Winterse bruine bonensoep

een voordeel van dit  winters weer

ligt in de kookpan besloten

met varkenspoot, spek en soepgroenten

bruine bonen en wat zout

krijg ik na het eten van deze maaltijd

het absoluut niet meer koud 

Het ontaarde tuinfeest. 

Ergens in Zuid Frankrijk... 

Het was bewolkt weer die zaterdagmiddag. De lucht voelde warm en wat benauwd aan op het statige Zuid Franse landgoed gelegen aan de rivier de Vidourle. Fraai gedekte lange tafels waren op het grote gazon voor het oude monumentale landhuis neergezet. Een keur aan zomers geklede gasten stond, veelal met een glas in de hand, gemoedelijk in kleine groepjes met elkaar te praten, terwijl bedienend personeel van de landheer zich met de grote barbecue en de tafelgerechten bezig hield.  Er heerste een gemoedelijke ontspannen stemming onder de vele aanwezigen welke een afspiegeling vormde van de notabelen uit de verschillende omliggende dorpen. De enorme pan met paella was inmiddels door een tweetal bedienden onder een grote appelboom op een driepoot met brander neergezet. De inhoud dampte wat, terwijl de lucht van de paella zich langzaam over de gasten verspreidde. Bij de barbecue was een kok inmiddels bezig de vele spiesjes met vlees, paprika en chorizo te roosteren. De damp van zijn schroeiende worstjes steeg als een dunne nevel recht tussen de boomtakken omhoog, de hemel tegemoet.  

  ‘Zorg er wel voor dat ze niet te zwart worden, René,’ zei een nogal met opzichtige sierraden opgetuigde dame van middelbare leeftijd tegen de kok.

  ‘Daarom blijf ik de worstjes steeds keren, madame la baronne. Het is mijn eer te na om een zwart geblakerd product af te leveren.’ De dame, die de gastvrouw bleek te zijn, glimlachte slechts even goedkeurend, om zich vervolgens weer onder de gasten te begeven.

In de appelboom, waaronder de pan met paella op een kleine driepoot met brander was neergezet, staarde ondertussen een tweetal half gesloten ogen met belangstelling naar hetgeen zich beneden op het grasgazon afspeelde.

   ‘is de hap al gereed,’ vroeg de oudste zoon van het organiserende echtpaar van deze tuinparty aan de kok.

   ‘Ik denk dat het met een kleine vijf minuten gereed is, meneer Joseph.’

   ‘Moeten we ons zelf eigenlijk bedienen, of wordt dat voor ons gedaan? Ik heb mama daar niets over horen mededelen.’

   ‘Madame la baronne, uw moeder, heeft mij zojuist medegedeeld dat er gewoon wordt uitgeserveerd, meneer.’ Na deze informatie liep de zoon des huizes van de barbecue weg, bukte zich even onder de boom voor een wat naar beneden hangende tak, en nam vervolgens naast een kennis aan de een van de lange tafels plaats.       

Aan de grote mobile bar die men speciaal voor dit tuinfeest had gehuurd, was een overdaad aan gekoelde mix dranken te bestellen waarbij vooral de koele mix van sinaasappelsap met passoã grote aftrek vond.  Niemand van de gasten, noch het bedienend personeel, had overigens in de gaten dat de ongeveer anderhalf duim dikke laaghangende groengele, bladerloze tak van de  appelboom, heel even bewoog. En dat terwijl het toch vrijwel windstil was en geen enkele andere tak een beweging maakte. De bewuste bladerloze tak was even in een rustig evenwicht, maar bewoog toen opeens weer. Niemand had door dat de tak wat naar voren opschoof. Er kwamen mensen aanlopen die met hun hoofden bijna de merkwaardige tak aanraakten. Deze liet zich na verloop van enige tijd van betrekkelijke rust, opeens uiterst langzaam, steeds een klein stukje verder naar voren zakken. De bedienden liepen steeds vlak onder de tak door maar hadden nog steeds niets in de gaten. Ze schepten de borden voor de gasten vol en deelden deze uit aan de mensen die aan de tafel hadden plaatsgenomen. Het vuur van de gasbrander onder de grote pan werd op een laag pitje gedraaid zodra iedereen van eten was voorzien. Van de tak, die voorzichtig weer enkele centimeters naar beneden was opgeschoven, was alleen aan de flitsende gespleten rode tong te zien dat het niet om een tak maar om een dier handelde.  Er was eigenlijk veel te veel paella aangemaakt. Toen elke gast zich had verzekerd van een maaltijd, al dan niet in combinatie van worstjes van de barbecue, en sommigen zelfs tweemaal hadden opgeschept, bleef er nog een aardig bergje paella in de grote paellapan over. Het restant werd af en toe door de kok wat door elkaar geroerd maar bleef op een gegeven moment liggen teneinde snel verder af te koelen. Het vuur onder de pan was inmiddels al enkele minuten terug uitgedraaid.  

