Ik zal een jaar of acht geweest zijn. Het was mooi en warm zomerweer en de duinen waren weer eens ons speelterrein. Die middag waren we indianen.
De groep was op oorlogspad. Er waren blanken ons jachtgebied ingetrokken. Gevaarlijk tuig dat onze buffels net zo makkelijk afmaakten als onze bloedbroeders. We moesten ze vinden en uitschakelen.
Met onze lichamen plat op de grond kropen we voort en verkenden iedere duinpan in de buurt. Het was warm en het zand schuurde in onze kleren.
Plotseling ging er een schok van opwinding door de groep.
Daar beneden in een duinpan lag een blanke. Weliswaar een jonge, zomersgeklede en lezende vrouw, maar alle blanken waren onze vijand. Ze zag er aardig uit, maar een vijand blijft een vijand.
Fluisterend werd over een krijgsplan overlegd. Besloten werd dat ik met een tomahawk naar beneden zou springen om haar te scalperen. Waarom ik die eer kreeg? Ik weet het niet meer, maar het hoogte verschil tussen onze schuilplek op een duintop en de duinpan was groot en de helling was erg stijl.
Was ik de dapperste, of kon ik ook toen al gewoon geen nee zeggen?
Ik ging op mijn hurken zitten en sprong onder het slaken van een oorlogskreet overeind en naar beneden. Ik had mij krachtig afgezet, maar maakte helaas een rare buiteling.
Plat op mijn rug smakte ik naast haar neer op het warme zand.
Groot was de paniek toen ik niet meer kon ademen. Daar lag ik met gespreide armen en benen. Als een vis op het droge, maar alleen kon ik niet eens meer naar lucht happen. Mijn ogen puilden uit mijn hoofd, tanen welden op en het angstzweet brak mij uit.
De dame in kwestie leek niet geschrokken en / of boos. Met een koele hand streek ze mijn haren uit mijn ogen en zei dat ik vooral rustig moest blijven. De lucht was uit mijn longen geslagen, maar die zouden zich zo weer vanzelf vullen. Ik was als verlamd en moest haar wel geloven.
Toen besloot onze lieve Heer dat ik genoeg gestraft was. Met een gierend geluid vulden mijn longen zich weer.
Ik schaamde me dood, stamelde sorry en bedankt, vloog overeind en vloog weg.
Ons spel was afgelopen en de lol was er echt af. Onder weg naar huis, vroegen we ons af of die dame misschien een heilige of engel was. Ze was in ieder geval mijn held.
Ik was in het najaar van 1961 gelegerd in Steenwijk in een kleine gezellige kazerne. In die tijd bestonden binnen de landmacht twee groepen. Dienstplichtigen (ik had twee jaar dit genoegen) en Beroeps de verschillen tussen beide groepen waren groot, maar daar wil ik nu geen woorden aan besteden.
De verschillen droegen wel bij aan solidariteit binnen de groep dienstplichtigen. Als je elkaar kon helpen, deed je dat en nog leuker als dat op de een of andere manier niet ten goede kwam aan de Beroeps.
Zo werden kader en mogelijk de dienstplichtige officieren altijd tijdig gewaarschuwd als er weer eens een oefenalarm zou plaats vinden. Het voordeel was dat je alles klaar had staan en bij het alarm altijd razend snel gereed was voor wat er te doen was. Soms gingen we maar niet eens meer naar bed. Dat scheelde weer een paar minuten. En als je heel snel was, kreeg je soms extra verlof dus je wilde wel.
Op een regenachtige najaarsnacht was het weer zover. De wind gierde tussen de gebouwen en de regen kletterde tegen de gebouwen en op de verlaten straten hiertussen. We waren dus opgebleven en hadden een biertje of wat gedronken. Best wel slaperig en moe.
Eindelijk ging het alarm iedereen was de klos, behalve de stafcompagnie. Vraag me niet waarom.
