|
H1
Indonesië
D1 De aankomst.
De Indonesische adelaar landt op
zijn baan. Na Abu Dubai en Singapore ben ik eindelijk aangekomen in
'Jakarta, de stad van mij vader,' wat wel zo stoer klinkt. Maar nee
hoor ik ben maar een simpele Nederlander. Jakarta een poel van
verderf (en een lol) zou ik later beseffen was slechts een soort van
toevluchtsoord geweest voor ons. Een Aardje naar zijn vaartje dus.
Even lekker weg uit dat gestreste belastende Nederland. Dat hij niet
terug kwam na jaren. Zoiets maakt mij wakker, wordt ik nieuwsgierig
van en ga ik dus even kijken bij pappies. Toch?
Wat een rotvlucht! Negentien uur
lang. Pijn in mijn reet van het zitten. Nou duurt het niet lang meer.
De meute wordt langzaam wakker. Er gebeurt eindelijk iets. Wachtend
in de wolken omslaat mij een beklemmend gevoel. De ovalen raampjes
zijn beslagen van de naar adem happende en transpirerende reizigers
of van de tropische atmosfeer waarin wij afgezakt zijn. Bidden
misschien? Ik zie zelfs een klein plasje liggen in mijn patrijspoort.
Zit ik op zee? Lekt dit vliegtuig? Maak mij druk om niets blijkt
dankzij de stewardess. Ik probeer eilanden te zien waar iedereen van
droomt waar Indonesië uit bestaat. Eenmaal door de wolken zie ik
daar bruine puzzelstukken drijven. De zee blauw met witte streepjes
met eilanden als houten vlotten. Eigenlijk een negatief gevoel. Ik
dacht aan jungles, sawa's, palmen uiteraard en zo stereotiep groen
voort. Alle mensen staan langzaam op als wakker wordende zombies met
spierwitte gelaten. De monden wijd open gapend, dat geluid er bij:
"Uaaaggghhh." Precies. Gebroken van de reis die veel te
lang duurde vond iedereen. Ze kunnen moeilijk die eilanden op sleep
nemen. Beetje dichterbij brengen, dacht ik hardop. Gemene blikken
kijken mij dood. Mooi is dat. Vind ik prachtig en ken dat dan niet
laten. Dat gezeik. Mensen klagen altijd zo.
Krakend mijn rug strekkend doe ik
professioneel mee maar heel snel want ik geef ze niet te veel
krediet. Iedereen plaatst nog even snel de handbagage boven zijn
hoofd voordat de gordels vast moeten. Kinderen stemmen klinken en
schreeuwen stout. "Ga zitten," klinkt een chagrijnen
schreeuw terug. "We zijn er bijna,' zingen ze onvermoeid terug.
Grappig. Die rood aangelopen hoofden.
We landen. De banden keihard piepend
op schurende remschijven. Bizar. Zo'n slechte landing heb ik nog
nooit mee gemaakt. Die schokbrekers kunnen ze wel naar de sloop
brengen. De piloot krijg nog applaus ook. Volop zelfs. Ik klap niet
mee want volgens mij ging hij boven op zijn rem staan. Ze zijn niet
helemaal goed hoor, klappen, dat tekende wel hoe moe de mensen waren
en blij dat ze er waren. Dat ze zelfs een paar brandwonden op de koop
toe zouden nemen. Als ze dat vliegtuig maar uit zijn. Niet te
geloven. Relaxt blijven is mijn motto. Komt allemaal wel goed als je
een beetje normaal doet tenminste. Maar ja dan weer die vraag; wat is
normaal?
Een geribbelde olifantenslurf
doorsjokkend hoor ik mijn vaders woorden met een telefonische klank:
"Je weet niet wat je ziet.'' "Zo mooi!" Nou?! Ik weet
niet hoeveel whisky's hij toen op had in die plane, maar ik liep door
een plastieken slurf met een ticket in mijn hand. Het plastiek
wapperend in de wind. Armoedig zeg. Tweede tegenvaller. Ben ik nou
zo'n zeikerd als de rest of is het allemaal zo slecht. Het is zo
slecht. Oh wacht even, hij had weer eens gelijk. Daar was het
verwachte. Prachtig mozaïek met edelstenen en weet ik veel allemaal:
Welcome to Indonesia. En verder; Sukarno Hatta Airport, gemaakt van
roodbruine klei. Door kinderen gemaakt? Ja, dat was leuk gedaan meer
kan ik er niet van maken.