Terwijl iedereen het glas hief op de verjaardag van de gastheer, wat blijkbaar de reden voor de tuinparty was, en een familielid van de jarige een korte toespraak hield, viel opeens met een lichte plof een tak uit de appelboom op de paella in de pan. Door afwezigheid van de kok die zich bij de barbecue had vervoegd alsmede de luidruchtigheid van de gasten had  niemand iets in de gaten. De fraaie groengele tak van ongeveer anderhalve meter lengte schoof na zijn val razendsnel onder de inmiddels al flink afgekoelde paella in de pan. Alleen de kop stak iets uit het eten omhoog terwijl hij vanwege zijn kleur vrijwel niet in het gele rijstmengsel opviel. 

  ‘Wil er nog iemand wat eten,’ vroeg de gastheer opeens met een glas wijn in de hand aan de aanwezigen. Enkele oudere dames hadden zich de maaltijd reeds goed laten smaken maar wilden nog wel een restje paella en een spies hebben. De pan met de paella werd opgetild en daarna met de driepoot aan het eind van de tafel geplaatst.

  ‘Bedien u dan zelf maar dames en heren,’ zei de gastvrouw terwijl ze samen met een drietal dames met een bord in de hand van tafel opstond.

  ‘Kom mensen, alles moet op, we gooien niets weg’ zei de gastheer even later tegen de aanwezigen.  Echter, op het moment dat de eerste schep in de overgebleven paella werd gezet, schoot de vermeende tak die in het eten verborgen zat met een geweldige snelheid omhoog. Als een Cobra bleef de  geelgroene Toornslang een paar seconden op zijn staart staan sissen terwijl de rode tong uit zijn bek flitste. De scherpe puntige tanden staken in zijn geopende bek iets naar voren. Doch opeens vond het serpent het kennelijk genoeg. Het schoot uit de pan vandaan op het gras en verdween  bliksemsnel onder hevig sissen tussen de verschrikte gasten door richting de rodondendronstruiken die het park deels omzoomden. 

De algehele paniek die was ontstaan na de verschijning van deze ongenode gast bedaarde na enige minuten, vooral nadat enkele flauwgevallen dames door middel van vlugzout weer bij hun positieven waren gebracht. Maar de lol van het feestje was voor de meeste gasten wel over. Verschillende gasten verlieten na dit incident rap het feestterrein. Slechts enkele dappere personen bleven achter. De enige die zich na het incident met de toornslang uitstekend vermaakte was Boris, de Labrador Retriever, van de gastvrouw en gastheer. Boris trok zich van de commotie helemaal niets aan. Hij had lak aan een slang. Zeker als er zo een heerlijke overgebleven maaltijd restte. Nee, Boris was niet bang voor een toornslang. Daarentegen at Boris, boven op de tafel staande, op zijn gemak de overgebleven paella uit de grote pan met mosselen en al op.    De toornslang liet zich niet meer zien. Die was zich waarschijnlijk  evenals een aantal gasten ook een ongeluk geschrokken.

©  Leonardo

Twee thuisloze zwervers.

