door Anne Boer anneboer@destentor.nl. zaterdag 20 maart 2010 | 12:31 | Laatst bijgewerkt op: zaterdag 20 maart 2010 | 12:50 Bron: de Stentor
Leen van der Hoek, op 5-jarige leeftijd uit huis geplaatst. Zag zijn ouders en zusje nooit meer terug. "Voor mij is het 63 jaar geleden, maar wat zijn we eigenlijk opgeschoten?"
Een leven lang in de ban van jeugdzorg. Rond de tafel zitten drie mensen. Ze hebben hun eigen verhalen. Maar dat ene ding gemeen. Jeugdzorg is de rode draad in hun leven. Bart en Evelien hebben een zorgboerderij voor de opvang van onder meer kinderen en zelf drie pleegkinderen. Leen van der Hoek werd 63 jaar geleden uit huis geplaatst. Een aangrijpend verhaal over hun worstelingen.
Zie ook: Verplaatsen slecht voor ontwikkeling kind Kind tussen moordenaars en verkrachters
Leen van der Hoek (68) uit Lelystad staat er mee op en gaat er mee naar bed. Een leven lang jeugdzorg in z'n kop.
Nr. 151. Het nummer dat hij van de kinderbescherming kreeg nadat hij op 5-jarige leeftijd uit huis werd gehaald. Getraumatiseerd door de ellende uit zijn kinderjaren.
Hij zou er moeiteloos een boek over kunnen schrijven. Zover is hij nog niet. De eerste stap is al moeilijk genoeg en vooral emotioneel. Voor het eerst praat hij er openlijk over. Naar aanleiding van verhalen in deze krant. "Ik lees de verhalen over jeugdzorg werkelijk met tranen in de ogen. Voor mij is het 63 jaar geleden, maar wat zijn we eigenlijk opgeschoten?"
Het begin is pijnlijk. In het dorp van zijn jeugd, Maasdijk, van na de oorlog gonst het van de geruchten. Zijn vader zou NSB-er zijn, terwijl zijn moeder juist uit een verzetsfamilie kwam. Het gezin raakt verscheurd. De ouders kunnen niet meer voor de twee kinderen zorgen. Leen en z'n zusje worden uit huis gehaald. Leen gaat naar een weeshuis; z'n zusje naar een pleeggezin.
Leen ziet z'n ouders en z'n zusje nooit meer terug. De rest van de familie verdwijnt ook definitief uit beeld. Hij staat alleen op de wereld en moet zien te overleven in de mallemolen van tien pleeggezinnen, instellingen en tehuizen. Geen bezoek. Geen weekendverlof. Nooit visite op z'n verjaardag. Geen cadeautjes. Het grote niets. "Elke zondag stond ik te kijken. Komt er iemand op bezoek? Tegen beter weten in. Er kwam nooit iemand."
Hij kan pijnlijk gedetailleerd uitleggen waarom die periode hem zo heeft geraakt en ook gevormd. "In het eerste pleeggezin kreeg ik te horen dat er iets niet in orde was met mij. Maar in het gezin ging het mis. Gebeurden allerlei rare dingen. Daar ben ik door de politie weggehaald en vervolgens onderzocht in een paedalogisch instituut in Amsterdam. Pas tientallen jaren later heb ik kunnen lezen wat de conclusie was. Er mankeerde niets aan mij. Mijn gedrag was normaal. Tot de dag dat ik dat las, heeft altijd het idee in mij gewoekerd dat er iets niet met mij in orde was. Kinderbescherming heeft het me nooit verteld. Je wordt daardoor onzeker, terwijl je zeker moet zijn om overeind te blijven."
"In de tehuizen geldt het recht van de sterkste. Je gaat jezelf overstemmen om je te handhaven en belandt in een spiraal van opstandig gedrag en verzet tegen het gezag. Dan krijg je het stempel moeilijk opvoedbaar en zo beland je in een vicieuze cirkel. Je wordt hard. Ik had niets te verliezen. Straffen hielp niet. Wat moesten ze me afnemen. Het interesseerde me allemaal niets meer. Zelfs veertien dagen isoleercel niet."
Leen moet wachten tot hij achttien jaar is om eindelijk te ontsnappen aan de wereld waarin hij gevangen zit. Hij doet dat letterlijk. Hij gaat de zee op. Weg. Helemaal weg. "Ik wist niets van het leven. Niets van geld, van vrouwen van liefde. Ik had nooit heimwee. Niets om naar terug te verlangen."
