Inhoud blog
  • Mijn favoriete Franse cafeterras.
  • De fraaie doch giftige Berenklauw.
  • Rood gelakte teennagels.
  • Trieste afgang van het nederlands voetbalelftal.
  • Amerikaanse president plaatst zich steeds duidelijker in de rij van moderne dictators.
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Weblog van Leonardo
    Welkom op mijn gedichten en verhalen blog
    Vrijwel twee wekelijks verschijnen op dit blog nieuwe gedichten, actuele snel sonnetten, en soms korte fictieverhalen. In de rechterbovenhoek van rechterkolom staat - HET ARCHIEF - HIER KUNT U DE WEEK AANKLIKKEN EN DE VERHALEN OF GEDICHTEN LEZEN DIE IN DIE MAAND ZIJN GEPOST. U kunt eveneens veel van mijn gedichten lezen op: www.gedichten.nl/schrijver/leonardo. Ik wens u veel leesplezier.
    24-01-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Decadentie ten top. ( Verhaal )


    Decadentie ten top.

     

     

    St-Tropez enkele jaren geleden…

     

    Het was druk op het terras van de chique mondaine brasserie gelegen aan de kade van de haven van dit mondaine Franse kustplaatsje.  Het dorp dat zijn bekendheid vooral te danken heeft de bekende Franse filmacteur Louis de Funes wiens films hier deels werden opgenomen en aan actrice Brigitte Bardot die in het plaatsje woonachtig is. Moe van het sjokken langs de boetiekjes en af en toe een blik werpende op de asociaal grote jachten die met de achtersteven naar de kade waren afgemeerd, doken we het chique overdekte terras op. Er waren geen zetels meer vrij, maar we vonden wel een comfortabele zachte bank tegen de glazenwand die het terras met het café afscheidde.  Om ons heen werd op zachte toon Engels gesproken. Een zestal mensen zaten in een U vorm rondom ons heen op de heerlijke zachte banken van een of andere cocktail te genieten.  Een man van rond de zestig jaar met een dure blazer aan waarop een klein anker op het zakje genaaid keek ons even taxerend aan toen we ons tegenover hem op de bank lieten neerzakken. De honden lieten zich netjes op de grond aan onze voeten neervlijen.

      ‘Die man die ons zo zit aan te kijken zal wel eigenaar van een van die aan de kade liggende dure jachten zijn,’ zei ik glimlachend tegen mijn echtgenote. Het was uiteindelijk een logisch opkomende gedachte. Dit terras zat bij nader inzien vol met nog al elitaire gasten.  De overige personen die tegenover ons zaten waren vrij onopvallend, doch wel in smaakvolle dure vrijetijdskleding gekleed. Het was alsof de kleding zo in een van de boetieks uit het plaatsje was aangetrokken. Een blonde jongedame van een jaar of vijf en twintig, die een meter van mij af ook op de lange bank zat, was nieuwsgierig en zocht contact met onze twee honden door de beesten even aan te halen. Honden waren, wel is waar, volgens de verbodsbordjes niet toegestaan op het terras, maar daar trokken we ons toen niets van aan. Het was snikheet weer, we waren moe en verlangden naar een kop koffie.  Er waren trouwens nog meer mensen met honden op het terras die niemand overlast bezorgden. 

       ‘Bent u hier met vakantie in St. Tropez,’ vroeg de jongedame naast me opeens aan mij in slecht Frans met een zwaar Engels accent. Ze keek me verwachtingsvol aan in de kennelijke overtuiging dat ik haar een compliment zou geven met betrekking tot haar kennis van de Franse taal.

       ‘Nee,’ zei ik, haar rap in het Frans antwoord gevende. ‘We zijn hier niet met vakantie.’

    Daarmee was de discussie even voor een moment afgelopen. De familie keek elkaar even aan terwijl de man met de blazer zich naar voren boog om even met de jongedame naast me op vrijwel geruisloze toon te overleggen. De jongedame rechtte haar rug en keek me even glimlachend aan terwijl ze de honden aaide.

       ‘Bent u ook met de boot hier naar toe gekomen?’ vroeg ze opeens in het Engels aan mij.

       ‘Inderdaad,’ antwoordde ik.  Ik loog hier niets over want uiteindelijk waren we met de groene taxiboot vanaf St-Maxime de golf over komen varen naar St-Tropez.

        ‘Leuk, we hadden  zelf ook al het idee dat u ook met een boot hier naar toe was gevaren. Trouwens, aan uw Engels te horen bent u een Nederlander, klopt dat?’ vroeg ze met een glimlach.

        ‘Is dat dan zo duidelijk aan mijn uitspraak van het Engels te horen?’ was mijn wedervraag.    

        ‘Nou, eigenlijk een beetje wel,’ antwoordde de jongedame met een ontwapende glimlach op haar gelaat.

        ‘Knap van u omdat zo aan een uitspraak van de taal te kunnen afleiden.’

        ‘Ja, grappig nietwaar. Ik hoor het meestal meteen waar een Engels sprekende persoon vandaan komt. Ik weet echt niet hoe dat komt. Waarschijnlijk omdat ik veel gevoel voor talen heb, denk ik.’

       ‘Ja dat zou kunnen,’ zei ik terwijl ik om me heen keek om eindelijk contact met het zuur kijkende personeel van de brasserie te kunnen maken.  Mijn Engels sprekende buurvrouw op de bank op dat terras boog zich weer naar voren om haar kennelijk verworven nieuwtjes aan haar vader – want dat bleek die man te zijn, over te brengen.

        ‘Ligt uw boot hier ook aan de kade afgemeerd?’ vroeg ze me opeens. Ik moest mijn lachen inhouden toen ik haar met een stalen gezicht antwoordde dat onze boot inderdaad ook aan de kade lag afgemeerd.  Gelijk wees ik even naar rechts waarna haar blik ook die kant uitging. Toevallig lag er een heel groot Italiaans jacht aan dat deel van de kade afgemeerd zodat het zicht op de groene taxiboot werd ontnomen.

        ‘Ligt uw boot hier ook aan de kade afgemeerd,’ vroeg ik haar, vermoedende dat zoiets wel het geval zou zijn.

        ‘Jazeker, kijkt u maar naar links. Het is het schip dat wat verderop is gelegen. De boot met de helikopter achterop het dek.’ Tegelijk wees ze naar de achterkant van een enorm groot jacht waar inderdaad een kleine Bell helikopter op het achterdek stond vastgesnoerd. Een drietal bemanningsleden was enthousiast de dekken aan het zwabberen en de gangboorden aan het schrobben.

       ‘Mooi schip, lijkt het mij. Woont u met uw  familie permanent op dat schip’ vroeg ik belangstellend aan haar, maar dat bleek niet het geval te zijn.

       ‘Nee we wonen er nu alleen op. Nu we hier met vakantie zijn. We hebben een appartement in Mayfair-Londen. De boot is eigenlijk alleen voor de vakanties en om er zaken mee te doen. Ik knikte even doch zei verder niets maar verwonderde me dat mijn gesprekspartner zich weer naar voren boog om op vrijwel fluisterende toon weer met de overige familieleden te overleggen. Na wat heen en weer praten met haar familieleden nam ze weer enthousiast contact met me op.    

