Het is geweldig om te zien hoe goed je vogels naar je tuin kunt lokken. Wie sneeuwvrije plekken maakt en voer verspreid kan er een hele dag naar turen. Of, eh, ik althans. Mijn voederplaats in de tuin heeft al vele meesjes, musjes, merels, bonte specht en vinken gelokt. En ook 3 roodborstjes, een sterk territoriale soort. Alle vogels zien er in de winterkou dikker uit dan normaal. De veren worden opgebold op om zoveel mogelijk lichaamswarmte bij het lichaam te houden. En wat ook helpt om niet teveel warmte te verliezen; dicht op elkaar kruipen. Ook al hebben vogels net als mensen hun persoonlijke ruimte, nood breekt wet. En dus gaan ze met z'n velen bij elkaar zitten. Het liefst in een nestkastje, beschut tegen de wind.
Het is een raadsel wat de mens bezielt wanneer hij uren staat te zwoegen en roert en snijd voor andermans genoegen O, als hij het recept maar eens onthield.
We sturen richting dijk, waar de prachtige houten, gele korenmolen De Hoop al sinds 1724 de horizon kleurt.
Waarom in hemelsnaam naar Sint Philipsland gereisd? Er zijn geen toeristische attracties, geen musea, geen monumentale bouwwerken, geen stranden. Eigenlijk is het niet meer dan een paar polders met een dijk eromheen. Het is herfst en op de een of andere manier voelen we dan de behoefte aan wind door de haren, aan grijs water met witte koppen. Aan prachtige Zeeuwse luchten.
Wij pakken de dijk weer op en zien aan de overkant de Philipsdam, die ook wel Vogelboulevard wordt genoemd. Spotters uit de hele wereld genieten hier in het voor- en najaar van de vogeltrek.
Onder aan de dijk liggen de Rumoirtschorren vol met Engels slijkgras en zeeaster. De uitgestrekte, zeldzame zeegrasvelden, die alleen voorkomen in zout water, zijn belangrijk als voedsel voor de rotgans en verschillende eendensoorten. Hier komt het getijdenwater tot rust, zodat het meegevoerde zand en slib kan bezinken. Daardoor vormen zich uitgestrekte slikken die bij laag water droogvallen. Een fantastische voedselkamer voor de rosse grutto, scholekster, kluut, tureluur en visdief.
Er loopt in de tuin steeds een Eekhoorntje in de ochtend en namiddag ik heb er een voederhuisje voor eekhoorns geplaatst waar hij zelf het voedsel moet uit halen maar blijkbaar is het hem nog niet opgevallen. Dan maar begonnen met af en toe een paar pinda noten op de grond bij de boom te leggen,maar de Gaai is er binnen een klein half uurtje mee weg gevlogen.
Bij deze fotos hoort de prachtige vogel het klikken van het foto toestel maar hij vliegt niet weg hij kijkt steeds weer een andere richting uit .
Zeg nu zelf , ik vind het een prachtig moment opname als je deze drie fotos na elkaar bekijkt.
's Werelds meest vooraanstaande natuurfotografen hebben hun mooiste en meest indrukwekkende beelden weer ingezonden om kans te maken op de titel 'The Wildlife Photographer of the Year'. De ingezonden foto's voor de fotografiewedstrijd zijn vanaf 20 november te zien in het Museon.
Bence Maté (Hongarije): A marvel of ants (Algemene winnaar: Wildlife Photographer of the year)
Thomas P. Peschak (Zuid Afrika/Duitsland): Giant Beachcomber
Bence Máté, de Hongaarse hoofdwinnaar, stuurde een portfolio van zes foto's in die als geheel de Eric Hosking Award kreeg. Zijn 'Marvel of Ants' werd daaruit door de jury verkozen tot beste foto van dit jaar. Bence mag zich een jaar lang Wildlife Photographer of the Year noemen. De winnende foto is gemaakt in het regenwoud van Costa Rica. Er zijn twee formaten mieren te zien. Juist de kleinere leken de grootste bladstukjes te vervoeren. Bence wil met zijn - zoals hijzelf zegt - eenvoudige foto de complexiteit van het mierengedrag laten zien.
Amateurfotograaf Kristján Unnar Kristjansson is een specialist in het fotograferen van het spectaculaire noorderlicht. En dat zie je! Geniet mee van dit adembenemdende lichtspel boven IJsland.
Het noorderlicht of aurora borealis - genoemd naar de Romeinse godin Aurora (dageraad) en het Griekse woord 'boreas' (wind) - is vooral zichtbaar in de poolgebieden en wordt meestal 's nachts waargenomen. Het kleurt de noordelijke horizon groenachtig of met een rode gloed.
Kristján Unnar Kristjansson maakte de voorbije negen jaar het zo prachtig mogelijk vastleggen van het noorderlicht tot zijn missie. De 31-jarige fotograaf zegt dat hij vaak op zoek gaat naar afgelegen plekken waar er geen lichtpollutie is om het beste shot te verkrijgen. Dat betekent dat hij soms 10 tot 15.000 kilometer moet omrijden voor het perfecte plaatje. Maar dat loont dan ook de moeite.
"De ervaring valt met geen woorden te beschrijven", zegt hij in de Telegraph. "Ook al heb ik het nu al vaak gezien, ik ben nog altijd helemaal van mijn melk als het verschijnt." Technisch gezien is het ook geen makkelijke karwei en er is, volgens Kristjansson, ook veel geluk mee gemoeid. "Maar geen enkel ander natuurfenomeen kan hieraan tippen. Ik raad iedereen aaan om IJsland, Noorwegen, Groenland of Alaska te bezoeken, alleen al voor het noorderlicht."
Roodborstje komt eten Het roodborstje begint 's ochtends te zingen als het nog donker is. Een bijzonderheid van de roodborst is dat ook de vrouwtjes zingen, vooral in de herfst.
In het Kasteel van Bouchout laat Tom Linster ons proeven van zijn nieuwste realisatie. Via koffers en kijkkasten wordt je uitgenodigd om de prachtfoto's, voor het merendeel in onze immense plantenverzamelingen genomen, vanuit een originele hoek te bewonderen. In het jaar van de biodiversiteit laat deze tentoonstelling je voelen hoe prachtig divers de natuur wel is.
Op het Schelde Rijnkanaal enkele fotos gemaakt van een zilverreiger .
Tijdens het varen over de Schelde Rijnkanaal enkele fotos gemaakt van een zilverreiger .
Kleine Zilverreigers maken doorgaans geen geluid, soms laten ze een rauwe kreet horen. Zijn ongeveer L 60 cm. V 66 cm. Veel kleiner dan de Blauwe Reiger. Verschilt van de Grote Zilverreiger door zwarte snavel in plaats van geelachtig, veel kleiner formaat en gele poten in plaats van zwarte. De poten van jonge Kleine Zilverreigers zijn aanvankelijk bruingroen van kleur. Verder valt vooral de lange kroonkuif en de zwierige aigrette-schouderveren op.