In je eigen vertrouwde hoekje staar je stil voor je uit. Alsof je aan het dromen bent over vervlogen, of nog resterende tijd. We worden langzaam ouder, veranderen dagelijks een ietsje meer Ons glanzend haar wordt doffer en ogen en oren willen ook niet zo best meer.
Maar onze harten kloppen nog even snel als wij elkaar aanraken en een kusje geven keer op keer.
Ik zit in mijn vertrouwde hoekje en denk aan tijden van weleer. Wat waren en zijn wij gelukkig samen, dat denk ik telkens weer.
Als ik haar vanuit mijn ooghoeken bekijk, dan zie ik hoe langzaam haar hoofd knikkebolt. Ik glimlach vertederd en denk: "Ach laat haar maar." Een schoonheidsslaapje kan geen kwaad..
Aan haar rustige ademhalen merk ik dat ze slaapt. Mijn God, dat lieve gezicht, die tedere handen. Stilletjes vloeien mijn tranen, want het afscheid komt eraan. Zal zij of zal ik, het eerste gaan ?
