"MUSIC WAS MY REFUGE......I COULD CRAWL INTO THE SPACE BETWEEN THE NOTES.....AND CURL MY BACK TO LONELINESS....." (Maya Angelou) 'Bordianangel' probeert op haar éigen (-wijze...) vleugels te vliegen....maar God-zij-dank vliegen soms anderen even een klein of langer stukje met haar mee.....
Het dagelijkse -vaak zeer emotionele en stormachtig- leventje van een huismoeder/echtgenote die af en toe hóge pieken en bergtoppen kent maar vooral ook vele diepe en zeer donkere dalen...omdat zij Borderline (en álle gevolgen van dien!) heeft. Dit alles wordt veelvuldig ondersteund door haar grootste liefde en drijfveer.... MUZIEK (in álle soorten en maten!!) en natuurlijk zéker niet te vergeten haar oneindig warme passie voor HAWAII & haar oorspronkelijke bewoners, met een cultuur en achtergrond dat veel overeenkomsten vertoont met haar eigen mooie geboorteland... Indonesië (en met name de Molukken en de bizondere achtergrond van haar beide ouders en grootouders daarin!!)
Zoals ik in mn vorig stukje al schreef hier dan één van mijn eerder geschreven gedichten die ik weer in mn hervonden schrift heb ontdekt.
Dit schijn ik geschreven te hebben op woensdag 5 februari 2003 om 05.05uur (tja ik ben nou eenmaal een 'nachtvlinder'....)
"MIJN SCHREEUW....MIJN GEBED....OM HULP"
Vader in de Hemel.... Mijn schrééuw om hulp.... Waarom hóórt U mij niet?! Waarom hoort níemand mij???!!
Ja, er zijn énkelen die 'horen'.... maar wéinigen die luisteren! Sómmigen die mij 'vasthouden'.... maar wéinigen die vóelen!
Zij die er soms 'zijn'... maar wéinigen die je (dúrven aan te) ráken! En anderen die mij 'zien'.... maar wéinigen die mij dóórzíen!
Heer, ik kán niet meer... Ik ben móe.... ...dóód- en dóódmoe.... Ik wíl niet meer...
Ik gíl 't uit.... maar mijn stem wordt niet gehoord! Mensen om mij heen.... maar ik voel me soms zo hópeloosalléén...!!!
Mijn hart doet pijn... Waaróm neemt U hen wég... ....zij die mij lief zijn???!! Moet ik dan alléén in dit leven.... ....vérder...dóórvechten...????!! Ik ben 't véchten moe... Ik ben 't léven moe... Ik ben mezélf moe...
Lieve....Getrouwe Vader.... ....luistert Unaar mij? ....voelt U met mij méé? ....raakt U mij aan? ....doorziet U mij? ....vecht U met mij méé? ....hóórt U mijn schrééuw om húlp....?????????!
Mijn Gebed om Hulp is....alstublieft.....Heer... ....laat die mensen waar ik nu zo vréselijk om gééf...... ....nietuit mijn - toch al verwarrende - leven verdwijnen.... ....want ook hén heb ik héél érg hárd nodig... .....hún emotionele nabijheid...in het gevécht tijdens mijn leven!!!
Ja ik ben er eindelijk weer..... Ach, zoiets kan je wel vaker bij mij tegenkomen...dat ik een heel poosje stil ben en daarna pas weer wat ga schrijven... Waar dat aan ligt, ik weet het zelf niet echt, maar meestal houdt het wel in dat er in die tussentijd vaak wel heel wat (meestal ergs) is gebeurd, waardoor ik meestal weer aardig door van slag ben geraakt... Kijk voor een ander zijn die gebeurtenissen misschien niet zo belangrijk, maar bij mij geeft alles altijd een bepaald emotioneel gevoel waardoor ik een beetje of heel erg emotioneel door van streek kan raken.... In mijn geval waren het in de afgelopen tijd de volgende gebeurtenissen: 1. via internet ontdekt dat mijn favoriete singer-songwriter KENNY RANKIN plotseling aan longkanker is overleden.... 2. daarna de plotselinge dood van MICHAEL JACKSON....en de naweëen ervan nu nog... 3. ook via internet ontdekt dat een Hawaiiaanse persoonlijke vriendin van ons, zangeres en danseres LEILANI MENDEZ, ook intussen al was overleden...in Hawaii zijn we bij haar thuis geweest, haar gezin leren kennen, in Nederland was ze bij ons thuis geweest....en in Hawaii heb ik nog bij een hotel met haar zanggroep meegezongen en haar daar voor het laatst ontmoet....en dan plotseling via internet zien dat ook zij inmiddels is overleden... 4. dan ....vakantietijd...dus mijn persoonlijke begeleider van Altrecht, m'n 'Grote Vriend' P., ging 3 weken weg....(God zij dank komt 'ie dit weekend terug!), 5. gelukkig was wel mn andere 'hulpverleenster' B. van Zuwe Zorg er nog....tot voorkort 1keer per week...maar heláás...ook zij heeft het nu inmiddels ook 'teruggebracht' naar ééns in de 14 dagen.....(wat ik dus helemáál niet leuk vind...maar ja...wie bén ik....) 6. en ach...verder...gaat het in het 'normale leven' ook nog niet helemaal je van het....thuis soms ook niet....vooral ook vanwege het feit dat we maar zo weinig geld per week aan leefgeld hebben en er daarom dus ook weinig écht 'goed' eten....en het meestal erg wisselend is...de ene dag eet je goed.... de andere dag is alles weer 'op' en moet je maar met allerlei restjes tevreden zijn...