      ‘Weet u. Ik heb zelf sinds drie maanden in een appartement in St-Tropez betrokken om de Franse taal te leren,’ vertelde de jongedame mij opeens opgewekt in  haar rudimentaire Frans waarmee ze kennelijk probeerde om indruk op mij te maken.

      ‘Leuk, u spreekt het al heel aardig,’ antwoordde ik terwijl ik weer mijn lachen moest onderdrukken.

      ‘Ja papa had het geluk om voor weinig geld een leuk appartement voor me te kunnen kopen. Vandaag vieren we dat het gereed is om te bewonen na de verbouwing die we hebben laten uitvoeren.’

      ‘Het was zeker een wat ouder appartement.’

      ‘Nee hoor. Ik geloof dat papa zei dat het in 2003 was gebouwd. Maar het zag er gewoon niet uit. Het was zo echt Frans. Dat sprak me gewoon niet aan, waardoor we het door een team van Engelse bouwvakkers, hebben laten verbouwen in onze Engelse stijl. Dan lijkt het een beetje alsof ik gewoon thuis ben, in Londen.’  Dit moest ik even tot me door laten dringen alvorens dat allemaal aan mijn echtgenote over te brengen. 

    Uiteindelijk wist ik met enige moeite contact te leggen met een chagrijnig kijkende en dito antwoordende ober waarbij we koffie een gebakje bestelden.

      

      Ik keek nog eens naar hun enorme jacht en schatte het schip op een lengte van ruim vijf en zestig meter. Het was een modern, nieuw schip, met drie dekken. De kleine Bell helikopter welke op het achterdek stond vastgesjord zag er eveneens vrij nieuw uit. Alles zag er  trouwens stralend nieuw uit. Het hele schip, de kajuit en de drie dekken. Alles glom in het zonlicht.  De man met de blazer, de vermoedelijke vader van mijn charmante jonge buurvrouw, die tot dan toe geen woord met ons had gewisseld, net als trouwens de twee dames die naast hem op het andere deel van de grote carré vormige bank zaten, waren plotseling nieuwsgierig naar ons geworden. Aan de door hen met elkaar uitgewisselde blikken die hun woorden begeleidden  konden we vaststellen dat er over ons werd gesproken. De man zocht weer contact met de jongedame naast mij, waarbij beiden weer naar voren bogen om met elkaar te praten. Ze informeerde kennelijke de rest van de familie over hetgeen ze van mij had vernomen en waarover we hadden zitten praten. De blikken van de andere familieleden richtten zich toen nogal opvallend, gelijk op ons.

     

    Onze consumpties werden gebracht. We moesten gelijk afrekenen wat we zonder enig protest ook deden. De ober wierp een afkeurende blik op onze honden, keek ons even  afkeurend aan, doch had niet het lef ons op het verbod voor honden bord te attenderen.  Toen we de koffie op hadden, en het peperdure, kruimelige overjarige taartje ophadden gegeten, bestelden we in rad Frans bij een vriendelijke jonge serveerster een pintje en een glas Campari met ijs. Het Franse meisje haalde de honden aan en vertelde dat ze ook een Cocker Spaniel thuis hadden. We kregen even in het Frans een geanimeerd gesprek over de honden, dat abrupt eindigde toen de nors kijkende ober riep dat er meer gasten moesten worden bediend…  

    Mijn jonge buurvrouw had het gesprek van ons met de serveerster kennelijk wat gevolgd.

      ‘Goh, wat spreekt u beiden goed Frans. En zo snel… Ik had moeite om het gesprek iets te kunnen volgen, al kon ik er wel vanuit opmaken dat u over uw honden sprak,’ zei ze met een brede glimlach.’

      ‘Ja we komen ook al vele jaren in Frankrijk. Dan leer je de taal wel spelenderwijs,’  

      ‘Dat is zo. Daarom wil ik ook hier wonen om de taal snel te kunnen leren. Wat ik me trouwens afvroeg, puur uit nieuwgierigheid, woont u in Nederland in Amsterdam?’

      ‘Nee dat niet. Wij wonen in het zuiden van Nederland. In de stad Oss, doch we hebben ook een woning in Frankrijk.’

      ‘Jeetje…, dat is ook toevallig,’ zei ze tegen mij, nadat wij van onze drankjes waren voorzien en zeven en twintig euro voor de twee  drankjes hadden afgerekend aan de chagrijnige ober.  ‘Ons vorige schip kwam bij een scheepswerf uit Oss vandaan.’

      ‘Nou dat is inderdaad wel heel toevallig,’ liet ik me ontvallen terwijl ik even van mijn pintje nipte.

      ‘Ja mijn vader had ons vorige schip zeven jaar geleden laten bouwen bij die scheepswerf in Oss,’ vertelde ze enthousiast. ‘Maar we vonden het eigenlijk toch wat te klein en het had geen helikopterdek. Daarom heeft vader het vorig jaar verkocht en in Engeland een nieuw schip laten bouwen. Dit is overigens onze eerste echte reis met de nieuwe boot.’  Omdat ik ooit had gehoord wat de prijs per strekkende meter van de schepen van deze werf  in Oss kostte – zo ongeveer een driekwart miljoen tot een miljoen euro per meter, had ik gelijk een indruk van de waarde van hun huidige exorbitante jacht.    

      ‘Dus uw huidige jacht komt van een andere scheepswerf?’ vroeg ik haar met enige belangstelling om te vernemen waar het was gebouwd.

      ‘Ja, papa heeft het jacht wat we nu hebben een goed jaar geleden laten bouwen in Engeland. Het andere jacht hebben we heel snel kunnen verkopen. Zoals ik al zei; dat jacht had geen helikopterdek en dat was zo vreselijk lastig als je moest shoppen en niet aan de wal kon liggen en daardoor noodgedwongen  steeds ver van de wal af moest ankeren.’ Ik liet deze informatie zonder een spier in mijn gezicht te vertrekken over me heen komen. Mijn echtgenote keek me even aan en gaf me een teken dat ze wilde vertrekken. Maar mijn praatgrage buurvrouw op dit terras was nog niet door haar opgesoupeerde vragen heen en legde gelijk weer beslag op me.

      ‘Waar ligt uw boot eigenlijk?’ vroeg ze mij beleefd.

      ‘Die is nu wat moeilijk te zien,’ antwoordde ik terwijl mijn echtgenote met veel moeite haar lachen zat in te houden. ‘Het schip waarmee wij hier plegen aan te komen ligt zo een driehonderd meter van het terras af,  pal naast het grote witte jacht met die Italiaanse vlag in de mast.’ Ik wist het te zonder te lachen te zeggen terwijl ik met een stalen gezicht richting de aankomstplaats van de groene taxiboot wees. Die was inderdaad gelukkig vanaf het terras niet te zien vanwege dat grote Italiaanse jacht dat er voor lag en het zicht op de taxiboot wegnam.

    De jongedame boog zich weer voor de zoveelste maal naar voren en vertelde de overige familieleden kennelijk wat ze had vernomen. Snel draaide ze zich daarna weer naar ons toe om te volgende vraag op ons af te vuren.

      ‘Hoe groot is eigenlijk de bemanning van uw boot,’ vroeg ze me opeens, waarop ik haar vertelde dat die uit slechts twee man bestond.  Hier dacht ze even met een bezorgde trek op haar gezicht over na en keek toen vervolgens even met gefronste wenkbrauwen richting haar familie alvorens ze zich weer tot ons wendde.