Beetje kitsch maar alla of allez
voor ons zuidelijke vrienden. Spannend. Kleine mensjes die
Indonesiërs allemaal. Blauwe uniformen dwarrelen om mij heen. Een
marinedeuntje komt bij mij op. Bij de douane aangekomen slingerende
een rij mensen, allen met paspoort in de hand. Men kijkt of ze wel
goed staan. Doodsbang zijn ze. Ook had ik in Nederland al gehoord dat
ik uit moest kijken. Vooral voor de Indonesische mensen zelf is het
slecht vertoeven hier en natuurlijk de Japanners. Ze haten de douane
daar. Zij zijn dan ook dikwijls het slachtoffer van het blauwe gif.
Iedereen kijkt goed waar zij moeten staan. Er waren namelijk wel vijf
verschillende kleine balies met daar achter zeer magere mannen met
lange sigaretten die haast net zo dun als hun chocoladebruine nekkies
zijn. Deze vloeken tegen de grote glad gestreken blauwe kragen. En de
oude Indische mensjes in elkaar gekropen van angst te oud om nog te
lopen lijkt het. Met volle bossen grijs haar. De douaniers rokend
arrogant met een sigaret tussen de lippen, de mensen niet aankijkend
maar in de paspoorten, degenererend de wenkbrauwen omhoog met een
gemeen kijkende smoel. Als de rook in hun ogen komt. Roken zonder
handen moet je kunnen. Knijpen zij er één dicht waar door zij nog
gemener kijken en lijken want het was opgeblazen lucht met een grote
muil die hun eer verkochten voor een tientje of vijf. Een pet op met
een vette gouden rand erom, grote Nazi-adelaar in het midden. Strepen
op de schouder en borst. Links en rechts. Het valt mee dat hij ze
niet op zijn voorhoofd heeft gezet. Wat een sukkels zeg. Die mensen
zo te behandelen. Daar zou ik wel eens een keer alleen mee willen
zijn. Zou hen manieren leren. Het leken net kopspijkers. Die grote
petten op die kleine koppies, magere nekkies en schouderloze
lichaampjes er onder. Geen ponem. Nee, ik moest ze niet dat stond zo
vast als een huis. Die zijn zo corrupt als de pest.
Mijn vader stond me dus mooi niet op
te wachten. Ik had het kunnen weten. Angstvallig graai ik naar het
briefje met zijn adres. Zou ik het nog hebben na die anderhalve dag
durende reis? Zonder dat was ik nergens, letterlijk dan. Gelukkig,
mijn handen voelen klam een papiertje wat in een zweterig propje
veranderd was maar het was nog net te lezen. Nu nog uitspreken.Wat
staat daar, o ja dat was waar ook; de taxi moest een Blue Bird zijn
volgens zijn advies. Dat was een bedrijf van de regering en zou mij
niet oplichten.
De glazen wand scheidde de
Indonesische grond tussen mij en de luchthaven af, eindelijk. Door de
menigte mensen wurmend richting OUT probeer ik een Blue Bird te zien
en inderdaad zie ik achter een rij gele wrakken een mooie taxi staan
met een blauwe vogel op het logo. De glazen schuifdeuren gaan open en
de hitte doet mij als een rechtse hoek haast vloeren. Nou was ik al
niet zo gezond uit Nederland gekomen, zo een 20 kilo te licht dacht
ik daarnet het ergste gevoeld te hebben, schijnen ze toch nog
airconditioning te hebben binnen in dat vliegveld want ik loop nu
echt tegen een muur aan van vocht en hitte. Dus dit waren de tropen.
Welcome to Indonesia. Dit was echt zwaar lopen. Transpirerende geuren
afwisselend of juist met veel te veel aftershave dragende chauffeurs
proberen mijn koffer af te pakken, sterker nog de eerste keer dat ik
een ruk voelde lag hij al in een kofferbak van een smerige wagen en
zat de eigenaar al achter het stuur. Ja, dan moest je bij mij wezen,
dus ik deed die kofferbak open, koffer eruit en liep verder. Die vent
raar kijken. Nog aan mijn shirtje trekken ook, gelukkig was een licht
zetje tegen zijn borstkastje voldoende om hem te doen zwijgen al was
ik net zo mager als hem.