Kijk op zich is het niet zo erg, maar omdat ik nog steeds diabetes heb en éigenlijk gewoon 'normáál en góed' moet éten....tja het liefst...6x per dag kleine maaltijdjes.... maar ik ben al blij als ik 2 of 3 keer per dag wát kan eten... meestal ben ik al tevreden met wat ik heb... Maar helaas...ik lééf niet alléén....maar met ándere mensen in huis.... en dán is het moeilijk als iedereen z'n eigen wensen heeft... Ik ben al blij als ik íets te eten heb...en me niet wéér dúizelig voel omdat ik weer te weinig gegeten heb... want het erge daarvan is dan...dat ik mezelf helemaal niet meer op de been kan krijgen...en dus niets voor mezelf te eten kan maken...al was het maar één broodje smeren...zelfs dáár wordt ik al duizelig van in de keuken en heb ik het gevoel dat ik ieder moment wel tegen de vlakte kan gaan...
Hóe váák heb ik niet tóch iets te eten 'getoverd' terwijl ik me tóch enórm beróerd voel... Maar dit soort dingen uit ik meestal niet, omdat het tóch weinig zin heeft....niemand in huis die het toch in de gaten heeft.... Vandaar dat ik dan maar meestal constant in mn kamer blijf en meestal op bed tv ga kijken...dan rust ik tenminste nog een beetje... Maar voor mij - vind ik - dat het leven alleen maar cónstant móeilijker lijkt te worden.... en het ligt níet allemaal alléén aan míj..... maar heláás té véél.... aan de situatie waarin we nu verkeren....
Maar genoeg hierover.... het helpt me niet veel verder door erover te schrijven....ach ja, het lucht misschien een héél klein beetje óp..... Weet je dat ik al niet eens meer zin heb om al die 'fantastisch mooie' weldoeners-programma's op tv te zien....vooral waar tuinen...en huizen worden opgeknapt...en iedereen weer blij is.... Onze tuin is ook een jungle....kheb zelfs geen geld om een nieuwe snoeischaar te kopen....of een 'klimrek' voor m'n wisteria ('blauwe regen').... 't Huis zou ik ook dolgraag een mooie 'make-over' geven en vooral van de zolder een mooie slaapkamer of hobbykamer (met slaapmogelijkheid) willen maken en een groter raam of dakkapel in maken zodat het daar wat lichter en gezelliger wordt.... En dat is het jammere....het blíjft alléén maar bij wénsen....en drómen.....(en dáár word ik nou zo moedeloos van.....en dáár voel ik me nou dus ook zo héél váák en héél zwáár in tekort komen....) 7. En dan ook nog zo plotseling bij het nieuws dat busongeluk in Spanje....vréselijk....alles gaat weer door je héén....want, tja...ik ben zélf óók óóit met zo'n busexcursie naar Barcelona geweest....van alles bezocht...ook Nou Camp gezien (waar ik nog bij de tribune gevallen was ook nog, en Paul natuurlijk weer lachen...) en ik heb in dat stadion ook nog wat ánders gedaan...waar 'wij Indischen' van verklaren dat 'het geluk brengt'.... Maar al met al....weer voor mij een reden om weer aardig depressed ervan te worden en geestelijk weer danig van 'in de war' te raken!! En dan volg ik zoiets op het Journaal altijd alsof het mijn eigen familie betreft....in ieder geval....in gedachten ben ik wel gelijk bij die families die meteen al daarbij een geliefde moesten verliezen.... Hoe iets wat LEUK moest zijn....zó verdrietig moet eindigen....
Maar ik kan van álles al een beetje van slag raken....hele simpele dingen soms.... Ik zag net bijv. bij Kruispunt 2 'grote' gezinnen....met 8 kinderen ofzo....zelfs als ik dát zie...en ik zie ze gezellig met z'n allen aan tafel eten....zo gedisciplineerd... en rustig en fijn.... overal de tijd voor nemend.... tja...zelfs dáár kan ik zo enórm jaloers van worden.... Wat mankeert er aan óns.... wat mankeert er aan mij...??!!! Wat ik alleen voel nu ....is één en al...onrust...
Maar enfin....tijdens mijn 'betere dagen' heb ik mn kamer wat opgeruimd en ben ik mn boek met gedichten weer tegengekomen.... Hierna zal ik er vast ééntje overschrijven en laten lezen....tot dan....
EEN VRIENDIN (zelfaangepast-bestaand-HYVES-gedicht)
Weer 'n mooi gedicht dat ik op internet(Hyves) vond (en dat ik helaas ook niet zelf geschreven heb, maar wél enigszins naar mijn situatie aangepast/bewerkt heb...)