Het was groot alarm en dat betekende alles op en aan en plunjezak op de man. Het kader was snel gereed en stormde naar de slaapzalen van de manschappen. Deuren werden opengesmeten, de verlichting ging aan en er wat van alles gebulderd. Je had dan wat minder last van de walm die op zon slaapzaal hing zon dertig man, die kunnen er wat van.
Voldaan keek ik naar de mannen van ons peloton. Zij hadden het niet geweten, maar waren nu vol ijver bezig zich aan te kleden en de inhoud van hun kastje in de plunjezak te doen. Dekenrollen werden gemaakt en er werd natuurlijk lekker gekankerd. Ruig volk, maar geweldige kerels. Ik ging tevreden op een bank aan een tafel zitten. Mijn rugbagage werd ondersteund door de tafel. Die ellendige banden over je schouders ik kon er niet aan wennen. De kolenkachels waren kennelijk nog niet uit het was warm.
Ik sukkelde in slaap en die rotzakken werden opeens muisstil. Kijk de sergeant eens lekker slapen. Dat wordt leuk als ons peloton straks op de appelplaats ontbreekt.
Onder het gewicht van mijn binnen- en buitenhelm en de door de slaap ontspannen spieren, tuimelde mijn hoofd echter opeens opzij.
Ik schrok wakker. Binnen enkele seconden realiseerde ik me alles en een gevoel van aanvankelijke schaamte, maakte plaats voor een sacherijnig driftbuitje. Hoe lang had ik geslapen? Hoever waren de andere pelotons? Stonden ze al aangetreden op de appelplaats? Was onze afwezigheid al opgemerkt?
De klerelijers, mij laten slapen om me voor gek te zetten wij het beste mortierpeloton!
Ik zou ze eens extra afknijpen, de beste remedie en in ieder geval goed voor mijn gevoel van eigenwaarde.
Ik joeg het peloton naar buiten, protesten over wat dan ook negerend. Het regende nog steeds en in record tijd stond de hap op onze plaats opgesteld en naar rechts uitgericht. We waren nog niet te laat, maar ook niet de eerste.
De compagnieën kregen hun orders en we moesten per peloton naar een verzamelpunt in Steenwijk marcheren. Daar zouden drie tonners op ons wachten voor een oefening.
Ik liet het peloton de kazerne uitmarcheren. Na een bars voorwaarts mars, eiste ik een voorbeeldige mars en als hulp hiervoor brulde ik de hele tijd en 1, 2, drie. Al of niet terecht werden manschappen luid berispt en gecorrigeerd. Mijn pesthumeur verdween. Mijn gebrul gaf mij een gevoel van opluchting.
De leiding was tevreden over het verloop van de alarmoefening en we mochten omkeren en terug het bed in.
De volgende ochtend moest ik bij de kapitein op rapport. Zou ik een douw krijgen omdat ik in slaap gevallen was?
De kapitein was sacherijnig, maar ik kreeg allen een berisping. Of ik voortaan midden in de nacht niet zon klere herrie wilde maken. Ik had het hele slapende deel van het bataljon wakker gemaakt en nota bene ook de bataljonscommandant! En daar was na onderzoek de kapitein op het matje geroepen.
Foei, als er een vijand was geweest, hadden die doorgekregen dat wij uitrukten.
Als het maar even kon was ons mortierpeloton van de C-Cie Oranje-Gelderland op bivak weg van de kazerne, poetsen, verveling en beroepsmilitairen.
Op een zonnige en warme middag aan het begin van onze kampeerweek, kwam ik terug bij het bivak. Ik kan me niet herinneren waar ik geweest was, mogelijk naar de kroeg want onze PC was ook afwezig en hij was een Utrechtse liefhebber.
Dat kon bij ons geweldige peloton allemaal.
Toen ik aankwam hing een onbekend manschap als een speenvarken aan een dikke tak tussen 2 bomen. Zijn handen en voeten stevig op zijn rug vastgebonden. Hij ging woedend te keer en terecht, want het zal vast pijn gedaan hebben.
De mannen van ons peloton hadden hem vastgebonden en toen hij vervelend deed, gebombardeerd tot speenvarken. Een vuur ontbrak er nog maar aan.