Toch dit gezeik gemengd met die
hitte en die verschillende stinkende geuren deden mij tollen en was
blij dat ik bij mijn Blue Birdje was aan gekomen. Het beeld veranderd
direct; een mooie schone auto geparkeerd voor een bosje samengesteld
uit mooie vetplanten en palmsoorten. De chauffeur rustig Engels
vragend waar ik heen moest. Airconditioning binnen. Ik leefde weer.
Er stonden hier nog meer Blue Birds, rijk en arm zeer gescheiden dus.
Ik was gewaarschuwd voor die chauffeurs van 'ja daar moet je even
doorheen zonder te luisteren'. En inderdaad was het weer niet anders
geweest. Tot nu toe klopten de reistips van pa. Ik had toch liever
gehad dat hij mij even opgehaald had of had laten halen maar dat
lijkt me logisch. Je weet heg nog stek hier. Vanuit mijn taxi is de
rit van vliegveld naar de stad een lange saaie rit van drie kwartier
over een tolweg tot we bij de stad aan komen want alle voorstellingen
die je van dit land had en overtuigd was te zien zou krijgen kreeg ik
maar niet te zien. Ik was dan ook blij toen hij eindelijk van die
rijksweg afdraaide richting stad. Misschien dat er nu iets gebeurde.
Het duurde niet lang of dat ik mij zelf betrapte, zij het dat mijn
mond open stond van verbazing want voor mij probeerde, het stoplicht
stond op rood, een man staand zijn scooter te balanceren met zijn
vrouw en schoonmoeder of moeder op het zadel, opa achterop, twee
kleine kleuters tussen zijn benen de mooiste iets oudere dochter op
het verroeste eens chromen rekje boven het voorspatbord. Origineel
een hele familie op een scooter, zoiets verzin je niet. En het licht
stond op rood, dat is balen dan. Klapkuiten waar je u tegen zegt.
Ik zag fietsen gemaakt van oude
brommers, brommers gemaakt van oude fietsen. Autootjes gemaakt om
brommers heen enz. Er reed een bus voorbij die geen knipperlichten
had maar aan iedere zijde een vent die wijd naar buiten hing en dat
alles op teenslippers die tegen de chauffeur schreeuwden of hij naar
links of rechts moest, stoppen of juist rijden. Ik zit in een film
van Frederico Fellinni dacht ik bij mezelf. Wat een taferelen. Mijn
taxi trekt op om direct weer te stoppen. 'Hatsjie' nies ik en ruik
een dierenlucht en zeg tegen de chauffeur: "Smell like animals
he?"
Beetje medelijdende met hem omdat ik
zag dat hij zich schaamde. Beetje afleiding toch? Maar tevergeefs,
hij wijst met zijn duim over zijn schouder naar achter kijkend in de
zijspiegel. Zo'n tweehonderd kippen bij elkaar gebonden op een fiets.
De berijder lachend een peuk rokend ontblotend zijn gele
kretektanden, zich niets aantrekkend van de kippen die tussen zijn
spaken zitten rrrrt, ting of die met hun kopjes over het asfalt
sleten. Nee Greenpeace was hier ver te zoeken. Ik kreeg een brok in
mijn strot, nog steeds als ik daar aan terug denk. "Mister,
mister." Lacht hij beleefd naar mij. "Your fucking chicken
man!" Roep ik boos terug, het raam open gedraaid.
"It's just a poor stupid man."