EEN VRIENDIN
Een Vriendin is zij, die
als je lacht,
je een glimlach schenkt
en de wereld verwacht
Je Vriendin is zij, die
als je weent,
haar arm om je slaat
en een traan aan je leent
Een echte Vriendin is zij, die
als je ooit fouten baart,
wel even schrikt, maar...
je steeds weer aanvaardt
Omdat zij een Vriendin is,
zomaar.... zonder meer....
vandaag en ook morgen,
altijd weer....
Alweer zo'n heerlijke uitdrukking dat zó uit allerlei psychologische of psychiatrische literatuur gevallen kan zijn.... Ik als eenvoudige figuur met een persoonlijkheidsstoornis zou deze kreet eerder uitspreken als 'iemand graag mogen en die iemand weer moeten verlaten of verliezen'....
Zoals ik al eens eerder schreef zie ik vooral mijn emoties als zijnde een aardig groot probleem in mijn dagelijkse leven. Op de 2e plaats is het toch inderdaad deze kreet van 'hechten en onthechten' waar ik het allermeest moeite mee heb.
Ik sta aardig 'fragile' en zéér kwetsbaar in het leven....tenminste dat vind ik zelf. Allereerst dus vanwege die 'overdreven' (voor mij niet, voor 'n ander misschien wel gauw) emoties die ik in mijn 'doen en laten' nogal vaak ten toon kan spreiden.... En aan de andere kant dus ook het feit dat ik - wellicht juist omdát ik zo vreselijk gevóelig ben (ik zou dus inderdaad ook zgn. 'hoogsensitief' kunnen zijn, wat ik ook denk...) - dat ik soms moeite kan hebben als ik mensen op mn levenspad krijg en zo'n mens gaat wat voor mij 'betekenen', dat ik me dan metéén al druk ga maken en enorm bang word dat diegene - om één of andere reden - weer uit mijn leven zal verdwijnen....
Die ángst is er denk ik ín gekomen, doordat ik helaas daar eerder in mijn verleden al váker slechte ervaringen mee heb gehad en me dat váker is gebeurd.... Vandaar dat ik ook op den duur totaal geen Vertrouwen meer heb in die ander, die dan het beste met mij voorheeft.... Juist vanwege het feit dat er zo heel weinig mensen in mijn leven zijn die 'écht het verschil maken'....daarom durf ik me niet aan hen te héchten... inderdaad bang dat ze tóch zó weer uit mijn leven stappen....en mij weer alléén laten...!!
Vandaar dat ik ieder mens die in mijn leven komt en die ik veel voor me is gaan betekenen....tóch 'wantrouwend' en 'angstig' blijf observeren... want hij of zij zal mij tóch niet accepteren zoals ik ben... Ze zullen gauw dóórhebben dat ik 'gek' ben....., ze zullen zich 'schamen voor mij'.....niet met mij 'gezien' willen worden.....laat staan de stempel krijgen dat ze MIJ als 'vriendin' hebben.....!!!??
Ok, 'mijn nieuwe Vriendin' zei laatst tegen mij dat ik 'mezelf niet steeds zo naar beneden moest halen'..... maar helaas.... ik kán niet anders... Ik vóel me ook in de ware zin des woords 'waarde-loos'.... totáál minder- wáárdig aan. Já, voorál nu bij het klimmen der jaren... en de angst dat niemand je meer nodig heeft....
Laat ik voorlopig eindigen met die gedachte in mn achterhoofd... zien wat ik ermee kán en of ik het nog óm kan buigen....
Morgen, vrijdagmiddag, dan ga ik weer voor mijn wekelijkse praatje met mijn casemanager (maar ik noem hem mn begeleider, vind ik veel fijner klinken) en hoop dat er een heerlijk stukje taart op me wacht... want zaterdag is hij jarig... en ik heb ook een leuk kado voor hem dat ik van plan ben morgen aan hem te geven.... Een boek dat juist gaat over de relatie hulpverlener-client....
Ik hoop dat hij er nog belangrijke punten uit kan halen, zodat hij mij wat optimaler kan helpen... en mij niet als 'numero zoveel van de clientenlijst' zal behandelen.... Ja, dat zei hij laatst ook....'ieder mens wil graag 'speciaal' zijn in de ogen van de ander.... Ergens heeft 'ie gelijk.... écht wel....IK in ieder geval wél!
Hij zegt dat ik in alles 'bevestiging' zoek....ook dáár heeft 'ie gelijk in.... Wellicht alwéér een teken van mijn onzekerheid......en angsten....
Na een poosje weer 'stof' tot denken bij elkaar gegaard te hebben...probeer ik maar weer 'n poging te wagen om hier weer wat aan het 'papier' toe te vertrouwen.......
