Decadentie ten top.

St-Tropez enkele jaren geleden…

Het was druk op het terras van de chique mondaine brasserie gelegen aan de kade van de haven van dit mondaine Franse kustplaatsje.  Het dorp dat zijn bekendheid vooral te danken heeft de bekende Franse filmacteur Louis de Funes wiens films hier deels werden opgenomen en aan actrice Brigitte Bardot die in het plaatsje woonachtig is. Moe van het sjokken langs de boetiekjes en af en toe een blik werpende op de asociaal grote jachten die met de achtersteven naar de kade waren afgemeerd, doken we het chique overdekte terras op. Er waren geen zetels meer vrij, maar we vonden wel een comfortabele zachte bank tegen de glazenwand die het terras met het café afscheidde.  Om ons heen werd op zachte toon Engels gesproken. Een zestal mensen zaten in een U vorm rondom ons heen op de heerlijke zachte banken van een of andere cocktail te genieten.  Een man van rond de zestig jaar met een dure blazer aan waarop een klein anker op het zakje genaaid keek ons even taxerend aan toen we ons tegenover hem op de bank lieten neerzakken. De honden lieten zich netjes op de grond aan onze voeten neervlijen.

  ‘Die man die ons zo zit aan te kijken zal wel eigenaar van een van die aan de kade liggende dure jachten zijn,’ zei ik glimlachend tegen mijn echtgenote. Het was uiteindelijk een logisch opkomende gedachte. Dit terras zat bij nader inzien vol met nog al elitaire gasten.  De overige personen die tegenover ons zaten waren vrij onopvallend, doch wel in smaakvolle dure vrijetijdskleding gekleed. Het was alsof de kleding zo in een van de boetieks uit het plaatsje was aangetrokken. Een blonde jongedame van een jaar of vijf en twintig, die een meter van mij af ook op de lange bank zat, was nieuwsgierig en zocht contact met onze twee honden door de beesten even aan te halen. Honden waren, wel is waar, volgens de verbodsbordjes niet toegestaan op het terras, maar daar trokken we ons toen niets van aan. Het was snikheet weer, we waren moe en verlangden naar een kop koffie.  Er waren trouwens nog meer mensen met honden op het terras die niemand overlast bezorgden. 

   ‘Bent u hier met vakantie in St. Tropez,’ vroeg de jongedame naast me opeens aan mij in slecht Frans met een zwaar Engels accent. Ze keek me verwachtingsvol aan in de kennelijke overtuiging dat ik haar een compliment zou geven met betrekking tot haar kennis van de Franse taal.

   ‘Nee,’ zei ik, haar rap in het Frans antwoord gevende. ‘We zijn hier niet met vakantie.’

Daarmee was de discussie even voor een moment afgelopen. De familie keek elkaar even aan terwijl de man met de blazer zich naar voren boog om even met de jongedame naast me op vrijwel geruisloze toon te overleggen. De jongedame rechtte haar rug en keek me even glimlachend aan terwijl ze de honden aaide.

   ‘Bent u ook met de boot hier naar toe gekomen?’ vroeg ze opeens in het Engels aan mij.

   ‘Inderdaad,’ antwoordde ik.  Ik loog hier niets over want uiteindelijk waren we met de groene taxiboot vanaf St-Maxime de golf over komen varen naar St-Tropez.

    ‘Leuk, we hadden  zelf ook al het idee dat u ook met een boot hier naar toe was gevaren. Trouwens, aan uw Engels te horen bent u een Nederlander, klopt dat?’ vroeg ze met een glimlach.

    ‘Is dat dan zo duidelijk aan mijn uitspraak van het Engels te horen?’ was mijn wedervraag.    

    ‘Nou, eigenlijk een beetje wel,’ antwoordde de jongedame met een ontwapende glimlach op haar gelaat.

    ‘Knap van u omdat zo aan een uitspraak van de taal te kunnen afleiden.’

    ‘Ja, grappig nietwaar. Ik hoor het meestal meteen waar een Engels sprekende persoon vandaan komt. Ik weet echt niet hoe dat komt. Waarschijnlijk omdat ik veel gevoel voor talen heb, denk ik.’

   ‘Ja dat zou kunnen,’ zei ik terwijl ik om me heen keek om eindelijk contact met het zuur kijkende personeel van de brasserie te kunnen maken.  Mijn Engels sprekende buurvrouw op de bank op dat terras boog zich weer naar voren om haar kennelijk verworven nieuwtjes aan haar vader – want dat bleek die man te zijn, over te brengen.

