Nog één nachtje slapen en dan is het eindelijk zover. Onze Azie reis gaat dan echt beginnen. Toen we eind februari hoorden, dat we binnen 2 maanden ons huis moesten verlaten, had ik het gevoel dat we te weinig tijd hadden om alles goed te regelen, maar toen we eenmaal besloten hadden voorlopig niet naar een ander huis te zoeken, maar eerst te gaan reizen, duurde het eigenlijk best lang totdat eindelijk dinsdag 25 april de verhuiswagen voor kwam rijden.
We hadden hierdoor wel voldoende tijd om mee te blijven doen met alle leuke dingen die de Costa te bieden heeft, zoals de wekelijkse wandelingen, onze gezellige bridgemiddagen en natuurlijk ons weekendje Antequera, dat door Pleun en Hein met zoveel enthousiasme was georganiseerd en waar we nog lang met een big smile aan terug zullen denken.
15 April vierde Kees zijn 69ste verjaardag en die gelegenheid hebben we aangegrepen om nog eenmaal van al onze dierbare vrienden afscheid te nemen met een drankje en een hapje.
Toen Kees 60 werd, hebben we hetzelfde gedaan voor onze familie en vrienden in Nederland. We vertrokken 14 dagen later voor ons grote avontuur richting Spanje en nu zijn we 9 jaar verder en hebben we met pijn in ons hart afscheid genomen van alle mensen die de laatste 9 jaar zo belangrijk voor ons geworden zijn en die we allemaal heel erg gaan missen, maar zij zijn ook de reden om over 5 maanden weer naar Spanje terug te keren en naar onze Cooper natuurlijk. Wat mis ik dat beestje nu al, hoewel ik zeker weet dat hij het de komende maanden heel goed gaat hebben bij Henny en Rudi.
Ook in Nederland was het één en al afscheid nemen en laat ik daar nu heel slecht in zijn . Ik heb dan ook stiekem heel wat traantjes gelaten en ook na ons bezoek aan Berlijn, waar onze dochter Olga met haar Timo woont, hield ik het niet droog, maar nu hebben we iedereen gehad en zijn we klaar voor de volgende stap. Op naar Bali.
Morgenochtend komt om 12 uur de taxi voor om ons naar Schiphol te brengen en dan gaan we even lekker 17 uur opgevouwen zitten in de Boeing 777-300 van Garuda tot Jakarta en daarna in een Airbus richting Denpasar, maar daarna begint het grote genieten. Eerst even 2 weken bijkomen op de playa in Sanur en zondag achter het internet om naar Radio Rijnmond te luisteren en hopelijk genieten van een spannende wedstrijd met uiteindelijk een klinkende overwinning voor Feyenoord en als beloning eindelijk na 18 jaar de Kampioensschaal om zo heel snel de verschrikkelijke ervaring van afgelopen zondag weg te spoelen.
Als we geinstalleerd zijn in Sanur laat ik weer wat van me horen.
Tussen het regelen van de verhuizing en opslag, het opzeggen van allerlei zaken, zoals elektriciteit, water en internet, het wegdoen van zaken die al jaren in de kast staan stof te vangen etc, doe ik ook nog een poging om de contouren van onze reis vorm te geven. De bedoeling was eerst om 1 maand op Bali te blijven en daarna door te vliegen naar Vietnam. Ik had de vliegreis naar Ho Chi Minh Stad al geboekt, want de Balinese autoriteiten willen bij binnenkomst je uitreis ticket al zien, zodat ze zeker weten dat je weer vertrekt. Een bevestiging van de vlucht liet echter op zich wachten en na een speurtocht naar een telefoonnummer om de boekingssite E-Dreams te bereiken en een half uur wachten met een zenuwslopend muziekje op de achtergrond, bleek dat de vlucht niet geboekt was en dat zij die ook niet meer konden realiseren voor de aantrekkelijke prijs waarvoor we het geboekt hadden. Weer terug bij af dus. Ondertussen hadden we besloten dat we toch liever 2 maanden op Bali wilden blijven, dus dat we een poging gaan wagen om halverwege ons visum te verlengen. Op allerlei sites heb ik gelezen dat je dit het beste op het eiland Lombok kunt doen. Minder rompslomp, kortere wachttijden en goedkoper. De enige voorwaarde is, dat je je aanvraag moet doen in lange broek en overhemd met lange mouwen. Dat schijnt enorm te helpen, dus Kees gaat als heer het immigratiekantoor in en niet in zijn geliefde Balinese batik shirt .