Vaak zijn er juist heel veel dingen gebeurd, waarover ik zou kúnnen vertellen, maar zoals ik al 's eerder zei, is mijn hoofd soms zo'n warboel, dat ik niet meer weet waar ik eigenlijk zou moeten beginnen. Daarom ga ik nu maar meteen in op de titel dat ik dit artikel hierboven heb gegeven, nl. "Money is the root of all evil", dat een lied was uit de jaren waarin mijn ouders nog jong waren...maar het blijkt nog stééds wel een enorme wijze waarheid in zich...en heeft zeker zijn waar niet verloren... Want ook IK kan daar niet aan ontvluchten.
Want ook in mijn huwelijk en vooral mijn leven is 'geld' wel de meest belangrijke oorzaak van iedere ruzie of zelfs al enige 'wrevel'. Als je zoals wij alleen maar van weekgeld afhankelijk ben, 40euro dat iedere donderdag door de Bewindvoering gestort wordt, dan kan je wel zoveel boodschappenlijsten maken als je maar wilt.... maar probeer voor dat geld maar iets 'zinnigs' voor te krijgen, ja desnoods bij Aldi of Llidl.
En helemaal als je man geërgerd naar bed komt, dat hij 'alles' moet doen en nog van alles moet kopen maar dat het geld niet toereikend is...en dan opsomt....dit is op...dat is op....en eigenlijk heb ik ook dát nodig...of dít.... Ik ben tegenwoordig zover dat ik gewoon totaal niet meer kan 'mopperen' omdat ik weet dat ze ook totaal van slag zijn en graag dingen willen kopen wat misschien zelfs voor ons een beetje 'tot de luxere zaken' hoort....
Maar in dit soort gevallen...mopperende en onophoudelijke man en echtgenoot....en beseffende dat de 40euro morgen na de nodige standaardboodschappen ook alweer bijna 'op' is.....en 't dan inhoud dat je de rest van de week tot wéér de volgende donderdag moet zien 'uit te zingen'.... Dán pas komt je 'fantasie' maar vooral ook je 'vindingrijkheid' om de hoek kijken, want het is natuurlijk wel de enige mogelijkheid om nog met heel veel 'geschraap' van wat je nog in huis hebt om die week verder uit te zingen tot de volgende beetaling van het weekgeld...
En zo gaat het dan steeds...maar het érge bij DEZE Bordie is, dat IK dan denk dat dit alles door MIJN toedoen is gekomen... Tja, ergens is het natuurlijk ook wel zo, en daarom komen altijd al die destructieve gedachten in me op....om me op één of andere manier dan maar voorgoed uit ieders leven te laten verdwijnen.....zodat NIEMAND uiteindelijk meer LAST van je heeft....
Dus bij élke 'vervelende kwestie'in huis of wáár dan ook, ga ik weer denken hoe ik het snelst en het makkelijks van deze aardbodem wegkom.
Ik heb net sinds een week een nieuw contact via de Hyves 'gevonden'. Want één van de weinige pluspunten van mij is dat ik wel tamelijk makkelijk contacten maak.... ik ben (voor de buitenwereld) aardig extrovert.... iedereen ziet me dan ook vaak als heel sociaal (en ach misschien ben ik dat ergens ook wel), maar uiteindelijk weet niemand dat ik voornamelijk in het dagelijjkse leven voortdurend EEN MASKER op draag..... zodat NIEMAND kan zien wat je in werkelijkheid diep van binnen voelt.... Van binnen 'hoeft alles voor jou niet meer'.....
Met de zin in mijn gedachten die mijn nieuwe vriendin (?) mij van de week eerlijk schreef: "...Sorry ik ben keihard en heb daar geen begrip voor, als je het
doet, doe het dan goed. Ik ben heel erg straight to the point. Ik weet
dat het met je ziekte te maken heeft, maar...."
En uiteindelijk zie ik mezelf dan - na dit alles gedacht of geschreven te hebben - tóch weer met de mij zo bekende mesje in mijn hand....mijn frustraties vorm te geven door lange krassen in mijn onderarmen te snijden... soms tot rood bloedends toe...soms alleen wat oppervlakkige vuurrode strepen.....maar toch al vechtend tegen de kort snijdende pijn.... want die is láng zo pijnlijk niet als de vóórtdurende niet wég te denken INNERLIJKE pijn....
Maar ok, ik probeer het vandaag nog maar even voor mijn doen 'kort' te houden, gezien de nogal late avonduren....liever gezegd...náchtelijke uren... én het feit dat ik mezelf erop betrap dat mijn vingers op de toetsen bleven rusten...voor een aardig lange periode....terwijl mijn ogen al neersloegen en ik waarschijnlijk meer aan het slapen was dan aan het schrijven.... dus daarom... laat ik maar aan deze natuurlijke roep gehoor geven en me op mijn bed neervleien en toch proberen dat beetje RUST te pakken van wát ik ook pakken KAN....
Lieve mensen allemaal, tot een volgende keer, waarna ik - naar ik meen - vást wel verder zal gaan met al die bedenkingen en voortdurend rondvliegende en botsende 'vragen waar ik geen antwoord op heb' in mijn hoofd....
Tot dan....en intussen.....: GENIET VAN HET LEVEN.......HET IS ZÓ VOORBIJ.....!!!
