 |
|
|
| 28-05-2018 |
 Soldaat in Blitar |
De Tabinta, een omgebouwd passagiersschip, was op weg naar Nederlands-Indië.
Het schip werd door de Nederlandse regering voor enkele jaren gebruikt.
Van 1946 tot en met 1949 werden soldaten naar het huidige Indonesië gebracht.
Dat gebeurde ook op 4 juni 1947 toen dit schip vertrok naar Tandjong Priok.
Aan boord waren nogal wat soldaten, die de "orde en rust" moesten gaan bewaren.
Voor het merendeel jonge mannen, jonge soldaten, die gingen vechten voor het vaderland.
Een van hen was Hubertus Marinus van M, geboren te Oosterhout op 20 september 1926.
Wat liet hij veel achter in Nederland, in Zeeland.
Zijn woonplaats Middelburg, zijn ouders, zijn broers en zussen.
Maar vooral zijn jonge vrouw en hun nog niet geboren kind.
De reis met de Tabinta duurde ruim drie weken.
En vanuit de havenplaats bij Jakarta was het nog een grote afstand tot Blitar.
Hubertus was dienstplichtig soldaat bij de Koninklijke Landmacht, zoals vele anderen.
Hij hoorde bij het Vierde Bataljon van het Garde Regiment Prinses Irene.
In Blitar was een legerkamp, dat hun eindbestemming was.
Het was hun taak om de vechtende partijen uit elkaar te houden.
En dat waren er nogal wat, kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog.
17 augustus 1945 was de Republiek Indonesia uitgeroepen door Soekarno.
Er was dus een grote groep republikeinen (Indische bevolking en hun strijders).
Er was het Nederlandse Leger, Engelse Leger, Koninklijk Nederlands Indisch Leger,
Euro-Aziatische bewoners, Chinezen, Arabieren, Nederland-aanhangers,
rebellen, oorlogsvrijwilligers, Indiase soldaten, teruggekeerde krijgsgevangenen,
vrijgelaten gevangenen en achter gebleven Japanse soldaten.
Daarbij kwamen nog de gevolgen van de Bersiap (opstand van oktober 1945 tot februari 1946).
Er waren plunderende partijen, martelende partijen, moordende partijen.
Bijna iedereen van de strijdende groepen maakte zich schuldig aan gruweldaden.
Onnodige daden, onmenselijke akties tegen vooral de gewone bevolking.
Er werd een vuile oorlog gespeeld, een oorlog van ongekende gemeenheid.
En daarin waren Hubertus en zijn mede-soldaten terecht gekomen.
Een jonge leeftijd en een korte leger-opleiding was alles wat ze hadden meegenomen.
Op 17 maart 1949 werden Hubertus en een mede-soldaat, Feller, in Blitar gedood.
Aan hun jonge leven kwam een einde in een plaats hier 20.000 km vandaan.
Twee van de 44 soldaten, die in Blitar het leven lieten.
De gemeente Middelburg, waarnaar Hubertus op jonge leeftijd verhuisde, kreeg bericht.
"Op 30 mei 1949 ontvangen van het Hoofd van het Departement van Justitie
een afschrift van een akte ingeschreven in het register van overlijden
van krijgslieden te Blitar, Indonesië, waaruit blijkt, dat op zeventien maart
dezes jaars te twaalf uur vijftien minuten in het district Blitar is overleden
van M. Hubertus Marinus, oud twee en twintig jaren, dienstplichtig soldaat Eerste Klasse."
Hubertus is begraven op het Nederlandse Ereveld Kembang Kuning te Surabaya, Indonesië.
28-05-2018 om 16:19
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 20-05-2018 |
| Pastoor verbannen uit Dorst |
Dorst, een klein kerkdorp van Oosterhout, met nog geen 300 inwoners in 1740.
Alleen de eerste mei van elk jaar kon je "over de koppen lopen".
Dan was het "Meikesdorst"; in de volksmond "Maaikesdorst".
Die dag werd Sint Marcoen extra vereerd en er werd gebeden om genezing.
De mensen wilden gezegend worden met Marcoen-water tegen klierziekten in de keel.
Van heinde en verre kwamen de mensen; de meesten lopend.
Buiten, bij de zogenaamde schuurkerk, werden kraampjes met koopwaar gezet.
Die schuurkerk was op de zolder van de school; op die plaats staat nu de voormalige pastorie.
De pastoor van die kerk genoot, want zoiets bracht geld in het laatje.
Een bakker, Adriaan Struijk, uit Oosterhout, was bijzonder boos.
Hij mocht zijn kraam niet zetten; misschien omdat hij Protestant was?
Een aanklacht diende hij in tegen de pastoor, Augustinus van Rijckevorsel.
En die boze brief stuurde hij naar de "Raad van Brabant" in 's Gravenhage.
Pastoor Augustinus van Rijckevorsel kwam uit een vooraanstaande familie.
Hij werd in 1669 geboren in Breda als zesde zoon in het gezin.
Zijn broers waren Cornelis (1655), Johannes (1660), Joachem (1660), Francois (1664),
Jacob (1667) en Godefridus (1674); een zus heette Anna (1658).
Zijn vader was Augustinus van Rijckevorsel; moeder was Anna van den Kieboom.
De pastoor verzorgde de katholieke erediensten op de zolder van het schoolgebouw.
En niet in de toenmalige Drievuldigheidskapel; deze was van de Protestanten.
Adriaan Struijk wachtte op antwoord van de "Raad van Brabant".
En dat antwoord kwam: pastoor van Rijckevorsel werd verbannen.
Hij mocht geen priester meer in Dorst zijn; hij moest weg, weg uit Dorst.
En daarvoor moest de schout van Oosterhout zorgen, Simon Adriaan de Vries.
Deze woonde aan de Heuvel, daarvoor huurde hij slotje Brakestein.
De Vries deed wat hij moest doen; hij was bang om anders zijn baan te verliezen.
Destijds had hij deze baan gekocht voor 20.000 gulden.
Kun je wel nagaan, dat er aan het schoutschap goed te verdienen was.
Dit ontslag moet ook gezien worden tegen de achtergrond van die tijd.
De strijd van Protestanten tegen Katholieken in de achttiende eeuw.
Zijn moeder Anna was oorspronkelijk Protestant, maar werd Katholiek.
Augustinus zelf koos uitdrukkelijk voor het katholieke geloof: hij werd priester.
Ook zijn broer Francois werd priester; later werd deze pastoor in Loon op Zand.
Een andere broer, Jacob, was notaris en wilde dat in Breda zijn.
Om dat te bereiken heeft hij 5 jaar moeten schrijven naar de "Raad van Brabant".
De bedevaart ter ere van Marcoen in Dorst kwam op een laag pitje te staan.
De marktkraampjes op het Kapelerf en bij de schuurkerk verdwenen.
Dorst bleef vanaf 1 mei 1741 weer het kleine dorp, althans voorlopig.
En wat gebeurde er met de Dorstse pastoor van Rijckevorsel?
Er is alleen bekend, dat hij vertrok naar Meerle (nu België) en overleed op 23 augustus 1748.
20-05-2018 om 14:45
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 07-04-2018 |
| Molen Victoria in Oosteind |
Johannes Martinus Teurlings uit Tilburg was 25 jaar en had plannen.
Hij wilde de kost gaan verdienen als molenaar in Oosteind.
De vergunning om hiervoor een molen te bouwen kwam in 1890.
En in hetzelfde jaar werd de molen aan de (nu) Provinciale Weg 143 gebouwd.
Het werd een ronde stellingmolen van 9 meter hoog, opgemetseld met stenen.
Hij en zijn vrouw Johanna Catharina van Riel gingen in het huis Provinciale Weg 143 a wonen.
De molen werd gebruikt als korenmolen en als schorsmolen.
De wieken werden aangedreven door de wind.
De molen had een stelling, een galerij of een omloop.
Vanaf hier kon aan de wieken worden gedraaid en zeilen aan de wieken worden gemaakt.
Omdat deze molen in een bebouwde omgeving stond, moest hij hoog worden.
Dat was nodig om de wind goed te kunnen opvangen.
