El Lissitzky (Russisch: Эль Лисицкий; El Lisitski, Jiddisch: על ליסיצקי), eigenlijk Lazar Markovitsj Lisitski (Potsjinok, Rusland 1890/1941), was een Russische kunstenaar, schilder, graficus, architect, typograaf en fotograaf.
Hij was een van de meest dynamische kunstenaars van zijn tijd. Op mij maakt vooral zijn filosofische kijk op het leven grote indruk.
Hierbij een geometrische afbeelding van De Nieuwe Mens.
jan.2013 gezien in het vanAbbemuseum
Door mij regelmatig bekeken blogs:
youtube.nl/wendesnijders
hannekegroenteman.nl
nrc.nl/heijne
pauliencornelisse.nl
ramseynasr.nl
Sinds een aantal jaren verdiep ik me in de geschiedenis van de Katharen, de Gnostiek en in de richting van Tempeliers en Vrijmetselaars, wat allemaal in elkaars verlengde ligt. Met enige vrijmetselaars maakte ik kennis tijdens een voettocht in het land van de Katharen ten oosten van de Franse Pyreneeën. Daar beklommen we o.m. de Montségur, de eerste Kathaarse burcht. Deze bijna geheel verwoeste burcht was het heiligdom van het Katharisme en het symbool van het verzet tegen de invallers.
Blijft nog de vraag over wat het verschil is tussen de Katharen, de Rozenkruisers en de Tempeliers. Volgens mij speelt bij de Katharen vooral het hart mee, bij de Rozenkruisers de kennis en bij de Tempeliers het lichaam.
(van een mij onbekende schrijver)
HITTEGOLF zomer 2010 Dolce far niente.... uit vrije wil kiezen voor een zalig nietsdoen. Van vrije wil is deze dagen van verstikkende warmte geen sprake, het nietsdoen wordt me opgelegd door weergoden waar ik geen vat op heb. Ik onderwerp me eraan door het herlezen van de boeken van E. George, schrijfster van literaire thrillers van formaat. Volgens Connie Palmen mogen thrillers niet literair genoemd worden, maar ik heb een klein vermoeden dat ze voor deze schrijfster een uitzondering zal maken. Mits ze zich tenminste wil verlagen een boek van haar te lezen. Uiteindelijk kijkt ze ook (stiekem) iedere middag naar ATWT! Intussen ben ik aan deel 3 van de 10delige serie; hoe lang zal het nog duren vóór....
"op een heerlijke namiddag met een hond op een heuvel zitten, is terug zijn in de Hof van Eden, waar nietsdoen niet saai was - het was vrede" Milan Kundera
november 2010
Unaniem aanbevolen door de meisjes van de columns:
"van je familie moet je het maar hebben" door David Sedaris.
Ditmaal aangevuld door de mening van Marc Marie Huijbrechts:
"ik zeg het niet snel, "dit moet je lezen" sterker, ik zeg nooit "dit moet je lezen" maar....dit moet je lezen!"….
'Vergis ik me nou, of heb ik twee keer een ogenblik stilte gemist.'
(Jan Wolkers: De kus)
De vooruitgang...volwassen bomen achter de tuin moeten wijken voor nieuwbouw! Akkers worden ingeruild voor asfalt; het gefluit van vogels wordt iets van vroeger!
bescheidenheid siert de mens.... Immers; de mens is opgebouwd uit de goedkoopste grondstoffen zijnde: koolstof, waterstof, zuurstof, stikstof, zwavel en fosfoor....
Hallo! Op 9 oktober zijn Patrick Votrian, Jan van Eerd en ik met een fiets van de Fietsfabriek door Amsterdam gecrosst, langs onder andere een kapper, een bejaardentehuis, een lagere school en een bruine kroeg op de hoek van het Waterlooplein om iedereen uit volle borst ‘yes, we can’ mee te laten brullen. Ziehier het resultaat daarvan. Grappig genoeg werd er op die dag bekend gemaakt dat Obama de Nobelprijs in ontvangst mag nemen, hetgeen op 10 december zal gaan gebeuren…
Vanmorgen ontdekt dat het aanzien van mijn blog veranderd is. Schrijfstijl, lettergrootte is bij een aantal berichten niet meer hetzelfde als voorheen. Ik moet dus constateren dat regelmatig onderhoud vereist is! Voorlopig houd ik het maar bij deze mededeling en wacht ik de ontwikkelingen af. Wellicht is het een van die ondoorgrondelijke bewegingen in de diepste spelonken van de PC die ik niet kan volgen en is nietsdoen de beste remedie!