De koopvaardij heeft hem gered, zegt hij terugblikkend. "Aan boord heerste discipline. En ik had voor het eerst een eigen hut, met eigen toilet en een eigen douche. Ik was de situatie met twintig jongens op een zaal gewend."
Leen werkte op de passagiervaart (Holland-Amerikalijn) en wilde vaart. Verdiende de kost als scheepstimmerman. Ging de hele wereld over. Per reis kreeg hij een beoordeling voor bekwaamheid, ijver en gedrag. "Wat was ik trots op m'n eerste beoordeling. Voor het eerst kreeg ik te horen dat ik deugde. Dat ik goed was. Dat vergeet ik nooit meer."
Terugblikken deed Leen niet meer. Hij verstopte de ellende uit zijn jeugd in hard werken, maar de pijn bleef. Als hij op 26-jarige leeftijd serieuze verkering en werk aan wal krijgt, gaat het mis. "Iedereen was aardig en lief voor me. Dat benauwde me vreselijk." Na twee maanden verbreekt hij halsoverkop de relatie en pakt z'n boeltje om terug te keren naar zee. Als snel krijgt hij spijt. Vijf dagen na vertrek vraagt hij zijn grote liefde via Radio Scheveningen ten huwelijk.
Leen van der Hoek heeft een zwaar leven achter de rug. Ellende en geluk wisselen elkaar af. Hij trouwt. Krijgt twee kinderen. Scheidt. Dat hij zijn kinderen een fijne jeugd heeft kunnen geven en dat ze dat zelf ook zeggen, is zijn grootste geschenk.
Op 57-jarige leeftijd stort zijn wereld weer in. De werkgever voor wie hij twintig jaar werkte, zet hem na een directiewisseling op straat. "Weer afgeschreven. Weer met lege handen, terwijl ik zo hard had geknokt om zover te komen. Werk had voor mij een heel andere waarde dan voor andere mensen. Ik was kapot. Ik kon het niet verwerken. Wilde niet meer leven, maar had niet de moed er zelf een einde aan te maken. Ik raakte aan de drank en belandde in een verslavingskliniek. Gelukkig hebben m'n kinderen me nooit laten vallen. Ik kreeg het advies te doen wat ik altijd had gedaan. Ga weer vechten. Doe waar je goed in bent." Dat leidde tot een rechtszaak tegen de werkgever die Leen glansrijk won.
De laatste jaren gaat het goed, maar op de achtergrond is het nooit weg. Zo kon het gebeuren dat hij in tranen uitbarstte toen hij het verhaal 'Kind tussen moordenaars en verkrachters' in deze krant las. Dat verhaal, van de 12-jarige Ricardo die uit huis werd geplaatst en in een jeugdgevangenis belandde, is ook zijn verhaal. "Wat zijn we opgeschoten in al die jaren. Er blijkt weinig veranderd, terwijl we nu toch echt beter zouden moeten weten."
De ellende blijkt bovendien nooit ver weg. Leen is kind aan huis bij Bart (55) en Evelien (54) in Lelystad. Als - op latere leeftijd - gediplomeerd goudsmid leert hij hun oudste zoon sieraden maken van edelstenen en -metalen. Bart en Evelien hebben vier kinderen (drie zonen en een dochter) en drie pleegkinderen, uit een gezin. Ze wonen met hun gezin bij een zorgboerderij, waar kinderen en volwassenen worden opgevangen. Evelien heeft de dagelijkse leiding over een heel team van medewerkers.
Hoewel instellingen voor jeugdzorg elk jaar een honderdtal kinderen op de boerderij plaatsen, kon het toch gebeuren dat Bart en Evelien keihard in conflict kwamen met jeugdzorg over een van hun pleegkinderen.
Na negen jaren dreigde het jochie van twaalf namelijk uit huis te worden gehaald. Dat wilden we echt niet laten gebeuren. Dan zou hij van crisisopvang naar crisisopvang gaan en uiteindelijk in een tehuis belanden. We weten dat hij hulp nodig heeft. Hij heeft een hechtingsstoornis. Daarom vragen we ook al jaren om hulp, maar die kwam maar niet. Daar mag het kind toch niet de dupe van worden.