Het was een gure voorjaarsdag toen een sjofel geklede man van rond de vijftig jaar plaatsnam op en bankje in het park, juist tegenover de grote vijver, waar eenden en ganzen in het water stukjes brood op aten die door een klein meisje in het water werden gegooid.  Toen het kind aan de hand van de moeder na enkele minuten wegliep verscheen er opeens een tweede man bij het bankje.

  ‘Hee, kijk nou eens, daar hebben we, Japie… Dat is een hele tijd geleden, jongen. Waar ben jij zo lang geweest?’ vroeg de eerste zwerver die Joop bleek te heten terwijl hij wat aan de kant schoof om zijn vriend te laten plaats nemen.

  ‘Ach, overal en nergens.’

  ‘Maar wat zie ik nou; je bent zeik nat’

  ‘Ja, dat komt door dat klote bruggetje. Ik liep te dromen en ik had een houtenkop van gisterenavond. Ik heb het bruggetje gemist en ben toen naast het bruggetje in het water gelazerd.’

  ‘Ha ha ha, geen betere manier om weer nuchter te worden alleen: je stinkt  wel als een varken…, man,’ zei Joop, de eerste zwerver lachend.  ‘Ga een beetje van me weg zitten anders stink ik straks ook zo naar dat kolere water van die vijver.’

  ‘Ja, lach jij maar. Ik zit hier verdomme kou te lijden.’

  ‘Ja…, dat zal best. Wil je trouwens wat drinken of wat eten?’

  ‘Als je een slokkie hebt, nou graag dan, maar wel puur en zonder ijsblokkies. ’ 

  ‘Ha ha ha, trek die natte zooi toch gewoon uit man. Niemand die het ziet. Dan kunnen die kleren ook gelijk wat drogen.’

  ‘Jij lult makkelijk. Ik kan toch moeilijk hier in mijn blote reed gaan zitten, lijkt mij zo. Als die wouten straks komen pakken ze me misschien nog op voor naaktlopen.’

  ‘Ja, daar heb je wel een punt mee, met die opmerking bedoel ik. Je moet hier tegenwoordig verdomd goed uitkijken.’ 

Zwerver Joop keek eens om zich heen en zag tot zijn verwondering een paar grote stukken karton tussen de struiken liggen. Hij wees er zijn vriend op die vervolgens zijn kleding uitging trekken.

  ‘De oplossing van alle problemen  ligt, zoals altijd, gewoon om de hoek niet waar.’

  ‘Ja, maar het is nu al vier uur. Ik krijg nu die kleren niet meer droog in dat schrale rot zonnetje.’

  ’Gewoon op het gras leggen dan drogen ze vanzelf.’

  ‘Verdomme wat is het koud. M’n reed kleurt al blauw, dat voel ik.  Zal toch maar zo’n stuk karton om me heen slaan. Misschien helpt het iets tegen die rot kou.’

  ‘Ja, doe dat. Maar geef mij ook maar een klein stukkie karton dan kunnen we dat op de bank leggen, om op te zitten.

  ‘Slaap jij hier trouwens ook nog altijd;  hier in het bos, bedoel ik?’

  ‘Nee zeg, ik kijk wel lekker uit.  Stikt hier ˈs avonds, als het donker wordt, van de nichten. Van die engerds die in de bosjes lopen.’

  ‘Ja, dat is tegenwoordig inderdaad echt klote. Waar vind je nog nog een geschikt plekkie om te pitten in een bos.  Ik vraag me trouwens af waar ik straks kan gaan liggen maffen met dat karton om me heen?’

  ‘Ja, je zegt het…, dat is wel effe een probleem .Trouwens die wouten rijden hier tegenwoordig ook veel rond. Op crossfietsen, wel te verstaan. Kunnen ze gemakkelijker die nichten controleren heb ik van de week gehoord.’  Ze jagen die gasten compleet met stijve pik het bos uit, de straat op, heb ik me laten vertellen.

  ‘Hoe controleren ze dat dan, in dat bos bedoel ik?’

  ‘Ha ha ha, volgens mij kijken ze alleen of zo’n nicht met z’n gulp open loopt  en of er wat uithangt...  

   ‘Ja, lul jij maar. Belazer je zuster maar mij niet. Jezus wat heb ik het koud. Vraag me af of het niet reeds rond het vriespunt is.’