Naar aanleiding van de installatie van het nieuwe kabinet schreef Dichter des Vaderlands Ramsey Nasr het gedicht 'Mijn nieuwe vaderland'. Het uitgangspunt van Mijn nieuwe vaderland vormt het lied Wien neerlandsch bloed in daders vloeit, dat tussen 1817 en 1932 ons volkslied was. De tekst werd geschreven door de dichter Hendrik Tollens.
Mijn nieuwe vaderland
Wie neerlands bloed in daders vloeit Vandaag zet ik mijn feestlied in van vreemde smetten vrij voor vaderland en schoft wiens hart voor volk en orde gloeit ik eer de leiders van mijn land, verhef uw zang als wij. hun vlekkeloos parcours Vandaag zien wij weer één van zin leert mij wat macht vóór al verlangt de vlaggen afgestoft. 't geweten van een hoer.
Ik eer mijn leiders hemelhoog gij die zo rein zijt, kerngezond en t hoogst zit een fascist en zuiver op de graat. die u en mij zolang gedoogt wij smeken om een harde hand zolang als hij beslist. in aangewreven haat. Beschermt gij, leiders, onze grond Behoud voor 't lieve vaderland waar vreemde adem gaat de blanke natiestaat.
Braakt uit, gij vrienden, vrij van zin laat zien hoe u dit land bemint uw krop, uw kreet, uw gal. omhels het op zijn smalst, Niets is taboe en niets te min Hoe klopt ons hart, hoe zwelt ons bloed uw bagger minst van al. bij 't rijzen van dees'toon, Verneder dus wat u niet zint Klonk ooit een zuiverder gemoed sla stuk wat niet bevalt een leger hart zo schoon?
Waar hoorde men die koekoekszang Beaar het niet, verdelg het goed voor volk en vaderland? zodat dit land ontluikt. Dat was toen in het landsbelang Wie hier nog onze mildheid zoekt: een heel volk werd verbrand. los op in brandend veen.
Dood nu wat afwijkt van uw bloed Waar elk verschil werd opgedoekt en van uw onderbuik. Zijn staat en burger één.
Wie neerlands bloed in daders vloeit van vreemde smetten vrij die fabel staat weer eens in bloei in dwazen zoals wij. Veel liever word ik door een volk van hunnen aangerand dan mee te gaan in deze kolk van schoft en vaderland.
Tijd om de gegevens over deze dames eens wat bij te werken. Zo neem ik Claudia de Brey op als "columnmeisje"; zij is voortaan te lezen in Opzij. Bovendien heeft zij de Poelifinarioprijs gewonnen: een meisje met een sterretje, zal ik maar zeggen** Dat geldt ook voor Pauline Cornelisse die de prijs Neerlands Hoop won** Ik blijf hen met groot plezier volgen.
Na een paar dagen weggeweest te zijn; een uitstapje naar Antwerpen dit keer, is het altijd weer prettig bij thuiskomst de kranten na te pluizen op wetenswaardigheden die ik niet wil missen. Zeker als het zoals nu, in het weekend valt en de bijlagen de bovenhand hebben boven het landelijk- en wereldnieuws. Dat hoef je eigenlijk niet iedere dag te lezen, want zodra het nieuws in druk verschenen is, is het al oud nieuws. Nee mijn aandacht gaat uit naar de bijlagen die ik bijna zonder onderscheid doorneem; aantekeningen maak van Internetsites over interessante figuren, welke muziek ik wil downloaden, welke boeken ik wil lezen en zoal meer. Nu aan het eind van de zondagmiddag is de krantenbak aardig gevuld en bewaar ik alleen nog een paar interviews voor later. Precies de goede invulling voor deze druilerige dag!
De meisjes van de columns (2) Gisteren de avond doorgebracht met Jelle Brandt Corstius. De moeite waard beiden, zowel de man als de t.v. serie waarin hij in Rusland op zoek gaat naar het leven van de gewone Rus. Nu is het zo dat als iets eenmaal je aandacht heeft, er van alles op je pad komt wat daarbij past. Ik schreef eerder over de meisjes van de columns, o.a. Pauline en Aaf. De laatste is een zus van Jelle en Pauline zal aanschuiven in het programma zomergasten dat weer door Jelle wordt gepresenteerd. Ja, ik ben het ermee eens: heeft niets om 't lijf, maar ik kijk er wel naar uit. Ik ken ze nu allebei een beetje, vandaar....