Mijn chauffeur mij tot kalmte brengend. Dat zal dan ook wel weer waar
zijn. Balancerend rijdt de kluwen veren met daaronder twee banden
verder. Kan je het raam weer dicht doen vraagt hij aan mij, de taxi
bloedverziekend heet geworden in minder dan vijftien tellen. Pff. De
taxi trekt op, staat weer stil trekt op, staat weer stil, stoplicht
na stoplicht dan opeens een grove stop die mijn hoofd tegen het koele
leer van de hoofdsteun doet slaan voor een man met twee matrassen, op
iedere schouder één, over een bamboepaal steunend in zijn nek die
nog even voor ons langs wil piepen en steekt snel over, rennend zover
dat mogelijk was. Een man met drie meter hoog tupperware op zijn
hoofd, kijkt haast beledigd naar mijn verbaasde gezicht. Het leek wel
een bijenkorf hier, er werd wat gehandeld, de gekste dingen werden
lopend fietsen al dan wel brommend verkocht. Ik dacht en wist wel
zeker dat als ik later iets van drugsgading nodig zou hebben dat ik
hier geen flater zou slaan. Dat alles tegen een bruine achtergrond
van de kleine toko kaki lima's wat letterlijk vijf voets winkeltje
betekent waar je echt alles kunt kopen. Die ook precies
éénmetervijftig waren zou ik later achter komen. Wat daar allemaal
in gebeurde.
Af en toe vraag je jezelf af heb ik
dat nou goed gezien want dan geloof je echt je eigen ogen niet en ook
kwam ik er hier wel vaker achter, dat hier bepaalde uitspraken zijn
grondvest hadden. Zo zag ik een jongen moe, zijn vrienden
uitschelden, van een fiets afstappen en om beurten ruilde. Deze fiets
was gelast op een tredmolen met daaraan een dynamo om wat licht te
verkrijgen in de 'winkel' en om de man met zijn verspuit van
werklicht te voorzien. Deze verfspuit gaat op lucht uit een staande
fietspomp waarbij ook twee jongens staan opgesteld en zich uiteraard
de pleuris pompten. "Airbrush Cars and Motors Special Painting
Internasional," prijkt er trots op zijn 'luifel'. Een busje werd
onder handen genomen en het stond zeker niet minder mooi op de
zijkant als dat het machinaal gedaan zou worden, het was echt te gek
zo mooi. Wat een kunstenaars ongelooflijk! Later in de jungle zou er
een zuigerveer uitklappen en niet meer gereedschap bewapend dan een
schaartje heeft onze bijrijder onze motor toen gerepareerd. Bizar,
maar dat komt nog wel.
Een ongelooflijke penetrante
strontlucht stijgt ineens op in mijn neus alsof ik onderste boven
gekeerd met mijn kop in het riool stak, zo erg, en de chauffeur deed
net alsof er niets aan de hand was. Sterker hij heeft iets leuks te
vertellen. Ik ben benieuwd. "Priok priok, VOC VOC," zit de
man helemaal opgelaten tegen mij te schreeuwen en te wijzen alsof er
iets moois te zien was, wijzend naar een oude hoge muur begroeid met
alg en onkruid onder de vogelstront en blubber en wel 10 meter hoog
wat later de muur van een oud V.O.C. fort blijkt te zijn. We rijden
langs grachten gevuld met zwart water tegemoet met daar op
bamboehuisjes op vlotten. Nee, dit was de ergste armoe door mij ooit
gezien. Een vrouw zat knielend haar zoontje met het zwarte water te
wassen. Het naakte chocoladeknulletje met zijn witte ingezeepte
gezicht begint te springen en te schreeuwen met zijn handen voor zijn
piemeltje als hij mij ziet. Een ferme ruk maant hem tot halve kalmte.
Tappend dansend naar mij wijzend als vrijbrief voor zijn optreden
blijft hij na een ferme ruk aan zijn arm maar in de houding staan.
Grote waterratten maken kolken in het water. Een baby schrijdt. Een
beet?
Het V.O.C. fort maakt mij aan het
dagdromen en zie de soldaten in vol ornaat in de zestiende eeuw voor
me. Het jaar 1640, stel je voor, die zware wapens sjouwen en hun
kleding bestond uit ijzeren en lederen stukken en een vilten hoed met
een pluim. Jezus. En dan in deze hitte, wat een beesten moesten dat
geweest zijn omdat te kunnen overleven. Eerst nog een maand of
anderhalf met een of andere boot mee, scheurbuik en stormen
riskerend. Ben je eindelijk op plaats van bestemming kan je wegrotten
in zo'n stinkfort.
