Sinds ongeveer juli 2008 sta ik op de lijst voor een maatje. Een maatje is een initiatief van Pameijer. Ik zoek een persoon, maakt niet uit man of vrouw, jong of oud, van wie ik het maatje kan worden. Samen dingen gaan doen op gewoon “maatjesbasis”. Na een uitgebreid intakegesprek zit in de bak en wacht op de andere persoon. Die persoon moet net zoals ik een aantal dingen leuk vinden. Naar een museum of een tentoonstelling, zomaar de stad in en wat drinken, samen dingen doen, dingen die ik in mijn eentje niet doe. De zomaar even wegs. Ik mis ze, die uitjes naar een museum of tentoonstelling. Jan hield er niet van en ons leven was zo druk, dat ik niet eens de gelegenheid ervoor zou hebben gehad om dit te gaan doen. Maar nu komt de kriebel weer naar boven. Ik zou graag weer eens naar een tentoonstelling gaan, maar met twee is het gewoon veel leuker dan alleen. Je kunt lekker tegen elkaar commentaar geven. Ik gedraag me als ik alleen ben als een mummelend oud vrouwtje, want dat is wat ik dan ga doen.. Verschillende keren heb ik nu al gebeld, maar het verloopt nog niet succesvol. Bij mij is de harde eis niet-rokend er bij gekomen en dat beperkt. De medewerkers hebben het ook maar te doen, met de mensen die zich aanmelden. Gebeurt dat niet, nou dan kan ik lang wachten. Soms denk ik het het ook maar goed is, dat het wat langer duurt. Ik heb nu ook meer de gelegenheid om met mezelf in het reine te komen. Jan speelt nu bijna twee jaar na zijn dood niet meer zo’n allesoverheersende rol in alles. Hij staat niet op een zijspoor, maar is meer een extra wagon geworden, onderdeel van mijn levenstrein. Hij is locomotief af. In april dit jaar is daar opeens het telefoontje van mijn contactpersoon. Ze denken dat ze voor mij een maatje gevonden hebben. Iemand die net als ik van kunst houdt, van musea, van tentoonstellingen, van zomaar even weg en die ook rookvrij hoog in het vaandel heeft. Ik ben reuze nieuwsgierig naar de persoon. Na het kennismakingsgesprek zijn we samen een keer op pad gegaan. Dicht bij huis om te kijken of het echt klikt. Op ons gemak door het oude Delfshaven slenteren, bij iedere galerie naar binnen gluren, werk van Pablo Rueda Lara van dichtbij bekijken en lekker samen op een stoeltje een heerlijk Italiaans ijsje eten. Ik geniet van dit kleine. Deze middag is als een geschenk van mijn maatje; maatje Marianne.