In de Limburger van vandaag las ik dat seksueel misbruik van kinderen die onder verantwoordelijkheid van de overheid zijn geplaatst, fors toeneemt. Dit bericht brengt me even terug bij het misbruik binnen de RK-kerk en het schrijnende gedicht dat Ramsey Nasr, de Dichter des Vaderlands in die dagen schreef:
Broeders van liefde Probeer het eens. Je neemt een kind op schoot zon ding dat nog doorschijnend is en broos liefst blind of doof. Geslachtloos bijna. Het zit daar maar, een zuiglam voor het oog. Pak nu het hoofdje. Leid het zacht omlaag tot aan de uitgang onzer naastenliefde. Schuif het, prop het erdoor desnoods, niet bang zijn. Vandaag mag het. Er zijn geen ouders bij. Dit is de kracht van elk geloof. Te groot om te bevatten stoot het vroeg of laat tot daar waar wij ons soeverein nog dachten. Ze zeggen: God werkt slechts met onze handen. Wel God, dit kun je dan: een kind van acht mishandelen en jaar na jaar verkrachten.
Ik heb kennis noch kunde aan het politieke spel, maar de verkwanseling van principes van dit moment laten me niet onberoerd. In mijn ogen is het overduidelijk dat er met de huidige onderhandelingen een vrijbrief afgegeven wordt. Een vrijbrief voor willekeur. Partijen kunnen en zullen naar believe hun gezichten naar rechts of naar links wenden. Hun maskers op- of afzetten, want alle beginselen zijn waardeloos gebleken. Net als bijgaande prent: je kunt er alle kanten mee op!
Is het stoffige pluche echt zó aanlokkelijk; de macht om te heersen zó overheersend dat alles gerechtvaardigd is en geaccepteerd wordt?
Bladerend in mijn spreukenboekje (begonnen januari 1987) vond ik een krantenknipsel van Sheherazade, een columniste van de Libelle, geschreven rond 1994. Haar tekst geeft de ongemakken en het sjagrijn van het ouder worden op sublieme en herkenbare wijze weer.
"Maak dat ik niet praatziek word en denk dat ik bij iedere gelegenheid en over elk onderwerp iets moet zeggen. Verleen mij de wellevendheid om te kunnen luisteren naar andermans kwalen. Verzegel echter mijn lippen over mijn eigen kwalen en pijnen, ze worden steeds erger. Het genoegen dat het mij schenkt om ze op te sommen, neemt met de jaren toe. Leer mij de glorieuze les, dat het een enkele maal mogelijk zou zijn, dat ik me vergis. Maak dat ik in redelijke mate vriendelijk blijf, want een verzuurde vrouw is één van de meesterstukjes van de duivel. Laat mij nadenkend zijn maar niet humeurig, behulpzaam maar niet bazig". Het papiertje is vergeeld, maar het gebod is voor iedere ouder en van alle tijden!
Van de ene op de andere dag in de nabije omgeving geconfronteerd te worden met een levensbedreigende ziekte, doet de aarde op zijn grondvesten schudden. ALS: een vrij zeldzame neurologische ziekte met verlamming als gevolg. Een ziekte dus die van een levenslustig mens een totale invalide zal maken. Een geschikt onderwerp voor mijn blog of niet? Ik kon dit niet voorzien, maar verzwijgen maakt alles wat ik verder nog zal schrijven tot een paskwil. Ik wil doorgaan met wat ik hier begonnen ben en zal als dagboekstukje ook van dit moeilijke onderwerp af en toe melding maken. Tussen alle persoonlijke leed door, hoor en zie ik nog steeds om me heen gebeurtenissen die me raken, of die ik leuk genoeg vind om vast te leggen. Het voorkomt dat ik me verlies in datgene wat onherroepelijk is; het houdt me bij de dag.
Duizenden jaren vChr waren knappe koppen van toen al in staat hun gedachten en informatie vast te leggen en door te geven. Ze maakten daarbij gebruik van de tot hun dienst staande mogelijkheden. Een kleitablet en een naald om hun spijkerschrift in te krassen en zonnewarmte om het product te laten drogen, dat was genoeg.
