Ik zou wel eens willen weten

 1. Ik zou wel eens willen weten:
Waarom zijn de bergen zo hoog?

Misschien om de sneeuw te vergaren

Of het dal voor de kou te bewaren,

Of misschien als een veilige stut voor de hemelboog.

Daarom zijn de bergen zo hoog.

2. Ik zou wel eens willen weten:

Waarom zijn de zeeën zo diep?

Misschien tot geluk van de vissen,

Die het water zo slecht kunnen missen

En tot meerdere glorie van God die de wereld schiep.

Daarom zijn de zeeën zo diep.

3. Ik zou wel eens willen weten:

Waarom zijn de wolken zo snel?

Misschien dat 't een les voor de mens is,

die hem leert hoe fictief een grens is

En misschien ook maar eenvoudig een engelenspel.

Daarom zijn de wolken zo snel.

4. Ik zou wel eens willen weten:

Waarom zijn de mensen zo moe?

Misschien door hun jachten en jagen,

Of misschien door hun tienduizend vragen,

En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe.

Daarom zijn de mensen zo moe.

Ik ben zo bang dat je strakjes verdwijnt,

vervaagt in mist en dan nooit meer verschijnt,

oplost in zonlicht of smelt in de regen,

ja, dat komt voor en wat doe je ertegen?

Wegvliegt door 't raam als een heel domme vlinder,

hoge beloning voor Eerlijke Vinder.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

en je bewaren, heel goed bewaren.

Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen

en telkens zou ik eventjes het doosje opendoen

en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren.

Dan lig je in de watten en niemand kan erbij,

geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

en dan telkens even kijken,

heel voorzichtig even kijken,

en een zoen.

Je mag er eventjes uit, elke dag.

Zeker dat mag. Ja, een uurtje, dat mag.

Laten we zeggen: naar 't Vondelpark, even,

alleen om de eendjes wat eten te geven.

Maar 'k hou je vast, ook tegen je zin

en na een uur ga je 't doosje weer in.

*Annie M.G. Schmidt*

De drang een innig woord te krijgen

en zelf voor iemand lief te zijn.

Daar ligt erbarmen in den avond

een goedheid die geen grenzen weet,

Wie 's avonds geeft zijn hert,zijn handen

vergeet zo goed zijn eigen leed.

Daar ligt vergiffenis in de avond,

O gij die 'k 's morgens heb gehaat

Ik voel dat gij ter schemer-ure,

weer schoon door mijn gedachten gaat.

'T IS GOED IN'T EIGEN HERT TE KIJKEN

nog even voor het slapen gaan,

of ik van dageraad tot avond

geen enkel hert heb zeer gedaan.

Of ik geen ogen heb doen schreien ,

geen weemoed op een wezen lei,

of ik aan liefdeloze mensen

een woordeke van liefde zei.

En vind ik in het huis mijns herten

dat ik een droefenis genas,

dat ik mijn armen heb gewonden

rondom één hoofd dat eenzaam was.

Dan voel ik op mijn jonge lippen,

die goedheid lijk een avondzoen ,

't is goed in eigen hert te kijken ,

en zo z'n ogen..toe te doen!