Daardoor konden de machines in de romp hun werk doen: graan malen.
Maar in de romp van die molen werd ook eikenschors vermalen.
Eikenschors werd gebruikt bij het looien van leer.
Voor het gemalen graan (bloem) en de vermalen eikenschors was een markt.
Rond 1890 waren er in Nederland ongeveer 9000 molens.
Om niet afhankelijk te zijn van de wind liet Teurlings een zuiggasmotor komen.
Deze motor had steenkolen en hout nodig om de molenstenen te laten werken.
Tien jaar later, in 1919, kwam er een leerlooierij bij.
Na de dood van zijn vrouw verkocht de molenaar/leerlooier de molen, de looierij en woonhuis.
De nieuwe eigenaar werd Augustinus Adrianus van Gorp, afkomstig uit Alphen.
Enkele jaren later, in 1929, kreeg Van Gorp veel pech.
De molen brandde grotendeels uit; hij werd hersteld en verbouwd.
De molenaar begon een graanmaalderij, aangedreven door een motor.
Hierdoor waren wieken overbodig, dus er kwamen geen nieuwe wieken.
Het bedrijf werd een onderdeel van een mengvoederfabriek.
In de jaren veertig werd het graan en de schors elektrisch gemalen.
Vanaf 1952 werd het veevoeder gemaakt d.m.v. een hamermolen.
Deze hamermolen vermaalde de grondstof tot kleine deeltjes, waarna het voeder geperst werd.
Twee dagen vóór zijn 59 ste verjaardag overleed Augustinus in 1954.
Zijn zoons Victor en Sjaak zetten het bedrijf voort.
De molen kreeg de naam Victoria.
In 2004 is het bedrijf verhuisd naar Waspik, kort daarna naar Waalwijk.
Het bedrijf handelt nu onder de naam Van Gorp Diervoeders.
De molen Victoria in Oosteind wordt weer in ere hersteld.
Hiervoor is een stichting gekomen: Stichting Molen Victoria Oosteind.
Met de restauratie van de romp is intussen begonnen.
Van verschillende kanten zijn subsidies binnengekomen; dat geld is hard nodig.
Over enkele jaren kunnen de Oosteindenaren trots zijn op een Rijksmonument.
07-04-2018 om 17:58
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 29-03-2018 |
| Een foute burgemeester |
De Tweede Wereldoorlog is ook niet aan Oosterhout voorbijgegaan.
Zichtbaar was de benoeming van een burgemeester, die lid was van de NSB.
De zittend burgemeester, TMA ridder De van der Schueren, werd aan de kant geschoven.
De commissaris-generaal voor bestuur en justitie benoemde Jan Mertens.
JAJM Mertens, geboren 20 juli 1898 te Breda.
Hij was lid van de Nationaal Socialistische Beweging.
Een politieke partij, die opgericht was in 1931 door Anton Mussert.
De burgemeestersbenoeming van Mertens was begin november 1943.
Maar zoals in veel steden en dorpen, was hij een marionettenburgemeester.
De eigenlijke macht lag bij de Duitser Friedrich, hoofdcommandant.
Deze besliste wat er wel en niet mocht in Oosterhout, Den Hout, Oosteind en Dorst.
Mertens was in 1925 getrouwd met Cornelia B.
Vanaf november 1943 woonden zij met hun kinderen in de Arendstraat 13.
Een ruim huis, op stand, zoals dat toen heette.
Ervaring in de politiek had hij helemaal niet.
Zijn beroep was assuradeur, makelaar in assurantiën (verzekeringen en hypotheken).
Zijn vader had in Breda het zelfde beroep gehad.
Tijdens de periode Mertens was er een avondklok.
Van veel inwoners werden eigendommen gestolen.
De mensen werden tegen gewerkt en moesten veel van hun vrijheid inleveren.
En dat onder een burgemeester, die juist had moeten opkomen voor de inwoners.
Veel NSB-burgemeesters voelden zich in het nauw gedreven.
Zij kregen zelfs een pistool om zich eventueel te verdedigen.
De bevrijding kwam eerder dan Mertens gedacht had.
Hij werd ontslagen per 31 oktober 1944.
Ruim 400 burgemeesters met een NSB-achtergrond werden ontslagen.
Ze werden gearresteerd door de Nederlandse politie.
Maar ook door mensen uit het verzet.
De groep van 400 is ook strafrechtelijk vervolgd.
Ze kregen door een rechter een straf opgelegd.
Voor Jan Mertens was dat 4 jaar gevangenisstraf.
De namen van de veroordeelden kwamen in de Staatskrant.
Ze kregen na de oorlog ontslag, dikwijls met terug werkende kracht.
Dat wil zeggen, dat hun ontslag al eerder was ingegaan.
In veel gevallen werd het salaris stopgezet.
De pensioenrechten, die ze hadden opgebouwd, vervielen.
Allemaal zaken, waaraan de jonge kinderen van Mertens niets konden doen.
Het huis in de Arendstraat, dat een Rijksmonument was, is gesloopt.
Alleen het bovenste gedeelte van de voorgevel is nog origineel.
In het opnieuw opgetrokken pand zijn nu twee winkels.
29-03-2018 om 16:28
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 16-01-2018 |
| Zwerfafvalpakker |
Misschien herkent u ze, de ZAPpers, de zwerfafvalpakkers?
Mensen die met een afvalknijper het vuil van de straat of in de natuur pakken.
Dat vuil gaat in een oranje plastic zak, waaromheen een ring is.
Zij doen dit werk vrijwillig; ze willen een schone omgeving.
Schonere straten, schonere plantsoenen, schonere parken, schonere natuurgebieden.
Ze zorgen ervoor, dat de omgeving er netjes uitziet voor hen zelf, maar ook voor anderen.
Zo'n afvalruimer kunt u ook worden; in Oosterhout zijn er al 180 geregistreerd.
U kunt werken in uw straat, uw buurt of in een andere buurt van de stad of kerkdorp.
En wat er zoal gevonden wordt? Ga er maar eens voor zitten of: houd u schrap.
flessen (glas, kunststof), blikjes, kartons, papier, plastic (drugs)zakjes, rietjes,
kauwgom, plastic boodschappentassen, takken van hondenbezitters, bierflesjes,
lappen, zakdoekjes, condooms, stenen, planken, gedeelten van meubels,
kunststof schaaltjes voor frites en snacks, kledingstukken (ook onderbroeken),
snoeppapier, sleutels, hondenpoep, sigarettenpeuken, electronica-onderdeeltjes,
afgeschoten vuurwerk, plastic zakken met afval erin, afgedankte kamerplanten,
tuinafval, hydro-korrels, kunststof bloempotten, lege spuitbussen, kroonkurken,
houten vlonders, spijkers, schroeven, moeren, revetjes, schroevendraaier, wietafval.
Soms zie je letterlijk, dat het afval op de straat wordt gedumpt.
Het portier van een auto gaat open en een hand komt naar buiten.
Iets erin zwaait richting onderkant auto en na het wegrijden blijft het afval liggen.
Mensen staan er niet bij stil hoe lang het duurt eer het weggegooide afval is "afgebroken".
Wist u, dat een sigarettenpeuk met filter er minstens 2 jaar over doet om te verdwijnen?
Kauwgom kan wel 20 jaar vastgeplakt zitten op een stoeptegel.
Een leeg blikje maakt het helemaal bont: het blijft er 50 jaar liggen.
En een kunststof fles heeft nog meer tijd nodig om helemaal weg te zijn uit de natuur.
Een luchtballon is leuk in de lucht, maar pas na 20 jaar is hij echt weg.
Natuurlijk zijn er genoeg redenen om alle rotzooi niet op te ruimen.
Zoals: Daar ben ik te oud voor, ik werk, er zijn genoeg jongeren,
als nu iedereen zijn eigen troep eens opruimt, laat het mensen met een taakstraf doen.
Weet u ook nog een reden om het niet te doen? Zo ja, erg jammer.
U kunt beter een reden zoeken om ook het zwerfafval op te ruimen.
Mensen moeten beseffen, dat de natuur die troep niet alleen aan kan.
