Ontwakend leven 

gisteren was er echt nog niets te zien

droeg de aarde nog een bruingroene deken

maar vanmorgen was het anders zo

leek het mij althans

terwijl ik toch heel goed heb gekeken

bij die verrotte dode eikenboom welke

gestrekt ligt op het sterren-mos

ontwaakte vanmorgen opeens leven vanuit de

duistere ondergrond en brak middels een

klein scheurtje de bovenlaag los

nu zie ik opeens vanuit mijn vensterraam

dat er een wit hoedje is verschenen

het mos is ter plekke zo goed als

verdwenen terwijl er een kleine paddenstoel

op die plaats is ontstaan

‘hier ben ik dan eindelijk,’ lijkt de

kleine zwam mij te willen zeggen, terwijl

zijn hoedje wat schudt in de krachtige wind

hopelijk houdt hij stand in dit gure weer

het is uiteindelijk nog maar

een teer zwammenkind