Deze zomervakantie gaat mijn belangstelling, zonder dat ik het met mezelf had afgesproken, uit naar reisgenoten en buschauffeurs. Op alle uren van de dag maak ik met bus of tram ritjes naar Amsterdam. Al ben ik geen geboren Amsterdammer, ik ben van de stad gaan houden. Onbekend maakt onbemind? Inderdaad, nu ik langs de grachtjes zwerf en over het water de brugjes voor mijn ogen verrijzen denk ik: nu begrijp ik het dat buitenlanders naar onze hoofdstad komen. Dat zij zeggen: van de vele steden die ik heb bezocht, is Amsterdam de mooiste. En in hoeveel liedjes wordt de schoonheid van onze hoofdstad niet bezongen? Die pittoreske geveltjes, die smalle mini pandjes die weggedrukt lijken naast hun grote broers. Hoe bijzonder!
Gisterochtend zaten Gijs en ik in de bus naar Amsterdam. We waren even daarvoor gearriveerd bij de bushalte en gingen zitten op het ijzeren bankje dat daar altijd uitnodigend ons opwacht. In de winter is het ijzig koud dat bankje, maar in de zomer is het een ander verhaal. We zaten te kletsen en ineens zag ik de bus in vliegende vaart aankomen. Nog net op tijd zag de buschauffeur mijn hoog in de lucht zwaaiende hand. De chauffeur moest, om ons mee te nemen, de bus kreunend tot stilstand brengen. En wij begrepen zelf al wel dat de buschauffeur niet blij was met onze actie. Ik ben al laat, jullie geven het wel wat laat aan dat je mee wilt. Ondanks de overlast is zijn toon vriendelijk. Dat doet ons hart goed op de vroege ochtend. De bus is aardig gevuld. Gijs is al gaan zitten. Als ik ook ben ingecheckt loop ik de bus in. Maar Gijs lijkt verdwenen. Ik kijk zoekend rond maar zie hem nergens. Passagiers lachen mij vriendelijk toe en wijzen mij enthousiast waar hij zit. Er is geen plaats naast hem, maar niet getreurd. Verschillende mensen wijzen mij dat ik naast hen kan komen zitten. Bij zoveel vriendelijkheid wordt het nog verdraaid moeilijk vandaag. Want waar ga ik nu zitten? Ik loop naar het meisje dat blijft gebaren en glimlachen. En weldra zit ik voor het raampje en voel mij lekker, alsof ik een warm bad krijg op de vroege ochtend. Ik weet Gijs achter mij. Een veilig gevoel: alles is onder controle!
Bij iedere halte wordt er gestopt en gaan er mensen in of uit de bus.
Inmiddels zijn we in Amsterdam aangekomen. Bij een halte wachten vijf meisjes. Ze zijn blij dat de bus er is en zij kunnen instappen. Druk pratend komen zij naar binnen. De vreugde duurt maar even want als ze opgewekt hun kaartjes laten zien blijken die helemaal verkeerd. Het is een vrijkaartje voor de tram. Ze komen waarschijnlijk niet uit Amsterdam. Ze snappen niets van hun kaartje. De chauffeur gaat er voor zitten en legt omstandig uit dat ze een tram moeten pakken. Hij vertelt hen welke tram ze moeten nemen, als hij er achter is waar ze naar toe moeten. Uitgebreid geeft hij ook nog aan waar ze moeten uitstappen. De teleurstelling van de meisjes verdwijnt als sneeuw voor de zon bij die vriendelijkheid. Opgelucht knikkend dat ze er alles van begrijpen gaan ze de bus uit. Welgemoed pakken de vijf hun tassen of koffertjes. De buschauffeur zegt nog: maak er vandaag wat van, meisjes, terwijl hij de deur laat dichtvallen. Nou, het is duidelijk dat daar geen angst voor hoeft te zijn. En aan de chauffeur zal het ook niet liggen. Druk kwebbelend, lachend en zwaaiend nemen de meisje afscheid van de chauffeur.
Het voelt goed, ons busritje. Het is ronduit gezellig in de bus! De goede sfeer is voelbaar en doorstroomt de bus. Ik kijk uit het raampje en zie de drukte om mij heen, zonder er aan te hoeven deelnemen. Ondertussen bedenk ik dat dit allemaal komt door deze éne chauffeur die zo vriendelijk, wellevend en meelevend is.
Hij maakt, zonder dat hij het zelf weet, de wereld deze dag een beetje mooier!
Wij treffen het vandaag. Het lijkt alsof Connexion de aardigste chauffeurs voor ons reisje Amsterdam heeft uitgezocht.
Op de terugweg stopt een andere chauffeur bij een bushalte waar een vrouw staat te wachten. De dame staat daar en is overstuur en ontredderd. Druk gebarend en luid sprekend vertelt ze onze chauffeur dat ze niet weet hoe ze verder moet. Het stadsgedeelte waar ze heen moet is opgebroken en de busroute is gewijzigd. Hoe moet ze nu reizen? Komt de bus dan niet meer langs haar halte waar zij moet zijn? De vorige buschauffeur nam niet de moeite het haar uit te leggen. Liet haar nonchalant daar staan en reed weg. En het lijkt ongelooflijk maar ook deze chauffeur neemt weer alle tijd en vertelt haar precies welke bussen zij vandaag moet nemen. Hij geeft ook nog het advies dat zij een klacht moet indienen voor onheus gedrag. En hij dringt ook nog bij haar aan dat zij het echt moet doen.
De mevrouw is heel blij na zijn hulp en haalt zichtbaar opgelucht adem. De chauffeur zegt tegen een passagier die vlak bij hem zit dat het geen werk is mensen zo in de kou te laten staan.
Connexion heeft vandaag alleen maar behulpzame, aardige buschauffeurs in dienst dat is mij nu echt duidelijk!
Trouwens, niet alleen de buschauffeurs waren vandaag vriendelijk. Toen wij koffie gingen drinken waren de mensen ook daar gezellig en aardig.
Ik weet dat dit bericht niet de krant gaat halen, daar is het te weinig schokkend voor. En ook niet actueel genoeg naast het grote wereldgebeuren. Ik vind het echter fijn om vanuit mijn leefwereld over dit ogenschijnlijke "kleine" te schrijven dat tegelijk onwaarschijnlijk "mooi" is.
Ik ben een vrouw van 74 jaar Sinds 1962 getrouwd met Gijs. Wij hebben samen 2 kinderen en evenveel kleinkinderen. De naam Matja is wellicht voorlopig mijn schuilnaam. De titel van mijn blog komt uit een gedichtje dat ik eerder maakte:
Luister wees stil Luister, zonder gehoor naar het eeuwige lied. Het vaart zonder melodie mee op de wind.
In het blog zal het gaan over van alles. Wat houdt mij zoal bezig? Over nu en over vroeger. Ik wil oude herinneringen en verhalen laten herleven. Ik hoop dat mensen mijn blog gaan lezen. Schrijven is mijn passie. ik doe het al jaar en dag. Mijn plan is regelmatig wat te plaatsen. Eén of meerdere malen per week.We zullen zien of het gaat lukken. Voor mijzelf is het een een ontdekkingsreis. Schrijven op SeniorenNet!
