Drijfzand

14-03-2010 om 04:53 geschreven door Franciscus Borst

Banco Ambrosiano

14-03-2010 om 04:50 geschreven door Franciscus Borst

D5    De vergadering

Er is vervoer voor ons geregeld maar tot die aanwezig is wachten wij aan de overkant in de schaduw en zien en horen wij nog net hoe de rode loper met een grote mond richting zijn personeel word binnengehaald. We worden opgepikt met een bustaxi en die rijdt ons totdat deze blijft steken in de modder vlakbij Karang Anyar. Dat wil zeggen een dik half uur jungle tussen ons en het dorp in. Maar dat wilde ik nog even voor mij houden. Vooral voor mijn vader en Anton die het liefst geen ene meter wilden lopen in Indonesië. Ze staan perplex als wij gedropt worden in de bush. Daar staan we dan. Iedereen kijkt mij aan en ik hun. "Wat?" Vraag ik roepend.

Als een doorgewinterde Indiana Jones met een tropenkolder overzie ik de 'schade' van afgelopen dag en nacht. We zagen er verneukt, verzopen en versleten uit. Een beetje lichtblauw en een fel wit schijnen door het dikke gebladertedak boven ons heen en in de verte zie ik net de bovenste bergtoppen. Het licht beschijnt ons gezelschap in gekleurde vlekken waardoor het leek alsof we in camouflagekleuren waren gekleed. Ik zie mijn vader er uitziende als een Colombiaanse drugslord met zijn spierwitte hoed, zwarte rand erom een Rayban er onder en half ongeschoren zoals Sean Connery met daaronder een Hawaishirt of een Mexicaanse Cowboy uit The Wild Bunch van Sam Peckinpah. Hij staat om zich heen te kijken en naar boven. Op zoek naar apen wellicht? Vogels?

Of het grote niets van het katerstaren? Daar leek het meer op. Dan Anton; spijkerbroek colbertje, cowboylaarzen en dan dat ontzettend zichtbare Magnumkanon onder zijn oksel aan die witte riem die reikte tot zijn heup, Clint Eastwood als Dirty Harry in Magnum Force. Deze vind het maar helemaal niks hier en houd zijn hand angstvallig op zijn blaffer. Dan kijk ik naar Ed Rumambi onze 'spreekbuis' ons 'gezicht' onze 'Indonesische gids' de man van normen en waarden, gekleed in traditioneel batik net als alle corrupte ministers en andere oplichters. Hij had mij de andere al zien bestuderen en toen ik aan hem begon draaide hij zich snel lachend, mijn gedachten lezend om en liep richting Karang Anyar. "Wat een familie joh, daar kom ik mee aanzetten, het goede voorbeeld" zeg ik per ongeluk hard op.

"Nog klagen ook?" Vraagt mijn vader. "En is het nog ver lopen?" Even twijfel ik of ik hem de waarheid zal vertellen wat ik op een gegeven moment ook doe als het 'spookstadje' wat het toen nog was in zicht komt. "Godverdomme ik ben versleten." Klaagt mijn vader." Anton kon helemaal niet meer praten, die gromde alleen nog maar. "Jongens," zei ik na een half uur blubbertrappen en aangekomen in het dorp dat 'Soepkip' heet. "Vanaf hier is het oppassen voor de vijand." "Ed regel jij koud bier, Pa en Anton wachten jullie in de schaduw daar zo, dan verwittig ik mijn 'pleegvader' de Camat, het dorpshoofd dat mijn 'familie' is gearriveerd." "Wacht nou eens even!" Zegt mijn pa. "Waar is je meisje nou? Waar woont ze?" "Zie je daar die bergen daar pa?" "Ja hoezo?" "Zie je die hoogste berg pa?" "Die in de wolken steekt?" vraagt hij. "Ja die" "Daar de top van, daar woont ze!" Anton draait snel zijn rug naar me toe als teken van protest en mijn vader zat nee te knikken en wilde nog wat zeggen maar zijn mond bleef gelukkig open staan van verbazing en ik was al onderweg naar het huis van de Camat aan de overkant. "Ed maakt er maar acht bier van," hoor ik hem kwaad aan de overkant roepen als ik op de deur staat te kloppen van het opperhoofd. "Met veel ijs." "Frans denkt geloof ik dat we gek zijn, ik zet geen stap meer!"

