Mijn vriendin is weduwe met 3 kinderen. Zelf ben ik ongewild kinderloos gebleven. De kinderen zien mij doodgraag, en ik hen ook, maar nu is er na vier jaar een serieuze kink in de kabel. Mijn vriendin pikt het namelijk niet als ik zeg dat deelnemen aan de opvoeding toch niet hetzelfde is als waren ze mijn eigen kinderen geweest. Ik voel mij nu ernstig op mijn ziel getrapt. Tot hoever kan en mag ik mij engageren zonder mezelf te verloochenen?
Moeder en kind, het is een apart duo. Negen maanden delen ze hetzelfde lijf. De baby die uit dat lijf geboren wordt, kan nadien niet zonder een voedster. Dat maakt een verschil met de man, die al die tijd wel op eigen benen verder kan. En een baby begroet je meestal met ogen van geluk, hij wil altijd bij je zijn en pruilt als je even weg wilt. Hoe je eruitziet, of je haar gedaan is, of je jurk leuk is: dat interesseert hem geen moer. Als je er maar bent. Dat maakt wel even een verschil met je man. Dat er een bijzondere band bestaat tussen moeder en kind, dat hoeft dus niet te verrassen. Om daar als man en vader je plek in te verwerven, is er iets nodig: liefde.
Jouw vriendin is weduwe, ze heeft haar man verloren en is alleen achtergebleven. Het leven heeft haar een pijnlijke les geleerd: je start met twee, maakt een keuze voor kinderen en onderweg moet je plots alleen verder. Dat slaat de deur dicht voor het noodzakelijke vertrouwen dat het je gegund is 'samen uit, samen thuis' te beleven. Nee, in de plaats komt er een waakvlammetje in haar hoofd dat haar er telkens aan zal herinneren: een man kan je verliezen en dan moet je door een bad van verdriet en moet je alles op je eentje doen. Ook al wil haar hart zich geven in een nieuwe relatie, dat alarmbelletje speelt haar parten. Ze leeft met haar kinderen alsof ze iedere dag erop voorbereid moet zijn het weer alleen te moeten doen. Dus is er voor jou geen plaats.
Die kinderen hebben vaak een cruciale rol gespeeld in de verwerking van de rouw. Ze hebben haar bij het leven gehouden, ze hebben haar getroost, ze hebben een doel aan de dag gegeven. Voor je vriendin jou leerde kennen, was er een tijd dat het alleen over haar en de kinderen ging. Opvoeden was haar alles. Dit opnieuw delen, is wat zij moet leren. Normaal nemen vader en moeder samen deel aan de geboorte (het ritueel waarbij ze samen het kind 'ontvangen') en vormen ze vanaf dan één opvoedteam. Zulk een ritueel ontbreekt tussen jullie en de kinderen uit haar eerste relatie. Soms loopt dat vloeiend, soms is een huwelijksritueel nodig om de overgang duidelijk te maken, soms moet het nieuwe paar de kinderen op een duidelijke manier de keuze tonen om voortaan samen ouders te willen zijn.
Je schrijft dat de kink in de kabel zich na vier jaar laat voelen. Moet je dan niet eerst stilstaan bij de vraag hoe het gesteld is met jullie liefde? Want als die minder knettert, word je gevoeliger voor wat tot dan minder goed liep. Dat een ouder een biologisch eigen kind toch wat liever ziet dan een stiefkind, wordt in heel wat relaties verzwegen, alsof het onfatsoenlijk zou zijn. 'Houden van' bestaat in vele varianten. En dat belet niet dat je beiden als nieuw ouderpaar voor alle kinderen het beste wilt en dat je een goed opvoedteam bent.
Heb je er al eens aan gedacht dat de bemiddelaar die dit zou kunnen oplossen, wel eens de kinderen zouden kunnen zijn? Zodra ze tieners worden, hebben zij er ook voordeel bij dat hun mama loskomt, dat ze zich richt op een eigen leven en toekomst. Dat helpt de kinderen om zonder schuldgevoelens volwassen te worden. Misschien kunnen zij hun mama een duwtje geven, door haar aan te moedigen intensiever dingen samen te doen met jou. Dat sterkt jullie band, waardoor het opvoeden vanzelf mee in beeld komt. Breng sterker in de aandacht dat ze naast moeder ook partner is. Dat ze niet over jou moet moederen en je dus niet zoals een vierde broertje van de kinderen wilt meeluisteren. Als partner ga je voor het geheel. Wordt het hierdoor net duidelijker dat ze zulks echt niet wil, dan is een gesprek met de relatietherapeut hier meer op zijn plaats dan een opvoedadvies!
In 'De Opvoedcoach' gaat de bekende kinder- en jeugdpsychiater Peter Adriaenssens wekelijks in op een lezersvraag over opvoeden. Hij is de auteur van verscheidene klassiekers over het opvoeden van kinderen.
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20110128_043&kanaalid=1225