    ‘Ligt uw boot hier ook aan de kade afgemeerd?’ vroeg ze me opeens. Ik moest mijn lachen inhouden toen ik haar met een stalen gezicht antwoordde dat onze boot inderdaad ook aan de kade lag afgemeerd.  Gelijk wees ik even naar rechts waarna haar blik ook die kant uitging. Toevallig lag er een heel groot Italiaans jacht aan dat deel van de kade afgemeerd zodat het zicht op de groene taxiboot werd ontnomen.

    ‘Ligt uw boot hier ook aan de kade afgemeerd,’ vroeg ik haar, vermoedende dat zoiets wel het geval zou zijn.

    ‘Jazeker, kijkt u maar naar links. Het is het schip dat wat verderop is gelegen. De boot met de helikopter achterop het dek.’ Tegelijk wees ze naar de achterkant van een enorm groot jacht waar inderdaad een kleine Bell helikopter op het achterdek stond vastgesnoerd. Een drietal bemanningsleden was enthousiast de dekken aan het zwabberen en de gangboorden aan het schrobben.

   ‘Mooi schip, lijkt het mij. Woont u met uw  familie permanent op dat schip’ vroeg ik belangstellend aan haar, maar dat bleek niet het geval te zijn.

   ‘Nee we wonen er nu alleen op. Nu we hier met vakantie zijn. We hebben een appartement in Mayfair-Londen. De boot is eigenlijk alleen voor de vakanties en om er zaken mee te doen. Ik knikte even doch zei verder niets maar verwonderde me dat mijn gesprekspartner zich weer naar voren boog om op vrijwel fluisterende toon weer met de overige familieleden te overleggen. Na wat heen en weer praten met haar familieleden nam ze weer enthousiast contact met me op.    

  ‘Weet u. Ik heb zelf sinds drie maanden in een appartement in St-Tropez betrokken om de Franse taal te leren,’ vertelde de jongedame mij opeens opgewekt in  haar rudimentaire Frans waarmee ze kennelijk probeerde om indruk op mij te maken.

  ‘Leuk, u spreekt het al heel aardig,’ antwoordde ik terwijl ik weer mijn lachen moest onderdrukken.

  ‘Ja papa had het geluk om voor weinig geld een leuk appartement voor me te kunnen kopen. Vandaag vieren we dat het gereed is om te bewonen na de verbouwing die we hebben laten uitvoeren.’

  ‘Het was zeker een wat ouder appartement.’

  ‘Nee hoor. Ik geloof dat papa zei dat het in 2003 was gebouwd. Maar het zag er gewoon niet uit. Het was zo echt Frans. Dat sprak me gewoon niet aan, waardoor we het door een team van Engelse bouwvakkers, hebben laten verbouwen in onze Engelse stijl. Dan lijkt het een beetje alsof ik gewoon thuis ben, in Londen.’  Dit moest ik even tot me door laten dringen alvorens dat allemaal aan mijn echtgenote over te brengen. 

Uiteindelijk wist ik met enige moeite contact te leggen met een chagrijnig kijkende en dito antwoordende ober waarbij we koffie een gebakje bestelden.

  Ik keek nog eens naar hun enorme jacht en schatte het schip op een lengte van ruim vijf en zestig meter. Het was een modern, nieuw schip, met drie dekken. De kleine Bell helikopter welke op het achterdek stond vastgesjord zag er eveneens vrij nieuw uit. Alles zag er  trouwens stralend nieuw uit. Het hele schip, de kajuit en de drie dekken. Alles glom in het zonlicht.  De man met de blazer, de vermoedelijke vader van mijn charmante jonge buurvrouw, die tot dan toe geen woord met ons had gewisseld, net als trouwens de twee dames die naast hem op het andere deel van de grote carré vormige bank zaten, waren plotseling nieuwsgierig naar ons geworden. Aan de door hen met elkaar uitgewisselde blikken die hun woorden begeleidden  konden we vaststellen dat er over ons werd gesproken. De man zocht weer contact met de jongedame naast mij, waarbij beiden weer naar voren bogen om met elkaar te praten. Ze informeerde kennelijke de rest van de familie over hetgeen ze van mij had vernomen en waarover we hadden zitten praten. De blikken van de andere familieleden richtten zich toen nogal opvallend, gelijk op ons.

Onze consumpties werden gebracht. We moesten gelijk afrekenen wat we zonder enig protest ook deden. De ober wierp een afkeurende blik op onze honden, keek ons even  afkeurend aan, doch had niet het lef ons op het verbod voor honden bord te attenderen.  Toen we de koffie op hadden, en het peperdure, kruimelige overjarige taartje ophadden gegeten, bestelden we in rad Frans bij een vriendelijke jonge serveerster een pintje en een glas Campari met ijs. Het Franse meisje haalde de honden aan en vertelde dat ze ook een Cocker Spaniel thuis hadden. We kregen even in het Frans een geanimeerd gesprek over de honden, dat abrupt eindigde toen de nors kijkende ober riep dat er meer gasten moesten worden bediend…  

Mijn jonge buurvrouw had het gesprek van ons met de serveerster kennelijk wat gevolgd.