   ‘Je zegt het… Trouwens er ligt daar tussen die kale struiken een oude pallet.  We zouden natuurlijk ook een vuurtje kunnen maken.  Dan kunnen je kleren ook wat sneller drogen.’

  ‘Ja…, verdomd goed idee zeg, alleen…, heb jij dan vuur?’

  ‘Ja hoor, jongen, een complete plastic verpakking met aanstekers. Samen met  dat flesje jenever en een zak met broodjes gejat uit een supermarkt wagentje van zo’n bekakt oud wijf in die AH winkel efkes verderop.’ 

   ‘Dat heb je dan goed gedaan, jongen. Die rijke stinkers missen zo’n aansteker toch niet en wij zijn er gelukkig mee, niet waar?’

Vervolgens werd de pallet uit de struiken gehaald waarna Joop met een klein zakmesje er schilfers ging afsnijden om die, na enige minuten prutsen, samen met een stuk karton aan te steken. Ze trapten de pallet in kleine stukken die ze vervolgens op het brandende vuurtje legden.

   ‘Donders, dat voelt heel wat beter aan dan die koude rot wind, vind je ook niet, Japie.  Kom, laten we er om heen gaan zitten, dan verwarmen we ons gelijk een beetje. Hier…, leg die natte zooi maar vlak bij het vuurtje, dan droogt het wat sneller.’

Terwijl ze een minuut of tien rond het hevig rokende vuurtje waren gezeten  zagen ze in de verte twee agenten op zo’n soort van mountainbike aankomen.  Het bleken een man en een vrouw te zijn. De agenten reden het gras op, zetten de fietsen tegen de bank, en liepen vervolgens op de twee zwervers toe.

    ‘Heren, u bent in overtreding,’ zei de mannelijke agent op gewichtige toon terwijl hij zijn opschrijfboekje met ballpoint tevoorschijn haalde. De vrouwelijk agent, een nogal stevig type met heel kort geknipt haar en een brede kont,  had inmiddels al snel enkele foto’s met haar mobieltje gemaakt.  De twee zwervers keken elkaar even aan maar zeiden niets.

   ‘Ik verzoek u dat vuur gelijk uit te maken, te doven zo gezegd. Het is ten strengste verboden om in het park vuur te maken, trouwens wat zijn jullie eigenlijk aan het doen? De twee zwervers zeiden niets en haalden de schouders op. ‘Is dit een vorm van exhibitionisme wat  ik voor me zie, of zijn jullie met een vies spelletje bezig? ‘ glimlachte de agent wat meewarig.  ‘Seks in het park is, zoals u beiden vast wel weet, ook verboden.’

   ‘Ach, zodemieter toch op man, ‘reageerde Japie terwijl hij het smerige karton wat steviger om zich heen trok. ‘Ik ben in het water gelazerd, vlak bij dat klote bruggetje, daar wat verderop. Mag ik mezelf misschien even wat opwarmen en mijn kleren drogen?!’ zei hij op nogal luide toon terwijl hij in zijn kartonnen uitdossing op de agent toeliep, die vervolgens verschrikt, een paar stappen achteruit deed.   

   ‘Goed,’ zei de vrouwelijke agent om ook een duid in het zakje te doen. Als u niet van plan bent het vuur te doven dan doen wij dat en laten wij u naar het bureau afvoeren. Daar praten we dan wel verder.’ Vervolgens trapten beide wetsdienaars het kleine vuurtje uit en werd er een auto opgeroepen om de heren af te voeren.  ‘Als u even uw armen uitsteekt dan leg ik u de handboeien om,’ zei de agente tegen Japie  die daarop met een brede lach het karton liet vallen en zich vervolgens in zijn volle naaktheid aan haar presenteerde.

   ‘Nou, wat vind je er van, wijffie.  Lekker lijf hè, en dat voor een vent van vijf en vijftig jaar oud.  Zo vind je ze, denk ik, niet bij jou op bureau,’ zei Japie terwijl hij, voordat hij zijn armen naar achteren stak, eerst even over de billen van de agente streek.  ‘Blijf verdomme met je gore poten van me af, lelijke viespeuk, of je krijgt eerst een mep met de wapenstok.’

