Kwart over twaalf en al aardig druk.

In de Mienushal aan de Vuurdoornlaan worden carnavalswagens opgebouwd.

Maar of er deze dag veel gebouwd, geplakt en geverfd werd, weet ik niet.

Want veel deelnemers, al of niet aan het werk, vertelden enthousiast over hun werk.

En hoe het er uiteindelijk uit kwam te zien.

Ik werd naar een ontwerptekening gebracht.

De naam van de bedenker werd bijna met ontzag uitgesproken.

De "wandelpaadjes" waren wat smalletjes, maar dat had ook weer zijn charme.

Je kon toch (bijna) overal bij de carnavalswagenonderdelen van de "CV De Pierewaaiers" en de "CV De Loltrappers" komen.

De ene gebruikte felle kleuren en de andere meer pastelkleuren.

Al bij binnenkomst kwam me carnavalsmuziek tegemoet.

Dan denk je: wat zal ik hier zien.

En vorig jaar heb ik die en die wagen gezien.

Het gevoel voor carnaval moet echt in je zitten.

Het moet in je genen, in je dna zitten.

En dat gevoel voor carnaval hebben veel mensen al járen.

Carnaval heeft iets met het katholieke geloof te maken.

Dit geloof kent een periode van 40 dagen waarin de mensen vasten.

Maar vóór die 40 dagen, de vastentijd, willen zij zich nog eens te buiten gaan.

Ruim vier dagen lang hebben zij feest.

Ze maken lol, laten zich uitwaaien en zingen met de muziek mee.

Veel mensen verkleden zich.

Daarna komt er een tijd van bezinning.

Maar dat laatste schijnt niet meer van deze tijd te zijn.

Alhoewel: nogal wat mensen zetten dat om in een bijdrage voor een goed doel.

Ook vanmiddag hadden veel mensen plezier.

Hofkapel "De Smulnarren" kwam muziek maken.

Er werd zelfs op de muziek gedanst.

Bij de ingang/uitgang keek ik naar een piano (pardon: vleugel).

Deze was over een tractor gebouwd.

Ook keek ik naar Prins Mienus.

Dat wil zeggen: naar zijn kop, en niet zo'n kleintje, gemaakt van o.a. papier.

Meer dan levensgroot; de hoogte van de wagen zou 10 meter worden.

Weer buiten gekomen, liepen er enkele mensen van de "Pierewaaiers".

Zij hadden muziekinstrumenten.

Vast en zeker zouden zij ook carnavalsliedjes spelen.

En wie dit alles gemist heeft: de wagens zijn te bewonderen tijdens de carnavalsoptocht.

Alaaf.

Het is 6 januari 2016, zes uur 's avonds.

In de St. Marcoenkerk te Dorst hoorden we het kerstverhaal.

Een kerstverhaal, dat aangepast was aan deze tijd.

Het werd afgewisseld met muziek.

Bij sommige liedjes mochten de kinderen meezingen.

Na de viering in de sfeervolle St. Marcoenkerk ging het in lampionnenoptocht naar het St. Jorisveld.

Daar wachtte een hoge stapel afgedankte kerstbomen.

Er werd gezegd, waar iedereen mocht staan en waar niet.

Dat was in verband met de brandveiligheid.

Een brandweerauto was aanwezig mèt brandweermannen.

Je weet maar nooit.

Na het aftellen ging  "de fik erin" zoals er gezegd werd.

Het was een mooi vuur.

Een vuur vol beweging en vol met verschillende oranje kleuren.

Zo'n kerstboomverbranding is een traditie.

Mensen verbranden elk jaar weer hun (echte) kerstbomen, hun echte dennenbomen.

Waarom?

Nou, je bent van de boom af.

Of: je kon een kaneelstok krijgen of een toegangskaartje voor de "Warande".

Of: jaren, die er niet meer zijn, werken door in dit feest.

Want voor kinderen is dit een feest.

Een echt vuur.

Een vuur, dat heel veel mensen, ook kinderen, aanspreekt.

Lang geleden maakten de mensen ook al een vuur.

Dat vuur was een symbool voor het nieuwe jaar.

De mensen maakten een vuur, omdat ze blij waren.

Er was weer een nieuw jaar en de dagen werden weer langer.

Dat gebeurt al meer dan tweeduizend jaren.

Het vuur was er ook om de boze geesten te verjagen.

Aan dat laatste zullen de inwoners van Dorst niet hebben gedacht.

Hun bomen werden gewoon verbrand.

Ook het dennengroen, dat in de St. Marcoenkerk als versiering was.

Het gipsen kind en Maria en Jozef zullen er geen weet van hebben.

Ook niet de herders en hun schapen.

En ook niet de koningen Casper, Balthasar en Melchior.

Zij worden na 6 januari weer ingepakt.

Of liepen zij ook mee in de optocht naar het vuurfeest?

De organisatie in Dorst heeft dat dit jaar weer mogelijk gemaakt.

Een applaus voor hen.

Want het was goed georganiseerd.

Vanavond is het..........oudejaarsavond.

En morgen..........is het nieuwjaarsdag.

Dat zei mijn zwager, die bij ons aan het logeren is.

Een minuut later: Morgen is het..........nieuwjaarsdag.

Vanavond oudejaarsavond.

Kijk jij dan ook naar het vuurwerk?

Hij kijkt ons aan.

Er volgt een voorzichtig knikje.

En dan: Ik ga toch maar naar bed.

We hadden de hele dag al vuurwerk gehoord en gezien.

Maar om twaalf uur keken we natuurlijk óók naar buiten.

Prachtig vuurwerk.

Je zag vooral de kleuren groen, rood en geel/wit.

Soms goudgeel en lila.

Dansende lichtjes al of niet met geluid.

Lichtjes, die te kort in de donkere lucht bleven hangen.

Samen vormden ze een bewegend, kleurrijk lint.

Lichtjes in Oosteind, Dongen, Tilburg, Rijen, Dorst, Den Hout, Geertruidenberg, Raamsdonksveer, 's Gravenmoer, Kaatsheuvel.

Het gebruik van vuurwerk met oud en nieuw is al oud.

De Germanen gebruikten dat al zo'n tweeduizend jaren geleden.

Het vuur (vuurwerk) werd gebruikt om de boze geesten te verjagen.

En de herrie hielp om ze nog meer schrik aan te jagen.

In onze tijd wordt het meer gezien als een traditie, maar vooral: het plezier, dat de mensen erin hebben.

Om twee uur in de nieuwjaarsnacht was er af en toe nog vuurwerk te zien en te horen.

Zelfs om vier uur was er nog een verdwaald geluid.

En toen zwager om acht uur uit zijn bed kwam, werd er natuurlijk verteld over het mooie vuurwerk.

Is het nu nieuwjaarsdag?

Ja, het is vandaag nieuwjaarsdag, de hele dag.

Dat ene woord was voor hem toch belangrijker dan de voorbije kleurige nacht.

Belangrijker dan de gillende keukenmeiden, cobrax, strijkers, fonteinen, grondbloemen, cakes, mortieren en festivals.

Belangrijker dan de afgeschoten 65 miljoen euro's .

En de morgen van 1 januari?

Op de straten lagen de resten van versleten vuurwerk.

De resten van het vergane plezier.

Morgen is het nieuwjaarsdag.