      ‘Dat is wel een erg kleine bemanning om zo’n groot schip te varen. Maar u gaat dan zeker niet zo ver met de boot weg,’ orakelde ze.

      ‘Nee dat is waar. Ons schip vaart voornamelijk hier in de buurt,’ vertelde ik haar terwijl ik zowat stikte van de ingehouden lach.  Ze zat even met een nadenkende blik de omgeving af te zoeken, vermoedelijk in de hoop ons zogenaamde, jacht toch te kunnen ontdekken. Ik kwam na een goede minuut weer bij van de ingehouden lach en trok mijn gezicht voorzichtig weer in de plooi.

      ‘Het is dan zeker wel een snelle boot met weinig verdiepingen,’ vroeg de jongedame plotseling weer aan mij nadat ze eerst weer een paar woorden met haar familie had gewisseld Die vraag van haar kon ik met een glimlach bevestigen.  ‘Maar lang niet zo groot en zo nieuw als die van uw familie hoor en het heeft ook geen helikopterdek met een helikopter,’ vertelde ik haar even later. ‘Maar, de boot waarmee wij altijd de golf overvaren heeft wel een opvallende groene kleur. ‘Je kunt hem niet missen’ zei ik haar.

      ‘Goh, dat zal dan wel moeilijk zijn om aan de wal te moeten shoppen als u geen helikopter heeft, of gebruikt u daar misschien een kleine motorboot voor? Want je kunt toch niet overal met een groot schip zomaar aanleggen heb ik van onze stuurman begrepen.’  Ze keek mij aan met een blik vol onbegrip en wendde zich toen weer tot haar familie.

    Ik kon mijn lachen amper meer bedwingen. Ze snapte de betekenis van mijn woorden kennelijk nog steeds niet en boog zich nu ver naar voren om dit  van mij verworven nieuws aan de overige, nog steeds weinig spraakzame familieleden over te brengen.  Men bekeek ons met wat meer aandacht om kennelijk in te schatten wat voor mensen wij waren en vooral; om vermoedelijk in te kunnen schatten wat het bedrag op onze bankrekening wel zou kunnen zijn. 

     

    We hadden het toen wel gezien op dit chique terras. Stonden op, waarna we de Engelse familie beleefd groetten om vervolgens op ons gemak met de honden aan de riemen, ons in de mensenmenigte te begeven die zich over de kaden voortbewoog en richting de taxiboot en de kademuren met de achterliggende stranden liepen. Toen we bij het Italiaanse jacht waren en even omkeken zagen we dat men ons vanaf het terras reikhalzend nakeek met de kennelijke bedoeling te zien naar welk groot luxe jacht we zouden toelopen. We sloten ons echter gewoon aan bij de rij wachtende mensen voor de taxiboot terwijl we in hartelijk gelach uitbarstten.

     ‘Wat een stelletje kakkers waren dat. Blij dat we van dat terras weg zijn,’ zei mijn echtgenote.

     

     

    ©   Leonardo

     

    24-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    22-01-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aanhoudende winterproblemen in Italie.

    Aanhoudende winterproblemen in Italië

     


    Italië kent één van de strengste winters ooit.

    Landschap gaat gebukt onder anderhalve meter sneeuw.

    Slechts twee maal eerder voorgevallen in de afgelopen eeuw.

    Men houdt het hart vast voor als het straks dooit.

     

    Aardschokken en sneeuw een miserabel scenario voor een land.

    Zo iets bedenk je toch niet met je volle verstand.

     

     

     

    De winterproblemen in het Italië  anno januari 2017,  zijn nog lang niet voorbij. Als die enorme massa sneeuw straks gaat smelten is er vervolgens gelijk een latent overstromingsgevaar in de lager gelegen gebieden van het land…

     

     

     

     

    22-01-2017 om 13:07 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sneeuwfront nadert.

    Sneeuwfront nadert.

     

     

    in de verte komt ze reeds langzaam nader

    grijs, met donker omrande wangen

    spookachtig, groots;  zelfs wat dreigend

    nadert heel langzaam doch onbevangen

     

    keurt kennelijk het landschap beneden haar

    is gereed haar last te laten vallen

    reeds dalen temperaturen op de grond

    ze kreunt; drukt haar wolken wat in elkaar

     

    haar sluipende aankomst zal straks

    zeker opzien baren

    als ze zich boven onze hoofden ontlast

     

    een wit kleed zich over huizen en akkers vouwt

    onverwacht, doch ˈs winters zo vertrouwd

     

    22-01-2017 om 13:00 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste bramen.

     

    Laatste  bramen

     

     demonstratief aanwezig met vele soortgenoten

    zich koesterend in de late middagzon

    hun gebogen rode hoofdjes hangen

    stil neer aan scherpe twijgen

    omringt door vele lotgenoten

    met slechts één verlangen

     

    een fraaie blauwe kleur

     te krijgen

     

    22-01-2017 om 02:00 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Balletdansen.


    Balletdansen.

     

    haar ranke verschijning

    komt met de lucht

    van geurende seringen

    me te gemoed

     

    haar fraaie gestalte wordt

    in het licht door kleuren omlijst

    in een sierlijke ambiance

     

    het linkerbeen iets opgeheven

    tenen, benen en billen strak gespannen

     

    dat witte pakje staat haar erg goed

     

    snelle pirouette op de badkamervloer

    haar voeten glijden soepel

    over de grijze en blauwe tegels

     

    ze straalt en lacht me toe

    trekt zich vervolgens

    stevig tegen me aan

     

    ik laat mijn handen even

    over haar smalle billen gaan


    ben trots op haar want

    balletdansen is een hele toer

     

    22-01-2017 om 01:40 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.winterse bruine bonen soep

    Winterse bruine bonensoep

     

    een voordeel van dit  winters weer

    ligt in de kookpan besloten

    met varkenspoot, spek en soepgroenten

    bruine bonen en wat zout


    krijg ik na het eten van deze maaltijd

    het absoluut niet meer koud 

     

    22-01-2017 om 00:50 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    21-01-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het ontaarde tuinfeest ( verhaal )

    Het ontaarde tuinfeest. 

    Ergens in Zuid Frankrijk... 

    Het was bewolkt weer die zaterdagmiddag. De lucht voelde warm en wat benauwd aan op het statige Zuid Franse landgoed gelegen aan de rivier de Vidourle. Fraai gedekte lange tafels waren op het grote gazon voor het oude monumentale landhuis neergezet. Een keur aan zomers geklede gasten stond, veelal met een glas in de hand, gemoedelijk in kleine groepjes met elkaar te praten, terwijl bedienend personeel van de landheer zich met de grote barbecue en de tafelgerechten bezig hield.  Er heerste een gemoedelijke ontspannen stemming onder de vele aanwezigen welke een afspiegeling vormde van de notabelen uit de verschillende omliggende dorpen. De enorme pan met paella was inmiddels door een tweetal bedienden onder een grote appelboom op een driepoot met brander neergezet. De inhoud dampte wat, terwijl de lucht van de paella zich langzaam over de gasten verspreidde. Bij de barbecue was een kok inmiddels bezig de vele spiesjes met vlees, paprika en chorizo te roosteren. De damp van zijn schroeiende worstjes steeg als een dunne nevel recht tussen de boomtakken omhoog, de hemel tegemoet.  