In Oosterhout helpen de ZAPpers de gemeente die afvalberg van 300.000 kilo op te ruimen.
Sommige dingen van het afval worden weer gerecycled.
Dàt en een schone stad, een schoon dorp, moeten de 181 ste ZAPper aanspreken.
U kunt zich aanmelden bij de gemeente via telefoon, app, balie of e-mail.
De gemeente zorgt er voor, dat u een afvalknijper, oranje zakken, een ring en een hesje krijgt.
"Schoon trekt schoon aan" is het motto van de gemeente en de zwerfafvalpakkers.
De natuur, de stad en 55.165 inwoners zullen blij zijn als u deze stap zet.
Misschien komen er dóór u weer meer ZAPpers in Oosterhout, Den Hout, Oosteind en Dorst.
16-01-2018 om 12:30
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 26-12-2017 |
| Kerst in een cel |
In 1756, zijn geboortejaar, was de naam Pieter, Petrus, bij de populairste jongensnamen.
En in 1827 de eerste kerst in een gevangenis van een Oosterhoutenaar.
Pieter de Prenter kwam in een cel, iets groter dan een kribbe.
Pas opa geworden van een kleinzoon, die hij niet zag opgroeien.
"Onze" Pieter was geboren op vrijdag 25 juni 1756 in Oosterhout.
Vader was Cornelis de Prenter en moeder Elisabeth Petrus Vermeulen.
Getuigen: Joannes Vermeulen en Petronella de Prenter.
Pieter groeide op in een gezin met tenminste 5 kinderen.
Tot hij de ware ontmoette: Johanna Cornelisse Kouwelaar, geboren in 1747 te Oosterhout.
Vóór haar huwelijk met Pieter was zij gehuwd geweest met Adriaen Peter Bakx (mei 1777).
Deze Adriaen had twee kinderen uit een eerdere relatie.
Adriaen en Johanna kregen 4 kinderen: Petrus, Maria, Cornelius en Joannes.
In het huwelijk van haar en Pieter kwamen 5 kinderen.
Cornelia, Franciscus, Antonia, Petrus, Adrianus (vroeg overleden) en nog een Adrianus.
Al die kinderen opgeteld, was het een groot gezin.
En zoals dat gaat: de kinderen verlieten de ouderlijke woning.
Johanna, de vrouw van Pieter, Petrus, overleed 21 februari 1820 te Oosterhout.
Hij leefde zijn leven tot in het jaar 1827 .
Toen werd hij gearresteerd; hij had iets gedaan wat niet mag en niet kan.
De aanklacht was: Aanranding van minderjarigen.
Dat was ongehoord voor een 71-jarige, een man op leeftijd.
De straf was niet mals: 10 jaar en tp.
Het was 6 november; hij zou dus kerstmis "vieren" in gevangenschap.
Er zouden nog 7 van zulke kerstmissen volgen.
Het leven in de gevangenis in die tijd was geen lolletje.
De schande was in een Oosterhoutse familie gekomen.
Het strafvonnis werd uitgesproken door het Hof van Assisen te 's Hertogenbosch.
Hij had ook tp gekregen; dat betekende te pronkstelling.
Vastgebonden staan op een schavot en uitgelachen en bespot door de mensen.
Zo'n te pronkstelling kon ook gebeuren in de gevangenis.
Opgelegd door de rechter en in dit geval voor maximaal 10 jaar tijdens de maaltijd.
6 November 1830 werd hij overgebracht naar de strafgevangenis te Woerden.
Deze was in een voormalig kasteel, dat gebouwd was in 1410 .
Getallen, waarachter veel leed zat, een persoonlijks leed, maar ook een familieleed.
Er zaten mensen vast van 6 maanden tot 22 jaar.
Op 14 februari 1835 overleed Pieter de Prenter in gevangenschap.
Nummer 180 kon in het gevangenis-register doorgestreept worden.
Leeftijd 79, maar die laatste jaren hadden anders kunnen zijn.
Naar zijn laatste gedachten kunnen we alleen maar raden.
Maar zeer waarschijnlijk heeft hij spijt gehad, heel veel spijt.
26-12-2017 om 15:39
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 03-12-2017 |
| Huis van Oranje - Nassau en Oosterhout |
Al honderden jaren komen de Oranjes naar Oosterhout.
Het ging soms om officiële bezoeken, maar dikwijls om een klooster.
Dat klooster is het Sint Catharinadal aan de Kloosterdreef 1 - 3 .
De zoons van Willem van Oranje, Maurits en Frederik Hendrik, steunden de eerwaarde zusters.
Het was een moeilijke tijd voor katholieken, dus ook voor een kloosterorde.
Frederik Hendrik liet de zusters "Nonnen van Sinte Katarinen-dal,
die hij met haare bewilliging, verplaatste te Oosterhout".
Dat is te lezen in een boek uit 1744 van Thomas Ernst van Goor.
De zusters woonden in Vroenhout (Roosendaal), Breda en Oosterhout.
Het voortbestaan van St. Catharinadal is te danken aan de prinsen van Oranje.
Daardoor wordt dit klooster ook wel Oranjeklooster genoemd.
Er waren ook leden van de familie Nassau als zuster in dit klooster geweest.
De kleinzoon van Frederik Hendrik, prins Willem Hendrik, had gronden in Oosterhout.
Deze gronden heten nu "Gecombineerde Willemspolder" te Oosteind.
De prinsen/stadhouders Willem lV en Willem V brachten ook een bezoek aan Oosterhout.
Deze eerste prins gaf toestemming om een handboogschuttersgilde op te richten. (St. Sebastiaan)
Het St. Catharinadal werd door de twee prinsen niet vergeten.
Prins Frederik, zoon van koning Willem 1, had veel gronden in en rond Oosterhout.
Deze gronden kreeg hij in 1840 van de Staat in eigendom.
Toen hij overleed (1881) kwamen die gronden weer aan de Staat der Nederlanden.
De koningen Willem 1 en Willem 11 brachten de zusters van het Catharinadal ook een bezoek.
Willem 11 had de proost (geestelijk leider) van het klooster een kelk geschonken.
De zusters hadden Willem 11 (toen nog kroonprins) antieke meubels gegeven.
In 1834 bracht deze kroonprins een bezoek aan het Sint Sebastiaan handboogschuttersgilde.
En in 1839 bezocht hij Dorst tijdens zijn reis van Tilburg naar Breda.
Daar werd hij verwelkomd door de schutterij en baron Van Oldeneel tot Oldenzeel.
Waarschijnlijk kwam Willem 11 in café (herberg) "Van Gendt en Loos".
Eigenaresse was Mooie Keetje, ofwel Anna Cornelia van der Maade (zie foto).
Dit café stond waar nu de kruising Leijsenhoek - Mathildastraat is.
Ook zijn zoon, koning Willem 111, kwam er: Keetje kreeg van hem een gouden halsketting.
De koning was in dat jaar, 1870, bij het schuttersgilde vanwege het honderdjarig bestaan.
Willem 111 logeerde in hotel "Koppelpaarden", dat naast "Van Gendt en Loos" stond.
Zijn dochter, koningin Wilhelmina, bezocht Oosterhout in 1916.
Zij inspecteerde de legertroepen en bezocht het Sint Catharinadal.
In de tuin van de Herensociëteit (nu Stadstuin De Schelp) woonde zij een concert bij.
Ook haar man, ZKH prins Hendrik, kwam naar het klooster aan de Kloosterdreef.
Hun dochter, koningin Juliana, bezocht Oosterhout in 1938, 1949 en 1971 .
26 november 1982 was koningin Beatrix te gast bij de zusters Norbertinessen.
En de laatste koninklijke gasten waren koning Willem-Alexander en koningin Maxima in 2015 .
De Oranjes en Oosterhout: vierhonderd jaren in 40 zinnen.
03-12-2017 om 12:00
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 11-11-2017 |
|
11-11-2017 om 17:40
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
|
| Andrzej Franciszek Molik |
|
In de jaren 80 van de vorige eeuw kreeg Dorst een uitbreidingsplannetje.
Een van die straten daarin werd vernoemd naar Andrzej Franciszek Molik.
