Als het maar even kon was ons mortierpeloton van de C-Cie Oranje-Gelderland op bivak weg van de kazerne, poetsen, verveling en beroepsmilitairen.
Op een zonnige en warme middag aan het begin van onze kampeerweek, kwam ik terug bij het bivak. Ik kan me niet herinneren waar ik geweest was, mogelijk naar de kroeg want onze PC was ook afwezig en hij was een Utrechtse liefhebber.
Dat kon bij ons geweldige peloton allemaal.
Toen ik aankwam hing een onbekend manschap als een speenvarken aan een dikke tak tussen 2 bomen. Zijn handen en voeten stevig op zijn rug vastgebonden. Hij ging woedend te keer en terecht, want het zal vast pijn gedaan hebben.
De mannen van ons peloton hadden hem vastgebonden en toen hij vervelend deed, gebombardeerd tot speenvarken. Een vuur ontbrak er nog maar aan.
Hun verhalen en verweer ten spijt werd ik echt ziedend, want zoiets doe je niet met een mede dienstplichtige. Mijn mannen bevrijdden hem onmiddellijk na mijn opdracht. De jongen bracht zwijgend zijn bloedsomloop weer wat op gang en hij wreef over de pijnlijke plekken.
Ik vroeg me af wat ik hiermee aanmoest. Een melding van het incident aan de CC zou beslist weken of zelfs maanden Nieuwersluis voor de daders opleveren. En hoe moesten we de afwezigheid van mij en de PC (vaandrig) verklaren? Als het een beetje wilde zat straks het hele peloton in Nieuwersluis.
In gedachten draaide ik me om, ik had dorst en we hadden genoeg heerlijk koel en smakelijk water.
Opeens grote paniek alom. Er werd van meerdere kanten gegild: Sergeant pas op, achter je.
Ik draaide me verbaasd om. Met een geheven enuitgeklapte pionierschop stormde de hangman op me af. Welke kluns had zijn schop niet opgeborgen!
Zo te zien had hij niets goeds in zijn bedoelingen. Ik had hem nota bene laten losmaken en nu viel hij zijn bevrijder aan. Ik werd weer woedend over zoveel onrecht en brulde dat hij normaal moest doen. Helaas voor dovemansoren, want hij rende gewoon door. Net een stier die mij als rode lap zag, terwijl ik keurig in legergroen liep. Ik maakte me op voor een echt ongewapend gevecht, maar hoe moest dat tegen iemand die wel gewapend was?
Mijn mannen waren gelukkig niet van plan het er op aan te laten komen.
Toen de hangman in de buurt van een van onze Haagse straatvechters kwam, dook die naar zijn benen en de stier smakte tegen de grond. Binnen een fractie van een seconde had hij een paar mensen boven op zijn rug en benen een rollade heeft meer bewegingsvrijheid
Misschien door de adrenaline, maar ik zag meteen de mogelijke oplossing, want zeker nu moest ik alles doen om het onder de pet te houden.
Ik liet overvloedig veel kostelijk drinkwater over de hangman storten en die kwam al snel tot bezinning. Toen hij rechtop zat, wel met mijn beschermengelen naast en achter hem, hurkte ik vlak voor hem. Met de neuzen bijna tegen elkaar, keek ik hem met mijn koude groene staalharde kattenogen diep in zijn ogen. Een beetje intimiderend zou je mogen zeggen.
Ik vroeg hem naar zijn persoonlijke gegevens en of hij zich realiseerde wat de aanval op een meerdere voor hem ging betekenen. Hij snotterde als een klein kind en trilde over zijn hele lichaam.
Ik had in feite met hem te doen en het leek me in feite een keurige en welopgevoede jongen.
Dat hij helemaal door het lint gegaan was, kon ik me ook goed voorstellen. Ik maakte hem dat eerlijk duidelijk en na een goed gesprek spraken we af van beide kanten er geen werk van te maken. Hij bedankte zelfs toen ik hem wegstuurde.
Bij ons peloton probeerden we altijd alles zelf op te lossen. Dat hebben de daders uit het eigen peloton zonder morren weer aan den lijve mogen ervaren. Ze zijn zodanig afgeknepen, dat ze het voorval vast nooit meer vergeten zijn. Voor hun was het ergste dat ze de rest van de week niet meer naar de kroeg mochten en iedere avond en nacht moesten wachtlopen.
Mijn beschermengelen kregen strafvermindering.
Wat was ik trots op dit peloton, dat ik er bij mocht horen en zon geweldige vaandrig die van dit geheel een soort heilstaatje binnen de legermacht gemaakt had.
Ooit gehoord van een peloton of groter geheel met bijv. een zelfcorrigerende groep mannen die je rustig op bivak naar de kroeg kon laten gaan en die op tijd en zonder problemen weer naar het bivak terugkwamen? Als er bij iemand eens een keer iets verkeerd viel, hoefde het kader er echt niets aan te doen.
