Decadentie ten top.
St-Tropez enkele jaren
geleden
Het was druk op het
terras van de chique mondaine brasserie gelegen aan de kade van de haven van
dit mondaine Franse kustplaatsje. Het
dorp dat zijn bekendheid vooral te danken heeft de bekende Franse filmacteur
Louis de Funes wiens films hier deels werden opgenomen en aan actrice Brigitte
Bardot die in het plaatsje woonachtig is. Moe van het sjokken langs de
boetiekjes en af en toe een blik werpende op de asociaal grote jachten die met
de achtersteven naar de kade waren afgemeerd, doken we het chique overdekte terras
op. Er waren geen zetels meer vrij, maar we vonden wel een comfortabele zachte
bank tegen de glazenwand die het terras met het café afscheidde. Om ons heen werd op zachte toon Engels
gesproken. Een zestal mensen zaten in een U vorm rondom ons heen op de heerlijke
zachte banken van een of andere cocktail te genieten. Een man van rond de zestig jaar met een dure blazer
aan waarop een klein anker op het zakje genaaid keek ons even taxerend aan toen
we ons tegenover hem op de bank lieten neerzakken. De honden lieten zich netjes
op de grond aan onze voeten neervlijen.
Die
man die ons zo zit aan te kijken zal wel eigenaar van een van die aan de kade
liggende dure jachten zijn, zei ik glimlachend tegen mijn echtgenote. Het was
uiteindelijk een logisch opkomende gedachte. Dit terras zat bij nader inzien vol
met nog al elitaire gasten. De overige
personen die tegenover ons zaten waren vrij onopvallend, doch wel in smaakvolle
dure vrijetijdskleding gekleed. Het was alsof de kleding zo in een van de boetieks
uit het plaatsje was aangetrokken. Een blonde jongedame van een jaar of vijf en
twintig, die een meter van mij af ook op de lange bank zat, was nieuwsgierig en
zocht contact met onze twee honden door de beesten even aan te halen. Honden
waren, wel is waar, volgens de verbodsbordjes niet toegestaan op het terras,
maar daar trokken we ons toen niets van aan. Het was snikheet weer, we waren
moe en verlangden naar een kop koffie. Er waren trouwens nog meer mensen met honden op
het terras die niemand overlast bezorgden.
Bent u hier met vakantie in St. Tropez,
vroeg de jongedame naast me opeens aan mij in slecht Frans met een zwaar Engels
accent. Ze keek me verwachtingsvol aan in de kennelijke overtuiging dat ik haar
een compliment zou geven met betrekking tot haar kennis van de Franse taal.
Nee, zei ik, haar rap in het Frans antwoord
gevende. We zijn hier niet met vakantie.
Daarmee was de discussie
even voor een moment afgelopen. De familie keek elkaar even aan terwijl de man
met de blazer zich naar voren boog om even met de jongedame naast me op vrijwel
geruisloze toon te overleggen. De jongedame rechtte haar rug en keek me even glimlachend
aan terwijl ze de honden aaide.
Bent u ook met de boot hier naar toe
gekomen? vroeg ze opeens in het Engels aan mij.
Inderdaad, antwoordde ik. Ik loog hier niets over want uiteindelijk
waren we met de groene taxiboot vanaf St-Maxime de golf over komen varen naar
St-Tropez.
Leuk, we hadden zelf ook al het idee dat u ook met een boot
hier naar toe was gevaren. Trouwens, aan uw Engels te horen bent u een
Nederlander, klopt dat? vroeg ze met een glimlach.
Is dat dan zo duidelijk aan mijn uitspraak van
het Engels te horen? was mijn wedervraag.
Nou, eigenlijk een beetje wel, antwoordde
de jongedame met een ontwapende glimlach op haar gelaat.
Knap van u omdat zo aan een uitspraak van
de taal te kunnen afleiden.
Ja, grappig nietwaar. Ik hoor het meestal
meteen waar een Engels sprekende persoon vandaan komt. Ik weet echt niet hoe
dat komt. Waarschijnlijk omdat ik veel gevoel voor talen heb, denk ik.