Molik, een Poolse soldaat, die heeft meegeholpen om Dorst te bevrijden.
In de oorlog van 1940-1945 (of beter 1939-1945) was hij gevlucht naar Frankrijk.
Dat hadden veel Poolse soldaten gedaan; daar zat ook hun regering.
Via Gibraltar en Portugal konden zij naar Schotland vluchten.
Daar werd in 1942 de Eerste Poolse Pantserdivisie samengesteld.
De bedenker ervan was de toenmalige generaal-majoor Stanislaw Maczek.
Dit legeronderdeel heeft er mede voor gezorgd, dat Europa bevrijd werd.
Het begon met de landing in Normandië, ook wel D-Day genoemd.
West-Frankrijk werd bevrijd, ook Parijs, Brussel, Luik, Antwerpen.
Zeeuws-Vlaanderen, West-Brabant, Roosendaal, Etten-Leur, Dorst.
28 oktober 1944 vocht in Dorst de Eerste Poolse Pantserdivisie.
Molik, Galuba, Mincer en veel andere Poolse soldaten vochten met de vijand.
Andrzej en de zijnen versloegen de tegenstander; Dorst was bevrijd.
Maar andere vijandelijke legeronderdelen kwamen vanuit de bossen.
Zij heroverden op 29 oktober 1944 's morgens vroeg dit plaatsje.
Er vielen gewonden en zelfs doden: 7 Polen en 6 Duitsers.
Onder die doden was helaas ook Andrzej Franciszek Molik.
Zijn dode lichaam werd gevonden bij een waterput van een boerderij.
Dat was op de grens Dorst-Bavel in de Lijndonkseweg, bij de Lage Aard.
De hele dag werd er tussen beide partijen hard gevochten.
Maar de gealliëerden wonnen: Dorst was weer bevrijd op 29 oktober 1944.
In de avond van die dag begroeven de Poolse soldaten hun kameraad.
Gestorven voor Polen, gestorven voor Nederland, gestorven voor Dorst.
Andrzej Molik mocht maar 31 jaar worden.
Geboren in Krakau (Krakow) te Polen op 5 oktober 1913.
Overleden op 29 oktober 1944 te Dorst, een voor hem onbekend dorp.
Hij werd begraven in een weiland, perceel nummer B 232 .
De soldaten trokken verder, want er was nog veel te doen, nog veel te bevrijden.
Korporaal Molik bleef achter, maar hij werd niet vergeten.
Twee jaar later, 29 oktober 1946, werd hij herbegraven.
Zijn graf is nu te vinden op de begraafplaats aan de Vogelenzanglaan 17 a te Breda.
Op de grafzerk, in kruisvorm, zijn naam, geboortedatum en overlijdensdatum.
Zijn rang (kapral, korporaal), legeronderdeel en legernummer 7985 .
En het Poolse legersymbool: een helm met adelaarsveren.
Dat symbool herinnert aan de Slag bij Wenen in het jaar 1683 .
Andrzej F. Molik en de andere 79 gesneuvelden riep ik toe: Mannen, bedankt.
En bij de grafzerk van Molik heb ik een verloren gewaaid kaarsje gezet.
In de Vredeskapel te Dorst is een marmeren plaat met daarin zijn naam: Molik Andrzej.
11-11-2017 om 17:39
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 21-10-2017 |
| Lenaert van Boischot |
Twee zinnen uit een oud lied, het Nederlandse volkslied:
"..........den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd.
In Godes vrees te leven heb ik altijd betracht."
Iemand, die zich daar goed aan hield, was een inwoner van Oosterhout.
Zeker niet de minste; hij was schout van die plaats.
Lenaert van Boischot werd geboren in 1532 als zoon van Jan Baptist en Elisabeth van Doerne.
Zijn vader was secretaris in de gemeente Oosterhout.
Lenaert (Lennaert van Boeschot) werd al op jonge leeftijd schepen in zijn woonplaats.
Met de andere schepenen en de schout, Jan Maschereel, bestuurde hij deze plaats.
In 1561 trouwde hij met Mariken Quirijnen.
Hij was rentmeester / zaakwaarnemer voor verschillende voorname personen.
Jan Maschereel woonde in slotje De Blauwe Kamer (nu Sint Catharinedal).
Deze Jan was vóór de prins van Oranje en tegen de Spaanse koning, Filips ll.
Door de Spaanse generaal Alva werd hij ontslagen.
En in zijn plaats werd op 1 maart 1570 Lenaert van Boischot de nieuwe schout.
Ook werd hij kastelein, d.w.z. kasteelbewaarder, van Huis ten Strijen (Slotbosse Toren).
Dit was eigendom van het huis Oranje-Nassau en werd opgeëist door de Spaanse koning.
Het was een drukke tijd, want de Tachtigjarige Oorlog was pas begonnen.
Lenaert kreeg een zware opdracht: handhaven van de veiligheid in Oosterhout.
Hij moest rechtspreken en zorgen dat de vonnissen werden uitgevoerd.
De wetten van de Spaanse koning Filips ll moesten nageleefd worden.
Hiervoor moest Van Boischot de eed afleggen bij de drossaard van Breda.
In die tijd werden mensen, die van katholiek overgingen naar protestant, ketters genoemd.
Van Boischot was hierop tegen en liet de namen van enkele Oosterhoutenaren opschrijven.
Deze lijst liet hij ophangen op de deur van de Sint Janskerk op de Vismarkt.
Alva veroordeelde hen, in naam van de koning, ter dood.
Wat zij aan goederen hadden, ging naar de Spaanse staat, d.w.z. naar Filips ll .
Lenaert moest ervoor zorgen, dat dit vonnis werd uitgevoerd.
Niet iedereen in Oosterhout was het met hem eens, zeker niet de aanhangers van de prins.
Het verhaal gaat, dat hij op zondag 7 augustus 1572 gevangen werd genomen.
De Watergeuzen (aanhangers van prins Willem van Oranje) overvielen hem.
Dat was tussen het Kasteel ten Strijen en de Sint Janskerk.
Hij werd overgebracht naar Gorinchem, dat toen in handen was van de Watergeuzen.
Daar werd hij beschuldigd omdat hij tegen de prins was en omdat hij katholiek was.
Er volgden gesprekken, maar Lenaert bleef katholiek en vóór de koning.
Het vonnis viel en werd enkele weken later uitgevoerd.
8 september 1572, 's morgens, werd Lenaert van Boischot opgehangen.
Pas 's avonds mochten vrienden hem van de galg halen en begraven.
Zijn vrouw en zeven kinderen bleven achter; het achtste kind op komst.
Naar hem is 380 jaar later een straat in Oosterhout vernoemd: Van Boischotlaan (zie foto).
21-10-2017 om 15:40
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 13-10-2017 |
| Vijf jaren weggegooid |
Op 10 juni 1819 was Oosterhout een inwoner rijker.
Die dag werd namelijk Cornelis van den Heuvel geboren.
Het gezin zou later 7 kinderen hebben, waarvan er één vroeg stierf.
Vader Philibert en moeder Johanna Klaassen probeerden voor die kinderen te zorgen.
Al gauw leerde Cornelis om stoelen te matten.
Riet zó proberen te vlechten, dat het een zitting voor een stoel werd.
Hij maakte er zijn beroep van, ook toen hij getrouwd was.
Zijn liefde vond hij in Elisabeth Verhulst, een Oosterhoutse.
Samen gingen zij wonen in het Kegelstraatje, een zijstraat van de Heuvel.
Dit straatje heet nu Heuveleind en gaat naar Arendshof.
In die buurt, wijk D nr 349), waren veel pottenbakkerijen.
Zij hebben ook enkele jaren gewoond in wijk A, achter de Sint Janbasiliek.
In Oosterhout kregen ze drie kinderen: Maria, Philibert en Johanna.
Het eerste kind stierf 10 weken na de geboorte.
Kort na de geboorte van hun derde kind, verhuisden ze naar Zevenbergen.
En daar maakte Cornelis een fout, een verschrikkelijke fout.
Hij werd gearresteerd en veroordeeld voor "Aanranding der Eerbaarheid".