  ‘Goh, wat spreekt u beiden goed Frans. En zo snel… Ik had moeite om het gesprek iets te kunnen volgen, al kon ik er wel vanuit opmaken dat u over uw honden sprak,’ zei ze met een brede glimlach.’

  ‘Ja we komen ook al vele jaren in Frankrijk. Dan leer je de taal wel spelenderwijs,’  

  ‘Dat is zo. Daarom wil ik ook hier wonen om de taal snel te kunnen leren. Wat ik me trouwens afvroeg, puur uit nieuwgierigheid, woont u in Nederland in Amsterdam?’

  ‘Nee dat niet. Wij wonen in het zuiden van Nederland. In de stad Oss, doch we hebben ook een woning in Frankrijk.’

  ‘Jeetje…, dat is ook toevallig,’ zei ze tegen mij, nadat wij van onze drankjes waren voorzien en zeven en twintig euro voor de twee  drankjes hadden afgerekend aan de chagrijnige ober.  ‘Ons vorige schip kwam bij een scheepswerf uit Oss vandaan.’

  ‘Nou dat is inderdaad wel heel toevallig,’ liet ik me ontvallen terwijl ik even van mijn pintje nipte.

  ‘Ja mijn vader had ons vorige schip zeven jaar geleden laten bouwen bij die scheepswerf in Oss,’ vertelde ze enthousiast. ‘Maar we vonden het eigenlijk toch wat te klein en het had geen helikopterdek. Daarom heeft vader het vorig jaar verkocht en in Engeland een nieuw schip laten bouwen. Dit is overigens onze eerste echte reis met de nieuwe boot.’  Omdat ik ooit had gehoord wat de prijs per strekkende meter van de schepen van deze werf  in Oss kostte – zo ongeveer een driekwart miljoen tot een miljoen euro per meter, had ik gelijk een indruk van de waarde van hun huidige exorbitante jacht.    

  ‘Dus uw huidige jacht komt van een andere scheepswerf?’ vroeg ik haar met enige belangstelling om te vernemen waar het was gebouwd.

  ‘Ja, papa heeft het jacht wat we nu hebben een goed jaar geleden laten bouwen in Engeland. Het andere jacht hebben we heel snel kunnen verkopen. Zoals ik al zei; dat jacht had geen helikopterdek en dat was zo vreselijk lastig als je moest shoppen en niet aan de wal kon liggen en daardoor noodgedwongen  steeds ver van de wal af moest ankeren.’ Ik liet deze informatie zonder een spier in mijn gezicht te vertrekken over me heen komen. Mijn echtgenote keek me even aan en gaf me een teken dat ze wilde vertrekken. Maar mijn praatgrage buurvrouw op dit terras was nog niet door haar opgesoupeerde vragen heen en legde gelijk weer beslag op me.

  ‘Waar ligt uw boot eigenlijk?’ vroeg ze mij beleefd.

  ‘Die is nu wat moeilijk te zien,’ antwoordde ik terwijl mijn echtgenote met veel moeite haar lachen zat in te houden. ‘Het schip waarmee wij hier plegen aan te komen ligt zo een driehonderd meter van het terras af,  pal naast het grote witte jacht met die Italiaanse vlag in de mast.’ Ik wist het te zonder te lachen te zeggen terwijl ik met een stalen gezicht richting de aankomstplaats van de groene taxiboot wees. Die was inderdaad gelukkig vanaf het terras niet te zien vanwege dat grote Italiaanse jacht dat er voor lag en het zicht op de taxiboot wegnam.

De jongedame boog zich weer voor de zoveelste maal naar voren en vertelde de overige familieleden kennelijk wat ze had vernomen. Snel draaide ze zich daarna weer naar ons toe om te volgende vraag op ons af te vuren.

  ‘Hoe groot is eigenlijk de bemanning van uw boot,’ vroeg ze me opeens, waarop ik haar vertelde dat die uit slechts twee man bestond.  Hier dacht ze even met een bezorgde trek op haar gezicht over na en keek toen vervolgens even met gefronste wenkbrauwen richting haar familie alvorens ze zich weer tot ons wendde.

  ‘Dat is wel een erg kleine bemanning om zo’n groot schip te varen. Maar u gaat dan zeker niet zo ver met de boot weg,’ orakelde ze.

  ‘Nee dat is waar. Ons schip vaart voornamelijk hier in de buurt,’ vertelde ik haar terwijl ik zowat stikte van de ingehouden lach.  Ze zat even met een nadenkende blik de omgeving af te zoeken, vermoedelijk in de hoop ons zogenaamde, jacht toch te kunnen ontdekken. Ik kwam na een goede minuut weer bij van de ingehouden lach en trok mijn gezicht voorzichtig weer in de plooi.