Ja dat zou kunnen, zei ik terwijl ik om me
heen keek om eindelijk contact met het zuur kijkende personeel van de brasserie
te kunnen maken. Mijn Engels sprekende
buurvrouw op de bank op dat terras boog zich weer naar voren om haar kennelijk
verworven nieuwtjes aan haar vader want dat bleek die man te zijn, over te brengen.
Ligt uw boot hier ook aan de kade
afgemeerd? vroeg ze me opeens. Ik moest mijn lachen inhouden toen ik haar met
een stalen gezicht antwoordde dat onze boot inderdaad ook aan de kade lag afgemeerd.
Gelijk wees ik even naar rechts waarna
haar blik ook die kant uitging. Toevallig lag er een heel groot Italiaans jacht
aan dat deel van de kade afgemeerd zodat het zicht op de groene taxiboot werd
ontnomen.
Ligt uw boot hier ook aan de kade
afgemeerd, vroeg ik haar, vermoedende dat zoiets wel het geval zou zijn.
Jazeker, kijkt u maar naar links. Het is
het schip dat wat verderop is gelegen. De boot met de helikopter achterop het
dek. Tegelijk wees ze naar de achterkant van een enorm groot jacht waar
inderdaad een kleine Bell helikopter op het achterdek stond vastgesnoerd. Een
drietal bemanningsleden was enthousiast de dekken aan het zwabberen en de
gangboorden aan het schrobben.
Mooi
schip, lijkt het mij. Woont u met uw
familie permanent op dat schip vroeg ik belangstellend aan haar, maar
dat bleek niet het geval te zijn.
Nee we wonen er nu alleen op. Nu we hier
met vakantie zijn. We hebben een appartement in Mayfair-Londen. De boot is
eigenlijk alleen voor de vakanties en om er zaken mee te doen. Ik knikte even
doch zei verder niets maar verwonderde me dat mijn gesprekspartner zich weer
naar voren boog om op vrijwel fluisterende toon weer met de overige
familieleden te overleggen. Na wat heen en weer praten met haar familieleden
nam ze weer enthousiast contact met me op.
Weet u. Ik heb zelf sinds drie maanden in
een appartement in St-Tropez betrokken om de Franse taal te leren, vertelde de
jongedame mij opeens opgewekt in haar
rudimentaire Frans waarmee ze kennelijk probeerde om indruk op mij te maken.
Leuk, u spreekt het al heel aardig,
antwoordde ik terwijl ik weer mijn lachen moest onderdrukken.
Ja papa had het geluk om voor weinig geld
een leuk appartement voor me te kunnen kopen. Vandaag vieren we dat het gereed
is om te bewonen na de verbouwing die we hebben laten uitvoeren.
Het was zeker een wat ouder appartement.
Nee hoor. Ik geloof dat papa zei dat het in
2003 was gebouwd. Maar het zag er gewoon niet uit. Het was zo echt Frans. Dat
sprak me gewoon niet aan, waardoor we het door een team van Engelse bouwvakkers,
hebben laten verbouwen in onze Engelse stijl. Dan lijkt het een beetje alsof ik
gewoon thuis ben, in Londen. Dit moest
ik even tot me door laten dringen alvorens dat allemaal aan mijn echtgenote
over te brengen.
Uiteindelijk wist ik met enige moeite contact
te leggen met een chagrijnig kijkende en dito antwoordende ober waarbij we koffie
een gebakje bestelden.
Ik keek nog eens naar hun enorme jacht en
schatte het schip op een lengte van ruim vijf en zestig meter. Het was een modern,
nieuw schip, met drie dekken. De kleine Bell helikopter welke op het achterdek
stond vastgesjord zag er eveneens vrij nieuw uit. Alles zag er trouwens stralend nieuw uit. Het hele schip,
de kajuit en de drie dekken. Alles glom in het zonlicht. De man met de blazer, de vermoedelijke vader
van mijn charmante jonge buurvrouw, die tot dan toe geen woord met ons had
gewisseld, net als trouwens de twee dames die naast hem op het andere deel van
de grote carré vormige bank zaten, waren plotseling nieuwsgierig naar ons
geworden. Aan de door hen met elkaar uitgewisselde blikken die hun woorden
begeleidden konden we vaststellen dat er
over ons werd gesproken. De man zocht weer contact met de jongedame naast mij,
waarbij beiden weer naar voren bogen om met elkaar te praten. Ze informeerde kennelijke
de rest van de familie over hetgeen ze van mij had vernomen en waarover we
hadden zitten praten. De blikken van de andere familieleden richtten zich toen nogal
opvallend, gelijk op ons.