Het is niets meer dan een hechtingsprobleem waar mensen in meer of mindere mate last van kunnen hebben.
Het
heeft vaak te maken met traumatische ervaringen in de jeugd die ervoor
gezorgd hebben dat mensen zich niet of nauwelijks aan een ander kunnen
hechten.
Dit werkt door in relaties, werk en de omgang met dieren.
Angst
speelt een grote rol en het niet hechten komt voort uit die angst, want
iets of iemand verdwijnt uiteindelijk toch wel uit je leven dus waarom
zou je je hechten.
Ook leegte speelt en grote rol, die leegte probeert men op alle mogelijke manieren te vullen.
Dit
uit zich in bijv. het constant veranderen van werk, materieel alles
willen hebben, van de ene relatie in de andere springen, verslaving aan
bijv. alcohol en nog veel meer.
Grensoverschrijdend
gedrag en niet zien dat dit zo is, maar het doodnormaal vinden en niet
begrijpen dat anderen het niet hetzelfde zien.
Ze
voelen zich vaak miskend en hebben een groot gebrek aan zelfvertrouwen.
Dit is heel kort, er is op internet een hele hoop te vinden over dit
onderwerp.
BORDERLINE
Grenzen vervagen
Vanachter een gesloten deur
Gedachten plagen
De leegte heeft geen kleur
Het vullen van gaten
Met allerlei alternatieven
Je de wereld inpraten
Niemand leest je brieven
Emoties voelen
Begrijpen, delen
Weten wat mensen bedoelen
Wanneer ze met gevoelens spelen
De pijn een plek geven
Tussen het wit en zwart
Overleven
Want de wereld is hard
Er zijn geen grenzen meer
Het hoofd is dol
Niet plat dit keer
De aarde is hol.
(Met dank aan de site 'Persoonlijkheidsstoornis' -met als link: http://blog.seniorennet.nl/persoonlijkheidsstoornis/archief.php?ID=2801)
DE MUZIKALE CARRIERE VAN MIJN FANTASTISCHE VADER......ZANGER
Mijn vader en mijn 'grote trots' is zijn muzikale carriere al heel jong begonnen. Samen
met zijn jeugdvreugd George de Fretes heeft hij een hele close band
door de jaren heen opgebouwd....je kunt haast zeggen....tot de dood hen
scheidt... Hoe vaak heb ik
niet de verhalen gehoord die mijn vader altijd vertelde over de
'avonturen' van hem en George... dat je (voor mij dan) Oom George heel
zelden op school zag om te leren....nee, meestal zag je hem pas als er
schoolfeesten zijn en hij dan muziek kan maken....!! Ook vertelde Pa
dan dat hij en Oom George heel vaak op de houten trap zaten van de
veranda en dan bij hun 'voorbeelden' - de oudere zangers en muzikanten
die toen al een band hadden - gingen luisteren als ze hun
repetitiedagen hadden..... Niet wetende dat zij, George en mijn
vader, enige tijd láter - toen George zijn 'Royal Hawaiian Minstrels'
al had opgericht - dan tot ieders verbazing al hun
'voorbeelden' vér áchter zich zouden laten in de daaropvolgende landelijke
muziekwedstrijden - toen veelal 'concours' genoemd - toen waren ze pas 18 jaar..... 1938
Onder de
naam The Royal Hawaiian Minstrels, waarvan nu ook de zangers Joost
Aipassa en Bill Toma ( = Nan von Arnoldi) deel uitmaken wordt
George met zijn orkest uitgeroepen tot Kampioen van de Archipel tijdens een
concours in Soerabaya.
George is met
zijn Royal Hawaiian Minstrels in verschillende bezettingen te beluisteren
via de NIROM (Nederlands Indische Radio Omroep).
George komt
als verstekeling aan boord vanMS Johan van Oldenbarnevelt naar
Nederland.
Na een korte internering in Doetinchem vestigt hij
zich in Den Haag. Hij krijgt een platencontract bij Phonogram van Jan
de Winter en richt de Royal Hawaiian Minstrels (Hawaiianmuziek)
en Suara Istana (Krontjong muziek) opnieuw op. George's ex-vrouw Joyce
Aubrey en haar nieuwe echtgenoot bassist Fred Hoogduin maken
deel uit van de nieuwe bezetting, die verder bestaat uit Bill Toma
(zang/gitaar) en Eddie Scipio Blume (ukelele). Ook Wanda
is regelmatig bij optredens aanwezig als Hawaiian danseres en zangeres.
Op 1 september 1958 treden ze voor het eerst op
tijdens de Disco Dealers Dag van Phonogram in de stadsschouwburg te
Utrecht en op 20 september staan ze in de grote zaal van Tivoli (Utrecht). De
groep treedt dan voor 'eigen' publiek op tijdens een avond georganiseerd door de
Riched Club.
De eerste plaatopnamen en radio optredens volgen:
Advertentie in de Tuney Tunes van
december 1958 (1e plaatopnamen)
The Royal Hawaiian Minstrels verschijnen op 20-12-1958
in de AVRO TV Weekend-Show. George is geblindoekt te zien in Ticklin' The
Strings.