   ‘Goh, wat een lekker heet wijf ben jij zeg, heb ik altijd naar gezocht. Een lekkere meid die een wapenstok gebruikt tijdens de seks.’  Het waren echter wel de laatste brutale woorden van de van kou rillende Japie die, vervolgens na een paar minuten wachten, samen met zijn maat achter in een politiebusje werd gestopt en naar een politiebureau in de stad werd afgevoerd.  Daar werd hij onder begeleiding onder een douche gezet waarna hij een politieoverall kreeg aangereikt om aan te trekken.

    ‘U bent beiden gearresteerd voor respectievelijk: brandstichting in een park en het veroorzaken van overlast,’ zei de wachtcommandant tegen hen.  En meneer hier; hij wees op Japie, wordt ook onzedelijk gedrag in het park ten laste gelegd.   U wordt beiden ingesloten voor de nacht. De rechtercommissaris beslist morgen over u.’ Daarna werden beide zwervers naar een lekker verwarmde cel gebracht.

  ‘Jeetje…, Joop, wat hebben wij een mazzel. Het is hier net een hotel. Lekker warm en veel beter dan buiten onder een afdakje op straat slapen, ’zei Japie.

   ‘Kunt u me om halfzeven wekken, vroeg Joop beleefd, met een brede glimlach,  aan de agent die hen in de cel stopte. ‘En morgen graag twee sneetjes bruinbrood met  ham en kaas en het eitje niet te hard gekookt als het even kan. En…, o, ja: liever thee in plaats van koffie. ‘  De agent gaf echter geen krimp. De man kon blijkbaar de humor van de opmerking niet inzien.   Hij verschoot helemaal van kleur toen Japie er aan toevoegde:  ‘Je mag die lekkere blonde meid die mij vanmiddag  in het park liep op te geilen best in onze cel brengen. Heeft dat wijffie eindelijk het genoegen een echte vent te krijgen in plaats van die watjes waarmee ze nu waarschijnlijk omgaat.’

Hierna viel de celdeur dicht en liep de agent die hen insloot hoofdschuddend weg, om vervolgens  weer op zijn plek gezeten in een schaterende lach uit te barsten.  ‘Je had eens moeten horen,’ zei hij tegen zijn aanwezige collega,’  wat die ene vent  over onze Dolly durfde te zeggen. De politieman hikte inmiddels van het lachen. ’Maar goed dat hij niet wist dat onze Dolly een pot is. Ik wed dat je niet meer was bij gekomen van het lachen als jij die opmerkingen ook had gehoord.’