Ed gniffelt, zie ik aan zijn houding, Anton bromt en mijn vader zit op zijn voorhoofd te tikken richting mij. Doe open die deur, denk ik net als de deur dan daadwerkelijk ook eindelijk open gaat. Weer die mooie meid van mijn vorige bezoek die snel weer wat kippen uit het huis jaagt. En daar was mijn pleegvader weer in zijn onderbroek met hoed en veren op. Volgens mij ligt die de hele dag die mooie meid te kieren en wat die met die kippen doet dat weet ik niet. Maar ze rennen wel keihard weg voor hem, dat vind ik toch wel op zijn minst opmerkelijk.

De Camat schrikt als hij mij ziet en geeft de meid een uitbrander dat ze hem niet gewaarschuwd heeft voor zo'n 'hoog' bezoek. Hij verontschuldigt zich voor zijn kleding en roept mijn 'familie' binnen, slikt raakt zijn stem kwijt en vliegt een zijdeur door. "We zitten in ieder geval in de schaduw nu," zegt Ed. "Nu maar hopen dat hij echt aan onze kant staat." Zegt hij pestend. Anton begint de kogels in zijn cilinder bij te vullen vanuit zijn riem. Mijn pa neemt een slok bier en houd de lege pul stevig vast. Ik check onbewust mijn vlindermes en verplaatst het van mijn linker naar mijn rechterbroekzak terwijl ik honderd procent zeker wist dat het goed zat. "De Camat staat aan onze kant jongens." "Vertrouw me nou." Ik ging in de burgemeestersstoel zitten met mijn benen over de leuningen geslagen. "Dit is mijn huis, mijn stiefpa!" Ed lacht. "Frans hier kun je niemand vertrouwen," zegt mijn vader op zich gelijk hebbend. Ed sprong mij eindelijk bij: "Als Frans echt geadopteerd is zit het wel goed." "Denk ik hoor," er achter aan plakkend om een slag om de arm te houden, de slang.Wij wachten totdat we geroepen worden door de bediende of dochter van de Camat, hetgeen ons nog niet helemaal duidelijk is die ons vraagt haar te volgen. Via een achterdeur over een smal kleipad langs een sawa waarna wij terecht komen bij een voor daar groot gebouw. Een soort van kerk zonder torens, wit met een oranje dak. Een Hollands erfstukje? Wij vonden deze wandeling een beetje eigenaardig daar de Camat zelf waarschijnlijk aan zijn pik stond te trekken onder de 'douche' en wij nu klei liepen te trappen op een blubberpad. Maar zolang alles eigenaardig was, was het goed. Als het niet meer eigenaardig was in Java dan begon de ellende pas echt hadden we allemaal eerder ondervonden. Wij bleven er bij: "Indonesië is een land voor kikkers en slangen, en absoluut niet voor mensen." Als wij vloekend het gebouw binnenstappen en de roodbruine klei die zo plakte als de pest proberen af te schoppen tegen de stoeprand zegt Anton: "Kijk, Rumah Walikota dit is dus het stadhuis." Zo stonden wij dus het voorportaal een beetje te vervuilen met zijn vieren.