GEORGE DE FRETES speelt geblinddoekt Ticklin'
The Strings (AVRO TV Weekend-Show 20-12-958) (fotocollectie: Jean Thomassen)
THE ROYAL HAWAIIAN MINSTRELS - AVRO TV
Weekend-Show 20-12-958
vlnr: Bill Toma - Joyce Aubrey - Eddie Scipio Blume - George de Fretes -
Fred Hoogduin
Op de voorgrond de kleine Wanda als Hawaiian danseres.
(fotocollectie: Jean Thomassen)
The Royal Hawaiian Minstrels in 1960:
Eddie Scipio Blume gaat bij de Hawaiian band van
steeler Mike Anoi alias Ir. Guus 'broer' Arends spelen.
Als vervangers komen onder andere Eric Binkhuysen (naar The Marlins), Gus de la Rambije
(naar The Black Magic Stars)
en Wim van der Beek bij de Royal Hawaiians spelen.
The Royal Hawaiian Minstrels in 1962:
THE ROYAL HAWAIIAN MINSTRELS 1962
vlnr: Joyce Aubrey - Fred Hoogduin - Wim van der Beek - George de Fretes -
Bill Toma - Rob Latuperisa
(fotocollectie: Jean Thomassen)
(Met bizondere dank aan de mooie site geheten 'George de Fretes - 'De Ongekroonde Koning van de Hawaiian Steelguitar'.- te vinden via de volgende link: http://www.pmouse.nl/defretes/)
Eén van mijn andere hobbies (na muziek luisteren/muziek maken en vooral zingen) schijn ik nog meer 'creatieve talenten' meegekregen te hebben, want - hoe bescheiden ook - probeer ook ik op mijn manier mijn gedachten en gevoelens in gedichten (en muzikaal gezien ook regelmatig in songteksten en muziek) te verwoorden. Hierbij alvast de eerste (niet echt in volgorde van schrijven maar eerder hier in volgorde van het in de openbaarheid brengen...). Wees vrij om uw commentaar (positief of negatief) na het lezen van al mijn 'gedichten of verhalen' hier voor mij achter te laten....
"MEER VERLANG IK NIET...."
Leeg...de wereld om mij heen die lijkt zo leeg... De zon die schijnt...het is een mooie dag... maar het blijft zo dónker om me heen....
Maar één verlangen heb ik slechts... op dit éne moment... ...2 armen om me heen... ...2 ogen die begrijpen.... ...1 warm hart... die met me méévoelt... ...1 schouder waarop ik úit kan huilen.... méér verláng ik niet....
Tranen in mijn eigen ogen... bewijzen dat ze eenzaam zijn... Verdriet dat niet te delen is... slechts pijn dat straffend mijn lichaam striemt....
Zó'n puinhoop om mij heen... Zelfs mooie dingen zien er somber uit Mijn hoofd is totaal verward.... en níet meer 'normáál' te krijgen... Een éven grote puinhoop als mijn Leven is!!!
Maar één verlangen heb ik slechts.... op dit éne moment... ...2 armen om me heen... ...2 ogen die begrijpen... ...1 warm hart...die met me méévoelt... ...1 schouder waarop ik úit kan huilen... méér verláng ik niet...
(16-7-2007 eigen gedicht Vilda Butteling-von Arnoldi)
EEN (BESTAAND) GEDICHT OVER BORDERLINE (helaas niet van mijn hand)
Hierbij een mooi en typerend gedicht over BORDERLINE. Heel mooi wordt hier beschreven hoe het is....maar voorál hoe het vóelt....om een Borderliner (later door mij verkort 'Bordie' genoemd) te zijn.... Mijn dank gaat hierbij uit naar de maker van dit gedicht die het zo treffend verwoord heeft en waarvan ik dit op internet mocht vinden:
"BORDERLINE"
Water dat vuur niet zal doven De zon die de nacht niet kan doorbreken
Een liefdevol hart kan mijn leven niet aan Sluit zijn deuren na iedere herinnering
Schreeuwend om hulp, Niet verstaanbaar in de chaos Omarm me en hou me vast, maar raak me niet aan
Ik "haat" je ...maar laat me niet in de steek Laat me van je houden...in deze chaos in mij
JA JA. EINDELIJK........M'N 1E NEDERLANDSTALIGE BLOG!!
Hallo allemaal!
Even wennen hoor....aan de ene kant weet je nooit hoe je moet beginnen, maar ja....alle begin is moeilijk zullen we maar zeggen.
Ik ben nu in ieder geval blij dat ik hier al mijn hersenspinsels kwijt kan.....en ik hoop voor jullie dat het wel enigszins te volgen is allemaal. (Want jullie zullen er vanzelf achter komen....ik kán weleens 'van de hak op de tak' springen.....dus je bent fantástisch als je het écht allemaal nog kunt volgen.....succés alvast!)
Ik zal zo in het kort wat van mezelf vertellen en de rest moet je maar uit mijn verhalen halen.....