  ‘Het is dan zeker wel een snelle boot met weinig verdiepingen,’ vroeg de jongedame plotseling weer aan mij nadat ze eerst weer een paar woorden met haar familie had gewisseld Die vraag van haar kon ik met een glimlach bevestigen.  ‘Maar lang niet zo groot en zo nieuw als die van uw familie hoor en het heeft ook geen helikopterdek met een helikopter,’ vertelde ik haar even later. ‘Maar, de boot waarmee wij altijd de golf overvaren heeft wel een opvallende groene kleur. ‘Je kunt hem niet missen’ zei ik haar.

  ‘Goh, dat zal dan wel moeilijk zijn om aan de wal te moeten shoppen als u geen helikopter heeft, of gebruikt u daar misschien een kleine motorboot voor? Want je kunt toch niet overal met een groot schip zomaar aanleggen heb ik van onze stuurman begrepen.’  Ze keek mij aan met een blik vol onbegrip en wendde zich toen weer tot haar familie.

Ik kon mijn lachen amper meer bedwingen. Ze snapte de betekenis van mijn woorden kennelijk nog steeds niet en boog zich nu ver naar voren om dit  van mij verworven nieuws aan de overige, nog steeds weinig spraakzame familieleden over te brengen.  Men bekeek ons met wat meer aandacht om kennelijk in te schatten wat voor mensen wij waren en vooral; om vermoedelijk in te kunnen schatten wat het bedrag op onze bankrekening wel zou kunnen zijn. 

We hadden het toen wel gezien op dit chique terras. Stonden op, waarna we de Engelse familie beleefd groetten om vervolgens op ons gemak met de honden aan de riemen, ons in de mensenmenigte te begeven die zich over de kaden voortbewoog en richting de taxiboot en de kademuren met de achterliggende stranden liepen. Toen we bij het Italiaanse jacht waren en even omkeken zagen we dat men ons vanaf het terras reikhalzend nakeek met de kennelijke bedoeling te zien naar welk groot luxe jacht we zouden toelopen. We sloten ons echter gewoon aan bij de rij wachtende mensen voor de taxiboot terwijl we in hartelijk gelach uitbarstten.

 ‘Wat een stelletje kakkers waren dat. Blij dat we van dat terras weg zijn,’ zei mijn echtgenote.

©   Leonardo

Sneeuwfront nadert.

in de verte komt ze reeds langzaam nader

grijs, met donker omrande wangen

spookachtig, groots;  zelfs wat dreigend

nadert heel langzaam doch onbevangen

keurt kennelijk het landschap beneden haar

is gereed haar last te laten vallen

reeds dalen temperaturen op de grond

ze kreunt; drukt haar wolken wat in elkaar

haar sluipende aankomst zal straks

zeker opzien baren

als ze zich boven onze hoofden ontlast

een wit kleed zich over huizen en akkers vouwt

onverwacht, doch ˈs winters zo vertrouwd

Winterse bruine bonensoep

een voordeel van dit  winters weer

ligt in de kookpan besloten

met varkenspoot, spek en soepgroenten

bruine bonen en wat zout

krijg ik na het eten van deze maaltijd

het absoluut niet meer koud 

Het ontaarde tuinfeest. 

Ergens in Zuid Frankrijk... 

Het was bewolkt weer die zaterdagmiddag. De lucht voelde warm en wat benauwd aan op het statige Zuid Franse landgoed gelegen aan de rivier de Vidourle. Fraai gedekte lange tafels waren op het grote gazon voor het oude monumentale landhuis neergezet. Een keur aan zomers geklede gasten stond, veelal met een glas in de hand, gemoedelijk in kleine groepjes met elkaar te praten, terwijl bedienend personeel van de landheer zich met de grote barbecue en de tafelgerechten bezig hield.  Er heerste een gemoedelijke ontspannen stemming onder de vele aanwezigen welke een afspiegeling vormde van de notabelen uit de verschillende omliggende dorpen. De enorme pan met paella was inmiddels door een tweetal bedienden onder een grote appelboom op een driepoot met brander neergezet. De inhoud dampte wat, terwijl de lucht van de paella zich langzaam over de gasten verspreidde. Bij de barbecue was een kok inmiddels bezig de vele spiesjes met vlees, paprika en chorizo te roosteren. De damp van zijn schroeiende worstjes steeg als een dunne nevel recht tussen de boomtakken omhoog, de hemel tegemoet.  

  ‘Zorg er wel voor dat ze niet te zwart worden, René,’ zei een nogal met opzichtige sierraden opgetuigde dame van middelbare leeftijd tegen de kok.

