Hij trok het schuifken open ,
het knaapje stond aan zijn zij;

En zag het uurwerk liggen;

och,grootvader,geef het mij

Ik zal t u wel eens geven ,
toekomend jaar misschien,

Als gij wel leert en braaf zijt,

zei de oude,we zullen zien.

Toekomend jaar!
 sprak het knaapje

O grootvader,maar dan zoudt ge
reeds lang kunnen dood zijn ;

ge zijt zo ziek en zo oud!

En de oude man stond te peinzen,
en hij dacht:het is wel waar;

En zijn lange vingren streelden
het knaapjes krullend haar.

Hij nam het zilvren uurwerk
en de zware keten er bij

En lei ze in de gretige handjes,

'T komt nog van uw vader ,sprak hij.

Daar was een grafje gedolven ;

De scholieren stonden er rond,

En een oude man boog met moeite

Nog éne knie naar de grond.

Het koele morgenwindje,
speelde om zijn haren zacht;

Het gele kistje zonk neder:

Arm knaapje ,wie had dat gedacht!

Hij keerde terug naar zijn woning,

De oude vader,en weende zo zeer

En lei het zilvren  uurwerk ......

In 't oude schuifken weer.