Het vonnis was op 24 november 1850 in de Arondissementsrechtbank te Breda.
En op 8 januari 1851 werd hij veroordeeld door het Provinciaal Gerechtshof.
De aanklacht was: Openbare schennis der eerbaarheid of zedelijkheid".
"Eerloos en vijf jaren tuchthuis" was de straf, die hij kreeg.
Nog diezelfde dag werd hij "ingeschreven en overgenomen uit het Huis van Justitie".
De overbrenger / transporteur was marechaussee Gelen.
J. Hakker was verantwoordelijk voor zijn aanname in 's Hertogenbosch.
Dat was een zwarte dag in het leven van het gezin Van den Heuvel.
Of beter gezegd: Vijf zwarte jaren in dit jonge gezin.
29 juni 1851 is hij van 's Hertogenbosch overgebracht naar de mannengevangenis in Woerden.
Hier stond een gebouw, Het Kasteel genaamd, waar hij de straf verder uit zat.
Dit gebouw was rond 1410 als burcht gebouwd door hertog Jan van Beieren.
Deze hertog was ook heer van Woerden.
Daar zat hij waarschijnlijk alleen in een cel, een kleine cel.
Want in 1851 werd van hogerhand eenzame opsluiting ingevoerd.
Zijn gegevens werden in een groot boek geschreven.
De verantwoordelijke daarvoor was de directeur, zeer waarschijnlijk de heer F.F. Canneel.
Hij kreeg een volg- en kledingnummer: 132 .
Zijn nummer in het signalement-register was 28-246 .
Vermoedelijk heeft hij de volle straf van vijf jaren uitgezeten.
Na zijn straf ging Cornelis terug naar Zevenbergen, naar zijn vrouw en kinderen.
Er kwamen nog drie kinderen bij: Hendrikus, Jan en Pieter.
Of hun verdere leven over rozen is gegaan? Laten we het hopen.
13-10-2017 om 17:39
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 03-09-2017 |
| Wandeling langs de Donge in Oosteind |
Een echte aanrader is een wandeling langs de rivier de Donge.
De (eventuele) auto kan geparkeerd worden op een parkeerplaatsje.
Dit is te vinden aan de Wilhelminalaan in 's Gravenmoer bij de Donge.
Dan ongeveer 100 meter richting Oosteind en dan naar rechts langs het riviertje.
En terwijl u loopt op een oud karrenspoor, wordt u begroet door kwakende vogels.
Begin september is er nog volop te zien waarvan te genieten is.
Eikenbomen, wilgen, een treurwilg, lijsterbes, een els vol propjes.
Een hazelaar met hazelnoten, een verdorde wilde kastanjeboom.
Verschillende soorten esdoorns, berken en rhussen (fluweelbomen) en vlieren.
Vogels zijn er volop, maar zij houden je in de gaten en verschuilen zich.
Eenden/ganzen zwemmen in het water, zoals de grauwe gans.
Kraaien en wilde duiven laten zich horen, maar wel op afstand.
Een ooievaar vliegt statig, koninklijk, in de lucht en landt bij een maïsveld.
Een bruin-witte kip bekijkt mij; zou zij fibronil-eieren gelegd hebben?
Het is begin september, maar er zijn nog volop bloemen en planten te zien.
Paardenbloemen, pispotje (calistegia sepium), gele plomp, lidsteng, watermunt.
Lisdodde, fluitenkruid, berenklauw, grote berenklauw, peen, roomse kervel.
Zevenblad, duizendblad, brandnetel, vergeet-me-nietje, jacobskruiskruid, muizenoortje.
Wilde bertram, sintjanskruid, rode en witte klaver, boterbloemen, witte dovenetel.
Vogelwikke, kattenstaarten, vlasbekje, grote weegbree, smalle weegbree, vingerhoedskruid.
Biggenkruid, morgenster, paarse en witte smeerwortel, akkerdistel en klimop.
Rozenbottel, boerenwormkruid, varen, koolzaad, wilde aardbei.
Japanse duizendknoop, die op het ogenblik in de negatieve belangstelling staat.
Madeliefje, veenwortel, melkdistel, verschillende soorten grassen.
Er staat zelfs de alsemambrosia; de plant, die de regering heeft verboden.
Ik ben verplicht deze plant uit de grond te halen, maar ja, ik ben een plantenliefhebber.
Hommels en wespen zie je bij de bloemen en een slakkenhuis is onbewoond.
Een spinnenweb heeft een vlinder gevangen; het is een koolwitje.
Andere vlinders die er waren: bont zandoogje, citroenvlinder, kleine vos.
Gehakkelde aurelia (heel mooi), spanner en landkaartje.
Libellen vliegen van water naar bloemen en weer terug.
Struiken laten hun bladeren en mooie vruchten zien.
Zoals bijvoorbeeld de gelderse roos en bramenstruiken.
Verrotte boomstammen doen aan vroeger denken.
Een gemerkte boom laat trots haar blauwe stip zien; zij mag niet beschadigd worden.
Paddenstoeltjes staan bij elkaar; ze zijn zó klein, dat een kabouter er niet op kan zitten.
Een stuifzwam heeft haar werk al gedaan: zij is open gebarsten en leeg.
En paardenmoppen laten zien, dat er ruiters met hun dieren in de middagzon waren.
Langs de Donge zijn visplaatsen van waaruit een hengel kan worden gegooid.
Of je kunt er rusten in dit stiltegebied en genieten van alle indrukken van dit stukje Oosteind.
03-09-2017 om 10:30
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 14-07-2017 |
| Honger en Dorst |
Veel mensen in Dorst hadden vroeger een boerderijtje.
Een enkeling had daarbij een café, dikwijls in de eigen woonkamer.
Dat was ook in dit kerkdorp van Oosterhout het geval.
De eerste uitbaters waren Trees en Kee van Gool (geboren 1845 en 1852).
Hun vader, Adrianus van Gool (geboren 1796), kwam van Baarle-Nassau.
Hij was reizend handelaar in textiel en verdiende daar goed mee.
De boerderij van hem en zijn gezin stond aan wat nu de Rijksweg is.
En naast de in 1911 afgebroken kerk, die aan het tegenwoordige Kapelerf stond.
Vermoedelijk heeft hij het café voor zijn dochters gekocht.
Het café, later hotel-café-restaurant, is in veel handen geweest.
Dikwijls was de achternaam van de eigenaar Van Gool.
En het bier, dat er getapt werd, was lange tijd Oranjeboombier en Trappistenbier.
In 1974 kwam er een kruisboogschietbaan; veel café 's hadden er een.
En in dat jaar was er ook een mortierorgel.
Een dansorgel, dat door Mortier uit Antwerpen was gebouwd.
Er was een toneelzaal, die in het jaar 1950 werd vergroot.
Toiletten en een bijkeuken kwamen er ook in dat jaar.
Een eetzaal kwam in 1963; eetcafé 's begonnen in de mode te komen.
Veel verbouwingen zijn er aan "Honger en Dorst" geweest.
Een nieuw pand kwam in 1914 en werd gebouwd door W. van Loon.
De eerste verbouwingen waren al in 1921 en 1922 door J. van Gool.
Ze volgden elkaar redelijk snel op: 1928, 1930, 1932 en 1934.
En 1951, 1955, 1961, 1963, 1966, 1979 en 1981.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog is er ook in Dorst gevochten.
Met schade als gevolg, ook bij dit hotel-café-restaurant.
J. van Loon - Schalk liet deze schade in 1947 herstellen.
Deze horeca-gelegenheid heeft verschillende namen gehad.
Hotel-café-restaurant J. van Gool.
Rustoord (J. van Gool), Old Dutch (J. van Gool, L. Fraipont).
De Rode Haan (Jaoneke en Kee de Jong), De Roskam.
De Beierse Hoeve (Gebroeders Beijer), Honger en Dorst (M. en K. Fick - Wismeijer).
Deze laatste eigenaars met hun bedrijf zijn te vinden aan de Rijksweg 118.
Tegenover de Sint Marcoenkerk en schuin tegenover café-restaurant "Dorpszicht".
Achter het restaurant zijn een terras en een parkeergelegenheid (aan het Kapelerf).