  ‘Daarom blijf ik de worstjes steeds keren, madame la baronne. Het is mijn eer te na om een zwart geblakerd product af te leveren.’ De dame, die de gastvrouw bleek te zijn, glimlachte slechts even goedkeurend, om zich vervolgens weer onder de gasten te begeven.

In de appelboom, waaronder de pan met paella op een kleine driepoot met brander was neergezet, staarde ondertussen een tweetal half gesloten ogen met belangstelling naar hetgeen zich beneden op het grasgazon afspeelde.

   ‘is de hap al gereed,’ vroeg de oudste zoon van het organiserende echtpaar van deze tuinparty aan de kok.

   ‘Ik denk dat het met een kleine vijf minuten gereed is, meneer Joseph.’

   ‘Moeten we ons zelf eigenlijk bedienen, of wordt dat voor ons gedaan? Ik heb mama daar niets over horen mededelen.’

   ‘Madame la baronne, uw moeder, heeft mij zojuist medegedeeld dat er gewoon wordt uitgeserveerd, meneer.’ Na deze informatie liep de zoon des huizes van de barbecue weg, bukte zich even onder de boom voor een wat naar beneden hangende tak, en nam vervolgens naast een kennis aan de een van de lange tafels plaats.       

Aan de grote mobile bar die men speciaal voor dit tuinfeest had gehuurd, was een overdaad aan gekoelde mix dranken te bestellen waarbij vooral de koele mix van sinaasappelsap met passoã grote aftrek vond.  Niemand van de gasten, noch het bedienend personeel, had overigens in de gaten dat de ongeveer anderhalf duim dikke laaghangende groengele, bladerloze tak van de  appelboom, heel even bewoog. En dat terwijl het toch vrijwel windstil was en geen enkele andere tak een beweging maakte. De bewuste bladerloze tak was even in een rustig evenwicht, maar bewoog toen opeens weer. Niemand had door dat de tak wat naar voren opschoof. Er kwamen mensen aanlopen die met hun hoofden bijna de merkwaardige tak aanraakten. Deze liet zich na verloop van enige tijd van betrekkelijke rust, opeens uiterst langzaam, steeds een klein stukje verder naar voren zakken. De bedienden liepen steeds vlak onder de tak door maar hadden nog steeds niets in de gaten. Ze schepten de borden voor de gasten vol en deelden deze uit aan de mensen die aan de tafel hadden plaatsgenomen. Het vuur van de gasbrander onder de grote pan werd op een laag pitje gedraaid zodra iedereen van eten was voorzien. Van de tak, die voorzichtig weer enkele centimeters naar beneden was opgeschoven, was alleen aan de flitsende gespleten rode tong te zien dat het niet om een tak maar om een dier handelde.  Er was eigenlijk veel te veel paella aangemaakt. Toen elke gast zich had verzekerd van een maaltijd, al dan niet in combinatie van worstjes van de barbecue, en sommigen zelfs tweemaal hadden opgeschept, bleef er nog een aardig bergje paella in de grote paellapan over. Het restant werd af en toe door de kok wat door elkaar geroerd maar bleef op een gegeven moment liggen teneinde snel verder af te koelen. Het vuur onder de pan was inmiddels al enkele minuten terug uitgedraaid.  

Terwijl iedereen het glas hief op de verjaardag van de gastheer, wat blijkbaar de reden voor de tuinparty was, en een familielid van de jarige een korte toespraak hield, viel opeens met een lichte plof een tak uit de appelboom op de paella in de pan. Door afwezigheid van de kok die zich bij de barbecue had vervoegd alsmede de luidruchtigheid van de gasten had  niemand iets in de gaten. De fraaie groengele tak van ongeveer anderhalve meter lengte schoof na zijn val razendsnel onder de inmiddels al flink afgekoelde paella in de pan. Alleen de kop stak iets uit het eten omhoog terwijl hij vanwege zijn kleur vrijwel niet in het gele rijstmengsel opviel. 

  ‘Wil er nog iemand wat eten,’ vroeg de gastheer opeens met een glas wijn in de hand aan de aanwezigen. Enkele oudere dames hadden zich de maaltijd reeds goed laten smaken maar wilden nog wel een restje paella en een spies hebben. De pan met de paella werd opgetild en daarna met de driepoot aan het eind van de tafel geplaatst.

  ‘Bedien u dan zelf maar dames en heren,’ zei de gastvrouw terwijl ze samen met een drietal dames met een bord in de hand van tafel opstond.