Waar klagen wij dan nog over, dat de
vlucht te lang duurt, twintig uur? Je taxi geen A.C heeft? Alles is
zo betrekkelijk. Mensen zeuren zo. We zijn te verwend. Ik krijg een
schuldig rotgevoel en schaam me. Moet je mij hier nou zien zitten met
mijn reet weggezakt in een rode leren taxistoel, een zacht koel
windje blaast in mijn gezicht uit de AC een relaxed liedje op de CD
speler en moet je dan die mensen zien tobben om het gezinnetje in
leven te houden want dat doen ze netjes hoor geloof het of niet, hoe
ze het doen, doen ze het maar zelfs die mensen in zo'n hut op een
bamboevlot krijgen het voor elkaar om hun kinderen naar school te
krijgen in een spierwit overhemd en een uniform. Meestal krijgen ze
vanwege geldgebrek hun koters niet op school maar het gebeurd,
strijkijzertje, Rinso waspoederzakjes van een stuiver en schrobben
met een borstel op een wasbord.
Op taxichauffeurs met een oude auto
na, kom je daar nergens stinkende mensen tegen of het moeten blanken
zijn. Elke Indonesiër douchet minimaal drie keer per dag. Trouwens
als je dat niet doet krijg je daar problemen kwam ik snel genoeg
achter. Het is daar zo heet dat je gewoon minimaal drie keer per dag
een paar emmers koud water of een steelpannetje van plastiek
gebruiken ze daar, over jezelf heen moet flikkeren anders krijg je
zelfs ook binnenshuis een zonnesteek en een zwerm ongedierte achter
je reet aan vliegen waar je nog nooit van gehoord of die je nog
nimmer gezien hebt. Nee ook niet op Discovery channel! Vraag me niet
hoe maar het is gewoon zo. Rijk en arm vergelijkend komt de taxi
langzaam maar zeker op mijn bestemming aan. Ik was benieuwd hoe mijn
vader er uit zou zien, donkerbruin natuurlijk, hij zat hier al meer
als vier jaar. Hij moest een ontzettend lekker wijf hebben zeiden
onze gezamenlijke vrienden, hij was namelijk een keer met haar in
Nederland geweest maar ik had hem toen niet gezien. We mijden elkaar
wel vaker als de pest een paar jaar achter elkaar. Nee van
vriendschap was nog nooit sprake geweest. Dat hield op toen ik een
jaar of tien was. Ik bezat dan ook wel de nodige zenuwen om hem weer
onder ogen te komen maar volgens mijn moeder was dat niet nodig
geweest, hij zou mij maar wat graag helpen met afkicken, nou dat heb
ik geweten. Mijn vader met sari, een
met batik bedrukte lende doek opgerold tot aan zijn middel met
daarboven een ontbloot bovenlijf en halfvergane zeemanstatouages op
de armen stond n de deuropening van zijn huisje te wachten. Heen en
weer schuddend en op en neer door kuilen rijdend, gelijk Parijs-Dakar
waren wij in een armoedige woonwijk gearriveerd, pikdonker met kleine
olielampjes hangende aan een paal of hek in de voortuintjes. "Zo
daar hebben we de verloren zoon," Zei hij lachend terwijl ik
uitstapte uit de taxi. "Ga maar naar binnen ik reken wel af, dat
krijg ik zo wel binnen terug." In vloeiend Maleis riep hij zijn
bedienden op appel om mij te helpen mijn koffer uit de kofferbak te
halen. Verbaasd, niet langer als twee tellen over zijn 'outfit'
schrik ik van zijn in en intens spierwitte gezicht, een als een neger
zo bruin verwachtende. "Nee dat doe ik zelf wel." Zei ik.
"Helemaal niet daar betaal ik ze voor." "Wen daar maar
gelijk aan hier doet een blanke niets zelf." "Helemaal
niets?" Vroeg ik met een schuin oog?
"Heb je in de bajes gezeten
pa?" Vroeg ik. "Nee, nee." Lachend als een boer met
kiespijn. Zag ik daar nu al een teleurgesteld gezicht? Had ik dat
niet mogen vragen dan? Ik vroeg hoe het mogelijk was dat hij zo wit
zag en hij vroeg me of ik de hitte buiten had gevoeld. "Even
maar," antwoordde ik. "Bij het instappen van taxi."