Hun verhalen en verweer ten spijt werd ik echt ziedend, want zoiets doe je niet met een mede dienstplichtige. Mijn mannen bevrijdden hem onmiddellijk na mijn opdracht. De jongen bracht zwijgend zijn bloedsomloop weer wat op gang en hij wreef over de pijnlijke plekken.
Ik vroeg me af wat ik hiermee aanmoest. Een melding van het incident aan de CC zou beslist weken of zelfs maanden Nieuwersluis voor de daders opleveren. En hoe moesten we de afwezigheid van mij en de PC (vaandrig) verklaren? Als het een beetje wilde zat straks het hele peloton in Nieuwersluis.
In gedachten draaide ik me om, ik had dorst en we hadden genoeg heerlijk koel en smakelijk water.
Opeens grote paniek alom. Er werd van meerdere kanten gegild: Sergeant pas op, achter je.
Ik draaide me verbaasd om. Met een geheven enuitgeklapte pionierschop stormde de hangman op me af. Welke kluns had zijn schop niet opgeborgen!
Zo te zien had hij niets goeds in zijn bedoelingen. Ik had hem nota bene laten losmaken en nu viel hij zijn bevrijder aan. Ik werd weer woedend over zoveel onrecht en brulde dat hij normaal moest doen. Helaas voor dovemansoren, want hij rende gewoon door. Net een stier die mij als rode lap zag, terwijl ik keurig in legergroen liep. Ik maakte me op voor een echt ongewapend gevecht, maar hoe moest dat tegen iemand die wel gewapend was?
Mijn mannen waren gelukkig niet van plan het er op aan te laten komen.
Toen de hangman in de buurt van een van onze Haagse straatvechters kwam, dook die naar zijn benen en de stier smakte tegen de grond. Binnen een fractie van een seconde had hij een paar mensen boven op zijn rug en benen een rollade heeft meer bewegingsvrijheid
Misschien door de adrenaline, maar ik zag meteen de mogelijke oplossing, want zeker nu moest ik alles doen om het onder de pet te houden.
Ik liet overvloedig veel kostelijk drinkwater over de hangman storten en die kwam al snel tot bezinning. Toen hij rechtop zat, wel met mijn beschermengelen naast en achter hem, hurkte ik vlak voor hem. Met de neuzen bijna tegen elkaar, keek ik hem met mijn koude groene staalharde kattenogen diep in zijn ogen. Een beetje intimiderend zou je mogen zeggen.
Ik vroeg hem naar zijn persoonlijke gegevens en of hij zich realiseerde wat de aanval op een meerdere voor hem ging betekenen. Hij snotterde als een klein kind en trilde over zijn hele lichaam.
Ik had in feite met hem te doen en het leek me in feite een keurige en welopgevoede jongen.
Dat hij helemaal door het lint gegaan was, kon ik me ook goed voorstellen. Ik maakte hem dat eerlijk duidelijk en na een goed gesprek spraken we af van beide kanten er geen werk van te maken. Hij bedankte zelfs toen ik hem wegstuurde.
Bij ons peloton probeerden we altijd alles zelf op te lossen. Dat hebben de daders uit het eigen peloton zonder morren weer aan den lijve mogen ervaren. Ze zijn zodanig afgeknepen, dat ze het voorval vast nooit meer vergeten zijn. Voor hun was het ergste dat ze de rest van de week niet meer naar de kroeg mochten en iedere avond en nacht moesten wachtlopen.
Mijn beschermengelen kregen strafvermindering.
Wat was ik trots op dit peloton, dat ik er bij mocht horen en zon geweldige vaandrig die van dit geheel een soort heilstaatje binnen de legermacht gemaakt had.
Ooit gehoord van een peloton of groter geheel met bijv. een zelfcorrigerende groep mannen die je rustig op bivak naar de kroeg kon laten gaan en die op tijd en zonder problemen weer naar het bivak terugkwamen? Als er bij iemand eens een keer iets verkeerd viel, hoefde het kader er echt niets aan te doen.