©  Leonardo  

Gemeentelijke thuishulp fraude

stofzuigen  en huishouden  is al tijden

voor hem een brug te ver

de rug laat het regelmatig afweten

net als zijn hart, de voeten en de benen

zijn aangetaste wintertenen

de handen die zich moeilijk kunnen bewegen

dit trieste figuur moet kennelijk dagelijks lijden

maar wie wat dieper graaft in mans heden

zal ontdekken dat hij lacht om zijn verleden

dat de gemeente  nog steeds zijn

wekelijkse  thuishulp  niet heeft afgenomen

want met  zijn toneelspel en zielige gelaat

verbouwd hij wel  zijn huis,  beunt hij

in de tuin en schildert hij in de halve straat

hij verbouwd, boort, timmert, tilt en graaft

doch een stofdoek, of stofzuiger vasthouden

dat is echt teveel gevraagd

© Leonardo

Natuurlijke metamorfose van een berglandschap

bomen verliezen  thans rap hun bladeren

het land kleurt even helder in een gouden gloed

de bergen zien reeds te eerste sneeuw tegemoet

plotselinge regenbui doet zijn druppels op daken klateren

weer verandert nu dagelijks van zon in regen

natuur past zich hier jaarlijks aan met verscheiden van de tijd

gortdroge grond is weer met voldoende regenwater verblijdt

kleine modderstroompjes  spoelen over de smalle bergwegen

nog even dan is dit dorpje en 't landschap wit gekleurd

kunnen  wintersport toeristen vanuit de steden  ski's tevoorschijn halen

hangen lampionnen en lichtjes aan dakgoten te  stralen

ach…, dit is hier de afgelopen jaren al zo vaak gebeurd

het nietige dorpje  maakt dan opeens  landelijk naam

omarmt de ski-toeristen hartelijk voor 't eigen voortbestaan

Hooghartige snelle autosportvrouw

jaren geleden was ze reeds

een groot talent

zou ze het erepodium en

publiciteit wel halen ondanks

haar karakter en andere kwalen

maar goed dacht ze

ze zien maar, alles went

hooghartig loopt ze heen en weer

is er gelukkig nog altijd bij

gezicht overdreven strak gespannen

gaat straks mede

de witte rallyauto

als kaartlezer bemannen

maar is met haar bijrol

bepaald niet blij

in haar lijf broeit het ongenoegen

nu haar rol slechts

tot kaartlezer is beperkt

op het tweede plan

een desillusie vindt ze zelf

heeft haar teleurstelling

slechts met moeite verwerkt

doch acht spannende uren later

zowat in ’t holst van de nacht

blijkt haar equipe de snelste

huilt en snuift

emotioneel van jewelste

haar racepartner heeft haar toch nog

op het erepodium gebracht

Een ijzig koude Franse winterdag.

Februari, heel lang geleden…

De gure noordenwind huilde om het huis heen en deed de luiken kreunen in hun scharnieren. Atmosferische drukverschillen zorgden er voor dat de grote ramen van de woonkamer af en toe zelfs wat bewogen. Het stormde en sneeuwde die middag. De sneeuw viel  overigens al ruim een uur lang in een gestaag tempo naar beneden, maar werd thans opgejaagd door de verraderlijk draaiende wind hetgeen tot resultaat had, dat er zich rap een laagje van enkele centimeters op de grond had gevormd.  Ik had het geluk gehad om juist voor de neervallende sneeuw, de honden uit te kunnen laten in het om onze woning heen liggende stuk weiland. De snijdende koude noordenwind deed me buiten rillen terwijl mijn toch dikke lerenjas  die me toch goed tegen de kou diende te beschermen zelfs onvoldoende bescherming bood.  Het leek buiten wel een Siberisch landschap. De temperatuur was in enkele dagen van plus tien graden naar min negen graden gedaald. Weer dat je op deze breedte van Frankrijk eigenlijk niet zou verwachten, maar met die gedachten had de natuur niets te maken, zo bleek vandaag maar weer.  De honden hadden nergens last van, naar het scheen. Ze renden en blaften en roken belangstellend aan elk hekpaaltje.  Na enkele minuten kou lijden vond ik het wel genoeg. Ik riep de dames naar me toe en daalde met de hondendames de heuvel af naar ons gerieflijk warme woning.

Met een glas cognac in mijn hand staarde ik enkele minuten later naar buiten en liet onwillekeurig mijn gedachten wat afdwalen. Het was de eerste echte koude winter sinds vele jaren die we hier, in ons zuidelijke deel van Frankrijk meemaakten. En dat, terwijl de Franse meteo-dienst, toch op de televisie dit noodweer niet had voorspeld. Wel dat het kouder zou worden, en af en toe zelfs een sneeuwvlokje zou kunnen vallen, maar ze repten zich niet over dit stormachtige koude rotweer. Met een zakdoek veegde ik de inmiddels wat beslagen onderste ruiten van de salon wat droog. Enkele bewegende lichtflitsen in de verte deden me opkijken. De lichtflitsen gaven aan dat er toch nog een auto probeerde de gladde besneeuwde weg te berijden die op zo’n honderd vijftig meter voor ons huis liep. Een gevaarlijke rit, dacht ik  bij mijzelf. Niet alleen om met al die sneeuw met de auto omhoog te komen, maar vooral ook om straks weer af te dalen op die gladde weg. Ik zag in mijn gedachten die auto al van de weg glijden in een van de vele haarspeldbochten en in een greppel of  in een ravijn naast de weg terechtkomen. Gelukkig waren het maar dromerige gedachten en gespeend van  actuele realiteit, maar toch: zoiets zou uiteindelijk zomaar kunnen gebeuren onder deze bare winterse omstandigheden.

