Terwijl de wind mijn kapsel vernielt , ik voor een oude dame kniel , bedenk ik me dat ik wat heb vergeten , wat knaagt aan mijn geweten .
Eerst raap ik de gevallen dingen op , die ik weer in de tas van de dame stop , mijn verdiensten zijn een lieve lach , je bent lief fluisterd de dame zacht.
Terwijl de dame verder gaat , weet ik niet meer waar mijn gedachte overgaat , ik pieker me suf ' sjonge wat was dat nu , het regent dus pak ik mijn plu .
Langzaam wandel ik terug naar huis , sus mijn geweten , mijn gevoel het is niet helemaal pluis, heb ik nooit naar waarde kunnen meten .
