het is zo,n gewone zaterdagmorgen, lekker uitgeslapen tot ongeveer negen uur, een lekker ontbijtje met de krant er bij, en als je naar buiten kijkt een helblauwe lucht met een stralende zon, wat kan een mens dan nog meer verlangen?
na de stofdoek stevig uitgewappert te hebben en de vaat had weg gewerkt, liep ik me te bedenken, wat onze verdere plannen voor de zaterdagmorgen zouden kunnen zijn, toen de telefoon ging, en Ina de vrouw van mijn man,s tennisvrien (die drie maanden geleden ) was overleden belde, en vroeg of het uit kwam als zij tussen elf en half twaalf bij ons op de koffie kwam, ik verzekerde haar ervan dat wij dat hartstikke fijn vonden, daar wij al die tijd niets van haar meer hadden vernomen, en na een telefoontje onzerzijds een maand of twee geleden, zij liet doorschemeren, geen bezoekjes aan te kunnen, hadden wij daar begrip voor en hebben wij maar afgewacht!
Nu, met een bloemmetje kwam zij binnen en verontschuldigde zij zich, maar ach............... wat is een verlies van je LIEFSTE na zo,n drie maanden ( dat is is met geen woorden, duidelijk te maken) wat erg, maar....je wilt troosten, maar war kanje?meer, dan haar aanhoren en haar, haar verhaal te laten doen, woorden van TROOST heb je immers niet
Nadat zijweer naar huis was gegaan, bedenk je bij je zelf hoe rij wij zijn, Zo met ze,n TWEE-EN!
|
Ik ben Maartje