Op het internet wordt goed uitgelegd waar u het kunt vinden.
En mocht u eetplannen hebben: via het internet kunt u reserveren.
Maar eventueel ook een menu samenstellen.
De website van "Honger en Dorst" ziet er goed uit.
Daar kunt u ook de recensies lezen, maar u kunt er ook zelf gaan eten.
Als u dat doet: alvast een smakelijk eten en een smakelijk drinken.
14-07-2017 om 12:23
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 26-06-2017 |
| Nicolaas Chatrer |
Zijn leven speelde zich af in de negentiende eeuw.
Geboren op 04-12-1818 (of 04-12-1821) en overleden 01-04-1894 te Oosterhout.
Zijn vader Willem was distributeur van brieven, postbode.
Moeder Catharina van Loon had geen beroep, of toch wel: huisvrouw.
Nicolaas Chatrer trouwde op 13-10-1842 te Oosterhout met Pietronella van den Kieboom.
En wat werk betreft: ook hij zocht het bij de post; hij werd postdirecteur.
Daar maakte hij ook een fout, een grote fout.
Hij werd gearresteerd en meegenomen voor verhoor.
6 februari 1851 was de aanklacht door het Provinciaal Gerechtshof:
Het verduisteren van acten en bescheiden die hem als openbaar ambtenaar waren toevertrouwd.
Zijn straf was: Eerloos en zes jaren confinement (gevangenisstraf).
Dat was nogal wat, zeker als je directeur van de Postbank was.
Hij werd ingeschreven en overgenomen uit het Huis van Justitie door J. Hakker.
De Procinciaal Generaal liet hem op 19 juli 1851 overbrengen naar het Huis van Correctie.
Want er was iets uitzonderlijks gebeurd.
Zijne Majesteit, koning Willem lll, had zich ermee bemoeid.
Bij Besluit van Z.M. werd 12 juli 1851 de tuchthuisstraf veranderd.
Zes jaren en eerloos werden vijf jaren correctionele gevangenis.
Hiermee werd ook voorbijgegaan aan de vonnis-uitspraak van 09-12-1850 .
De straf ging in 29 april 1851 en eindigde 29 april 1856 .
Met de aanmerking: Bij Koninklijk Besluit van 6 september 1851 no 48
vergund zijne gevangenis in dit Gesticht te ondergaan (in 's Hertogenbosch).
Zou de koning deze veroordeling en straf hebben gevolgd?
Zou Zijne Majesteit Willem lll een andere mening hebben gehad dan de rechter?
En voor de tweede keer gebeurde er iets uitzonderlijks.
Bij Besluit van Z.M. vrijheid 11 october 1853; dat was 5 oktober 1853 .
Het bevel tot ontslag werd gegeven door de procureur.
Vanaf die dag was Nicolaas Chatrer vrij man.
Hij keerde terug naar Oosterhout, naar zijn vrouw en zijn nog jonge kinderen.
Je kunt zeggen: Wat nu gebeurt, gebeurde 167 jaar geleden ook al.
Of was het een gerechtelijke dwaling, ook in onze tijd bekend?
Je zou er een cold-case-team op kunnen zetten, maar de zaak is wel erg cold.
Het voordeel van de twijfel kun je ook geven en koning Willem lll volgen.
Mogelijk heeft de gevangenisstraf van Nicolaas een stempel gedrukt op zijn gezin.
Hij en zijn vrouw kregen in totaal elf kinderen.
Van de negen dochters stierven er enkele vroeg; de anderen bleven ongehuwd.
Twee ervan traden in in een klooster.
Eén zoon, Willem, trouwde en kreeg kinderen; zijn beroep was goud- en zilversmid.
En Nicolaas? Nicolaas bleef tot aan zijn dood als goudsmid in Oosterhout.
Mijn gevoel zegt me, dat hij en zijn gezin, ondanks alles, toch een gelukkig leven hebben gehad.
26-06-2017 om 11:52
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 18-06-2017 |
| Afbraak politiebureau |
Het was ongeveer 1966 toen de politie-agenten verhuisden.
Hun werk werd gedaan in een groot huis in de Slotlaan.
Het pas gebouwde pand aan de Van Oldeneellaan 1 werd het nieuwe onderkomen.
Een mooi eigentijds gebouw met volop ruimte in en rondom het gebouw.
Maar zoals dat gaat: ook dit politiebureau werd te klein.
Ook na verbouwingen in 1973 en in 1975 .
Tien jaar heeft het gebouw leeg gestaan en gewacht op een andere bestemming.
En die kwam er: alles afbreken tot de onderste steen boven zou komen.
Begin mei 2017 werd er begonnen met het weghalen van stukken muur bij de daken.
Veel Oosterhoutenaren zullen een diepe zucht hebben gelaten.
Want fraai was het leegstaande gebouw zéker niet te noemen.
Het struikenhoge onkruid vroeg om een heggenschaar of maaimachine.
8 mei waren de bomen aan de beurt; hun mooiste tijd hadden zij gehad.
Een elektrische zaag werd in de boomstammen gezet.
De bak van een hydraulische machine bracht de gezaagde bomen iets verder weg.
Waar de natuur 50 jaar over had gedaan, was na enkele uren bijna niets meer te zien.
De ooit verwarmde ingang was er na enkele tellen niet meer.
De sloopmachine en de chauffeur stonden voor een uitdaging.
Het ijzeren beest hapte gretig in muren, daken, plafonds en vloeren.
Alleen dáár waar de chauffeur de bak of de sorteergrijper / breker wilde hebben.
Vakmanschap, echt vakmanschap; beter dan de sloopkogel van vroeger.
Alle ruimtes kwamen aan de beurt; de wachtlijst was niet lang.
De ontvangsthal, de verhoorkamers, de kamer van de korpschef.
De vergaderruimte / kantine, de kelders / schietbanen, werkkamers.
Zelfs de op een binnentuin lijkende ruimte werd anders.
Het geluid van de machine en het breken van materiaal bepaalden wat je te horen kreeg.
Er werd met beleid gewerkt en het hout, leidingen, ijzer en kunststof werd gesorteerd.
De stalen raamkozijnen werden eruit gehaald en op een hoop gelegd.
Beton, al of niet met ijzeren kabels erin, werd klein gemaakt.
Lichtleidingen, pvc-buizen, balken, planken, dakleer, isolatiemateriaal.
Ijzeren balken, elektriciteitskabels, stenen, ramen; alles kreeg een plaats.
Uit een ruimte kwam de bak, die een stalen bureau omklemden.
Wie weet hoeveel processen-verbaal hieraan zijn geschreven.
Er kwamen nog verwarmingsplaten en zonneschermen.
Nog even en al het afgebroken materiaal kan weggebracht worden.
Veel daarvan wordt gerecycled; het krijgt zogezegd een tweede leven.
Dan wordt de bodem nog gesaneerd, nagekeken op grondvervuiling.
En na dit werk gaat het gebeuren: er wordt gebouwd aan woonproject "De Baron".
Woningen en appartementen, in totaal 33, komen op dit stukje grond.
Volgende zomer 2018 is Oosterhout op dit plekje zoals het moet zijn: mooi.
18-06-2017 om 15:10
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 20-05-2017 |
| Leerlooierij Oosteind |
Oosteind kende in het verleden veel landbouwers.
Maar bij velen viel het niet mee om beleg op de boterham te krijgen.
Sommigen ontdekten een manier om iets bij te verdienen.
Dat was het looien van koeienhuiden, vooral in de winter.
Uiteindelijk waren er rond 1900 in Oosteind 20 leerlooierijen.
Maar door regelgeving en gebrek aan financiën stopten er veel leerlooiers.
Driesen aan de Provincialeweg nummer 122 ging door.
Het bedrijf was in september 1895 opgezet door P. Driesen-Klijs.
Honderd jaar later kreeg het looiersbedrijf een certificaat.
Het mocht zich vanaf 1995 hofleverancier noemen.
Looien is nodig om het materiaal, de huid, het leer, goed te houden.
In Noord-Brabant waren veel leerlooierijen, vooral rond Breda-Tilburg-Waalwijk.
