Zestig jaar geleden kreeg ik als kind met Pasen, mijn zondagse jurk aan en……een grote strik in mijn haar!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen kwam de tijd dat ik zelf twee dochters had, en gelukkig hadden we altijd voor de Pasen, de kinderbijslag binnen en gingen wij de week voor Pasen ( altijd ) naar CenA met onze twee dochters, we zochten altijd eerst voor de OUDSTE en daarna voor de JONGSTE,naar een mooi  jurkje, maar als je dacht dat zij dat fijn of leuk vonden, dan vergisten wij ons.

De eerste jurkjes passen vonden ze nog wel leuk, maar bij de tweede of derde vonden ZIJ er niks meer aan, en menigmaal vloeiden er traantjes! Met het vooruitzicht dat wij daarna FRIETJES gingen eten,slaagden we er toch in, en hadden we volgens ons de aller-leukste jurkjes, en voor een leuke prijs!

Daarna moesten er natuurlijk ook korte witte sokjes bij en zwarte lakschoentjes! We kwamen daarna doodmoe thuis en waren blij dat we goed waren geslaagd!

Maar O wee, met Pasen hadden we de kachel meestal op de hoogste stand staan, ZO KOUD was het, maar dochterslief, moesten en zouden in die dunnen jurkjes en korte kousjes aan, naar de beide Oma,s en Opa,s  hun MOOIE  jurkjes en schoenen laten zien, met hun dikke winterjassen aan kwamen ze dan BIBBERENT van de kou, met rooien neuzen bij Oma en Opa aan, die hun UITGEBREID bewonderden, maar tegen mij in de keuken zeiden, hoe kan je dat nou doen, dat is toch veel te KOUD ?

Na de koffie met gebak , gingen we met allebei een PAASKIP in een mandje, en met eieren er om heen op naar de volgende Oma en Opa, waar weer de vraag aan mij, in de keuken herhaald werd, hoe of ik dat nou wel kon doen, met dit KOUDE weer!

Jaren later, toen onze dochters zelf kinderen hadden, herhaalde deze ceremonie zich, en mijn vraag was…hoe kan je dit nou doen?