Niet iedere dag denk ik aan mijn kinderen. Soms zijn ze helemaal uit beeld maar op andere momenten zijn ze zo dichtbij dat ik bijna verwacht ze te horen binnenkomen. Dat laatste kan helemaal niet, want beiden zijn als baby overleden. Ik heb me wel eens afgevraagd wat voor vader en moeder we geweest zouden zijn. Ik heb ze dan wel op deze wereld gezet, maar Jan zou de verzorgende vader geweest zijn. Hij zou ze zo bemoederd, verwend en van ze gehouden hebben dat ze zich bedolven zouden hebben gevoeld met liefde.

Hij kon intens haten, maar ik heb niemand meegemaakt in mijn omgeving die zo van zijn kinderen gehouden zou hebben als hij. Hij voelde zich een geamputeerd mens toen beiden overleden, hij is er ook nooit los vankomen en sprak iedere dag over ze. Deed hij dat een dag niet, dan voelde hij zich schuldig. Maar ik dan? Voelde ik ook die grote liefde voor hen zoals hun vader? Had ik niet het idee dat ik drie kinderen had, zo nu en dan?

Nu, na zoveel jaren na hun dood weet ik eigenlijk nog steeds niet, hoe ik precies tegenover hen sta. Door beiden heb ik lang in het ziekenhuis gelegen, heb ik problemen met mijn nieren, bij kou doen de verschillende infuusplekken op mijn polsen zeer en als ik voor een bloedafname in het ziekenhuis kom, kijkt de analiste eerst eens naar mijn arm en zegt dan voorzichtig: u bent wel vaak geprikt hè? Maar de toon zegt: ben je verslaafd geweest en moet ik oppassen? Ik zeg gewoon niets, ik hoef me niet te verantwoorden. Na de eerste bevalling mocht ik niet afvallen en na de tweede ging het niet meer. Toen bleef ik jo-jo-en. Ik heb zowel een gewone bevalling als een kleizersnede meegemaakt en toch kan ik er niet over spreken met anderen die moeder geworden zijn, Niet omdat ik het niet zou kunnen, maar ze weten dat ik geen kinderen heb, dus tegen mij spreken ze niet over hun bevalling, het is immers geen gedeelde emotie.

Hoe zou ik me gevoeld hebben als beiden nog wel geleefd hadden en we met z'n drieën bij het graf van hun vader gestaan hadden. Het is iets wat je kinderen niet zou willen aandoen en toch gebeurt het. Nu stond ik er alleen. In het open graf van hun vader dwarrelden de schelpen neer, met hun naam erop.

Je kunt je eigenlijk niet voorstellen wat voor mensen het geworden zouden zijn, op wie ze hadden geleken, wat hun hobby's waren, wat kun karakter was. Dat is het mooie van je kinderen zien opgroeien, van een baby zie je het een mens met een eigen wil en eigen persoonlijkheid worden. Ontstaan uit twee mensen, maar toch helemaal zichzelf.

Dat stuk is wat ik erg gemist heb. Ik ben nieuwsgierig hoe ze nu geweest zouden zijn. Het leven wat ze in huis gebracht zouden hebben. Het volwassen worden en de deur uitgaan.

Het is niet gebeurd. Bij de notaris moest ik drie overlijdensactes op tafel leggen. Die van een vader en zijn beide zoons. Op dat moment voelde ik me erg alleen, want dit was wat er was overgebleven van mijn gezin.

Ik denk niet iedere dag aan de kinderen, dat zou ook niet goed zijn voor mij. Het enige bewijs dat ze er waren zijn de foto's, de akten en hun plekje op het kerkhof. Hoe onduidelijk soms mijn eigen gevoel over de kinderen is en hoe lang ze soms uit beeld zijn: het doet niets af aan het feit dat ze er waren, mijn kinderen. Ik was hun moeder.