  ‘Kom mensen, alles moet op, we gooien niets weg’ zei de gastheer even later tegen de aanwezigen.  Echter, op het moment dat de eerste schep in de overgebleven paella werd gezet, schoot de vermeende tak die in het eten verborgen zat met een geweldige snelheid omhoog. Als een Cobra bleef de  geelgroene Toornslang een paar seconden op zijn staart staan sissen terwijl de rode tong uit zijn bek flitste. De scherpe puntige tanden staken in zijn geopende bek iets naar voren. Doch opeens vond het serpent het kennelijk genoeg. Het schoot uit de pan vandaan op het gras en verdween  bliksemsnel onder hevig sissen tussen de verschrikte gasten door richting de rodondendronstruiken die het park deels omzoomden. 

De algehele paniek die was ontstaan na de verschijning van deze ongenode gast bedaarde na enige minuten, vooral nadat enkele flauwgevallen dames door middel van vlugzout weer bij hun positieven waren gebracht. Maar de lol van het feestje was voor de meeste gasten wel over. Verschillende gasten verlieten na dit incident rap het feestterrein. Slechts enkele dappere personen bleven achter. De enige die zich na het incident met de toornslang uitstekend vermaakte was Boris, de Labrador Retriever, van de gastvrouw en gastheer. Boris trok zich van de commotie helemaal niets aan. Hij had lak aan een slang. Zeker als er zo een heerlijke overgebleven maaltijd restte. Nee, Boris was niet bang voor een toornslang. Daarentegen at Boris, boven op de tafel staande, op zijn gemak de overgebleven paella uit de grote pan met mosselen en al op.    De toornslang liet zich niet meer zien. Die was zich waarschijnlijk  evenals een aantal gasten ook een ongeluk geschrokken.

©  Leonardo

Twee thuisloze zwervers.

Het was een gure voorjaarsdag toen een sjofel geklede man van rond de vijftig jaar plaatsnam op en bankje in het park, juist tegenover de grote vijver, waar eenden en ganzen in het water stukjes brood op aten die door een klein meisje in het water werden gegooid.  Toen het kind aan de hand van de moeder na enkele minuten wegliep verscheen er opeens een tweede man bij het bankje.

  ‘Hee, kijk nou eens, daar hebben we, Japie… Dat is een hele tijd geleden, jongen. Waar ben jij zo lang geweest?’ vroeg de eerste zwerver die Joop bleek te heten terwijl hij wat aan de kant schoof om zijn vriend te laten plaats nemen.

  ‘Ach, overal en nergens.’

  ‘Maar wat zie ik nou; je bent zeik nat’

  ‘Ja, dat komt door dat klote bruggetje. Ik liep te dromen en ik had een houtenkop van gisterenavond. Ik heb het bruggetje gemist en ben toen naast het bruggetje in het water gelazerd.’

  ‘Ha ha ha, geen betere manier om weer nuchter te worden alleen: je stinkt  wel als een varken…, man,’ zei Joop, de eerste zwerver lachend.  ‘Ga een beetje van me weg zitten anders stink ik straks ook zo naar dat kolere water van die vijver.’

  ‘Ja, lach jij maar. Ik zit hier verdomme kou te lijden.’

  ‘Ja…, dat zal best. Wil je trouwens wat drinken of wat eten?’

  ‘Als je een slokkie hebt, nou graag dan, maar wel puur en zonder ijsblokkies. ’ 

  ‘Ha ha ha, trek die natte zooi toch gewoon uit man. Niemand die het ziet. Dan kunnen die kleren ook gelijk wat drogen.’

  ‘Jij lult makkelijk. Ik kan toch moeilijk hier in mijn blote reed gaan zitten, lijkt mij zo. Als die wouten straks komen pakken ze me misschien nog op voor naaktlopen.’

  ‘Ja, daar heb je wel een punt mee, met die opmerking bedoel ik. Je moet hier tegenwoordig verdomd goed uitkijken.’ 

Zwerver Joop keek eens om zich heen en zag tot zijn verwondering een paar grote stukken karton tussen de struiken liggen. Hij wees er zijn vriend op die vervolgens zijn kleding uitging trekken.

  ‘De oplossing van alle problemen  ligt, zoals altijd, gewoon om de hoek niet waar.’

  ‘Ja, maar het is nu al vier uur. Ik krijg nu die kleren niet meer droog in dat schrale rot zonnetje.’

  ’Gewoon op het gras leggen dan drogen ze vanzelf.’

  ‘Verdomme wat is het koud. M’n reed kleurt al blauw, dat voel ik.  Zal toch maar zo’n stuk karton om me heen slaan. Misschien helpt het iets tegen die rot kou.’

  ‘Ja, doe dat. Maar geef mij ook maar een klein stukkie karton dan kunnen we dat op de bank leggen, om op te zitten.

  ‘Slaap jij hier trouwens ook nog altijd;  hier in het bos, bedoel ik?’

  ‘Nee zeg, ik kijk wel lekker uit.  Stikt hier ˈs avonds, als het donker wordt, van de nichten. Van die engerds die in de bosjes lopen.’