En nu, vele eeuwen van verlichting en evolutie verder, kan ook ik mijn kleitablet ter hand nemen om de daarop staande informatie tot me te nemen!
Het kleitablet is nu een digitaal apparaat met digitale teksten, de naald is een stylus geworden, maar toch
Het E-BOOK .Wíl ik een e-book?
Een bezoek aan een goed gevulde boekwinkel is een uitje voor me. Ik blader in een boek, voel aan het papier: ruik er aan. Vind ik de pagina-indeling, de letter mooi. Ik voel het gewicht, ligt het lekker in mijn hand. De voldoening, gevonden te hebben wat ik zocht en waarschijnlijk meer!
Ga ik dat opgeven voor het digitale gemak, voor de klinische keuze van mijn stylus?
Martin Bril was mijn favoriet; dat deelde ik met veel columnlezers. Nu is daar gelukkig nog Remco Campert, hoewel hij regelmatig aangeeft dat hij het liefst de stilte opzoekt, maar ondanks dat blijven zijn stukjes voor mij nog zeer de moeite waard. En natuurlijk zijn er nog anderen, op dit moment niet nader te noemen, die her en der verspreid over de kranten hun dagelijkse/wekelijkse mening ten beste geven. Maar ik ben geen ras columnlezer en het meeste sla ik over. Tot voor kort, want de laatste tijd ben ik gevallen voor Aaf en Hanna en Sylvia en Pauline! Waar komen die ineens vandaan? Of waren ze er al langer en schoof ik ook hen terzijde? Maar nu niet meer; ik ben me nu zeer bewust van hun aanwezigheid en zoek ze bewust op.
Vier vrouwen met, om het maar even ordinair te zeggen, gewone verhalen over huis, tuin en keuken. Die met professionele eenvoud de kamers vegen met een extra harde borstel die geen vuil in de hoekjes laat liggen en ons daarvan verhalen!
Ik vind tot mijn verrassing Martin een beetje in hen terug. Zijn verhalen over wat zijn oog loepzuiver zag vanuit het café op de hoek.
Ik kan het niet laten.... Het niet aflatende politieke optreden bepaalt al wekenlang mijn dagelijkse tv-gedrag. In directe uitzending of terugkijkend: ieder moment van de dag is op een van de zenders wel een bekend figuur te vinden die zich meester heeft gemaakt van de beeldbuis. Zonder onderscheid strak in het pak; overhemd en stropdas in de juiste kleur. Glad geschoren en het haar onberispelijk in model. Het beeld alleen kort doorbroken door de kleurrijke figuur van de ene vrouwelijke lijsttrekker. Een beeld dat intelligentie, visie en wijsheid uitstraalt; een beeld dat verwachtingen wekt! Totdat het beeld tot leven komt, totdat de monden opengaan; totdat deze politici zich gretig overleveren aan het regime van de presentator. Dan vliegen de cijfers over en weer; hier wat bij en daar wat af: het is maar hoe je het hebben wilt! Dan reageert men verontwaardigd of gelaten op de zoveelste denigrerende benadering van de tegenstander. Dan komt inhoud en visie niet aan bod, maar iedereen weet dat deze humbug toch alleen maar duurt totdat de verschillende, nu nog tegenstribbelende partijen, elkaar straks in de armen sluiten op het moment dat het pluche lonkt. Voor nu is de strijd gestreden, maar al snel spoedt men zich naar de make-up waar alle kreukels gladgestreken worden en schuift men jachtig en buiten adem aan bij weer een andere omroep waar met gretigheid naar ditzelfde gekrakeel geluisterd wordt. En ik schuif mee, want je weet maar nooit.....
Mijn oog valt op belijning: trekt mijn aandacht in de vrije natuur of in de straten van een stad; gevangen door mijn blik of door het oog van de camera. Maar ook opgeslagen in mijn geest waar ik de ratio, de reden zoek: wil weten, begrijpen, verbanden wil leggen, het perspectief wil zien en ontrafelen; alles wat verder gaat dan mijn waarneembare horizon. Lezend over de geschiedenis van de Katharen, waar in de oudheid tempels en abdijen gebouwd werden in directe lijn met de stand van zon, maan en sterren, word ik getroffen en bevestigd in mijn overtuiging van de eeuwigheidswaarde van een prachtig geometrisch stelsel dat de hele aarde en alles daarbuiten omvat.