Ik ben Vilda en woon in het Midden des Lands, zoals dat zo mooi heet. Ik ben in een warm eilandengroep in het Verre Oosten geboren....u allen bekend als Indonesie.... en wel in de hoofdstad Djakarta. Negenenvijftig jaar geleden zag ik daar het levenslicht, maar toen ene President Soekarno daar de scepter begon te zwaaien....wilde hij dat alle Nederlanders en iedereen die een Nederlands paspoort heeft, waartoe ook wij hoorden, onmiddellijk Indonesie verlaat....en dat onmiddellijk hield dus ook voor ons in....ALLES...dus ook je huis en inboedel maar vooral je mooiste herinneringen.......daar achterlatend.... En mijn vader, moeder, mijn broer en ik gingen dan met de 'Waterman' zoals onze boot heette en met niet al te veel bagage - ik denk iets van 1 of 2 koffers met wat (dunne!) kleding - maar totaal geen 'herinneringen'.....want je kon en mócht verder écht niéts meer meenemen!
Mijn ouders waren beiden toen 37 jaar en mijn broer was 12 jaar en ik was pas 7. Het was december 1957 en de boot vertrok uit de haven Tandjung Priok van Djakarta..... Wij gingen 'naar den vreemde'.....want we waren nog nooit buiten Indonesie geweest.... Met de boot gingen we naar Karachi waar we een nacht in een hotel verbleven om de volgende dag per KLM-vliegtuig door te vliegen naar Amsterdam Schiphol..... Oud en Nieuw..... 1 januari 1958..... 'vierden' we in de lucht.....
Enfin...ik zal nu niet te veel op zaken ingaan maar de eerste paar jaar verbleven wij in een zgn. 'Contractpension' dat vooral in die tijd was opgezet om mensen uit Nederlands-Indië 'op te vangen' en een dak boven hun hoofd te bieden.... Want tja....je moest je wél indenken dat wij....warmbloedige personen uit een tropisch eilandenrijk op het ijskoude en besneeuwde Schiphol aankwamen.....midden in de winter....en inderdaad net als Sjors en Sjimmie (sorry wie was nou Sjors en wie Sjimmie? Heb je als je ouder wordt!) hebben wij dus nog NOOIT sneeuw gezien laat staan gevóeld... Mijn moeder kreeg voor het éérst 'nylonkousen' en wij werden op Schiphol met warme wollen dekens opgevangen....o ja, die eerste nacht in Holland sliepen we met z'n 4tjes in een kamer aan één van de grachten in Amsterdam....donker...stil....en zeer deprimerend....mijn moeder begon te huilen....wij kinderen volgenden ook....
Later die weken kregen wij in onze toegewezen pensionkamer....(moest je je ook niet ál te veel van voorstellen want het was maar één middelgrote ruimte waar wij met 4 personen in moesten verblijven......zitten...eten...wij als kinderen natuurlijk ook huiswerk maken.....slapen.....overleven....)) allemaal ook warme kleding en vooral jassen e.d. Er was daar ook 1 keuken waar ieder gezin voor zichzelf van alles kon maken....maar brood en beleg (voorál herinnerde ik me dat we cónstant allerlei plakken gekleurde 'kokosbrood' voor op de boterham hadden...dán roze...dán wit of blauw....) kreeg je 'van de beheerder' van 't pension. Hij was een Limburger, de heer DeHing was zijn naam - of ik het goed schrijf weet ik niet meer - ) en toen ervoer ik pas de Limburgse gezelligheid...vooral de 'zachte g'......en hoe aardig hij altijd voor ons was....
Let wel, ik was pas 7 jaar, dus mijn herinneringen zijn wellicht niet geheel precies....maar dit is 'zo ongeveer' wat ik me kan herinneren van die tijd...
Maar waar ik wél iedereen - die ons juist dát pension in díe plek toewees - immens dánkbaar voor ben, is dat we in SCHEVENINGEN......op stéénworp-afstand van DE ZEE en HET STRAND kwamen te wonen!!!! Ik kon me géén béter en móóier begin in Nederland toewensen...... hoewel......natuurlijk kregen we ook tóen al best af en toe veel 'tegenstand' van deze of gene...vaak andere kleine kinderen...én hun vaak niet-begrijpende ouders.... Zoals de voortdurende scheldwoorden die je achter je hoorde als ik samen met mijn broer naar school liep en nog járen in je oren nawerkten....'pinda pinda poepchinees'.... En diverse malen - bij zgn. 'leuke' sneeuwbalgevechten - regelmatig een steen in de sneeuwbal werd verborgen.....en als je dát tegen je hoofd of lichaam kreeg, dan was je nog zéker níet jarig....!!!
Ook was het de tijd dat de televisie pas zijn intrede deed.... Uiteraard nog zwart-wit.....en natuurlijk hadden wij er geen een....maar kennissen die een paar straten verder van ons vandaan woonden, hadden er wél één.... Toen was het voor ons zéker een 'féést' als we er op 'hoogtijdagen' naartoe gingen om 'belangrijke en interessante' programma's te kijken....zoals voetbal.... muziekprogramma's..... ja ook toen al...de Eurovisie Songfestival....(néé nog geen 'Toppers'....maar ik denk eerder Corry Brokken en Teddy Scholten waren toen 'onze toppers'.....).