"Nou ga jij dan met dit weer in het zonnetje zitten?" Vroeg
hij cynisch. "Nee dat lijkt mij ook niet." Dat raadsel was
opgelost. "Moet je iets eten?" "Ze hebben een
heerlijke rijsttafel aangemaakt." Mijn afwijzende antwoord niet
aannemend. "Speciaal voor jou." "Ik zal je gelijk even
voorstellen aan mijn vrouw, je nieuwe moeder. Zei hij bijna trots.
Daar bij was ook het volgende raadsel opgelost; 'zijn prachtig mooie
en lieve vrouw.' Mooi was ze niet en aardig stootte ik mijn neus grof
tegen tijdens het eten toen ze scheldwoorden naar de bedienende
meiden begon te bulderen. Helemaal om niets, een schoon glas werd
gevraagd of ze commandeerde dat er tien man tegen de muur moesten
worden afgeschoten. En snel en zonder vlekken. Mijn bek hing weer
eens open van verbazing wat al de tiende keer was de laatste drie
uur, mijzelf nooit eerder in het leven betrapt had op dit afwijkend
gedrag. Het gebrul, geschreeuw en gevloek daarbij smakkend en
graaiend in haar eten was voor mij het plaatje rond. Mijn nieuwe
moeder was Idi Amin twee.
Mijn vader die niets ontgaat zei dat
ik kon of normaal moest doen of al weer kon vertrekken. Het was ZIJN
vrouw, daar moest hij voor kiezen en ik had me te gedragen of ik kon
vertrekken. Ik begreep het en ik zweer u dat ik echt mijn best deed,
wat denk je. Er hing een stille spanning in de kamer als of het kon
gaan onweren met af en toe een brul van Idi. Ik kon gewoon mijn
lachen niet in houden. Hij was helemaal verliefd, kwam lijzig over
als betoverd en was helemaal zich zelf niet. Ik weet dan ook niet wat
ze met hem gedaan hebben maar kosher was het niet. Dit was mijn vader
niet. Was dit nou een tropenkolder? Zo kwam het dat ik net aangekomen
al weer op straat stond met mijn hutkoffer op wieltjes. Daar was ik
lekker mee. Het was pikkedonker, een zeer armoedige woonwijk troef.
Als je van een woonwijk kon spreken, ze noemden het niet voor niets
Kampong Ambon. Mijn vader was bezig met een verhuizing naar beter had
hij gezegd. Ik ging niet terug naar Nederland wat er ook gebeurde dat
had ik met me zelf afgesproken. Daar lag de afgrond voor mij. Maar
laat ik nu eerst uit deze buurt zien te komen. Muggen zoemen om mijn
kop en ratten groot als katten maken zich uit de voeten van het
geratel van de koffer wieltjes. In de verte en dan weer dichtbij hoor
ik geluiden voor de eerste keer waarnemend. Ik hoorde een harde knal
van een deur van mijn vaders deur die hij achter zich dicht sloeg en
het kwade vergrendelen van sloten. Ook de bedienden mochten mij ook
niet uitzwaaien en werden ruw naar binnen getrokken.
Wat moest ik doen? Een woordenboek
bemachtigen dat leek mij duidelijk. Er spreekt hier niemand Engels
dus dat word ook nog eens Maleis leren. Gelukkig dacht ik aan de
markt waar ik met de taxi langs was gereden, daar moest een
woordenboek te koop zijn, ik bedoel als daar een vent rondloopt met
een slaapkamermeublement op zijn nek zal er ook wel een woordenboekje
te krijgen zijn, niet? In ieder geval zo redeneerde ik. Heel langzaam
komen er drie betsjaks, van die fietsen met een karretje er achter
waar je in mee kunt rijden, zich aanbieden. Ik nam er twee, God
dankend dat het eerste wat ik gedaan had was geld wisselen met mijn
vader. In de een zette ik mijn koffer schuin tegen het zitje aan in
de tweede ging ik zelf zitten. "Taxi! Blue Bird!" "No
problem mister. noooo problem..."
De Bleu Bird werd een Yellow Monkey
maar van oplichting was geen sprake al was hij wel een
onderwereldfiguurtje. Dat was namelijk precies wat ik nu nodig had.
