Als je op de Provincialeweg loopt of rijdt, dan kun je er niet om heen.

Het grote gebouw valt op.

Het doet je denken aan een school.

Die funktie heeft het ook lange tijd gehad.

Het was een Rooms-Katholieke school.

De naam, Oostquartier, heeft het, vermoedelijk, te danken aan de armenzorg.

Oosteind werd enkele honderden jaren geleden genoemd als het Oostkwartier (Oostquartier).

De arme mensen, die er woonden, werden geholpen, ondersteund.

De ouderen kennen de naam St. Vincentiusvereniging nog wel.

Deze vereniging zorgde ook voor de armen.

Het oorspronkelijke gebouw is van 1921.

Het pand met drie lokalen was bestemd voor katholieke jongens.

Twee jaren later, in 1923, is er een verdieping op gebouwd.

Ruim dertig jaren later kwam het gebouw leeg te staan.

De leerkrachten en leerlingen waren naar een nieuwe school verhuisd.

Er was al gauw een bestemming gevonden voor de oude school.

Veel mensen vonden (en vinden) de weg naar het hart van Oosteind.

Het werd een dorpshuis, een gemeenschapshuis, een verenigingsgebouw, een buurthuis, een ontmoetingsplaats.

Veel verenigingen hebben er hun thuis, zoals muziekverenigingen, de Heemkundekring, carnavalsverenigingen.

Werkgroepen, zoals Sinterklaasviering, Dorpsfeest, Kindervakantieweek, buurtverenigingen.

Er worden exposities gehouden.

Mensen kunnen er terecht voor een praatje of om te kaarten of om te biljarten.

Er worden bewegingsoefeningen gehouden.

Er kan worden gedanst.

Toneelvoorstellingen worden er gegeven.

Mensen komen samen voor het "Tonpraten" of het "Eetpunt".

Natuurlijk zijn er ook aktiviteiten voor kinderen.

Ongetwijfeld zal ik doe-uren en verenigingen / groepen, die hier komen, vergeten.

Vóór dit gebouw bestond, waren er ook al verenigingen in Oosteind.

Het is fijn, dat het nu meer centraal is.

Eén groepering moet genoemd worden.

Dat is de VBO, de Vereniging Belangen Oosteind.

VBO houdt zich bezig met het wel en wee van de Oosteindenaren.

Niet alleen bij aktiviteiten in "Oostquartier", maar ook bij bijvoorbeeld wegen, ontsluitingen, huizenbouw, ofwel: de infra-structuur.

Zij wil oog hebben voor de leefbaarheid en er ook aan werken.

"Oostquartier" is meer dan een gebouw.

Is meer dan stenen met een naam.

Het is meer dan ruimte bieden aan wie dat wil.

Het straalt de vitaliteit uit van de bewoners van Oosteind en Oosterhout.

Huiskamer van Oosteind; een mooie en juiste benaming.

Eindelijk is het dan gebeurd.

Sneeuw.

Het heeft vannacht gesneeuwd.

Nou ja, gesneeuwd.

Er lag een klein beetje.

Nog niet eens overal.

De herten keken, volgens mij, verbaasd.

Want hun terrein was wit.

Hun grond lag vol met ijskristallen.

Deze ontstaan uit waterdamp in koude lucht.

Als die kristallen tegen elkaar komen, ontstaan er vlokken.

Die vlokken, sneeuwvlokken, komen naar beneden.

Ze vallen bijvoorbeeld op de hertenwei.

Samen vormen ze dan een deken, een sneeuwdeken.

Maar ja, als de zon schijnt, zal de sneeuw niet lang blijven liggen.

Om acht uur vanmorgen scheen ze al.

De sneeuw kan dan gaan smelten.

Als het vriest, kan de smeltende sneeuw ijs worden.

En ijs kan gevaarlijk zijn.

Ook voor herten op de hertenwei.

Of hertenkamp, zoals veel Oosterhoutenaren zeggen.

Tegenwoordig kunnen we ook sneeuw bestellen.

Je betaalt (veel), maar dan heb je ook wat.

Deze sneeuw is niet eeuwig houdbaar.

Na enkele uren is de sneeuw geen sneeuw meer.

Als je maar plezier hebt gehad.

Daar gaat het toch om?

In echte sneeuw zit, behalve water, ook lucht.

Als je een sneeuwbal maakt, dan knijp je er de lucht uit.

Die lucht zit tussen de ijskristallen.

Door het vocht blijft alles aan elkaar plakken.

Als dat niet zo is, dan is het droge sneeuw.

De sneeuwliefhebber wil meer.

Sneeuw van goede kwaliteit.

En natuurlijk veel sneeuw.

Sneeuw, die een aantal dagen blijft liggen.

Misschien komt dat nog.

De winter is nog geen vier weken oud.

Er komen nog veel dagen waarop het kan sneeuwen.

