De parabel van de dode ezel
 

 
 
Op een dag verhuist de kleine Wouter naar de provincie en koopt bij een oude boer een ezel voor 100 EURO.
 
De boer moet de ezel de dag erop bij Wouter thuis brengen.
 
Maar die bewuste voormiddag:
 
- "Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws : mijn ezel lag deze ochtend dood toen ik hem wilde voederen."
 
- "Wel dan, geef me gewoon mijn 100 EURO terug."
 
- "Maar dat kan ik niet. Ik heb alles al uitgegeven ."
 
- "Wel goed dan, breng me dan toch die ezel maar."
 
- "En wat ga je er wel mee doen, dan ?"

-    "Wel, ik ga hem als prijs verloten in een loterij."
 
- "Maar je kunt toch geen dode ezel verloten !"
 
- "Zeker weten van wèl !! Ik zal gewoon aan niemand zeggen dat ie dood is."
 
Daarop bedenkt de boer dat het eigenlijk zijn probleem niet is en vindt dat hij het voorstel van de jongen niet moet afkeuren.
 
En hij levert dus de dode ezel af bij de kleine Wouter.
 
Eén maand later loopt de boer nog eens bij de kleine Wouter langs:
 
- "En, jongen, hoe is het nu met mijn dode ezel afgelopen ?"
 
- "Wel, zoals ik je al zei : ik heb hem verloot. Ik heb in het totaal 500 loten van 2 EURO per stuk verkocht, en uiteindelijk een winst behaald van 898 EURO!"
 
- "En is er dan niemand geweest die geprotesteerd heeft?"
 
- "Alleen maar de winnaar. Maar ik heb hem onmiddellijk zijn
    2 EURO teruggegeven, en klaar was kees!"

Epiloog :

 
Ondertussen zijn de jaren voorbijgegaan.
 
Wouter is groot geworden en is nu minister
 
van financiën in Nederland!!!

En hij beslist dus over onze centjes...,

dus houdt hem in de gaten!