Binnen een uur had ik een Maleis engels woordenboek 25 gram wiet en
een doos Rohypnol en een fles Jamesson whisky. De chauffeur werd
direct mijn vriend en maakte dan ook gelijk een afspraak voor de
volgende morgen. Ik had alles wat ik nodig had om te slapen, ik was
tenslotte in Indonesië om af te kicken. Van alles voorzien bracht
hij mij naar een goedkoop hotel (wat hij chique vond) voor de prijs
van 15000 roephia's omgerekend toen zeven Euri per nacht met ontbijt.
Het krioelde wel van de kakkerlakken in de badkamer maar ik was te
moe om daar bang voor te zijn terwijl ik dat de meest smerigste
beestjes ter wereld vind. Nou daar lag ik dan eindelijk en begon naar
de ventilator te staren Whisky drinkend wiet rokend nadenkend over
mijn nieuwe 'vriends' laatste woorden. En wat zou hij daar mee
bedoelen? "Heroïne no good!" "Fuckky fuckky good!"
"Gele (wiet) very nice" en "Good food thats the life
for a king like you." Ik kreeg er ogen als schotels van, ik
voelde me helemaal geen koning maar hij ging maar door: "You are
a millonair now don't forget that en be carefull for your cash!"
"King? Miljonair?"
Ik ben een junk dacht ik. Moet zwaar
gaan afkicken. Aan de andere kant was ik ineens heel erg trots op
mezelf, al was mijn koffer nog dicht, de wieltjes kapot gereden in
mijn vaders verrotte straatje na onze zeer korte ontmoeting wat mij
zeer deed en dwars zat en zag ik er uit als de Dood van Pierlala.
Maar ja, ik ben nu eenmaal in Indonesië en ik moet het zien te
rooien. Ik ben nu pas twee uur alleen en heb nu al een vriend, hij
wilde zelfs geen fooi van mij aannemen al pakte hij wel gretig een
flinke pluk wiet aan. Daar ik over Indonesië geen ene klote af wist
gleden mijn gedachten al snel af naar mijn geboorteland waar ik in
een buurt woon die alleen bestaat uit Turken Marokkanen, Surinamers,
Hindoestanen, Antillianen en een paar Afrikanen. Er loop in mijn wijk
echt geen enkele blonde meid of knul die mij blij kan maken met een
glimlach. Elke twintig meter die ik loop word ik geroepen: " Hé
blonde Bruin Wit?" (heroïne en cocaïne). Daar komt nog bij dat
er in een straal van vijftig straten tien autootjes rond rijden met
Marokkaantjes die net hun rijbewijs hebben die ook nog eens heroïne
en zwaar met zeep versneden cocaïne vanuit hun auto verkopen die mij
óók nog eens aanroepen. Sterker nog, ze komen zelfs aan mijn deur
bellen. Dus al met al: "Dank u regering!" "God dank u
voor mijn zwakte." "Pa en ma gelukkig bedankt voor mijn het
trainen van mijn doorzettingsvermogen." Nederland mag voor mijn
part in de stront zakken en met name Rotterdam-Zuid. Als ze de kuip
maar laten staan want het Feijenoordbloed zal altijd blijven stromen
en daar moet ook niemand aankomen, al kan ik zelf geen enkele bal
recht vooruit passen.
Nou ja daar lag ik dan op bed in
mijn nieuwe woordenboek te bladeren. Ik had de badkamerdeur voor de
kakkerlakken vergrendeld met mijn loodzware hutkoffer. Ik had een
lijstje gemaakt met mijn eerste levensbehoeften en vragende
voornaamwoorden zoals: eten, drinken, poepen, kopen, betalen, waar
wie, hoe, hoeduur enz. Gelukkig voor mij hebben ze daar geen
werkwoordsvormen, daarbij opgeteld slechts een paar aanwijzende en
persoonlijke voornaamwoorden en dan zweer ik u dat ik de volgende
morgen vloeiend Maleis praatte al was het dan wel achterstevoren.