Ik wendde me van het raam af en nam plaats in een van de grote lederen fauteuils. Het was lekker warm in de salon. De twee grote houtkachels verspreidden een weldadig aanvoelende warmte op mijn lijf welk gevoel van heerlijke behaaglijke huiselijkheid nog extra werd versterkt door het goudkleurige weldadige vocht in mijn glas. Niet dat ik een echte drinker ben, dat in het geheel niet, maar op die koude  middag in februari liet ik me dit verwarmende godendrankje goed smaken. In de verte zag ik, vanuit mijn zetel, weer een auto zich een weg banen door de sneeuw die op sommige plaatsen al tot grillige mini sneeuwduinen  was opgewaaid. Nu moet u als lezer weten dat onze Franse woning op een flinke heuvel lag waardoor we vanuit onze salon een groot deel van het omliggende heuvellandschap konden overzien.  Maar dat lukte niet op die februari middag. Sneeuw en grauwheid kenmerkten de omgeving waardoor er van een wijds uitzicht geen sprake was.  De op zo’n honderd vijftig meter afstand voor onze tuin lopende doorgaande weg was net nog vaag zichtbaar.

Ik had medelijden met de vele witte Charolais koeien die nog steeds in die koude en sneeuw op het land waren. Ze konden er overigens best wel tegen zei een buurman ooit tegen mij, maar ik kon mij echt niet goed voorstellen dat die beesten het prettig vonden in die sneeuw. Ze stonden met zˈn allen bij het grote metalen toegangshek, met de koppen wat gebogen en de billen in de wind, onbeweeglijk in de kou te staan. Zelfs de uitgeschudde baal hooi die de boer bij het hek had neergegooid lieten ze gedurende het sneeuwen met rust.  Rotleven hebben die beesten, dacht ik bij mijzelf.  Het werd inmiddels snel donker. Slechts met enige moeite lukte het mij om nog enkele meters voor me uit te kijken.  De weg was al niet meer te onderscheiden in het donker. Uiteindelijk stond ik op uit mijn luie comfortabele zetel, zette mijn lege glas op het bijzettafeltje en legde mijn krant in de fauteuil neer. Een heerlijke geur van gebraad trof mijn neus. De geur kwam vanuit de keuken de salon binnen en bracht mijn dromerige gedachten weer rap terug naar het heden. De tafel moest nog worden gedekt, een taak die ik op me had genomen. ‘Hoever ben je met het tafeldekken?’ riep mijn echtgenote even later vanuit de keuken.

  ‘Ben bijna klaar met tafeldekken,’ riep ik terug.  Moest ik me warempel nog haastten ook. Buiten was het inmiddels volledig donker geworden. Ik kreeg de indruk dat het sneeuwen was gestopt, doch de wind huilde nog steeds onverkort om het huis. Ik liep de naar beneden wegdraaiende stenen trap af naar de kelder om een passende fles rode wijn op te halen, waarna ik bij terugkomst in de kamer een laatste blik in het donker naar buiten wierp, alvorens de fles wijn open te trekken en deze te laten chambreren alvorens de wijn straks bij de maaltijd te nuttigen.   

Winter in Frankrijk. Elk jaar weer anders en nooit volgens afspraak te plannen op de tijd dat het jou het beste uitkomt.  De bizarre, grillige Franse natuur , doet gewoon wat ze zelf wil. Daar kun je niet anders dan je eigen bij neerleggen, alhoewel ik toen wel hoopte op betere en vooral warmere dagen.