Eén ding kan elke sneeuwaanbidder zichzelf geven: hoop.

Vanaf de Vrachelsestraat kom ik bij de Houtse Heuvel.

Links staat een beeldengroep.

Het lijkt alsof de figuren met elkaar praten, zo van:

"Lekker weertje vandaag, hè?".

"Waar heb jij die mooie jurk gekocht?".

"En, ben je nog steeds op de voetbalclub?".

"De auto's blijven maar parkeren op het gras van onze Houtse Heuvel".

"Ben benieuwd wanneer de St. Corneliuskerk dicht gaat".

"Zo, meisje, goed je best gedaan op school?".

Ik ben dichterbij gekomen.

Het is alsof ik de zesde in het groepje ben.

Deze beeldengroep is van brons en gemaakt door Tjikkie Kreuger.

Volgende maand, februari, wordt deze kunstenares 75 jaar.

Haar werken maakt zij in Knegsel, een dorp bij Eindhoven.

Er is vraag naar de beelden van deze beeldhouwster.

Er werden er o.a. verkocht via "Marktplaats"en "Catawiki".

In 1991 is dit beeld, dat zij "Samen" noemde, aangekocht door de Stichting Dorpsfeest Den Hout.

Het beeldt de samenwerking, de eensgezindheid van de bewoners van Den Hout uit.

Het samen leven, samen werken, samen doen van (nu) alle 1180 inwoners.

De figuren zijn sober gemaakt, maar mooi.

Modern vormgegeven door de kunstenares.

Alleen het noodzakelijke is er.

Toch zie je, dat je met mensfiguren te maken hebt.

Mensfiguren, die ook uit een Afrikaans land zouden kunnen komen.

Bijvoorbeeld Tanzania en Kenia, waar de Masai wonen.

De ogen in de gezichten kijken elkaar aan.

Begrijpende blikken naar de ander.

Jij praat met mij en ik praat met jou.

De hele houding is gericht op de ander.

Dat wordt versterkt doordat ze in een kring staan.

Samen staan we hier.

Samen kunnen we heel wat aan.

Door samen te werken gebeurt er veel in het dorp.

Er komen meer dingen van de grond door een groep.

Samen zijn we meer mens.

Ik verlaat het bronzen gezelschap.

Na enkele stappen draai ik me om.

Terwijl vangen mijn oren nog een stukje van een zin op.

"..........van ons mooie dorp..........".

Inderdaad: Den Hout is een mooi dorp.

Kwart over twaalf en al aardig druk.

In de Mienushal aan de Vuurdoornlaan worden carnavalswagens opgebouwd.

Maar of er deze dag veel gebouwd, geplakt en geverfd werd, weet ik niet.

Want veel deelnemers, al of niet aan het werk, vertelden enthousiast over hun werk.

En hoe het er uiteindelijk uit kwam te zien.

Ik werd naar een ontwerptekening gebracht.

De naam van de bedenker werd bijna met ontzag uitgesproken.

De "wandelpaadjes" waren wat smalletjes, maar dat had ook weer zijn charme.

Je kon toch (bijna) overal bij de carnavalswagenonderdelen van de "CV De Pierewaaiers" en de "CV De Loltrappers" komen.

De ene gebruikte felle kleuren en de andere meer pastelkleuren.

Al bij binnenkomst kwam me carnavalsmuziek tegemoet.

Dan denk je: wat zal ik hier zien.

En vorig jaar heb ik die en die wagen gezien.

Het gevoel voor carnaval moet echt in je zitten.

Het moet in je genen, in je dna zitten.

En dat gevoel voor carnaval hebben veel mensen al járen.

Carnaval heeft iets met het katholieke geloof te maken.

Dit geloof kent een periode van 40 dagen waarin de mensen vasten.

Maar vóór die 40 dagen, de vastentijd, willen zij zich nog eens te buiten gaan.

Ruim vier dagen lang hebben zij feest.

Ze maken lol, laten zich uitwaaien en zingen met de muziek mee.

Veel mensen verkleden zich.

Daarna komt er een tijd van bezinning.

Maar dat laatste schijnt niet meer van deze tijd te zijn.

Alhoewel: nogal wat mensen zetten dat om in een bijdrage voor een goed doel.

Ook vanmiddag hadden veel mensen plezier.

Hofkapel "De Smulnarren" kwam muziek maken.

Er werd zelfs op de muziek gedanst.

Bij de ingang/uitgang keek ik naar een piano (pardon: vleugel).

Deze was over een tractor gebouwd.

Ook keek ik naar Prins Mienus.

Dat wil zeggen: naar zijn kop, en niet zo'n kleintje, gemaakt van o.a. papier.

Meer dan levensgroot; de hoogte van de wagen zou 10 meter worden.

Weer buiten gekomen, liepen er enkele mensen van de "Pierewaaiers".

Zij hadden muziekinstrumenten.

Vast en zeker zouden zij ook carnavalsliedjes spelen.