      ‘Zorg er wel voor dat ze niet te zwart worden, René,’ zei een nogal met opzichtige sierraden opgetuigde dame van middelbare leeftijd tegen de kok.

      ‘Daarom blijf ik de worstjes steeds keren, madame la baronne. Het is mijn eer te na om een zwart geblakerd product af te leveren.’ De dame, die de gastvrouw bleek te zijn, glimlachte slechts even goedkeurend, om zich vervolgens weer onder de gasten te begeven.

    In de appelboom, waaronder de pan met paella op een kleine driepoot met brander was neergezet, staarde ondertussen een tweetal half gesloten ogen met belangstelling naar hetgeen zich beneden op het grasgazon afspeelde.

       ‘is de hap al gereed,’ vroeg de oudste zoon van het organiserende echtpaar van deze tuinparty aan de kok.

       ‘Ik denk dat het met een kleine vijf minuten gereed is, meneer Joseph.’

       ‘Moeten we ons zelf eigenlijk bedienen, of wordt dat voor ons gedaan? Ik heb mama daar niets over horen mededelen.’

       ‘Madame la baronne, uw moeder, heeft mij zojuist medegedeeld dat er gewoon wordt uitgeserveerd, meneer.’ Na deze informatie liep de zoon des huizes van de barbecue weg, bukte zich even onder de boom voor een wat naar beneden hangende tak, en nam vervolgens naast een kennis aan de een van de lange tafels plaats.       

    Aan de grote mobile bar die men speciaal voor dit tuinfeest had gehuurd, was een overdaad aan gekoelde mix dranken te bestellen waarbij vooral de koele mix van sinaasappelsap met passoã grote aftrek vond.  Niemand van de gasten, noch het bedienend personeel, had overigens in de gaten dat de ongeveer anderhalf duim dikke laaghangende groengele, bladerloze tak van de  appelboom, heel even bewoog. En dat terwijl het toch vrijwel windstil was en geen enkele andere tak een beweging maakte. De bewuste bladerloze tak was even in een rustig evenwicht, maar bewoog toen opeens weer. Niemand had door dat de tak wat naar voren opschoof. Er kwamen mensen aanlopen die met hun hoofden bijna de merkwaardige tak aanraakten. Deze liet zich na verloop van enige tijd van betrekkelijke rust, opeens uiterst langzaam, steeds een klein stukje verder naar voren zakken. De bedienden liepen steeds vlak onder de tak door maar hadden nog steeds niets in de gaten. Ze schepten de borden voor de gasten vol en deelden deze uit aan de mensen die aan de tafel hadden plaatsgenomen. Het vuur van de gasbrander onder de grote pan werd op een laag pitje gedraaid zodra iedereen van eten was voorzien. Van de tak, die voorzichtig weer enkele centimeters naar beneden was opgeschoven, was alleen aan de flitsende gespleten rode tong te zien dat het niet om een tak maar om een dier handelde.  Er was eigenlijk veel te veel paella aangemaakt. Toen elke gast zich had verzekerd van een maaltijd, al dan niet in combinatie van worstjes van de barbecue, en sommigen zelfs tweemaal hadden opgeschept, bleef er nog een aardig bergje paella in de grote paellapan over. Het restant werd af en toe door de kok wat door elkaar geroerd maar bleef op een gegeven moment liggen teneinde snel verder af te koelen. Het vuur onder de pan was inmiddels al enkele minuten terug uitgedraaid.  

    Terwijl iedereen het glas hief op de verjaardag van de gastheer, wat blijkbaar de reden voor de tuinparty was, en een familielid van de jarige een korte toespraak hield, viel opeens met een lichte plof een tak uit de appelboom op de paella in de pan. Door afwezigheid van de kok die zich bij de barbecue had vervoegd alsmede de luidruchtigheid van de gasten had  niemand iets in de gaten. De fraaie groengele tak van ongeveer anderhalve meter lengte schoof na zijn val razendsnel onder de inmiddels al flink afgekoelde paella in de pan. Alleen de kop stak iets uit het eten omhoog terwijl hij vanwege zijn kleur vrijwel niet in het gele rijstmengsel opviel. 

      ‘Wil er nog iemand wat eten,’ vroeg de gastheer opeens met een glas wijn in de hand aan de aanwezigen. Enkele oudere dames hadden zich de maaltijd reeds goed laten smaken maar wilden nog wel een restje paella en een spies hebben. De pan met de paella werd opgetild en daarna met de driepoot aan het eind van de tafel geplaatst.

      ‘Bedien u dan zelf maar dames en heren,’ zei de gastvrouw terwijl ze samen met een drietal dames met een bord in de hand van tafel opstond.

      ‘Kom mensen, alles moet op, we gooien niets weg’ zei de gastheer even later tegen de aanwezigen.  Echter, op het moment dat de eerste schep in de overgebleven paella werd gezet, schoot de vermeende tak die in het eten verborgen zat met een geweldige snelheid omhoog. Als een Cobra bleef de  geelgroene Toornslang een paar seconden op zijn staart staan sissen terwijl de rode tong uit zijn bek flitste. De scherpe puntige tanden staken in zijn geopende bek iets naar voren. Doch opeens vond het serpent het kennelijk genoeg. Het schoot uit de pan vandaan op het gras en verdween  bliksemsnel onder hevig sissen tussen de verschrikte gasten door richting de rodondendronstruiken die het park deels omzoomden. 

    De algehele paniek die was ontstaan na de verschijning van deze ongenode gast bedaarde na enige minuten, vooral nadat enkele flauwgevallen dames door middel van vlugzout weer bij hun positieven waren gebracht. Maar de lol van het feestje was voor de meeste gasten wel over. Verschillende gasten verlieten na dit incident rap het feestterrein. Slechts enkele dappere personen bleven achter. De enige die zich na het incident met de toornslang uitstekend vermaakte was Boris, de Labrador Retriever, van de gastvrouw en gastheer. Boris trok zich van de commotie helemaal niets aan. Hij had lak aan een slang. Zeker als er zo een heerlijke overgebleven maaltijd restte. Nee, Boris was niet bang voor een toornslang. Daarentegen at Boris, boven op de tafel staande, op zijn gemak de overgebleven paella uit de grote pan met mosselen en al op.    De toornslang liet zich niet meer zien. Die was zich waarschijnlijk  evenals een aantal gasten ook een ongeluk geschrokken.

     

    ©  Leonardo

     

    21-01-2017 om 22:29 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.La nuit et la demi lune.

    La nuit et la demi lune

    Even was ze helder zichtbaar.
    Keek me verwondert aan vanachter
    langgerekte witte wolken.

    Vervolgens glimlachte ze me
    stralend toe.

    Even later keek ze wat lankmoedig,
    leek me zelfs te wenken.
    Kon haar gedrag niet echt begrijpen.

    Doch besefte later dat ze me haar 
    stralende liefde had willen schenken.

    21-01-2017 om 22:26 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Twee thuisloze zwervers. ( verhaal)

    Twee thuisloze zwervers.

    Het was een gure voorjaarsdag toen een sjofel geklede man van rond de vijftig jaar plaatsnam op en bankje in het park, juist tegenover de grote vijver, waar eenden en ganzen in het water stukjes brood op aten die door een klein meisje in het water werden gegooid.  Toen het kind aan de hand van de moeder na enkele minuten wegliep verscheen er opeens een tweede man bij het bankje.

