Soms werken mijn gedachten als het gras in de magen van een koe. Kauwen, naar maag 1, verteren, naar maag 2 en zo verder tot de voeding uit het gras opgenomen is in het lichaam van de koe. Ik hoor ergens een opmerking langskomen. Iemand die iets tegen een ander zegt of in dit geval tegen mij. Leven is loslaten, nee eigenlijk is leven leren loslaten.

Dagen loop ik er nu over te peinzen en te herkauwen. Na de opmerking knikte ik beleefd, niet geheel overtuigd van die waarheid. Maar nu na een paar dagen herkauwen geloof ik wel dat je in je leven veel moet loslaten. Eerst je moeder; na ongeveer 9 maanden in haar, zo dichtbij en zo verbonden als maar kan, opeens losgesneden van de navelstreng. Een eigen leven! Zo gaat het maar verder. De juf uit de eerste klas van de lagere school die als een moeder over haar kindertjes waakte. Zo vertrouwd dat je helemaal niet naar die juf uit de 2e klas wilde gaan. De vriendjes op school die opeens geen vriendjes meer zijn, of verhuizen, of gewoon omdat beiden naar een andere middelbare school gaan. De verliefdheden, die het toch niet zijn. Of jij het nu uitmaakt of de ander, als je jong bent is dit heftig. De dieren die thuis waren: een cavia, vogel, kat of hond, van een heleboel moest je afscheid nemen en dus loslaten. Het verdriet over het overlijden van je opa of oma. Waarom nou? Als kind zie je niet de pijn en de problemen die zij hadden. Opa loopt en spreekt wat moeilijk. Als kind zie je niet de oorzaken en gevolgen, je weet alleen dat lichaam in die kist jouw opa of oma was. Hoe goed het voor hen was zie je pas later, als je zelf geleerd hebt wat het leven is, met pijn en ouderdom.

Zo kom je in de loop van je leven veel momenten tegen waarin je moet loslaten. Sommige dingen zijn niet zo erg: een auto die naar de sloop gaat, het huis waarin je zo graag woonde, de baan... Eigenlijk achteraf gezien veelal materiele dingen. Op dat moment erg, maar denk je nu nog aan die baan, die toch niet je van het was? Het leven gaat gewoon verder.

Het leren loslaten komt pas als je afscheid genomen hebt van mensen die je zo dierbaar zijn, dat ze in je hart zijn. Als jouw kinderen overlijden. Dan besef je dat je niet alleen geen kinderen hebt, maar ook geen toekomst hebt met hen. Er zullen geen verjaardagen zijn. Ze zullen niet groeien en volwassen worden, zodat jij ziet hoe jouw kinderen, zelf weer kinderen hebben. De ketting die geregen wordt. Overlijdt je man of partner dan is er gewoon een stuk van jezelf weg, net als bij de kinderen. Grote stukken zijn er uit je hart gesneden. Genoeg om schade te hebben, maar net niet genoeg om er zelf aan onderdoor te gaan!

Het leven leren loslaten is een proces van pellen. Iedere keer een verdrietlaag eraf. Met één ui merk je dat loslaten nog niet zo, maar na genoeg levensuien gepeld te hebben, dan ga je de relativiteit van het leven zien. Het is zo kort en zo breekbaar. Het grote verdriet is met de tranen van het uiensnijden verdwenen. Je gaat leren zaken relativeren, je gaat scheiden in wat is echt en wat is onecht, wat is van waarde en wat niet. Eén belangrijk ding heb ik nu al ontdekt. Hoe meer je pelt, hoe meer materie uit zicht verdwijnt en je teruggaat naar de kern. Ik heb ook nog iets heel praktisch ontdekt: straks, als ik verhuis, dan heb ik alleen nog maar over wat ik werkelijk nodig heb. De rest is net als het overtollige uit mijn leven; verdwenen!