Het verzet van het echtpaar heeft succes. Hun klachten worden gegrond verklaard, maar de relatie met jeugdzorg verbetert daar niet mee. Eind vorig jaar komt het tot een uitbarsting. Hun pleegzoon wordt toch weggehaald. Dat was echt een drama. Iedereen in tranen. Onze pleegzoon heeft heel veel gehuild. Terwijl we net een nieuw traject hadden ingezet en het echt de goede kant op ging.
Van 11 december tot 19 januari mag hij niet bij het pleeggezin komen. Volgens de rapporten van jeugdzorg is het kind beter af in een residentiële setting, een min of meer gesloten huis dus. Opnieuw tekent het echtpaar protest aan en opnieuw krijgen ze gelijk.
Om herhaling te voorkomen, hebben ze een eigenkrachtconferentie bedongen. Om een sterk netwerk te creëren om het kind en te voorkomen dat hij weg moet.
We voelen ons niet meer veilig bij jeugdzorg. Ze onderzoeken niet. Ze overleggen niet, maar vinden wel heel veel. Als je leest hoe al die jaren pleegzorg en jeugdzorg bij ons opeens werden afgeschreven, gaat dat door merg en been. De hulpverlening schakelt je uit en dat gaat ten koste van het kind.
Leen heeft het van nabij zien gebeuren. Te veel gestudeerd, te weinig praktijk, is zijn analyse. En wat niemand lijkt te beseffen is dat de schade vaak onherstelbaar is. Het kind wordt bang, wantrouwend. Zeker als het van hot naar her wordt gesleept. Ik heb het allemaal meegemaakt.
Evelien heeft daar ook de meeste moeite mee. Onze pleegzoon heeft zeven jaar onder toezicht gestaan. Al die tijd bleef de onzekerheid. Mag ik blijven, ga ik terug naar mijn ouders, ga ik naar een ander pleeggezin. Dat vreet aan kinderen.
Nr. 151. Leen van der Hoek komt het nummer steeds weer tegen. Hij heeft nooit op nummer 151 willen wonen. Hij is niet de enige die nog steeds rondloopt met de erfenis van jeugdzorg. Eind vorig jaar was er een reünie van een van de kindertehuizen waar hij heeft gezeten, Nieuw Voordorp in Voorschoten. Veel mensen hebben last van traumaproblemen. En dat zou toch eens te denken moeten geven, zodat we met meer verstand en begrip in deze tijd ingrijpende maatregelen nemen die werkelijk in het belang van het kind zijn.
Leen heeft het graf van zijn vader gevonden. Dat bezoekt hij af en toe. De tekst op de steen doet hem pijn. Zijn leven was geven. Ik heb alleen niets van hem gehad.
De namen van Bart en Evelien zijn op hun verzoek gefingeerd. Ze willen daarmee voorkomen dat hun pleegzoon de dupe wordt van hun frustraties over instanties.
tekst Anne Boer. dinsdag 09 maart 2010 | 10:09 | Laatst bijgewerkt op: dinsdag 09 maart 2010 | 13:50 Bron: De Stentor
Het schema van de Zorgketen in de Jeugdzorg. Illustratie: Arte Westerbaan
Wie het nieuws volgt, moet de indruk krijgen dat er van alles mis is met onze jeugd en de jeugdzorg. Zijn we het opvoeden verleerd en vragen we het onmogelijke van jeugdzorg? Of is de samenleving veel te kritisch over jongeren, ligt de lat voor opvoeders te hoog en wordt de verkeerde hulp geboden? Verslag van een zoektocht naar antwoorden, die weleens verrassend voor de hand kunnen liggen.
Aangezet door steeds meer verhalen over (vermeende) misstanden in de jeugdzorg doet de Stentor onderzoek.
Om te beginnen vroegen we ervaringen met jeugdzorg met ons te delen. Deze oproep van begin januari leverde al bijna 600 reacties op en de verhalen stromen nog steeds binnen, vaak hartverscheurend, zorgvuldig achtergelaten op meerdere A4tjes, soms zelfs met de dramatische oproep, help ons alsjeblieft...
Eind 2011 zal in àlle gemeenten een Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) geopend zijn
Centrum voor Jeug en Gezin
Eind 2011 zal in àlle gemeenten een Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) geopend zijn: een inlooppunt met gebundelde samenwerkingsafspraken tussen - in ieder geval- de jeugdgezondheidszorg en de vijf WMO taken, en met schakels naar het onderwijs en Bureau Jeugdzorg.