      ‘Hee, kijk nou eens, daar hebben we, Japie… Dat is een hele tijd geleden, jongen. Waar ben jij zo lang geweest?’ vroeg de eerste zwerver die Joop bleek te heten terwijl hij wat aan de kant schoof om zijn vriend te laten plaats nemen.

      ‘Ach, overal en nergens.’

      ‘Maar wat zie ik nou; je bent zeik nat’

      ‘Ja, dat komt door dat klote bruggetje. Ik liep te dromen en ik had een houtenkop van gisterenavond. Ik heb het bruggetje gemist en ben toen naast het bruggetje in het water gelazerd.’

      ‘Ha ha ha, geen betere manier om weer nuchter te worden alleen: je stinkt  wel als een varken…, man,’ zei Joop, de eerste zwerver lachend.  ‘Ga een beetje van me weg zitten anders stink ik straks ook zo naar dat kolere water van die vijver.’

      ‘Ja, lach jij maar. Ik zit hier verdomme kou te lijden.’

      ‘Ja…, dat zal best. Wil je trouwens wat drinken of wat eten?’

      ‘Als je een slokkie hebt, nou graag dan, maar wel puur en zonder ijsblokkies. ’ 

      ‘Ha ha ha, trek die natte zooi toch gewoon uit man. Niemand die het ziet. Dan kunnen die kleren ook gelijk wat drogen.’

      ‘Jij lult makkelijk. Ik kan toch moeilijk hier in mijn blote reed gaan zitten, lijkt mij zo. Als die wouten straks komen pakken ze me misschien nog op voor naaktlopen.’

      ‘Ja, daar heb je wel een punt mee, met die opmerking bedoel ik. Je moet hier tegenwoordig verdomd goed uitkijken.’ 

    Zwerver Joop keek eens om zich heen en zag tot zijn verwondering een paar grote stukken karton tussen de struiken liggen. Hij wees er zijn vriend op die vervolgens zijn kleding uitging trekken.

      ‘De oplossing van alle problemen  ligt, zoals altijd, gewoon om de hoek niet waar.’

      ‘Ja, maar het is nu al vier uur. Ik krijg nu die kleren niet meer droog in dat schrale rot zonnetje.’

      ’Gewoon op het gras leggen dan drogen ze vanzelf.’

      ‘Verdomme wat is het koud. M’n reed kleurt al blauw, dat voel ik.  Zal toch maar zo’n stuk karton om me heen slaan. Misschien helpt het iets tegen die rot kou.’

      ‘Ja, doe dat. Maar geef mij ook maar een klein stukkie karton dan kunnen we dat op de bank leggen, om op te zitten.

      ‘Slaap jij hier trouwens ook nog altijd;  hier in het bos, bedoel ik?’

      ‘Nee zeg, ik kijk wel lekker uit.  Stikt hier ˈs avonds, als het donker wordt, van de nichten. Van die engerds die in de bosjes lopen.’

      ‘Ja, dat is tegenwoordig inderdaad echt klote. Waar vind je nog nog een geschikt plekkie om te pitten in een bos.  Ik vraag me trouwens af waar ik straks kan gaan liggen maffen met dat karton om me heen?’

      ‘Ja, je zegt het…, dat is wel effe een probleem .Trouwens die wouten rijden hier tegenwoordig ook veel rond. Op crossfietsen, wel te verstaan. Kunnen ze gemakkelijker die nichten controleren heb ik van de week gehoord.’  Ze jagen die gasten compleet met stijve pik het bos uit, de straat op, heb ik me laten vertellen.

      ‘Hoe controleren ze dat dan, in dat bos bedoel ik?’

      ‘Ha ha ha, volgens mij kijken ze alleen of zo’n nicht met z’n gulp open loopt  en of er wat uithangt...  

       ‘Ja, lul jij maar. Belazer je zuster maar mij niet. Jezus wat heb ik het koud. Vraag me af of het niet reeds rond het vriespunt is.’

       ‘Je zegt het… Trouwens er ligt daar tussen die kale struiken een oude pallet.  We zouden natuurlijk ook een vuurtje kunnen maken.  Dan kunnen je kleren ook wat sneller drogen.’

      ‘Ja…, verdomd goed idee zeg, alleen…, heb jij dan vuur?’

      ‘Ja hoor, jongen, een complete plastic verpakking met aanstekers. Samen met  dat flesje jenever en een zak met broodjes gejat uit een supermarkt wagentje van zo’n bekakt oud wijf in die AH winkel efkes verderop.’ 

       ‘Dat heb je dan goed gedaan, jongen. Die rijke stinkers missen zo’n aansteker toch niet en wij zijn er gelukkig mee, niet waar?’

    Vervolgens werd de pallet uit de struiken gehaald waarna Joop met een klein zakmesje er schilfers ging afsnijden om die, na enige minuten prutsen, samen met een stuk karton aan te steken. Ze trapten de pallet in kleine stukken die ze vervolgens op het brandende vuurtje legden.

       ‘Donders, dat voelt heel wat beter aan dan die koude rot wind, vind je ook niet, Japie.  Kom, laten we er om heen gaan zitten, dan verwarmen we ons gelijk een beetje. Hier…, leg die natte zooi maar vlak bij het vuurtje, dan droogt het wat sneller.’

    Terwijl ze een minuut of tien rond het hevig rokende vuurtje waren gezeten  zagen ze in de verte twee agenten op zo’n soort van mountainbike aankomen.  Het bleken een man en een vrouw te zijn. De agenten reden het gras op, zetten de fietsen tegen de bank, en liepen vervolgens op de twee zwervers toe.

        ‘Heren, u bent in overtreding,’ zei de mannelijke agent op gewichtige toon terwijl hij zijn opschrijfboekje met ballpoint tevoorschijn haalde. De vrouwelijk agent, een nogal stevig type met heel kort geknipt haar en een brede kont,  had inmiddels al snel enkele foto’s met haar mobieltje gemaakt.  De twee zwervers keken elkaar even aan maar zeiden niets.

       ‘Ik verzoek u dat vuur gelijk uit te maken, te doven zo gezegd. Het is ten strengste verboden om in het park vuur te maken, trouwens wat zijn jullie eigenlijk aan het doen? De twee zwervers zeiden niets en haalden de schouders op. ‘Is dit een vorm van exhibitionisme wat  ik voor me zie, of zijn jullie met een vies spelletje bezig? ‘ glimlachte de agent wat meewarig.  ‘Seks in het park is, zoals u beiden vast wel weet, ook verboden.’

       ‘Ach, zodemieter toch op man, ‘reageerde Japie terwijl hij het smerige karton wat steviger om zich heen trok. ‘Ik ben in het water gelazerd, vlak bij dat klote bruggetje, daar wat verderop. Mag ik mezelf misschien even wat opwarmen en mijn kleren drogen?!’ zei hij op nogal luide toon terwijl hij in zijn kartonnen uitdossing op de agent toeliep, die vervolgens verschrikt, een paar stappen achteruit deed.   