Dat mij dit gebouw verleden keer niet eerder is opgevallen. Zal wel te druk bezig geweest zij met de twee verschillende soorten bloedzuigers van het dierenrijk: De bloedzuiger en de bloedzuigers die doden voor geld. En dat mijnenveld vol cobra's zal ook wel iets te maken gehad hebben met mijn gebrek aan zin in sightseeing. Ik zweerde dat ik al in het 'stadhuis' geweest was en daar zelfs geadopteerd werd. Ik had toch in de burgemeesterstoel gezeten? Normaal trek je overal je schoenen uit in Indonesië maar dat doe je natuurlijk niet als er bonje of een kleine familieoorlog aan de gang is. Je zal er maar vandoor moeten of ergens achter aan. Dus hadden wij het hele eens spierwitte voorportaal inclusief trap besmeurd met roodbruine klei wat er uit zag als stront van een te veel van sambal genoten verteerde maaltijd. "Moet je godverdomme mijn nieuwe Assics zien," zei mijn vader die zo trots op zijn nieuwe gympen was omdat ze zo lekker liepen, die eens blank wit waren geweest en nu als een soort strontklompen aan zijn voeten bungelden. Anton had er geen last mee en zei stoer: "Ya sepatu Cowboy." met zijn Cowboylaarzen aan. Ed met zijn ministeriesandalen had het het minst naar zijn zin. Zo stap ik luid de Camat vervloekend, een tussendeur door. Mijn vader mij vervloekend omdat ik altijd iets bijzonders had met 'wijven' zei hij. "Ken je nou niet één keer een normale uitzoeken?" "Eén keer maar?!" En Anton en Ed mijn vader vervloekend omdat hij hun overgehaald had op deze 'tour of duty'. "Het leek wel een legeroefening." Volgens hun dan. Als wij met veel kabaal en onder de klei de tussendeur door gestapt zijn, ook nog eens half lazarus komen wij terecht in een hele grote zaal waar we aangestaard worden door een doodstille menigte van zo een honderd mensen gezeten aan een soort ontzettend lange behangtafel, maar dan twee keer zo breed en twintig keer zo lang. Ze zaten perplex naar ons te kijken en wij naar hun. Mijn vader gaf mij stiekem een elleboogje en zei zachtjes: "Wat nou?" "Weet ik veel," beantwoorde ik, "jij woont hier toch al vier jaar!" Anton zegt zachtjes dat hij er zestien kan neerschieten binnen één minuut. Ik en mijn vader kijken elkaar aan. Toen Ed, of Slis onze slangenman dit hoorde vloog hij naar voren met de onderdanige manier van lopen met dat dunne nekkie en zijn hoofd naar voren gebogen, liploos en grijnzend zonder tanden te ontbloten wilde zich net gaan voorstellen met een diepe buiging als de Camat binnenkomt die ons en speciaal mij vriendelijk begroet. Ik sla gelijk een arm om zijn schouders. Een geroezemoes stijgt op.

"Pa," zeg ik: "dit is pa!" Trots geeft de Camat mijn vader een hand en zegt blij te zijn met een nieuwe Hollandse zoon als ingenieur en verwelkomde ons van harte in Karang Anyar. De arme ziel moest eens weten waar we hem allemaal voor hadden uitgemaakt, hij had zich waarschijnlijk opgehangen. Hij vond het zo een eer. Hij plaatst mijn drie metgezellen rechts van de tafel bij de kleinste groep waar ik achteraan nu ook mijn meisje ziet zitten. Als ik naar haar toe wil lopen om een zoen te geven drukt de Camat mij neer met zijn hand op mijn schouder op een stoel op de kop van de tafel en gaat rechts naast mijn 'andere' vader zitten. Ongeveer dertig meter bij mij vandaan aan de andere kop van de tafel zit een gozer met een pokdalig gezicht en een litteken over zijn muil een beetje boos te kijken naar mij. Ik vlieg overeind en vraagt of hij die klootzak is die mijn 'verloofde' had gekocht voor een baal rijst en die laffe mannetjes achter me aan gestuurd had. "Ik trek je kop eraf imbeciel." Anton legt zijn hand op zijn Colt en trekt zijn haan naar achteren.