Dat kwam o.a. omdat er veel beekjes en rullen waren met zuiver stromend water.
Het water daarin werd gebruikt om de huiden schoon te maken.
Ze kwamen daar ook veel voor omdat de lonen laag waren en er werden schoenen gemaakt.
De meest gebruikte huiden zijn van kalveren en runderen.
Ze worden o.a. verwerkt tot schoenen, tassen, jassen, riemen en bekleding voor meubels.
De huiden worden in looiwater gewassen om het zout er uit te halen (zout gaat bederf tegen).
Er wordt kalk bij gedaan om de huiden of vellen te ontharen.
Een bepaald zuur haalt die kalk weer weg en ze worden afgerand.
Restjes vlees worden machinaal weggehaald en haarwortels worden verwijderd.
De huiden worden geperst om het nat eruit te halen en op droogzolders gedroogd.
Ze kunnen eventueel de eindkleur en de eindnerf krijgen.
Met printplaten (of printrollen) kan in het leer een reliëf worden aangebracht.
In een koeienhuid kan bijvoorbeeld een ander reliëf worden gezet.
Natuurlijk wordt ook de kwaliteit van het eindprodukt vastgesteld.
P. Driesen-Lourijsen en zoon Gerard maken het leer klaar voor vervoer en verkoop.
Daarvoor deed dat hun vader en grootvader A. Driesen-Baeten.
Twee bekende manieren van leerlooien zijn: chroomlooien (chemisch) en plantaardig looien.
Er worden steeds weer nieuwe manieren bedacht om leer te looien.
De laatste jaren zijn er nieuwe ontwikkelingen, zeker in West-Europa.
De bedenkers hiervan willen naar duurzaam leer.
Leer, afkomstig van de huiden van dieren, die een diervriendelijk leven hebben gehad.
Leer, dat niet schadelijk is voor mens en milieu en dat afbreekbaar is.
Bekend is, dat de mens al 7000 jaar zoekende en aan het leerlooien is.
Eén van die zoekenden is de firma P. Driesen in Oosteind.
Met een kleine onderbreking een bestaansrecht opgebouwd van 122 jaar.
Er zijn samenwerkingsverbanden met bedrijven in de omgeving.
Door samen te werken kan leerlooierij / lederhandel P. Driesen nog lang bestaan.
En kan het de oudst bekende schoen van gelooid leer (5300 jaar) nog lang overleven.
20-05-2017 om 10:32
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 30-04-2017 |
| Oorlogsslachtoffers in het gezin Bogers |
Dorst, Oosterhout, Oosteind en Den Hout werden bevrijd tussen 28 oktober en 4 november 1944.
Het leven kwam op gang, misschien te langzaam; dat kon ook niet anders.
Zo ook in het gezin Bogers: vader, moeder, 9 kinderen, de hulp en 2 Engelse soldaten.
Ze zaten aan tafel te eten; misschien aardappelen en groenten van hun eigen land.
Want Adrianus en Maria hadden een boerenbedrijf vanaf hun trouwdag 3 november 1932 .
De klok sloeg één keer; het was half één 's middags, donderdag 15 februari 1945 .
Er was nog een geluid te horen, dat plotseling ophield.
En seconden later volgde een klap, een harde klap, die tot ver in de omtrek te horen was.
In één minuut tijd, in één seconde tijd was dit gezin er niet meer.
Vader Janus en moeder Marie en hun 9 jonge kinderen.
Jos van 11 jaar, Marietje, die 10 was, Louis, 8 jaar, Toke van 6, Nellie, 5 jaar.
Keesje, 4 jaar, Annie van 3, Antoon, 1 jaar oud en Joke, die de leeftijd had van 2 maanden.
Ook dood aan de keukentafel zat de huishoudster, Rie van den Heikant.
In de boerderij waren ook twee Engelse soldaten, die dodelijk getroffen waren.
Dat waren Horace Edward Pearce en Berd Walter Washington.
Veertien mensen, die bijna nog een heel leven voor zich hadden.
Ook vader Janus Bogers, die geboren werd op 10 juli 1903 in Dongen.
En ook moeder Marie, die in Oosterhout werd geboren op 7 oktober 1905 .
Ongetwijfeld zijn de buurtbewoners uit de Leijsendwarsstraat gekomen.
Dit deel van de straat, nu Heikantsestraat, was veranderd in een hel of nog erger.
In dit gebied vielen wel meer bommen, ook op woningen.
Bijvoorbeeld in de Hoogstraat tegenover de paters Benedictijnen.
En op een woning in de Zandheuvel, waar ook een dode was.
Vermoedelijk is de bom in de Heikantsestraat afgeschoten in de buurt van Deventer.
Met de bedoeling om een gedeelte van Antwerpen te verwoesten.
En in die lijn lag onder andere Oosterhout.
Die bom was een V1, een luchtafweerdoelapparaat, een Vergeltungswaffe 1 .
Eigenlijk was het een onbemand straalvliegtuig.
Van te voren was d.m.v. een tijdklok de tijd ingesteld; de brandstoftoevoer stopte dan.
Daarna dook het vliegtuig omlaag en ging op een doel af.
In de neus zaten explosieven, die ontploften als het toestel ergens tegen aan vloog.
En zo'n vernietigingswapen raakte de boerderij van de familie Bogers - Peeters.
Bizar is, dat deze wapens in elkaar werden gezet door dwangarbeiders.
Het is goed mogelijk, dat ook hieraan gevangengenomen Nederlanders hebben gewerkt.
Of was de bom gericht afgeschoten op de boerderij?
Tenslotte zaten hier twee Engelse soldaten en dat was strafbaar.
De aangiften op het gemeentehuis zijn gedaan door Hendrikus Jacobus van Gageldonk.
Deze was agent van politie in Oosterhout.
In Park-Oost in de Slotlaan staat een oorlogsmonument; in de halfronde muur staan hun namen.
En elk jaar, op 4 mei, klinkt in de vroege avond ook voor hen de "Last Post".
30-04-2017 om 17:03
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 28-04-2017 |
| Hendrik H. |
In de gemeente Alphen en Riel werd Hendrik geboren op 9 november 1855 .
Zijn moeder heeft hij amper gekend; hij was twee jaar toen deze overleed.
Vader Peter trouwde daarna nog twee keer.
Drik, Hendrikus, ging in 1878 als landbouwer naar Dongen.
Hij leerde Johanna kennen, die in Oosterhout, Heijkant A300, woonde.
Zij was weduwe geworden in 1881 na een huwelijk van zes weken met Adriaan Groenendaal.
Deze Adriaan was al eerder getrouwd geweest en had drie kinderen: Pieter, Johanna en Cornelis.
Na zijn dood zijn deze kinderen vermoedelijk naar familie gegaan.
Want tijdens het huwelijk van Johanna en Hendrikus waren er geen kinderen in het huis.
Hendrik werd koopman; althans zijn vrouw ging katoen en kamgaren verkopen.
Dat gebeurde in die tijd wel meer; dan ging men de huizen af om een boterham te verdienen.
Hun leven ging door in wat nu de Monnikendreef heet (zie foto: schilderstuk van het huis).
Iemand, van wie ik informatie heb, kwam daar wel eens met haar ouders.
Ze kreeg dan beschuit met geitenboter, wat ze afschuwelijk vond.
Appeltjes in de achtertuin rapen vond ze leuk; haar broer haalde appels uit de bomen.
Ze zei er Drikoom en tante Jansemui tegen.
Tot tante kwam te overlijden op 15 februari 1922, 'morgens om 7 uur.
Drik kwam alleen te zitten, maar bleef niet stil zitten.
Hij zag wel iets in zijn huishoudster, zijn dienstbode, en zij in hem.
Ze wilden met elkaar trouwen, ondanks het grote leeftijdsverschil.
Drik was 19 jonger dan zijn vrouw, maar veel ouder dan de aanstaande echtgenote.
Een dag vóór het huwelijk maakte de jonge vrouw het uit.
Waarschijnlijk kwam dat onder druk van de buurt van Drik, want die was het er niet mee eens.
Wel bleef ze zijn huis schoonmaken tot die dag.