       ‘Goed,’ zei de vrouwelijke agent om ook een duid in het zakje te doen. Als u niet van plan bent het vuur te doven dan doen wij dat en laten wij u naar het bureau afvoeren. Daar praten we dan wel verder.’ Vervolgens trapten beide wetsdienaars het kleine vuurtje uit en werd er een auto opgeroepen om de heren af te voeren.  ‘Als u even uw armen uitsteekt dan leg ik u de handboeien om,’ zei de agente tegen Japie  die daarop met een brede lach het karton liet vallen en zich vervolgens in zijn volle naaktheid aan haar presenteerde.

       ‘Nou, wat vind je er van, wijffie.  Lekker lijf hè, en dat voor een vent van vijf en vijftig jaar oud.  Zo vind je ze, denk ik, niet bij jou op bureau,’ zei Japie terwijl hij, voordat hij zijn armen naar achteren stak, eerst even over de billen van de agente streek.  ‘Blijf verdomme met je gore poten van me af, lelijke viespeuk, of je krijgt eerst een mep met de wapenstok.’

       ‘Goh, wat een lekker heet wijf ben jij zeg, heb ik altijd naar gezocht. Een lekkere meid die een wapenstok gebruikt tijdens de seks.’  Het waren echter wel de laatste brutale woorden van de van kou rillende Japie die, vervolgens na een paar minuten wachten, samen met zijn maat achter in een politiebusje werd gestopt en naar een politiebureau in de stad werd afgevoerd.  Daar werd hij onder begeleiding onder een douche gezet waarna hij een politieoverall kreeg aangereikt om aan te trekken.

        ‘U bent beiden gearresteerd voor respectievelijk: brandstichting in een park en het veroorzaken van overlast,’ zei de wachtcommandant tegen hen.  En meneer hier; hij wees op Japie, wordt ook onzedelijk gedrag in het park ten laste gelegd.   U wordt beiden ingesloten voor de nacht. De rechtercommissaris beslist morgen over u.’ Daarna werden beide zwervers naar een lekker verwarmde cel gebracht.

      ‘Jeetje…, Joop, wat hebben wij een mazzel. Het is hier net een hotel. Lekker warm en veel beter dan buiten onder een afdakje op straat slapen, ’zei Japie.

       ‘Kunt u me om halfzeven wekken, vroeg Joop beleefd, met een brede glimlach,  aan de agent die hen in de cel stopte. ‘En morgen graag twee sneetjes bruinbrood met  ham en kaas en het eitje niet te hard gekookt als het even kan. En…, o, ja: liever thee in plaats van koffie. ‘  De agent gaf echter geen krimp. De man kon blijkbaar de humor van de opmerking niet inzien.   Hij verschoot helemaal van kleur toen Japie er aan toevoegde:  ‘Je mag die lekkere blonde meid die mij vanmiddag  in het park liep op te geilen best in onze cel brengen. Heeft dat wijffie eindelijk het genoegen een echte vent te krijgen in plaats van die watjes waarmee ze nu waarschijnlijk omgaat.’

    Hierna viel de celdeur dicht en liep de agent die hen insloot hoofdschuddend weg, om vervolgens  weer op zijn plek gezeten in een schaterende lach uit te barsten.  ‘Je had eens moeten horen,’ zei hij tegen zijn aanwezige collega,’  wat die ene vent  over onze Dolly durfde te zeggen. De politieman hikte inmiddels van het lachen. ’Maar goed dat hij niet wist dat onze Dolly een pot is. Ik wed dat je niet meer was bij gekomen van het lachen als jij die opmerkingen ook had gehoord.’

     

    ©  Leonardo  

     

     

         

     

    21-01-2017 om 19:00 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lijdensweg van een oud boertje in Frankrijk


    Lijdensweg van een oud boertje in Frankrijk


     


    zak uien, wat knoflook, tweekippen in een rietenmand


    verkrampte rug van ontberingen, pijn en leed


    een waterval op zijn gelaat van druppels zweet


    kromme houten stok geklemd in de linkerhand


     


    de markt in Le Cannet, nog kilometers lopen te gaan


    fata morgana van intense hitte voor hem op de weg


    doodmoe wil hij even gaan zitten onder een hoge heg


    met zijn sloffende passen lijkt hij bijna stil te staan


     


    geluid in de verte van een naderende automobiel


    voor hem kleuren de bergen in groen, oker en geel


    automobilist scheurt hem voorbij; de imbeciel


     


    tweemaal per week deze lijdensweg voor een schamel bestaan


    lichtschittering voor zijn ogen wordt hem bijna teveel


    rijke Zuid Frankrijk; hoe het er ook toe kan gaan


     

    21-01-2017 om 13:14 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zonovergoten winterpret


    Zonovergoten winterpret



    Bevroren sloten en plassen weerspiegelen in de zon.


    Hier en daar ligt nog een open wak.


    Kind achter een stoeltje schaatst op haar gemak.


    Herinnering aan hoe het ook ooit bij mijzelf begon.


     


    In de sneeuw staat een eenzame reiger.


    Te rillen langs de kant van de bevroren sloot.


    Kans om een visje te vangen is niet erg groot.


    Is alleen water in een wak rond een aanlegsteiger.


     


    De witte wereld straalt uitbundig om me heen.


    Geeft een winters plaatje als uit mijn eigen kinderdjaren.


    Sta stil wat te kijken met voeten koud als steen.


     


    Toch doet dit winters schaatsplezier.


    Mijzelf hartstochtelijk naar zomerse warmte verlangen.


    Al geeft het kijken naar de schaatsjeugd mij veel plezier.


     

    21-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    20-01-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De leeuw is los.


    De leeuw is los

     

    De leeuw is los in de Verenigde Staten.

    Het beest heeft zich vandaag voor het eerst geroerd.

    Zijn grauwende woorden hebben ons in Europa de mond gesnoerd.

    Op wie moeten we ons thans met z’n allen verlaten.

     

    Een ding staat sinds vandaag als een paal boven water.

    Na Obama blijft Europa zitten met een zeer kostbare kater.

     

     

    De eerste toespraak van de nieuwe president van de Verenigde Staten, Donald Trump, heeft tot schrik en ongeloof in Europa geleid.  Zijn toespraak was een afspiegeling van zijn verkiezingscampagne. Protectie voor de eigen staat en eigen industrie, alsmede betalen als de VS binnen Navo verband als militaire beschermer in Europa moet optreden.

     

    ©  Leonardo 20 januari 2017

     

     

    20-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kleurrijke avond in januari,


    Kleurrijke avond in januari. 


    ik kan intens genieten van

    zo een hemels kleuren pallet

    de fraaie avondlucht geschilderd

    in strepen geel met rood

     

    met een enkele kleine wolk 

    in grijs en blauw gevangen

    wat gerafeld en verwilderd

    oranje plekken op haar wangen

     

    ze kijkt op me neer als

    een groot vochtig oog

    dat naar betere tijden

    lijkt te verlangen

     

    haar omvang neemt rap af

    onder invloed van de wind

    van aangroeien is

    thans geen sprake daarvoor is

    de lucht thans veel te droog

     

    januari; een vrieskoude wintermaand

    landschap ligt troosteloos met

    een wit winters kleed gedekt

     

    en al hebben sommige struiken

    reeds kleine groene knoppen

     

    natuur ligt nog lang niet

    in zomerse verwachting

    voor ons allen uitgestrekt 

     

     

     

    20-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-01-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een zonnige winterse dag.


    Een zonnige winterse dag

     

    Zonnestralen glinsteren door de kruinen van bomen.