Doel van het CJG is het :
organiseren van laagdrempelige inloop voor vragen over opvoeden en opgroeien
beantwoorden van eenvoudige vragen
aanbieden van snel beschikbare ondersteuning
bundelen van het ondersteuningsaanbod (indien meerdere partijen betrokken), werken vanuit ' één gezin één plan'
geven van (extra) licht pedagogische hulp
Het CJG overzicht wijst uit dat alle gemeenten inmiddels zijn gestart met de oriëntatie- en ontwerpfase van het CJG traject. Via de website hebben inmiddels 154 gemeenten zich gemeld met een geopend CJG. Naast het aantal gemeenten met geopende CJG's zijn er nog ca. 45 gemeenten die al volgens het basismodel werken maar die nog niet officieel geopend zijn. Er zijn dus ca. 200 gemeenten die volgens het CJG basismodel werken. Ongeveer 50 % van de gemeenten bevindt zich dus inmiddels in de realisatiefase. Eind maart volgt een nieuw overzicht.
AMSTERDAM - De gesloten jeugdinstelling De Koppeling in Zuidoost gaat flink uitbreiden. De hoge hekken rond het behandelcentrum verdwijnen.
In De Koppeling vangen jeugdzorginstellingen Spirit, de Bascule (kinder- en jeugdpsychiatrie) en Altra (jeugdzorg en onderwijs) 64 jongeren tussen de twaalf en achttien jaar op. De tieners zitten in het behandelcentrum omdat de kinderrechter dat beter voor hunzelf of hun omgeving vond. Ze hebben doorgaans geen misdrijf gepleegd, maar hebben bijvoorbeeld te maken met blowen, weglopen, zware depressie of misbruik.
Het onderkomen van De Koppeling is gebouwd als jeugdgevangenis. In 2007 maakte het Nieuwe Lloyd plaats voor het behandelcentrum. Jongeren mogen niet in- en uitlopen; dikke muren, hekken en detectiepoortjes verhinderen dat. Ze gaan wel regelmatig met verlof.
De drie nieuwe paviljoens, van Archivolt Architecten, komen voor het huidige gebouw, wat 48 extra kamers betekent. De nieuwbouw kost elf miljoen euro. Voor de nieuwe afdeling worden honderd nieuwe personeelsleden gezocht. Onlangs bleek dat het personeel steeds meer met agressie te kampen heeft.
In de nieuwbouw - veel opener van opzet - krijgen jongeren in het laatste stadium van hun behandeling een kamer. Bij het personeel bestond al langer de wens van een minder gesloten pand. De huidige hoge hekken rond het oude gebouw worden dit jaar al vervangen door een groene heg met detectiesysteem. De nieuwbouw is volgend jaar klaar. ''Een open karakter past bij de behandeling, waarin jongeren geleidelijk worden voorbereid op een zelfstandige terugkeer in de samenleving,'' aldus een woordvoerder.
Niveau: 4 Leerweg: BOL Opleidingsduur: 3 jaar Beroepsbeeld: waar werk je en wat doe je?
Als pedagogisch medewerker jeugdzorg werk je met kinderen of jongeren in een instelling voor jeugdzorg of specialistische kinderopvang. Soms ook met hun ouders. Je begeleidt kinderen of jongeren die zijn vastgelopen in het gezin, de maatschappij of allebei. Dit kan te maken hebben met psychische, sociale of gedragsproblemen. Kinderen of jongeren kunnen ook in moeilijkheden komen door problemen in het gezin of bij de opvoeding. Je werkt met kwetsbare kinderen en jongeren die behoefte hebben aan structuur. Jij geeft ze die structuur. Als pedagogisch werker zoek je samen met anderen naar de mogelijkheden en talenten van de kinderen of de jongeren waar je mee werkt en waarmee zij zich verder kunnen ontwikkelen. Zo zorg je ervoor dat ze weer kunnen deelnemen aan de samenleving of kunnen functioneren in het gezin. De omgeving speelt hierbij een belangrijke rol en daarom probeer je die ook te betrekken bij het proces. De begeleiding richt zich op het creëren van een gezond leef- en leerklimaat, meestal door het aanbieden van ontwikkelingsgerichte activiteiten. Naast het begeleiden van kinderen en jongeren bij hun specifieke hulpvraag, wordt je ook belast met coördinerende en organisatorische taken in de organisatie.