  ‘Ja, dat is tegenwoordig inderdaad echt klote. Waar vind je nog nog een geschikt plekkie om te pitten in een bos.  Ik vraag me trouwens af waar ik straks kan gaan liggen maffen met dat karton om me heen?’

  ‘Ja, je zegt het…, dat is wel effe een probleem .Trouwens die wouten rijden hier tegenwoordig ook veel rond. Op crossfietsen, wel te verstaan. Kunnen ze gemakkelijker die nichten controleren heb ik van de week gehoord.’  Ze jagen die gasten compleet met stijve pik het bos uit, de straat op, heb ik me laten vertellen.

  ‘Hoe controleren ze dat dan, in dat bos bedoel ik?’

  ‘Ha ha ha, volgens mij kijken ze alleen of zo’n nicht met z’n gulp open loopt  en of er wat uithangt...  

   ‘Ja, lul jij maar. Belazer je zuster maar mij niet. Jezus wat heb ik het koud. Vraag me af of het niet reeds rond het vriespunt is.’

   ‘Je zegt het… Trouwens er ligt daar tussen die kale struiken een oude pallet.  We zouden natuurlijk ook een vuurtje kunnen maken.  Dan kunnen je kleren ook wat sneller drogen.’

  ‘Ja…, verdomd goed idee zeg, alleen…, heb jij dan vuur?’

  ‘Ja hoor, jongen, een complete plastic verpakking met aanstekers. Samen met  dat flesje jenever en een zak met broodjes gejat uit een supermarkt wagentje van zo’n bekakt oud wijf in die AH winkel efkes verderop.’ 

   ‘Dat heb je dan goed gedaan, jongen. Die rijke stinkers missen zo’n aansteker toch niet en wij zijn er gelukkig mee, niet waar?’

Vervolgens werd de pallet uit de struiken gehaald waarna Joop met een klein zakmesje er schilfers ging afsnijden om die, na enige minuten prutsen, samen met een stuk karton aan te steken. Ze trapten de pallet in kleine stukken die ze vervolgens op het brandende vuurtje legden.

   ‘Donders, dat voelt heel wat beter aan dan die koude rot wind, vind je ook niet, Japie.  Kom, laten we er om heen gaan zitten, dan verwarmen we ons gelijk een beetje. Hier…, leg die natte zooi maar vlak bij het vuurtje, dan droogt het wat sneller.’

Terwijl ze een minuut of tien rond het hevig rokende vuurtje waren gezeten  zagen ze in de verte twee agenten op zo’n soort van mountainbike aankomen.  Het bleken een man en een vrouw te zijn. De agenten reden het gras op, zetten de fietsen tegen de bank, en liepen vervolgens op de twee zwervers toe.

    ‘Heren, u bent in overtreding,’ zei de mannelijke agent op gewichtige toon terwijl hij zijn opschrijfboekje met ballpoint tevoorschijn haalde. De vrouwelijk agent, een nogal stevig type met heel kort geknipt haar en een brede kont,  had inmiddels al snel enkele foto’s met haar mobieltje gemaakt.  De twee zwervers keken elkaar even aan maar zeiden niets.

   ‘Ik verzoek u dat vuur gelijk uit te maken, te doven zo gezegd. Het is ten strengste verboden om in het park vuur te maken, trouwens wat zijn jullie eigenlijk aan het doen? De twee zwervers zeiden niets en haalden de schouders op. ‘Is dit een vorm van exhibitionisme wat  ik voor me zie, of zijn jullie met een vies spelletje bezig? ‘ glimlachte de agent wat meewarig.  ‘Seks in het park is, zoals u beiden vast wel weet, ook verboden.’

   ‘Ach, zodemieter toch op man, ‘reageerde Japie terwijl hij het smerige karton wat steviger om zich heen trok. ‘Ik ben in het water gelazerd, vlak bij dat klote bruggetje, daar wat verderop. Mag ik mezelf misschien even wat opwarmen en mijn kleren drogen?!’ zei hij op nogal luide toon terwijl hij in zijn kartonnen uitdossing op de agent toeliep, die vervolgens verschrikt, een paar stappen achteruit deed.   

   ‘Goed,’ zei de vrouwelijke agent om ook een duid in het zakje te doen. Als u niet van plan bent het vuur te doven dan doen wij dat en laten wij u naar het bureau afvoeren. Daar praten we dan wel verder.’ Vervolgens trapten beide wetsdienaars het kleine vuurtje uit en werd er een auto opgeroepen om de heren af te voeren.  ‘Als u even uw armen uitsteekt dan leg ik u de handboeien om,’ zei de agente tegen Japie  die daarop met een brede lach het karton liet vallen en zich vervolgens in zijn volle naaktheid aan haar presenteerde.