    Schapen lopen onwennig op het besneeuwde weiland.

    Een moeder met een klein kindje aan de hand.

    Dat met haar meegetrokken slee wat loopt te dromen.

     

    Zo maar een beeldimpressie van een gewone winterse donderdag.

    Eenvoudige gebeurtenissen die ik zo graag aanschouwen mag.

     

    19-01-2017 om 23:45 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De zuidwesterstorm

    De zuidwesterstorm

    ben de zuidwesterstorm die thans overtrekt
    veroorzaker van schade en last
    welke als gevolg van mijn korte aanwezigheid ontstond
    waardoor ik thans spontaan dikke druppels ween

    voel me schuldig aan 't vele leed; en krimp ineen

    19-01-2017 om 23:42 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gemeentelijke thuishulp fraude.

    Gemeentelijke thuishulp fraude

     

    stofzuigen  en huishouden  is al tijden

    voor hem een brug te ver

    de rug laat het regelmatig afweten

    net als zijn hart, de voeten en de benen

    zijn aangetaste wintertenen

    de handen die zich moeilijk kunnen bewegen

    dit trieste figuur moet kennelijk dagelijks lijden

     

    maar wie wat dieper graaft in mans heden

    zal ontdekken dat hij lacht om zijn verleden

    dat de gemeente  nog steeds zijn

    wekelijkse  thuishulp  niet heeft afgenomen

    want met  zijn toneelspel en zielige gelaat

    verbouwd hij wel  zijn huis,  beunt hij

    in de tuin en schildert hij in de halve straat

     

    hij verbouwd, boort, timmert, tilt en graaft

    doch een stofdoek, of stofzuiger vasthouden

    dat is echt teveel gevraagd

     

    © Leonardo

     

     

     

     

     

    19-01-2017 om 15:54 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Natuurlijke metamorfose van een berglandschap

    Natuurlijke metamorfose van een berglandschap

     

    bomen verliezen  thans rap hun bladeren

    het land kleurt even helder in een gouden gloed

    de bergen zien reeds te eerste sneeuw tegemoet

    plotselinge regenbui doet zijn druppels op daken klateren

     

    weer verandert nu dagelijks van zon in regen

    natuur past zich hier jaarlijks aan met verscheiden van de tijd

    gortdroge grond is weer met voldoende regenwater verblijdt

    kleine modderstroompjes  spoelen over de smalle bergwegen

     

    nog even dan is dit dorpje en 't landschap wit gekleurd

    kunnen  wintersport toeristen vanuit de steden  ski's tevoorschijn halen

    hangen lampionnen en lichtjes aan dakgoten te  stralen

    ach…, dit is hier de afgelopen jaren al zo vaak gebeurd

     

    het nietige dorpje  maakt dan opeens  landelijk naam

    omarmt de ski-toeristen hartelijk voor 't eigen voortbestaan

     

     

    19-01-2017 om 15:48 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De decadente buurman.


    De decadente buurman.

     

    Uit het leven gegrepen...

     

    Pierre, een voormalige 45 jarige ongehuwde man, woonachtig in het zuiden des land, had het geluk een grote prijs te winnen in de Nederlandse staatsloterij. Voor zover we hebben kunnen nagaan betrof het een bedrag van een twee miljoen gulden.  Met zijn Jan Modaal inkomen dat hij verdiende als magazijnmeester in een textielgroothandel was hij de koning te rijk toen hij over dat bedrag kon beschikken. Het was een man die tot dan toe altijd zuinig had geleefd. Geen dure vakanties boekte en er geen andere geldverslindende hobby’s op nahield, zodat hij maandelijks zelfs een klein bedragje voor zijn oude dag apart kon leggen. Pierre was een slimme man betreffende geldzaken. Hij wist bijna letterlijk van een dubbeltje een kwartje te maken. Die mentaliteit kwam hem goed van pas toen hij dat miljoen won. Dankzij goed uitgekiende beleggingen wist hij in tien jaar tijd het bedrag zelfs meer dan te verdubbelen. Als hij niet hoefde te werken zat hij achter de computer en was  hij met geldzaken bezig, terwijl hij gewoon in zijn sobere levensstijl bleef volharden.

     

    Tijdens een uitstapje naar Amsterdam ontmoette hij in een café een aardige jongedame, Ria geheten,  waarmee het gelijk klikte. Al na twee weken trok ze bij hem in. Een leuke, zij het wel wat geraffineerde, Amsterdamse  meid.  De twee waren niet meer uit elkaars gezelschap te scheiden. Ik sprak ze af en toe wel eens, zo op straat of bij de melkwagen, die toen nog aan de deur kwam. Het was een vriendelijk, doch apart stel mensen die in hun straat echt opvielen door hun spontane levenswijze. Rijkdom was hen weliswaar niet echt aan te zien, maar Ria had zo’n blik van uiterste geraffineerdheid in haar ogen. Bij zo’n vrouw gaan bij mij meestal verschillende alarmbellen in mijn hoofd rinkelen, maar bij Pierre kennelijk niet. Hij was gewoon smoorverliefd op haar. Ria was weliswaar een aantrekkelijke, redelijk welbespraakte vrouw, maar ze had de blik van een haai… Voor de buurt leken ze echter voor elkaar geschapen en wij verheugden ons met zo’n vlotte nieuwe buurvrouw. Totdat er plotseling een verandering kwam in hun woon en leefsituatie.  Een plaatselijke makelaar plantte op een maandagmorgen plotseling een bord ,,te koop,, in de tuin van hun fraaie woning en al enkele weken later – het was toen nog de gouden tijd in de huizenverkoop, was hun woning verkocht aan een stel mensen uit Utrecht. Pierre vertelde me dat ze een ,,Manoir,, uit de negentiende eeuw hadden gekocht in het zuidwesten van Frankrijk. Ze zaten, vertelde hij, al ruim twee weken op Franse les om te taal te leren. Het droomhuis hadden ze gekocht via de bemiddeling van een in Frankrijk wonende en werkende Nederlandse makelaar… Het was een prachthuis beweerde Pierre.

       ‘We kunnen er zo in trekken Leonardo, alles is prachtig van binnen, terwijl het renoveren pas is gedaan door de vorige eigenaar.’ Dus omstreeks april vertrokken ze naar Frankrijk om hun droomhuis te betrekken.  

     

    Ze waren werkelijk de koning te rijk.  Het object dat ze hadden gekocht  had een 11 hectare groot park om het huis heen liggen waarop nog een tweetal grote hangars stonden die als garages en paardenboxen dienst hadden gedaan bij de vroegere eigenaars. Een fraai zwembad van 15 x 5 meter was achter het huis gelegen. Natuurlijk moesten er rijpaarden komen en werden er een dure auto’s voor zowel Ria als voor Pierre aangeschaft. Nadat ze een paar maanden in hun nieuwe woning verbleven en Ria een leuk baantje in de horeca afdeling van de plaatselijke tennisclub  had weten te bemachtigen, voltrok zich langzaam aan bij Pierre een soort van metamorfose. Hij stond voorheen altijd punctueel om zes uur ‘s morgens naast zijn bed,  maar nu was hij er niet meer uit te krijgen. Dat kwam ook deels omdat hij het vertikte te gaan werken. Hij had nu toch geld. Werken was voor de domme, vertelde hij altijd aan een ieder die hem in zijn stulpje bezocht.  Als hij dan uiteindelijk opstond leek het wel of hij een ander mens was geworden.  Hij werd vlotter in de omgang en keek er plotseling niet meer van op als Ria weer een paar pakken geld stond uit te geven aan allerlei luxe voorwerpen, die ze wel heel listig op haar eigennaam zette.  Ria was een genie als het op geld uitgeven aankwam.  De altijd zo bedachtzame en rustige Pierre controleerde hun uitgaven nauwelijks en had het gedrag van een ,, big spender,, aangenomen, zodat Ria, die er toch ook wat van kon als het op geld uitgeven aankwam, zelfs meerdere malen zelf op de rem moest gaan staan om Pierre te beletten al te gekke aankopen te doen.