Maar dat komt dan ook omdat het een zeer arme taal is. Bijvoorbeeld
mijn woordenboek had tweehonderd Engelse pagina's en hooguit dertig
Maleise. Dus één woord heeft meerdere betekenissen. Ik zal een
voorbeeld geven, zo betekend jalan straat en jalan jalan lopen of
uitgaan. Moet je voorstellen dat je vraagt aan een meisje loop je mee
door de straat, daarna gaan we uit? Later merkte ik dat het niet
alleen een arme taal is maar ook een erg luie maar dat is vanwege de
extreme hitte hier. Die hele zin van daarnet is gewoon jalan jalan en
dan begrijpt dat meisje dat wel. Zo simpel aanhoeken. Trouwens ik was
toch koning? Ik praat nu in ieder geval vloeiend Bahasa Indonesia
kwam ik achter en geen Modern hoog Maleis dus. Het Bahasa Indonesiä.
Met een handdoek over mijn gezicht ter bescherming tegen de
kakkerlakken want ik was te dronken en stoned om te voelen als er
eventueel een kakkerlak in mijn mond zou kruipen. Na ook nog wat
slaappillen viel ik eindelijk in slaap.
Zwaar in coma hoor ik gebonk op mijn
deur gemixt met een zware stem en giechelende meisjes. "Wat is
dit godverdomme nou." Nog half dronken opende ik de deur om uit
te willen halen, maar dan zie ik mijn nieuwe vriend met een big smile
en drie mooie meiden die brutaal mijn kamer inlopen en op mijn bed
gaan zitten. Wat gebeurt er allemaal dacht ik, ik had ineens drie
Sandra Remers van vijftig jaar terug of Beertje Beers in mijn nest.
Wat gebeurt er? Ik ging weer zei het iets meer perplex op mijn bed
liggen zover er nog plaats was want ik kon niet anders dan wrikken en
ik was kapot. De chauffeur, Domingues wist ik nu, riep: "Kom op,
opstaan we gaan de stad in met zijn allen lekker eten." "Thats
good for you."
Na een snelle douche stelde hij de
meisjes voor als Tia, Lolly en Poppy. Domingues was geïmponeerd om
dat ik Bahasa sprak en zei me dat ik een ingenieur was en ik
beantwoordde hem daarop dat hij gek was. "Domingues ada orang
gila," Toen zeek hij echt in zijn broek van het lachen.
"Professor, ingenieur!" Riep hij weer. Hij vroeg of ik de
dames 24 uur wou huren voor 5000 Rp. per stuk. Ik vond dat best want
dat even snel omgerekend kon ik makkelijk missen. Aangezien hun in
galakleding waren heb ik ook maar mijn nette pantalon, leren
schoenen, wit overhemd en mijn Armaniriem om en Ray-Ben op Ik was het
ventje op en top met 980.000 roephia's op zak en voelde ik me als Al
Pacino uit Scarface, alleen Michelle Pfijffer ontbrak maar ik had nu
wel leuke vervanging maal drie.
We zitten nu met zijn vijven in de
auto, ik achter in tussen twee meiden en de minst leuke had ik voorin
gezet naast Domingues. Langzaam rijdend door de straten krijg ik een
euforisch gevoel, alles is hier zo fucking goedkoop. I own Jakarta!
Dacht ik en terecht. Elke maand ééncommatwee miljoen, dan heb ik
per dag veertigduizend om op te maken. Dat wordt feesten. Dat wordt
beesten. dacht ik in mijzelf. Na een goed restaurant gevonden te
hebben (het was 11 uur in de ochtend) ik had helemaal geen honger was
moe en wilde slapen of neuken maar vreten? Ik vond het vreemd maar
Domingues weet hoe het hier toe gaat dus ik volg even om de kat uit
de boom te zeiken, ik bedoel natuurlijk te kijken. We hebben daar
heerlijk gegeten zoals verse kreeften, garnalen zo groot als lange
vingers, gegrilde inktvis met heerlijke witte rijst en heerlijke
groentes. Ik was bang voor de rekening. Ik dacht dat het me honderden
guldens zou kosten want we hadden ons met zijn vijven prop vol
gegeten maar toen de bon kwam op een blaadje zag ik 17000 Roepias
(toen acht Euri). En dat voor een koningsmaal. Ja, ik ga me hier wel
thuis voelen. Nog niet wetende wat me te wachten stond.
|
