niet bijkomen.ik voel me net een leerling klokkenmaker die de klk uit zijn handen laat vallen en alle radertjes liggen uit elkaar over de grond verspreid voordat ik ze allemaal in mijn hoofd heb.nou maar zien of de rest het wel doet.als er een afbeelding verschijnt is dat gelukkig okay.
het is er echt zo'n dag voor,even terugkijken wat er was,hoe er gewerkt is en wat het nu voor me betekend. zoiets als iedere traptrede een waardering toekennen zonder te struikelen.wat gemaakt is omstreeks 1962. een gebouw dat nooit een gebouw zal worden,eigenlijk wel jammer maar gelukkig bestaat de foto nog.gemaakt in mijn eerste atelier,even een slik en dan denk ik,er kwamen nog zeventien ateliers na. dus gewoon kijken,
net heb ik een stuk geschreven op de site de spijkerbuurt te arnhem,een open site voor herinneringen en wetenswaardigheden.het ging over jan cremer naar aanleiding van een onderzoek naar bekende personen die in de spijkerbuurt hebben gewoond en gewerkt.mijn bijdrage gaat over jan cremer en herman brood.twee jongeren toen,die de kunst nieuw leven inbliezen en terecht hun plaats hebben gekregen in de nederlandse kunst en literatuur.met jan cremer samen waren we ooit,half vijftiger jaren,figurant in het beroemde toneelstuk the prince en de showgirl waarin kees brusse the prince was en annie de lange de showgirl.het stuk werd gespeeld door toneelgroep theater met geweldig succes. herman brood speelde in 1965 met zijn eerste groep moans twee keer in mijn kunstenaarssocieteit de kameleon aan de lutherse straat 18 te arnhem en was het eerste eigentijdse cafe aan de korenmarkt. de eerste keer speelde herman op onze jazzpiano,de tweede keer op een electrisch orgeltje met pianoklanken. wat mij zo boeit in de kunst is de plotselinge ontmoeting met vaak zeer jonge artisten en hoe zij kunnen uitgroeien door een opvallende en vernieuwende bijdrage in de kunstwereld en hoeveel zij uiteindelijk daarmee betekenen voor de bevolking.
sta precies in het centrum tussen vier windstreken als was de aarde ledig en stil
als een tuin vol mogelijkheden en beloften waar eerlijkheid bloeit in alle kleuren die van dag tot dag uur na uur veranderen met de sterke buigzaamheid van riet een tuin waar zacht in wordt gelachen om de schoonheid die men ziet
op verre afstand woest de zee die plotseling kabbelt als een beek iets wat bij mensen o zo moeilijk leek wat is de menselijke natuur liefdevol,haatdragend,vrolijk of zuur en nog zo veel andere woorden die me soms te min waren vaak echt bekoorden
op weg zijn langs een spoor dat later bekend wordt langs de zijlijnen van de stap gezien door de ogen en vastgelegd in herinnering
een innerlijke stem zegt me hier was ik al eerder die boom herken ik aan de tekening van tronk en stam
als een film die ontwikkeld wordt waarvan je de afloop hebt onthouden de zon staat nu daar in het westen is geen nieuws in het oosten wijzen tekens veranderingen aan die ongelijk verdeeld zijn zelfs bij het licht van de maan
vervolg de weg ver weg van het gevoel de middelen schijnen aanwezig te ontsnappen aan het gewoel dat ik machteloos verwerp schiet op schiet met scherpe woorden geladen met mededogen zoals de kogel door de kerk
ik werk al eeuwenlang met begrippen die be-ogen dat alles anders kan dan ooit gedacht en smacht naar uitkomst van verlies van macht en winstbejag
de tocht is lang de stappen worden zichtbaar in de verte wordt het licht in jaren hoe breng je mensen tot bedaren zo veracht ver-on-achtzaam niets op lange duur streef uur na uur op aarde naar wat je in je allereerste uur ontwaarde
woorden woorden doorkruisen de lucht als bliksemschichten het oor raakt verstopt door decibellen en het tempo verstopt de trommelvliezen de trommelaars breken en lans voor verstaanbaarheid gaan over op brushes en een wals
begrip komt boven als na een duik in de diepzee druppels worden afgeschud en begrepen het klinkt als een warm bad in een golfslagbad klanken worden omgezet liedvorm de scherpe kanten worden weggeveegd met stoffer en blikken van verstandhouding
een violist speelt en raakt de juiste snaar op weg naar de finale woord ik hoor je
herdenking na 100 jaar 1914-1918,met composities door nederlandse componisten
1914-1918 herdenking.
vandaag mijn vleugels uitgeslagen naar de VPRO om de opzet van de herdenking van het begin van de eerste wereldoorlog vorm te geven door middel van composities van nederlandse componisten en jazz-componisten,de brief gestuurd naar vera vingerhoeds,vpro redactie en gevraagd aandacht te besteden aan dit gegeven.jammer genoeg zitten we midden in een bezuinigingstijd,maar wie weet is her volgend jaar al rooskleuriger.het is mogelijk dat ook andere kunstdiciplines( wat een rare uitdruk- king) kunnen inhaken,misschien wel wereldwijd , zoals dans,beeldende kunst,videokunst en theater,b.v.mochten er personen of organisaties willen inspringen reageer dan s,v,p.u kunt mij ook bereiken op jacques.kunst@hotmail.com
dit is het even voor vandaag en ga ik schilderen op mijn computer, fijne dag en groeten.
kijk daar eens,waarom? er gebeurt iets,heb je dat niet gezien? ik zag het al uit de verte. nou,dat is knap,dat heb je goed gezien,wat zag je nu eigenlijk? een groep dansers in de wolken en tegelijk vloog er een vogel voorbij,wat zag jij? ik...ik keek op mijn horloge en zag de tijd. kun je de tijd dan zien,wat van kleur heeft de tijd?de tijd heeft geen kleur,die is doorzichtig. wat saai toch.kunnen we nog een kwartiertje kijken? ja,dat is goed,ik bel even dat we wat later komen.
*soms vind ik het heerlijk om zomaar wat te schrijven en te kijken wat er gebeurt*