     

    Pierre en Ria hadden hun fraaie Manoir vier maanden na het tekenen van het koopcontract betrokken.  Ze werden al snel lid van de Nederlandse club in Angoulême, speelden eveneens ook al snel golf op de peperdure golf en country club in deze streek en werden eveneens snel ingelijfd in het kleine, elitaire internationale groepje mensen die  in dat gebied woonden en net als zij, een groot huis met veel land en veel geld bezaten. Pierre en Ria veranderden met de dag. Toen wij ze eens opzochten hadden ze net een kleine, tweepersoons Bell helikopter gekocht om te kunnen shoppen en om naar de golfclub te kunnen gaan vliegen. Dit vervoermiddel was erg populair in de kringen waar zij zich in bewogen en je moest natuurlijk wel meedoen, wilde je er bij horen. Als dat maar goed gaat dachten wij toen bij ons zelf. Hoe is het mogelijk dat geld mensen zo totaal kan veranderen. Ze waren niet meer de Pierre en Ria die wij kenden van vroeger uit onze straat, maar gewoon een stel rijke arrogante patsers geworden.  Zelfs hun taalgebruik hadden ze aangepast. Nederland was voor hen nu een brug te ver.  Daar kwamen ze niet meer. Ze behoorden nu tot de ,,beau monde,, en Frankrijk was nu voorgoed hun thuisland.  Ria kleedde zich naar de laatste mode, met uitzondering van de dagen dat ze op de golfclub werkte. Dat werken was niet echt nodig hoor, vertelde ze altijd aan een ieder die er om vroeg, maar ze vond het gewoon leuk een doel in het leven te hebben. Voorwaar een prima idee leek het ons toen. Maar telkens als we het stel in Frankrijk ontmoette kregen we de indruk dat Ria de geldbuidel beheerde en Pierre steeds meer naar haar ,,mondaine,, pijpen danste.  Ik vertrouwde haar niet, ze was aardig tegen ons, maar ik had de indruk dat ze steeds toneel speelde in haar eigen gecreëerde toneelstuk.

     

    Er gingen zo’n twee jaren voorbij. We waren hen alweer zowat vergeten toen we op een morgen plotseling een brief van Pierre ontvingen uit Nederland...   Pierre had de brief met de hand geschreven. Het was een droevig verhaal. Ria was bij hem weg en het mooie huis was verkocht. Hij was blut. Geld was opgeraakt aan hun extravagante wijze van leven.  Ria had intussen een andere rijke, dit maal Engelse patser ontmoet en had hem van de ene in de andere dag voor haar nieuwe rijke vlam ingeruild. Ze was plotseling niet meer verliefd en hield ook niet meer van hem had ze hem gezegd.  Ze had hem helemaal kaal geplukt, zodat hij als een droevige kale haan op hangende pootjes naar Nederland was terug gekeerd. Nu woonde hij tijdelijk bij zijn oude moeder van 87 jaar en moest van de bijstand leven. 

     

    Ik moest er eigenlijk hard om lachen, ook al was het nog zo’n  triest verhaal.  De sukkel. Zo heb je miljoenen en zo ben je ze in ruim twee en een half jaar weer kwijt. Hoe blind en dom kan een mens zijn. Nu moest hij proberen weer een baantje in Nederland te vinden om opnieuw met een Jan Modaal Salaris zich in leven te houden.  Ik wenste hem in gedachten sterkte, terwijl het beeld van zijn arrogante tronie en zijn opschepperij met zijn huis, land en helikopter me weer even haarscherp voor de geest kwam.     

    C’est la vie, Pierre, dacht ik bij mijzelf, terwijl ik mij een kopje thee inschonk en mijn beschuitje op at.

     

     © Leonardo

     

     

     

     

     

    19-01-2017 om 13:19 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Afzien in Afrikaanse hitte.


    Afzien in Afrikaanse hitte.

     

    slechts een gekleurd dundoek verhult

    haar lange slanke lijf

     

    zonnestralen dringen door tot op haar huid

    blote voeten laten sporen na op het hete zand

    een huilend klein kindje sjokt moeizaam

    aan haar linkerhand

    op haar hoofd balanceert een waterkruik

     

    ze valt me op door fraaie haar ranke figuur

    donkerbruine ogen kijken me een seconde aan

    dan loopt ze voort, vervolgt haar pad

    haar dorpje is nog ver van hier

     

     

    19-01-2017 om 12:38 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Liefderijke atmosfeer.


    Liefderijke atmosfeer.

     

    liefde ligt soms besloten

    in hele kleine zaken van alledag

     

    een glimlach, een handdruk

    een arm om een schouder

    en vooral ook

     

    vriendelijke woorden van

    hem of van haar die

    jij graag mag

    19-01-2017 om 12:37 geschreven door Leonardo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)

    Archief per maand
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !

    Zoeken met Google



    Over mijzelf
    Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Leonardo.
    Ik ben een man en woon in (Nederland) en mijn beroep is N.v.T.
    Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Tuinieren, Hengelsport, Mijn honden, Sport liefhebber, .
    Al een aantal jaren schrijf ik korte verhalen en gedichten. Ik publiceer ook op enkele schrijverssites onder verschillende schrijversnamen. Buiten het dichtwerk ben ik thans eveneens bezig met het voltooien van een tweetal thrillers.

    Inhoud blog
  • Mijn favoriete Franse cafeterras.
  • De fraaie doch giftige Berenklauw.
  • Rood gelakte teennagels.
  • Trieste afgang van het nederlands voetbalelftal.
  • Amerikaanse president plaatst zich steeds duidelijker in de rij van moderne dictators.
  • Fladderende nieuwsgierige schoonheid
  • Nieuw Ottomaans Rijk in opbouw ( Verhaal)
  • Bier tekort op eerste carnavalsnacht
  • Bedriegen of bedrogen worden
  • Islamitische overweldiging van Europa ( verhaal )
  • Een eerste wilde voorjaarsbloem
  • Biomimetische bomen, fictie of toekomstbeeld. ( informatief verhaal )
  • Gevaarlijke nieuwe ontwikkeling in het Midden Oosten.
  • Het oude kerkhof bijhet kasteel ( proza gedicht )
  • Fiere wolken.
  • Veertig Ooievaars
  • Een verstild Frans dorpje in het groen.
  • Decadentie ten top. ( Verhaal )
  • Aanhoudende winterproblemen in Italie.
  • Sneeuwfront nadert.

    Laatste commentaren

    Archief per jaar
  • 2017
  • 2016
  • 2015

    Laatste commentaren


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.nl - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jou eigen blog!