Ach om een lang verhaal kort te maken: ongeveer 1960/1961 kregen we een 4kamerflat toegewezen in Den Haag in de wijk Morgenstond (vlak bij het Zuiderpark, nu - voor de muziekliefhebbers - beter bekend als waar 'Parkpop' wordt gehouden). Daar heeft mijn broer al bij ADO gevoetbald, betaalde Jeugd; waar hij bij een wedstrijd tegen Feijenoord door een nogal harde sliding van Wim Jansen onderuit ging....'krak' hoorde je over het veld....en na een operatie aan zijn knie/miniscus dacht ik.....is hij er helaas mee gestopt...omdat je merkte dat hij niet meer 'voluit' durfde te spelen! Heel erg jammer, want schuin onder ons, toentertijd woonde oud-ADO-voetbalspeler en oud-international Wim Tap, en als mijn broer achter in de grote algemene tuin met andere jongens ging voetballen, dan keek hij altijd mee vanaf zijn balkon onder ons. Heel vaak sprak hij met mijn vader, die natuurlijk ook van ons balkon meekeek, en zei dan regelmatig: 'die zoon van u zal óóit 'Oranje' dragen.... hij is erg veelbelovend.... een mooie voetballer... hij zal het heel ver brengen...' Tjá....hij was inderdaad een hele mooie voetballer.... met mooie schijnbewegingen kon hij lenig en snel diverse tegenstanders passeren... Maar hij was ook vooral een voetballer die niet van hard en gemeen hield maar te veel rekening hield met de 'mens achter de voetballer' en zou in de steeds harder wordende voetbalwereld niet al te lang stand houden, vrees ik.... Maar ik weet zéker dat hij vast en zeker hele hoge ogen zou gooien, al was het maar 'even'.... Maar ik was en ben nóg steeds enorm TROTS dat ik zo'n fantastische broer heb gehad....want helaas....hij is niet meer... Hij zou een hele veelbetekenende toekomst gehad hebben.... ....ware het niet....(lees maar verder...)
Mijn broer en ik hebben het merendeel van onze jeugd in Den Haag en in dat huis doorgebracht en onze opleidingen gevolgd, mijn broer de HBS en ik de MULO.
Nu zijn we jaren verder....even in telegramstijl....(zonder al te veel emotie neergeschreven): - mijn broer is getrouwd, 3 kinderen, hij overleed in 1980 aan hersenvliesontsteking op 35jarige leeftijd - mijn vader overleed op 67jarige leeftijd begin mei 1987 aan keelkanker - ik trouwde eind mei 1987 en kreeg in juni 1988 onze zoon en in februari 1990 onze veels te vroeg geboren (met 6 weken en 'n gewicht van 86gram) dochter! - mijn moeder overleed eind 2001 na een kortstondige ziekte.
Sindsdien - en vooral ná die laatste gebeurtenis - ben ik in een zeer diepe depressie geraakt en na diverse interne periodes in een GGZ-instelling verbleven te hebben, ook een zgn. Herstellingsoord, was daar dus 'ontdekt' dat ik Borderline heb en ik uiteindelijk begreep waaróm ik reageer zoáls ik reageer.... Om dit even 'zeer eenvoudig' te formuleren: vooral mijn emoties zijn heviger, impulsiever, langer dan een 'normaal' iemand dat heeft....
Wel, lieve mensen, om toch maar met wat 'gezelligs' te eindigen, is hier alvast als bijlage één van mijn hobbies (met enkele foto's van mijn gezin en mij)....nl een video van mij dat op You Tube staat waar ik mijn éérste 'demo-song' op cd heb gezongen.... Voor de ouderen onder ons vást wel bekend...het lied dat door Charlie Chaplin geschreven is, nl. 'SMILE'.... (door mij enigszins in 'n wat moderner reggae-jasje gestopt).....
Hoop dat jullie het 'n beetje leuk vinden en hopelijk gauw tot een volgende keer! Pas goed op elkaar of op jezelf!
Ik ben 'BORDIANANGEL' (aka 'Islandgirl') 'aka' betekent: 'also known as' ('ook bekend als')
Ik ben een vrouw en woon in 't Midden v. Nederland (samen met mijn man en mijn 2 kanjers van kinderen) () en mijn beroep is vooral moeder en echtgenote, maar bóvenál (enigszins opgedrongen) 'ALLES-REGELAAR'! .
Ik ben geboren op 30/05/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: luisteren/maken v MUZIEK, tv-kijken (oa Dr.PHIL, OPRAH, HOUSE, ER, STRONG MEDICINE, X-FACTOR, ATWT, MEDIUM, Derek Ogilvie, Char, GHOSTWHISPERER, MONK, CSI, NCIS, Zesde Zintuig, NUMB3RS, National Geography & Discovery!) Ook lezen,schryven,tekenen +m'n PC!.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben 'BORDIANANGEL' (aka 'Islandgirl') 'aka' betekent: 'also known as' ('ook bekend als')