Opleidingsinhoud
In de opleiding ligt de nadruk op leren in de praktijk. De theorie die je krijgt is mede afhankelijk van wat je tegenkomt in de praktijk. Zo leer je de kennis, vaardigheden en houding die je nodig hebt om straks een goede pedagogisch werker te zijn. Deze kennis, vaardigheden en houding noemen we ook wel de beroepscompetenties. Deze competenties leer je via vijf leerlijnen. Elke leerlijn wordt op een andere manier aangeboden. Daarmee is de opleiding afwisselend en kun je al je talenten ontwikkelen. De vijf leerlijnen zijn:
Projecten
Trainingen
Cursussen
Beroepspraktijkvorming
Studieloopbaanbegeleiding In de opleiding is het belangrijk dat jij je eigen leervragen formuleert en daarmee je leerproces vormt geeft. Jij bent tenslotte diegene die dit beroep gaat uitoefenen. Je ontwikkeling leg je vast in een portfolio. Natuurlijk word je hier goed bij begeleid! De specialistenopleiding Jeugdzorg is uniek omdat de hij in nauw overleg met het werkveld tot stand is gekomen. Direct vanaf het eerste leerjaar staat de opleiding in het teken van het werk in de jeugdzorg. Er worden trainingen aangeboden die direct kunnen worden toegepast in de praktijk van de jeugdzorg. Een voorbeeld hiervan is de Equip-training. Dit is een veel toegepaste sociale vaardigheidstraining die speciaal is ontwikkeld voor het werk met jongeren. Het docententeam dat is verbonden aan de Jeugdzorgopleiding Specifiek is gecertificeerd om Equip-training te geven. De opleiding is bovendien tot stand gekomen in afstemming met het hbo (Sociaal Pedagogisch Hulpverlener). Daardoor kun je na je mbo-opleiding makkelijker doorstromen naar een passende vervolgopleiding op het hbo en zullen aangeboden leerinhouden herkenbaar zijn.
Van Velzen: Sluiting jeugdgevangenissen onaanvaardbaar
12-03-2010 SP-Kamerlid Krista van Velzen vindt dat de drie jeugdgevangenissen die nu gesloten dreigen te worden zo spoedig mogelijk omgebouwd moeten worden om ze geschikt te maken voor andere doelgroepen. Het personeel mag wat haar betreft niet weggestuurd worden maar moet zoveel mogelijk worden bijgeschoold.
Van Velzen reageert op het besluit van demissionair justitieminister Hirsch Ballin drie jeugdgevangenissen buiten gebruik te stellen: Er staan kinderen op de wachtlijst voor een plek in de gesloten jeugdzorg, voor slachtoffers van mensenhandel is nergens plek en asielzoekers werden eerst gehuisvest in tenten en nu in containers. Dan moet je geen jeugdgevangenissen sluiten maar ombouwen. Er moet veel flexibeler worden omgegaan met de opvangcapaciteit, dan kun je andere problemen oplossen. Dat is ook goed voor het personeel, dat gewoon aan het werk kan blijven.
Minister Hirsch Ballin heeft besloten 300 plekken in justitiële jeugdinrichtingen buiten gebruik te stellen. Doodzonde volgens Van Velzen: We hebben die plekken keihard nodig. Misschien niet voor jonge boefjes, maar wel voor kinderen met gedragsproblemen en anderen die opvang nodig hebben. Deze extra capaciteit krijgt de minister nu in de schoot geworpen! Natuurlijk moet er heel wat gebeuren om die inrichtingen daarvoor geschikt te maken, maar ik denk dat dat kan. Bovendien gaat het om meer dan 600 arbeidsplaatsen. Daar moet je zorgvuldig mee omgaan, deze mensen kunnen worden bijgeschoold. Ik ben zwaar teleurgesteld dat het personeel pas vandaag op de hoogte is gebracht, zij hadden veel eerder betrokken moeten worden om mee te denken.
Van Velzen zal haar alternatieve plannen presenteren in een Kamerdebat over jeugdgevangenissen aanstaande donderdag.
Van Velzen reageert op het besluit van demissionair justitieminister Hirsch Ballin drie jeugdgevangenissen buiten gebruik te stellen: Er staan kinderen op de wachtlijst voor een plek in de gesloten jeugdzorg, voor slachtoffers van mensenhandel is nergens plek en asielzoekers werden eerst gehuisvest in tenten en nu in containers. Dan moet je geen jeugdgevangenissen sluiten maar ombouwen. Er moet veel flexibeler worden omgegaan met de opvangcapaciteit, dan kun je andere problemen oplossen. Dat is ook goed voor het personeel, dat gewoon aan het werk kan blijven.