"Geef dat ding eens hier Anton." vraag ik hem. Hij kijkt naar mijn vader maar voor die kan reageren springt de Camat omhoog uit zijn stoel slaat met zijn hamer zohard op tafel en maant de rechtspraak tot stilte. De hamer brak, de klos vloog op een voorhoofd van een aan tafel zittende man van onze tegenpartij die heel even knockout ging. "Wat een teringzooi zeg," Ik was woedend. "Die lul zit gewoon tegenover me!"

De situatie was duidelijk er zaten twee families tegenover elkaar te vergaderen over een bruid, een mensenleven. Niet te geloven. En het ging over 'mijn' meisje. Ed was bang, iedereen was bang. Ik had daar geen tijd voor, ik deed net of ik ging zitten en sprong overeind en rende de tafel over naar het andere hoofdeind om die gozer te wurgen. Ik werd onderweg aan mijn enkels en benen gegrepen door honderden handen waardoor ik op mijn platte smoel viel daarbij een bloedneus opliep en woest opkeek als een kwaad briesende stier die met zijn ene poot in het zand graasde klaar om aan te vallen richting strot mijner tegenstander. Anton zijn Grote Colt om hem heen richtend en op een fluitje blazend dat iedereen moest blijven zitten. Een rel. Mijn vader met een stoel in de aanslag richting tegenpartij. Ed nam nog een slokje thee en zat nerveus te lachen. In plaats van direct mijn weg te vervolgen kijk ik even naar rechts toevallig precies in de ogen van Tini die huilt en lacht te gelijk. Ze streelt mij onder mijn kin en over mijn wang mijn bloed een beetje verwijderend. "Ga alsjeblieft zitten Frans, doe het voor mij?" Vraagt ze met haar grote Bambiogen. Alsof ik hier wat tegen in te brengen had. Ik smolt. Verkankerd stap ik expres van de tafel af en ga achter Tini staan en legt mijn hoofd op haar schouder en zegt zachtjes dat ze zich niet druk hoeft te maken. Ze laat tranen zonder te huilen. Vanwaar dit verdriet?

De bloedhond aankijkend loop ik achteruit terug naar mijn stoel en neem plaats aan de kop van de tafel waar ik zijn familie aankijk en met platte handen hard op de tafel slaat en vraagt: "Turus!" "Verder!" Iedereen deinsde achteruit van de klap al had Anton zijn revolver al lang weer weggestopt. De Camat staat op en begint weer met zijn betoog. Iedereen bleef nu doodstil. Ik maakte nog even snel een beweging over mijn keel naar het andere eind van de tafel met een waarschuwend vingertje er achter aan. De Camat maant mij tot rust met zijn hand op mijn schouder en begint iedereen toe te spreken. Nou gaan we het krijgen: "Winnetou and Old Shatterhand, brothers in arms in strijd om Pocahontas." "Het moet niet veel gekker worden ik draai al bijna door." Zeg ik zachtjes uit mijn mondhoek richting Pa en Anton. "Blijf nou maar even rustig, we kunnen ze altijd nog af knallen." Zegt Anton. “Geen probleem hoor!.”Dit stemde mij tot tevredenheid en rust. "Ik begin nu toch wel erg dorst te krijgen." Zegt mijn vader zachtjes. Ik wijs naar Ed en maak eerst een drink- en dan een wrijvende geldbeweging met mijn vingers er achter aan. "Even niet Frans, tradtie!" Zei Ed die niets ontgaat. "Krijg de tering met je traditie," sist mij vader naar hem; "Tgg, moest je hem gisteren zien als Minister Sutrisno, oplichter." Zonder dat iemand het kon verstaan daar het in het Nederlands was. "Was dat ook traditie?" "Precies zegt Ed," "En nu stil, je maakt de Camat en Frans' schoonfamilie verlegen!" Brommend gaan Anton en mijn vader rechtop zitten en houden mij in de gaten en luisteren naar de Camat zijn betoog.Hij zet zijn hoed met hanen en kippenveren even strak op zijn kop voor hij begint. Wat had die man toch met kippen?

