SCHELDE EB

Teruggetrokken

Gromt zij in haar

Golven...

De dijken rusten

Het één oog geloken

Naar wat komen kan

Terug

Er moet nog langs de rechteroever gereden.

De wind doorkliefd, het hart moet nog dreigend bonzen.

In geurige zakdoekjes gesnoten, waarbij wat grond, een draadje stof.

Het slib moet zich nog tekenen,

zijn grillige patronen aangepast.

door alleen geklots, ge-eb, gevloed.

Wolken moeten nog ontleed.

Schoonheid worden gevonden en zichten verzameld.

Oh heerlijkheid, elke gedachte voor mij alleen.

Bloemen geteld, elk jaar meer.

Terugkeren. Blijven. De beslissing dringt zich op.

Laat ik vlug brood halen.

De jongens wachten, ze lachen dralend en groeien

zonder mij. Zonder mij

vinden ze ook de weg.

P.R.23.60.A.