Toen ik weer een poging deed om naar vluchten te zoeken richting Vietnam, stuitte ik op een vlucht die bijna 100 pp goedkoper was als de vorige en die ook rechtstreeks vloog, wat zeker 3 uur scheelde. Wat een geluk dat de eerdere boeking mislukt was. Toen ik echter verder klikte, zag ik dat deze vlucht naar Bangkok ging en niet naar Ho Chi Minh Stad. Hoe kon dat nu weer? Wat een teleurstelling. Hierdoor ontstond echter wel langzaam een heel ander reisplan. Als we nu eens eerst naar Bangkok vliegen. Daarna omhoog reizen richting Chiang Rai, daar de grens overgaan naar Laos. Daarna Vietnam in richting Hanoi. Daarna afzakken richting Ho Chi Minhstad en vandaar naar Cambodja en dan weer terug naar Bangkok, vanwaar we dan naar het zuiden gaan om even lekker bij te komen op één van Thailands prachtige eilanden. Of we daarna nog tijd en zin hebben om door te vliegen naar Sri Lanka, zien we tegen die tijd wel weer. Of we deze afstanden met vliegtuig, bus, trein of minivan gaan afleggen is nog een vraagteken, maar de grote lijnen zijn nu uitgezet en de rest komt tzt wel. Er moet natuurlijk nog wel ruimte blijven voor spontane ingevingen. Ik ga nu weer verder met het uitzoeken van wat ladenkasten. Tot de volgende ingeving.
Ieder nadeel heeft zijn voordeel en dat geldt zeker ook voor ons. Als onze huisbaas ons niet had gemeld dat wij binnen 2 maanden ons huis moesten verlaten, hadden wij nooit besloten om zo´n lange reis te gaan maken. Het is nu 2 weken geleden dat ons dit werd meegedeeld en in die 2 weken zijn we door een schakering van emoties gegaan. Het ene moment boos en verdrietig, het andere moment opgetogen en vol verwachting voor wat komen gaat. In ieder geval zijn we flink wakker geschut. Er zit nog niet echt structuur in onze voorbereidingen voor de verhuizing naar de opslag en onze Azië reis. We springen van de hak op de tak en ik kan niet wachten tot de rust in mijn hoofd weer een beetje is teruggekeerd en we echt spijkers met koppen gaan slaan. Eén ding is zeker. 27 April moet alles geregeld zijn, want dan stappen we in het vliegtuig naar Rotterdam. Daar moeten we nog een aantal zaken regelen en natuurlijk nog wat quality time doorbrengen met Ferry en Eugenie. Daarna stappen we nog even in het vliegtuig naar Berlijn om Olga en Timo gedag te zeggen en 11 mei wordt dan echt het startsein gegeven voor ons avontuur. Dan vliegen we naar Denpasar op Bali.
Mijn voornemen is om regelmatig iets op dit blog te plaatsen zodat jullie allemaal een beetje op de hoogte kunnen blijven van ons reilen en zeilen de komende maanden en ik denk dat we later zelf ook nog met veel plezier deze blogs zullen nalezen.
. Ik heb dan ook stiekem heel wat traantjes gelaten en ook na ons bezoek aan Berlijn, waar onze dochter Olga met haar Timo woont, hield ik het niet droog, maar nu hebben we iedereen gehad en zijn we klaar voor de volgende stap. Op naar Bali.
.