   ‘Nou, wat vind je er van, wijffie.  Lekker lijf hè, en dat voor een vent van vijf en vijftig jaar oud.  Zo vind je ze, denk ik, niet bij jou op bureau,’ zei Japie terwijl hij, voordat hij zijn armen naar achteren stak, eerst even over de billen van de agente streek.  ‘Blijf verdomme met je gore poten van me af, lelijke viespeuk, of je krijgt eerst een mep met de wapenstok.’

   ‘Goh, wat een lekker heet wijf ben jij zeg, heb ik altijd naar gezocht. Een lekkere meid die een wapenstok gebruikt tijdens de seks.’  Het waren echter wel de laatste brutale woorden van de van kou rillende Japie die, vervolgens na een paar minuten wachten, samen met zijn maat achter in een politiebusje werd gestopt en naar een politiebureau in de stad werd afgevoerd.  Daar werd hij onder begeleiding onder een douche gezet waarna hij een politieoverall kreeg aangereikt om aan te trekken.

    ‘U bent beiden gearresteerd voor respectievelijk: brandstichting in een park en het veroorzaken van overlast,’ zei de wachtcommandant tegen hen.  En meneer hier; hij wees op Japie, wordt ook onzedelijk gedrag in het park ten laste gelegd.   U wordt beiden ingesloten voor de nacht. De rechtercommissaris beslist morgen over u.’ Daarna werden beide zwervers naar een lekker verwarmde cel gebracht.

  ‘Jeetje…, Joop, wat hebben wij een mazzel. Het is hier net een hotel. Lekker warm en veel beter dan buiten onder een afdakje op straat slapen, ’zei Japie.

   ‘Kunt u me om halfzeven wekken, vroeg Joop beleefd, met een brede glimlach,  aan de agent die hen in de cel stopte. ‘En morgen graag twee sneetjes bruinbrood met  ham en kaas en het eitje niet te hard gekookt als het even kan. En…, o, ja: liever thee in plaats van koffie. ‘  De agent gaf echter geen krimp. De man kon blijkbaar de humor van de opmerking niet inzien.   Hij verschoot helemaal van kleur toen Japie er aan toevoegde:  ‘Je mag die lekkere blonde meid die mij vanmiddag  in het park liep op te geilen best in onze cel brengen. Heeft dat wijffie eindelijk het genoegen een echte vent te krijgen in plaats van die watjes waarmee ze nu waarschijnlijk omgaat.’

Hierna viel de celdeur dicht en liep de agent die hen insloot hoofdschuddend weg, om vervolgens  weer op zijn plek gezeten in een schaterende lach uit te barsten.  ‘Je had eens moeten horen,’ zei hij tegen zijn aanwezige collega,’  wat die ene vent  over onze Dolly durfde te zeggen. De politieman hikte inmiddels van het lachen. ’Maar goed dat hij niet wist dat onze Dolly een pot is. Ik wed dat je niet meer was bij gekomen van het lachen als jij die opmerkingen ook had gehoord.’

©  Leonardo  

Gemeentelijke thuishulp fraude

stofzuigen  en huishouden  is al tijden

voor hem een brug te ver

de rug laat het regelmatig afweten

net als zijn hart, de voeten en de benen

zijn aangetaste wintertenen

de handen die zich moeilijk kunnen bewegen

dit trieste figuur moet kennelijk dagelijks lijden

maar wie wat dieper graaft in mans heden

zal ontdekken dat hij lacht om zijn verleden

dat de gemeente  nog steeds zijn

wekelijkse  thuishulp  niet heeft afgenomen

want met  zijn toneelspel en zielige gelaat

verbouwd hij wel  zijn huis,  beunt hij

in de tuin en schildert hij in de halve straat

hij verbouwd, boort, timmert, tilt en graaft

doch een stofdoek, of stofzuiger vasthouden

dat is echt teveel gevraagd

© Leonardo

Natuurlijke metamorfose van een berglandschap

bomen verliezen  thans rap hun bladeren

het land kleurt even helder in een gouden gloed

de bergen zien reeds te eerste sneeuw tegemoet

plotselinge regenbui doet zijn druppels op daken klateren

weer verandert nu dagelijks van zon in regen

natuur past zich hier jaarlijks aan met verscheiden van de tijd

gortdroge grond is weer met voldoende regenwater verblijdt

kleine modderstroompjes  spoelen over de smalle bergwegen

nog even dan is dit dorpje en 't landschap wit gekleurd

kunnen  wintersport toeristen vanuit de steden  ski's tevoorschijn halen

hangen lampionnen en lichtjes aan dakgoten te  stralen

ach…, dit is hier de afgelopen jaren al zo vaak gebeurd

het nietige dorpje  maakt dan opeens  landelijk naam

omarmt de ski-toeristen hartelijk voor 't eigen voortbestaan