"Een goede morgen allemaal," zegt hij tegen de familie 'Dochter kopen voor rijstbaal' waar ik de naam niet van weet, op links met open armen. "En een hele goede morgen natuurlijk voor de familie Tini van Martha Reja en van ingenieur Francis Borst?" vraagt hij even voor de zekerheid, en wijst met twee armen strak naar onze zijde alsof we net op stage gekomen popsterren waren. Applaus bleef echter achterwege. "Eindelijk zijn we dan bij elkander gekomen en ik wens dit in goede harmonie en wijsheid te kunnen besluiten." Ging hij verder met zijn zeer zware bromstem. "Ik heb eens goed over deze zaak nagedacht, moeilijk, moeilijk." Als hij zo door zou gaan wist ik nu al zeker dat ik hem stiekem op zijn tenen ging trappen. Werd ik hier ziek van zeg."Als eerste: volgens onze oude wetten van traditie heeft de eerste partij, doelend op de tegenpartij, recht op de hand van Tini gezien de al vele jaren geleden betaalde bruidsschat." "Een zak rijst Godverdomme!" Stond ik schreeuwend op. "Tien jaar geleden!" "Moet je er tien terug? Twintig? Klootzak!" Roep ik woedend naar de overkant. Ed lacht en maant mij tot stilte en dat ik weer moest gaan zitten. De Camat wilde met zijn hamer op tafel slaan maar daar was niet meer van over dan een lullig stokje daar hij deze al door midden geslagen had met als resultaat een flinke bult op iemands hoofd schuin links voor me. Ik zweeg na zijn knipoog en zijn "Kalem, kalem," wat dit betekent hoef ik niet uit te leggen. "Maar," ging hij verder "We moeten niet vergeten dat de hele berg aan beide zijden nu verlichting heeft dankzij Francis waar vele families mee geholpen zijn waaronder ik zelf." "Daar komt bij dat ik hem geadopteerd heb als mijn zoon zijnde." "Dus ik hoop dat jullie inzien dat ik niet tegen de wil in kan gaan van onze tradities en of de wil van mijn eigen zoon." "En zeker niet tegen de economie van karang Anyar in!" Vervolgt hij streng.

Zo, die zat! Dacht ik. Ik begon hard te klappen en met mijn kin naar mijn echte vader Anton en Ed te wenken dat ze mee moesten klappen wat zij dan ook direct deden, waarna Tini's familie zachtjes maar zeker volgde. "Ik heb dan ook besloten de keus aan Tini zelf over te laten en vraag haar dan ook nu de hand te pakken die zij zelf wil trouwen." Kaassie! Dacht ik, kom op meid. Hebben we ze mooi bij hun lul. Deze minuten van stilte en verbazing van beide partijen wat betreft de uitslag leken wel uren voor mij. Er was een doodse stilte. Niemand keek voor zich uit behalve wij vieren. Iedereen staarde naar beneden op de tafel alsof er een doodsvonnis was geveld. Alleen wij waren blij en keken elkaar als overwinnaars aan. Hier klopte iets niet. Dan eindelijk het geluid van een schuivende stoel. Tini staat op en loopt richting de klootzak die begint te lachen wat trouwens snel veranderd in een teleurgesteld gezicht als zij slechts achter hem langs loopt, haar hoofd naar hem buigt en zachtjes maar voor iedereen verstaanbaar: "Anging busuk!" (verrotte hond) zegt, om daarna met de gratie van een kat heupwiegend naar mij toe te komen lopen mijn schouders omarmt en vol op de mond kust. Dit voelde nog beter aan als een doelpunt in de Kuip. Ik voelde mij als Humphrey Bogart in Casablanca. "Dit is heel bijzonder," zegt Ed. "Dit is niet volgens de traditionele regels." "Ze zoent je gewoon waar iedereen bij is." "Hadoe ze houdt echt van je!" "Ze speelt hoog en gevaarlijk spel." Achter haar rug steek ik mijn neukvinger op naar de overzijde waarna ik haar tranen met mijn duim zachtjes wegveegt en zij op haar beurt met wat spuug op de mouw van haar jurk mijn gezicht schoon maakt waar waarschijnlijk nog wat bloed op zat. Haar ouders en de rest van haar familie kwamen mij, mijn vader en de Camat een hand geven om te feliciteren en maakte diepe buigingen. "Zo meisje we gaan even je kleding pakken en rotten voorlopig even op uit dit kippengat." "Wat dacht je ervan?"