En wie dit alles gemist heeft: de wagens zijn te bewonderen tijdens de carnavalsoptocht.

Alaaf.

Het is 6 januari 2016, zes uur 's avonds.

In de St. Marcoenkerk te Dorst hoorden we het kerstverhaal.

Een kerstverhaal, dat aangepast was aan deze tijd.

Het werd afgewisseld met muziek.

Bij sommige liedjes mochten de kinderen meezingen.

Na de viering in de sfeervolle St. Marcoenkerk ging het in lampionnenoptocht naar het St. Jorisveld.

Daar wachtte een hoge stapel afgedankte kerstbomen.

Er werd gezegd, waar iedereen mocht staan en waar niet.

Dat was in verband met de brandveiligheid.

Een brandweerauto was aanwezig mèt brandweermannen.

Je weet maar nooit.

Na het aftellen ging  "de fik erin" zoals er gezegd werd.

Het was een mooi vuur.

Een vuur vol beweging en vol met verschillende oranje kleuren.

Zo'n kerstboomverbranding is een traditie.

Mensen verbranden elk jaar weer hun (echte) kerstbomen, hun echte dennenbomen.

Waarom?

Nou, je bent van de boom af.

Of: je kon een kaneelstok krijgen of een toegangskaartje voor de "Warande".

Of: jaren, die er niet meer zijn, werken door in dit feest.

Want voor kinderen is dit een feest.

Een echt vuur.

Een vuur, dat heel veel mensen, ook kinderen, aanspreekt.

Lang geleden maakten de mensen ook al een vuur.

Dat vuur was een symbool voor het nieuwe jaar.

De mensen maakten een vuur, omdat ze blij waren.

Er was weer een nieuw jaar en de dagen werden weer langer.

Dat gebeurt al meer dan tweeduizend jaren.

Het vuur was er ook om de boze geesten te verjagen.

Aan dat laatste zullen de inwoners van Dorst niet hebben gedacht.

Hun bomen werden gewoon verbrand.

Ook het dennengroen, dat in de St. Marcoenkerk als versiering was.

Het gipsen kind en Maria en Jozef zullen er geen weet van hebben.

Ook niet de herders en hun schapen.

En ook niet de koningen Casper, Balthasar en Melchior.

Zij worden na 6 januari weer ingepakt.

Of liepen zij ook mee in de optocht naar het vuurfeest?

De organisatie in Dorst heeft dat dit jaar weer mogelijk gemaakt.

Een applaus voor hen.

Want het was goed georganiseerd.

Vanavond is het..........oudejaarsavond.

En morgen..........is het nieuwjaarsdag.

Dat zei mijn zwager, die bij ons aan het logeren is.

Een minuut later: Morgen is het..........nieuwjaarsdag.

Vanavond oudejaarsavond.

Kijk jij dan ook naar het vuurwerk?

Hij kijkt ons aan.

Er volgt een voorzichtig knikje.

En dan: Ik ga toch maar naar bed.

We hadden de hele dag al vuurwerk gehoord en gezien.

Maar om twaalf uur keken we natuurlijk óók naar buiten.

Prachtig vuurwerk.

Je zag vooral de kleuren groen, rood en geel/wit.

Soms goudgeel en lila.

Dansende lichtjes al of niet met geluid.

Lichtjes, die te kort in de donkere lucht bleven hangen.

Samen vormden ze een bewegend, kleurrijk lint.

Lichtjes in Oosteind, Dongen, Tilburg, Rijen, Dorst, Den Hout, Geertruidenberg, Raamsdonksveer, 's Gravenmoer, Kaatsheuvel.

Het gebruik van vuurwerk met oud en nieuw is al oud.

De Germanen gebruikten dat al zo'n tweeduizend jaren geleden.

Het vuur (vuurwerk) werd gebruikt om de boze geesten te verjagen.

En de herrie hielp om ze nog meer schrik aan te jagen.

In onze tijd wordt het meer gezien als een traditie, maar vooral: het plezier, dat de mensen erin hebben.

Om twee uur in de nieuwjaarsnacht was er af en toe nog vuurwerk te zien en te horen.

Zelfs om vier uur was er nog een verdwaald geluid.

En toen zwager om acht uur uit zijn bed kwam, werd er natuurlijk verteld over het mooie vuurwerk.

Is het nu nieuwjaarsdag?

Ja, het is vandaag nieuwjaarsdag, de hele dag.

Dat ene woord was voor hem toch belangrijker dan de voorbije kleurige nacht.

Belangrijker dan de gillende keukenmeiden, cobrax, strijkers, fonteinen, grondbloemen, cakes, mortieren en festivals.

Belangrijker dan de afgeschoten 65 miljoen euro's .

En de morgen van 1 januari?

Op de straten lagen de resten van versleten vuurwerk.

De resten van het vergane plezier.

Morgen is het nieuwjaarsdag.