Onze consumpties werden
gebracht. We moesten gelijk afrekenen wat we zonder enig protest ook deden. De ober
wierp een afkeurende blik op onze honden, keek ons even afkeurend aan, doch
had niet het lef ons op het verbod voor honden bord te attenderen. Toen we de koffie op hadden, en het
peperdure, kruimelige overjarige taartje ophadden gegeten, bestelden we in rad
Frans bij een vriendelijke jonge serveerster een pintje en een glas Campari met
ijs. Het Franse meisje haalde de honden aan en vertelde dat ze ook een Cocker Spaniel
thuis hadden. We kregen even in het Frans een geanimeerd gesprek over de
honden, dat abrupt eindigde toen de nors kijkende ober riep dat er meer gasten
moesten worden bediend
Mijn jonge
buurvrouw had het gesprek van ons met de serveerster kennelijk wat gevolgd.
Goh, wat spreekt u beiden goed Frans. En zo
snel
Ik had moeite om het gesprek iets te kunnen volgen, al kon ik er wel
vanuit opmaken dat u over uw honden sprak, zei ze met een brede glimlach.
Ja we komen ook al vele jaren in Frankrijk.
Dan leer je de taal wel spelenderwijs,
Dat is
zo. Daarom wil ik ook hier wonen om de taal snel te kunnen leren. Wat ik me
trouwens afvroeg, puur uit nieuwgierigheid, woont u in Nederland in Amsterdam?
Nee dat niet. Wij wonen in het zuiden van
Nederland. In de stad Oss, doch we hebben ook een woning in Frankrijk.
Jeetje
, dat is ook toevallig, zei ze tegen
mij, nadat wij van onze drankjes waren voorzien en zeven en twintig euro voor
de twee drankjes hadden afgerekend aan
de chagrijnige ober. Ons
vorige schip kwam bij een scheepswerf uit Oss vandaan.
Nou dat is inderdaad wel heel toevallig, liet
ik me ontvallen terwijl ik even van mijn pintje nipte.
Ja mijn vader had ons vorige schip zeven
jaar geleden laten bouwen bij die scheepswerf in Oss, vertelde ze enthousiast. Maar
we vonden het eigenlijk toch wat te klein en het had geen helikopterdek. Daarom heeft
vader het vorig jaar verkocht en in Engeland een nieuw schip laten bouwen. Dit
is overigens onze eerste echte reis met de nieuwe boot. Omdat ik ooit had gehoord wat de prijs per
strekkende meter van de schepen van deze werf in Oss kostte zo ongeveer een driekwart miljoen
tot een miljoen euro per meter, had ik gelijk een indruk van de waarde van hun
huidige exorbitante jacht.
Dus uw huidige jacht komt van een andere
scheepswerf? vroeg ik haar met enige belangstelling om te vernemen waar het
was gebouwd.
Ja, papa heeft het jacht wat we nu hebben een
goed jaar geleden laten bouwen in Engeland. Het andere jacht hebben we heel snel
kunnen verkopen. Zoals ik al zei; dat jacht had geen helikopterdek en dat was
zo vreselijk lastig als je moest shoppen en niet aan de wal kon liggen en
daardoor noodgedwongen steeds ver van de wal af
moest ankeren. Ik liet deze informatie zonder een spier in mijn gezicht te
vertrekken over me heen komen. Mijn echtgenote keek me even aan en gaf me een
teken dat ze wilde vertrekken. Maar mijn praatgrage buurvrouw op dit terras was
nog niet door haar opgesoupeerde vragen heen en legde gelijk weer beslag op me.
Waar ligt uw boot eigenlijk? vroeg ze mij
beleefd.