Iemand vroeg eens aan een man die zeer ervaren was in meditatie hoe het kon dat hij ondanks zijn vele bezigheden zo kalm en rustig was. De man antwoordde:
als ik sta, dan sta ik als ik loop, dan loop ik als ik zit, dan zit ik als ik eet, dan eet ik als ik spreek, dan spreek ik.
De vraagsteller viel hem in de rede en zei: dat doe ik ook, maar wat doe je verder nog? En hij antwoordde opnieuw:
als ik sta, dan sta ik als ik loop, dan loop ik als ik zit, dan zit ik als ik eet, dan eet ik als ik spreek, dan spreek ik.
Opnieuw zei de vraagsteller: maar dat doe ik ook? Nee, zei de man,
als jij zit, dan sta je al als jij staat, dan loop je al als jij loopt, dan ben je al waar je wezen wilt.
als er wel wolken maar geen wind is wordt de hemel een sluier van stilte en daalt iets neer dat veel lijkt op geluk
Gerard Reve
Ik bevind me in de huidplooien van de aarde: elke stap moeizaam bevechtend. Mijn voeten raken behoedzaam de grond, zoeken eerst naar stevigheid, houvast. Steeds bedachtzaam op onverwachte weerstand die mij het evenwicht kan doen verliezen. Ik sta stil, adem diep open al mijn zintuigen: hoor de roerloosheid, de stilte, de eenzaamheid en ik weet: ik ben een kind van de aarde.
Jos, Schotland 2007
De tuin is een plek om te ontspannen en te genieten. Niet elk plantje staat op zijn plaats, niet elk polletje is vrij van onkruid, maar temidden van deze onvolmaaktheid bloeit de schone roos in alle glorie.
Mantelzorg
Nederland telt 2.6 miljoen mantelzorgers. Deze zorg wordt geboden door de directe omgeving waarbij de zorgverlening rechtstreeks voortvloeit uit de sociale relatie. Zorg die dwingend eist en liefdevol gegeven wordt. Als vrijwilliger van het Steunpunt ken ik de zorgers van nabij en ik heb diep respect voor die vaak jarenlange onbaatzuchtige inzet.
van een vriend: "Life is what happens, when you were planning something else"
Als de hop bloeit met zijn prachtige bellen, is voor mij de zomer teneinde. De papierachtige ballonnetjes staan voor mij voor herfststormen, vallende bladeren en kaarslicht in de toenemende donkerte van de dagen. En voor wie wil: een glas bier met verse hop natuurlijk! Wat ook eindigde was het tv-programma "zomergasten". Jelle mag het van mij nog wel een jaartje doen! Verfrissend en met veel ruimte voor de gasten. augustus 2011
Joseph Ryan, een Amerikaanse luitenant-kolonel:
"We vechten hier, omdat de vijand hier is. De vijand is hier, omdat wij hier zijn". jan. 2011
20 februari 2011 De ginchoboom in de voortuin trilt onder het lawijt van vrolijk twetterende vinkjes en meesjes....
Van Oma Hanneke Groenteman: maandag 4 april is een mooie dag. De zon schijnt en Aaf is terug in de Volkskrant, op de Dag in Dag uit-pagina. Met weer zo'n Aaf-achtig, door niemand geëvenaard stukje: Mooie buik. Deze dag kan niet meer stuk. HOUDEN ZO!
Over mijzelf
Ik ben Jos
Ik ben een vrouw en woon in Nederweert () en mijn beroep is Gepensioneerd staffunctionaris P&A in een zorginstelling.
Ik ben geboren op 13/11/1935 en ben nu dus 89 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen is een noodzaak: het liefst in natuurgebieden of steden met een geschiedenis. Daarnaast maak ik graag foto's en collages. Ik bezoek een Filmhuis voor het zien van goede films en een leeskring om aan mijn gelees nog meer inhoud te geven. .
prachtige foto van een schilderstuk van Jan Voerman, mij toegestuurd door een goede vriendin
Nostalgie: plots kwam de stem van Francoise Hardy langs. In 1962 maakte dit Franse zangeresje veel opgang met het liedje 'tout les garsons et les fillles de mon age'. Ik draaide het plaatje grijs en nu nog ken ik de tekst van buiten! januari 2013
Ik ben Jos