Zij liep toen in haar nachthemd in de tuin en werd daar overvallen.
Door sterke mannen werd ze in een kar gezet ,terwijl de mensen joelden en lawaai maakten.
Onder veel kabaal reed de kar door straten van Oosterhout.
De eindbestemming was Raamsdonksveer, waar de ex-toekomstige bruid woonde.
Hendrik bleef alleen in zijn huis achter; maar het hoefde voor hem niet meer.
Zondag had hij nog een buurman gesproken, die zijn gedrag overigens eigenaardig vond.
En 's maandags, 6 augustus om half tien, nog twee buurvrouwen; ook zij vonden het raar.
Eén ging later zijn huis binnen door de openstaande achterdeur; dat was om kwart voor één.
Daar vond ze het levenloze lichaam van Hendrik, liggend tegen het bed.
Zijn lichaam zat onder het bloed; en in de linkerhand had hij een pistool.
De buurvrouw holde naar de dienstdoende politie-agent, Hidde Nota.
Deze ging met haar mee naar de Heijkant en maakte een rapport op.
Een notitie werd gemaakt van de portemonnee met F 25,00 en een zilveren horlogeketting .
Op een trieste manier is een einde gekomen aan het leven van de 67-jarige Hendrik.
Dit verhaal wil ik opdragen aan mijn broer Stan, die het een en ander heeft uitgezocht.
Maar door zijn te vroege dood heeft hij hier geen verhaal van kunnen maken.
28-04-2017 om 17:27
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 19-04-2017 |
| Julianaschoorsteen |
Hendricus Petrus Cornelis Joseph van Laarhoven komt in 1923 in Oosterhout wonen.
En met hem zijn vrouw Petronella Konings.
Om de kost te verdienen beginnen zij de was te doen voor anderen.
In 1924 was hij "Houder van eene stoomwasscherij aan Haven H241".
En in januari 1924 werd bekend gemaakt, dat ze een stoommachine lieten plaatsen.
Hun bedrijf werd in de Tweede Wereldoorlog kapot gebombardeerd.
Na de oorlog werd er een nieuw bedrijf gebouwd bij de Zwaaikom aan de haven.
Het adres was Wilhelminakanaal Oost 43 .
Woonhuis en garage werden er naast gebouwd.
De schoorsteen, waarop de naam "Juliana", werd in 1955 gebouwd.
Maar, zoals dat gaat, de gemeente Oosterhout had plannen, grote plannen.
Het bedrijf, de wasserij, zou plaats moeten maken voor een woonwijk.
Het familiebedrijf verhuisde in 2004 naar een hoek van industrieterrein "Everdenberg".
De wasserijgebouwen, het woonhuis en de garage werden gesloopt.
De schoorsteen, de toren, bleef staan; nog staan, want ook hier waren sloopplannen.
Hij was een gemeentelijk, industriëel monument geworden in juli 2001.
Het monumentennummer is: 2001 - 051; en hopelijk blijft dat.
Er kwamen actievoerders en instanties werden wakker.
De gemeente had een foutje gemaakt en de druk op hen werd groter.
De schoorsteen werd niet op een vroege zaterdagmorgen gesloopt, zoals de Nazarethkerk.
Nee, de gemeente bleef fair en de sloopplannen kwamen op de brandstapel.
Er volgden gesprekken en gesprekken en overleg en overleg.
Het resultaat: de schoorsteen bleef staan; straks in een nieuwe woonwijk.
Voor de restauratie heeft het College van Oosterhout 15.000,-- geschonken.
Ook de Stichting Schoorsteen Nedalco heeft 15.000,-- overgemaakt.
De voornoemde stichting is een samenwerkingsverband tussen twee stichtingen.
Dat zijn "Boei" en "MonumentenFonds Brabant NV".
"Boei" houdt zich bezig met het restaureren en herbestemmen van cultureel erfgoed.
De restauratie is uitgevoerd door aannemer Harm Meijer uit Ten Boer.
Dit bedrijf is gespecialiseerd in het bouwen van schoorstenen en ovens.
De losse stenen van de schoorsteen zijn schoongemaakt en weer ingemetseld.
Het bovenstuk is vernieuwd en het voegwerk is opnieuw gedaan.
De schoorsteen was scheef, maar dat is "rechtgetrokken".
De stalen ringen, de klimbeugels en de bliksemafleider zijn vervangen.
Vorig jaar, 2016, was de oplevering van de vernieuwde schoorsteen.
Een wethouder en een spreker namens "Nedalco" hielden een toespraak.
Vanaf het jaar 1860 zijn er in Nederland ongeveer 10.000 fabrieksschoorstenen gebouwd.
En daar zijn er nog een paar honderd van over.
De Julianaschoorsteen in Oosterhout is er één van.
Daar moeten we trots op zijn; hij hoort bij ons cultureel erfgoed.
19-04-2017 om 17:09
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
| 29-03-2017 |
| RABO-bank Oosterhout |
In 1895 waren er al kleine banken, die geld leenden aan agrariërs.
Die banken gingen samenwerken en de naam werd: Boerenleenbank.
Eén van de initiatiefnemers was pater Gerlacus van den Elsen.
17 augustus 1896 werd de NCB opgericht.
De volledige naam is: Noordbrabantse Christelijke Boerenbond.
Deze vereniging werkte nauw samen met de Boerenleenbank.
De NCB wilde opkomen voor de belangen van de agrariërs.
En dat wilde de Boerenleenbank ook, zij het op het financiële vlak.
In Oosteind kwam in 1902 de eerste Boerenleenbank van Oosterhout.
Dat is niet zo verwonderlijk, want er woonden veel boeren en tuinders.
In 1910 kreeg Den Hout een Boerenleenbank.
En natuurlijk vond deze bank ook de weg naar de Dennenlaan in Dorst.
Eén van de oprichters van de Boerenleenbank in Oosterhout was Andries Wouters.
Deze was in Oosterhout geboren in 1860 en ook daar overleden in 1931.
De bank stuurde een aanvraag naar B. en W. voor de bouw van een bankgebouw.
Dat was op 29 november 1960; met als plaats Heuvel 23 .
Vanaf ongeveer 1950 kwamen er ook burgers naar deze bank.
Velen hebben ongetwijfeld het donkerblauwe spaarbankboekje gehad.
Voor de kinderen was er een ijzeren spaarpot: groen (of grijs) met een handgreep.
Daarna kwam een groene plastic spaarpot en ijzeren spaarpotjes (rood, geel, blauw of groen).
Er waren nog meer modellen; de kinderen moesten aangespoord worden om te sparen.
In 1972 kwam er een fusie met de Duitse Raiffeisenbank.
De naam werd Raiffeisenbank - Boerenleenbank, kortweg RABO - bank.
De nieuwe partner kwam uit Duitsland en was ouder dan de Nederlandse.
De oprichter was Friedrich Wilhelm Raiffeisen.
Het ging de RABO voor de wind; ook in de gemeente Oosterhout.
Hun financiële diensten en producten werden uitgebreid.
Bekend zijn o.a. sparen, hypotheek, beleggen, verzekeringen en betaalrekening.
Ook in Oosterhout is RABO sponsor van sport en buurtaktiviteiten.
Ondanks een verbouwing werd het pand aan de Heuvel te klein.
Er werd verhuisd naar een groot, modern gebouw aan het Arendsplein 60 .
Banken en verzekeringen werden aangekocht en ook weer afgestoten.
Banken / bankgebouwen werden groter en er kwam veel nieuwbouw.
De wensen van de klanten veranderden; het betalingsverkeer werd anders.
Er kwamen geldautomaten en het internetbankieren werd in.
Bankgebouwen werden gesloten en er werd gefuseerd; personeel werd ontslagen.
Dorst, Oosteind, Den Hout en Oosterheide kwamen zonder RABO - bank te zitten.
Het geld werd machtiger en de klanten moesten meegaan.
De Coöperatieve RABObank Amerstreek U.A. heeft gekozen.
En heeft u vragen? Dan kunt u naar het moderne bankgebouw aan de Distributieweg 15 .
29-03-2017 om 18:05
geschreven door Ad Bol
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
