Hallo, mag ik me even voorstellen. Mijn naam is Karel en ik woon samen met mijn vriendin Lotte nu ongeveer een half jaar in dit huis.

Op een dag begonnen mijn baasjes allerlei spullen weg te doen en de rest in dozen te pakken. Voor ik het wist zat ik in mijn vervoerbox in de auto. Ik dacht nog "Moet ik naar de dokter?" Ik hoorde Lotte mopperen in de verte. Zij zat ook in een box in die auto. Na een tijdje mochten wij weer vrij rondlopen. Ik was in een heel ander huis. Het was heel licht en het rook best vies. Ook liepen er allemaal mensen heen en weer met dozen en meubels. Ik wist niet waar mijn bak was. Mijn eten en water zag ik nergens. Niet dat ik honger had, maar toch. Ik zocht Lotte en samen verstopten we ons onder het bed. Dat bed kenden we tenminste.
's Avonds werd het eindelijk een beetje rustig en gingen de meeste mensen weg. Mijn baasje riep ons en was aan het zoeken, maar wij zijn gewoon lekker blijven zitten. Stel je voor: zeker weer met die auto. Pas toen het helemaal donker was, zijn Lotte en ik onder het bed uitgekropen. Lotte moest nodig plassen en ik had intussen best wel dorst. Ik keek een beetje rond en herkende de tafel en de stoelen. Wel een nieuwe bank. Het enige ding dat een beetje lekker rook was een huisje met een plat ding erboven waar ik in kon zitten. Er was een paaltje met lekker touw om me een beetje uit te rekken en mijn nagels scherp te houden.
Lotte vond nog een karton om haar nagels bij te houden. Dat hadden we een tijdje niet gezien, zo'n ding. In ons echte huis krabden wij altijd aan de muur in de slaapkamer. Hier is heel ander spul op de muren. Gelukkig zag ik bij het bed ook de kast waar ik vroeger altijd bovenop zat. Als het weer licht is moet ik eens kijken of ik daar nog op kan springen. Vandaar af kan ik alles goed zien.

Weet je wat zo raar is. Ik heb ons echte huis nooit meer terug gezien. Opeens blijk ik hier te wonen. Ik vind het hier best leuk. Ik kan hier elke dag naar buiten. Er is een groot balkon en in de verte zie ik een andere poes. Ik weet nog niet hoe ze heet, maar daar kom ik nog wel achter. Er zijn een heleboel vogels om naar te kijken. Hele grote (daar ben ik wel een beetje bang voor). Mijn baasje noemt ze Gerrit de Reiger. Toen alles grijs en wit was buiten vlogen ze vlak langs het raam en poepten ze op het balkon. Mensen gooiden eten voor ze naar beneden. Waarom zoeken die beesten geen eigen huis? Zij krijgen dan gewoon op tijd eten op een bordje en kunnen op hun eigen bak poepen. Dat doen Lotte en ik ook.

Ik zie ook allerlei andere vogels. Sommige kleintjes komen bij de buren nootjes eten. Soms vergissen ze zich en vliegen ze bij ons bijna naar binnen. Dan laat ik ze schrikken. Dat vind ik leuk. Lotte moet daar altijd om lachen. Er valt nog veel meer te beleven hier. Daarover vertel ik een volgende keer.
Een kopje van Karel, Miauw...

Philo@11/2012