Waar auteurs meestal bekend worden dankzij hun boeken hadden de Engelse schrijvers Quentin Crisp en Philip O ' Connor al een cultstatus verworven voordat hun werk in druk verscheen. Beiden cultiveerden zorgvuldig een excentriek imago. Andrew Barrow schreef een dubbelbiografie over deze twee theatrale persoonlijkheden en nam daarmee een moeilijke taak op zijn schouders. 

Iemand als Crisp schreef uitsluitend autobiografisch werk waarvan 'The Naked Civil Servant', verfilmd met John Hurt in de hoofdrol, het bekendst is. Wie zoveel over zichzelf schreef in zulke scherpe, hilarische bewoordingen en wie dan ook nog eens ruim negentig jaar is geworden heeft alles wel gezegd wat hij over zijn leven kwijt wil. Tegen dat probleem liep Barrow keihard op. Hij krijgt nauwelijks meer informatie boven water en mist daarbij de geestige pen waarover Crisp wel beschikte.

In iets mindere mate geld dit ook voor zijn relaas over O 'Connor. 'Quentin en Philip' heeft daardoor nauwelijks een meerwaarde of het moet zijn als eerbetoon, waarin de leukste anekdotes, die de beide auteurs omgeven, nog eens worden opgerakeld. Zo blijft het heerlijk om over het 'Crisperanto' te lezen, de grappige, filosofische, bluffende taal waar Crisp patent op had. Hij stond erop iedereen altijd Mr. of Mrs. te noemen, wat absurd werd toen hij dientengevolge Prins Philip en Jezus steevast aanduidde als Mr. Philip en Mr. Christ.

Met zijn blauwe haar en make- up was Crisp, meer dan O 'Connor , een flamboyante verschijning.

'Niet staren' schijnt een moeder tegen haar schoolgaande zoon gezegd te hebben toen Crisp langs liep 'Dat moedigt hen alleen maar aan'. Crisp, die zich tot doel gesteld had altijd aardig tegen iedereen te zijn, zal beleefd gebleven zijn net als die keer toen iemand in een Londense bus demonstratief verder bij hem vandaan ging zitten. 'Als u dat liever heeft' zei Crisp vriendelijk ' wil ik best bij de volgende halte uitstappen, maar zelfs mensen als ik kunnen niet overal te voet heen gaan. 

Het realisme werd in de negentiende eeuw een invloedrijke en maatschappijkritische stroming op allerlei kunstzinnige gebieden. Het bloeide op literair vlak vooral tussen 1830 en 1870, het eerst in Frankrijk met schrijvers als Louis Edmond Duranty en Jules Fleury, van waaruit realisme zich naar omliggende landen verspreidde. Het woei ook over naar Nederland en België, al was daar in eerste instantie sprake van een gematigd realisme, men schrijft weliswaar naar het echte leven maar tegelijkertijd blijft de meer traditionele hang naar idealisme bestaan. Dit soort verhalen kent in het algemeen een positief einde en personages komen op de duur tot het juiste inzicht. De verhalen bevatten een duidelijke levensles en vertonen soms nog romantische, vaak ook biedermeierachtige kenmerken. Een voorbeeld van een Nederlandstalige roman uit deze categorie is: Jeanette en Juanito (1877) van Jan ten Brink. Ook het werk van Piet Paaltjens wordt veelal als een voorbeeld van "gematigd realistisch proza" beschouwd. In de vlaamse literatuur vallen in dit verband bijvoorbeeld de "Novellen" van de zussen Virginie en Rosalie Loveling te noemen. De bloeiperiode van het realisme valt min of meer samen met de verspreiding van de destijds geheel nieuwe techniek van het fotograferen. Een belangrijk gemeenschappelijk element tussen beide is het zogeheten "werkelijkheidseffect". Veel realistische schrijvers waren tevens "marxist". In hun literatuur worden mensen uit alle lagen van de maatschappij weergegeven. De hogere klassen of gerespecteerde archetypen (die voorheen het onderwerp van veel literatuur waren) werden nu vanuit alledaags perspectief beschreven.

Bron: Wikipedia

Ik had vijftien jaar nodig om erachter te komen dat ik geen talent had maar toen kon ik niet meer ophouden met schrijven omdat ik tegen die tijd al te beroemd was.

Niets is gemakkelijker dan zo te schrijven dat geen mens het begrijpt. Niets is moeilijker dan belangrijke gedachten zo uit te drukken dat ieder mens ze begrijpt.

Ik heb tot nog toe achttien keer een boek geschreven maar ik heb veel vaker geen boek geschreven. Het is een rotgevoel om als je een schrijver bent, te beseffen dat je volop bezig bent geen boek te schrijven.

Het is gemakkelijker voor mensen om te praten en te schrijven als filosofen, maar om met wijsheid te handelen daarin zit hem de kneep.

Antwerps stadsdichter zoekt mensen die dichtregels willen laten taroeëren.

Maarten Inghels, de huidige stadsdichter van Antwerpen, wil zijn nieuwe stadsgedicht "Honger" uitbrengen in de vorm van een tatoeage. Hij is naar eigen zeggen op zoek naar negen vrijwilligers die elk één van de dichtregels op hun lichaam willen laten vereeuwigen. De tatoeages  zullen geplaatst worden in het handschrift van Inghels, door Sven Rayen van tatoeage studio Palermo in Antwerpen. Inghels wil tien mensen verenigen in één gedicht, levenslang.

Geïnteresseerden kunnen hun favoriete regel (en lichaamsdeel) kiezen en hun motivatie mailen naar: mail@inghels.com

Over achtergrond: Als schrijver zou je eigenlijk een katholieke achtergrond moeten hebben of een religie die een beetje op dezelfde manier werkt. Katholicisme vertelt je al op een hele vroege leeftijd dat er een wereld schuilt achter de wereld die je kunt zien en dat die wereld veel belangrijker is. (Hillary Mantel)

Over genre: Ik las nooit romans, vond er niets aan. Aangezien ik ook niet hield van fantasy en science fiction bleef er maar één ding over: het detective verhaal. (P. D. James)

Over schrijfroutines: Sommige schrijvers doen alsof ze naar kantoor gaan en van 9 tot 12 schrijven, daarna redigeren, en daarmee halen ze dan 2000 woorden per dag. Dat verbaasd me altijd. Hoe doen ze dat? Soms zit ik de hele dag achter de computer en dan komt er niets uit. Dan ben ik elk woord weer aan 't verwijderen, alsof ik in een kolenmijn werk en soms loop ik dan gewoon weg. (Ian Rankin)

Noud en Gijs trainen voor de marathon in New York. Maar als Noud zijn vriend in een noodsituatie laat vallen zegt Gijs de vriendschap op. Niet alleen Gijs, maar de hele klas maakt hem uit voor lafaard. Behalve Roos die stiekem verliefd op hem is. Om te bewijzen dat hij geen watje is gaat Noud met de hulp van Roos vloggen en haalt extreme stunts uit.

Tegelijkertijd ziet Roos haar fijne leventje veranderen wanneer de dochter van haar stiefvader bij hen komt wonen. Waarom doet die ineens zo bitchy en wil ze steeds geld lenen?

Roos en Noud komen erachter dat ze verstrikt is geraakt in enge praktijken. Er is maar één manier om alles te bewijzen: het maken van de laatste vlog die de wereld zal veranderen

VERSCHIJNT: 06- 09- 2017