Die is nu wat moeilijk te zien, antwoordde
ik terwijl mijn echtgenote met veel moeite haar lachen zat in te houden. Het
schip waarmee wij hier plegen aan te komen ligt zo een driehonderd meter van
het terras af, pal naast het grote witte
jacht met die Italiaanse vlag in de mast. Ik wist het te zonder te lachen te
zeggen terwijl ik met een stalen gezicht richting de aankomstplaats van de
groene taxiboot wees. Die was inderdaad gelukkig vanaf het terras niet te zien
vanwege dat grote Italiaanse jacht dat er voor lag en het zicht op de taxiboot
wegnam.
De jongedame boog zich weer voor de zoveelste maal naar voren en
vertelde de overige familieleden kennelijk wat ze had vernomen. Snel draaide ze
zich daarna weer naar ons toe om te volgende vraag op ons af te vuren.
Hoe groot is eigenlijk de bemanning van uw
boot, vroeg ze me opeens, waarop ik haar vertelde dat die uit slechts twee man
bestond. Hier dacht ze even met een
bezorgde trek op haar gezicht over na en keek toen vervolgens even met
gefronste wenkbrauwen richting haar familie alvorens ze zich weer tot ons
wendde.
Dat is wel een erg kleine bemanning om zon
groot schip te varen. Maar u gaat dan zeker niet zo ver met de boot weg,
orakelde ze.
Nee dat is waar. Ons schip vaart
voornamelijk hier in de buurt, vertelde ik haar terwijl ik zowat stikte van de
ingehouden lach. Ze zat even met een nadenkende
blik de omgeving af te zoeken, vermoedelijk in de hoop ons zogenaamde, jacht
toch te kunnen ontdekken. Ik kwam na een goede minuut weer bij van de
ingehouden lach en trok mijn gezicht voorzichtig weer in de plooi.
Het is dan zeker wel een snelle boot met
weinig verdiepingen, vroeg de jongedame plotseling weer aan mij nadat ze eerst
weer een paar woorden met haar familie had gewisseld Die vraag van haar kon ik
met een glimlach bevestigen. Maar lang
niet zo groot en zo nieuw als die van uw familie hoor en het heeft ook geen
helikopterdek met een helikopter, vertelde ik haar even later. Maar, de boot
waarmee wij altijd de golf overvaren heeft wel een opvallende groene kleur. Je
kunt hem niet missen zei ik haar.
Goh, dat zal dan wel moeilijk zijn om aan de
wal te moeten shoppen als u geen helikopter heeft, of gebruikt u daar misschien
een kleine motorboot voor? Want je kunt toch niet overal met een groot schip zomaar
aanleggen heb ik van onze stuurman begrepen. Ze keek mij aan met een blik vol onbegrip en
wendde zich toen weer tot haar familie.
Ik kon mijn lachen amper meer
bedwingen. Ze snapte de betekenis van mijn woorden kennelijk nog steeds niet en
boog zich nu ver naar voren om dit van
mij verworven nieuws aan de overige, nog steeds weinig spraakzame familieleden
over te brengen. Men bekeek ons met wat
meer aandacht om kennelijk in te schatten wat voor mensen wij waren en vooral;
om vermoedelijk in te kunnen schatten wat het bedrag op onze bankrekening wel zou kunnen
zijn.
We hadden het toen wel
gezien op dit chique terras. Stonden op, waarna we de Engelse familie beleefd groetten
om vervolgens op ons gemak met de honden aan de riemen, ons in de
mensenmenigte te begeven die zich over de kaden voortbewoog en richting de taxiboot en de kademuren met de achterliggende stranden liepen.
Toen we bij het Italiaanse jacht waren en even omkeken zagen we dat men ons vanaf
het terras reikhalzend nakeek met de kennelijke bedoeling te zien naar welk groot
luxe jacht we zouden toelopen. We sloten ons echter gewoon aan bij de rij
wachtende mensen voor de taxiboot terwijl we in hartelijk gelach uitbarstten.
Wat een stelletje kakkers waren dat. Blij dat
we van dat terras weg zijn, zei mijn echtgenote.
© Leonardo
Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Leonardo.