Ze vraagt de Camat om raad op zijn Javaans waar ik geen moer van verstond of dit goed was. Dat was haar eigen keus, al leek het hem verstandig nog een dagje bij haar familie te blijven dit ook om de gemoederen te sussen van de tegenpartij legde zij en Ed mij zo goed mogelijk uit. Dus stelde hij voor dat ik en mijn trawanten naar Jakarta af zouden reizen en Tini één dag later zou volgen. Ik vond dit maar weer heel erg raar en moeilijk te accepteren maar wat moest, dat moet. Ik was blij dat alles geregeld was en bedankte Anton, mijn vader en zelfs Ed die zegt: "Dit heb ik nog nooit gezien ze zet die hele familie in hun blote kont, zeer ongewoon." “Je kent me nu toch wel een beetje Ed? “Als ik iets echt wil dan gebeurt dat gewoon wel of geen Tarzanverhalen!" Onze families nemen voor even afscheid en spreken af voor morgen waarna wij richting treinstation gaan maar niet voor wij even heftig onze overwinning vieren bij een bierverkopende Toko kaki lima tegenover het station. Het was een zeer romantische gebeurtenis geweest, waren er best wel van onder de indruk van de goede afloop en allen trots op ons zelf.  

De volgende dag in Jakarta zit ik in de namiddag te wachten op de patio voor ons huis op mijn meisje die elk moment gebroken van de reis aan zal komen lopen. In plaats daarvan komt er een postbode met een brief in een expres envelop. Ik moest hem persoonlijk komen brengen van de Camat van Karang Anyar zegt de jongen. Ik begin ongelooflijk de brief te lezen. "Lieve lieve Frans, dit zijn mijn laatste woorden. Je hebt zoveel gedaan voor mij, mijn ouders en dorp. Echt ongelooflijk gewoon, ik had graag met je verder willen leven maar mijn ouders zijn gisteravond toch weer bedreigd en zouden worden gedood als ik naar Jakarta zou afreizen. Ik heb echt geen keus. Ik sterf nog liever dan met die vuile hond te trouwen in plaats dan met jou en heb dan ook vergif ingenomen en begin nu dan ook een beetje 'dronken' te worden." Zoals ze dat daar noemen als een dier of mens begint te duizelen of neerstort. De arme meid schreef dit stervende maar ik kon het niet geloven wilde het niet geloven. Ik trok de postbode naar binnen en vroeg me te lezen wat er stond daar mijn vader en zijn vrouw een siësta hielden want de letters werden onduidelijker en op het laatst haast niet meer leesbaar op het 'wacht op jou in de hemel' na. "Wat is er gebeurt met Tini?" Vraag ik de jongen. "Bunudiri pak!." "Zelfmoord pa!" "Dia minuman dua liter Bayghon racun." "Kras sekali." "Kashi an." "Zij heeft twee liter Bayghon insectenvergif opgedronken, keihard spul, ik heb erg veel meelij met haar."

De aarde valt onder mij weg en val bewusteloos met mijn kop op de harde smetteloos witte plavuizen waardoor ik weer snel bij kennis komt en versuft ben blijven zitten met de brief in mijn hand.

14-03-2010 om 04:44 geschreven door Franciscus Borst