©  Leonardo

De swingende stratenmakers

  De heer en mevrouw de Groot woonden in een rustige straat in Zaandam Meneer de Groot was al dertig jaar lang  werkzaam als boekhouder bij een lokaal automobielbedrijf. De kinderenwaren reeds de deur uit en de Groot en zijn echtgenote leefden een sober en kalm leven. Ze luisterden graag naar klassieke muziek, keken getweeën vaak naar een detective serie op de televisie en genoten in hun knusse huisje elke nacht van een weldadige nachtrust. Een unicum in een stad die dag en nacht geteisterd wordt door onverwachte herrie en verkeerslawaai.  Maar op een dag was er duidelijk sprake van een verandering in hun kalme rustige bestaan. Ze werden toen plotseling des morgens gewekt door het geronk en gedreun van machines voor hun huisdeur.  Het echtpaar draaide zich een paar maal om in bed, probeerde de slaap opnieuw te vatten doch dat wilde niet meer lukken.

  Toen de heer de Groot zich voldoende had geërgerd aan de rot herrie voor zijn huis, met een boos gezicht uit bed stapte en de gordijnen van de slaapkamer open rukte teneinde zich van de oorzaak van het geluidoverlast op de hoogte te stellen, zag hij tot zijn verbazing een grote gele shovel van een plaatselijke aannemer voor zijn tuinhekje staan. De machinist van de machine was bezig voor hun huis de straatklinkers uit het wegdek te halen.

   ‘Krijg nou wat,’ zei hij terwijl hij een snelle blik op de klok wierp die op de spiegeltafel in de slaapkamer stond en zeven uur aan gaf. Zijn echtgenote uitte meteen met een geagiteerde kreet haar ongenoegen over de herrie buiten en het openen van de gordijnen.

  ‘Doe die rot gordijnen dicht en hou als je belieft je kop, Koos. Laat mij nog effe slapen!’ Ze trok een kussen over haar hoofd en probeerde vervolgens de slaap weer te vatten.

   Koos liep mokkend door de slaapkamer.  Het was verdomme pas zeven uur en nog wat schemerig buiten.   

  ‘Verkwisting van overheidsgeld is het, zeg ik je,’ orakelde Koos tegen zijn echtgenote Ans die zich inmiddels weer had omgedraaid en nu ook de dekens over haar hoofd had getrokken. Koos liep de slaapkamer uit en begaf zich naar beneden om een ketel water op te warmen. Intussen waste hij zich even snel in de badkamer en rilde bij de aanraking van het koude water. Toen de fluitketel aangaf dat het theewater gereed was hoorde hij buiten opeens een geluid dat hij nog niet eerder had waargenomen. Een soort gedreun dat herinneringen in hem opriep over een documentaire over berggorilla’s in Kenia. Een documentaire die hij toen samen met Ans voor de buis had zitten bekijken. Maar nu hoorde hij dat zelfde soort apengeluid op straat, bij hem voor de deur, notabene… Koos trok de gordijnen van de .woonkamer open en staarde naar buiten.

Precies voor zijn laag geknipte ligusterhaag die hun voortuin markeerde van die van de buren stond een soort vierkante open kist op het trottoir te trillen. De kast liet om zeven uur in de ochtend een dreunend harde bonk, bonk, bonk, van een basedrum horen. Het werk van de stratenmakers kon kennelijk alleen op het ritme van de, kennelijk van die berggorilla’s afgeleide  ,,Hip Hop herrie,, plaatsvinden… 

  ‘Koos…!’ schreeuwde Ans vanaf de bovenverdieping naar hem. ‘Laat ze die rotherrie zachter zetten. Ik word hier verdomme helemaal gek van. Het is nondesju, nog maar zeven uur. Zijn die gasten nu helemaal van de pot gerukt!’

   Koos zette zijn net ingeschonken kopje thee neer, trok zijn tot op de knieën afzakkende pantalon op, trok de riem strakker aan en liep aldus in pantalon met daarover zijn pyjamajasje naar buiten teneinde de heren stratenmakers te verzoeken wat minder herrie te maken.

   Toen hij de voordeur open deed viel zijn mond gelijk van verbazing open. Een drietal langharige jonge stratenmakers, gekleed in merkwaardige kleurrijke kleding, stond op het ritme van de basedrums te shaken op het trottoir. Ze hadden alle drie een soort rood/geel/groene muts op hun hoofd. Ze droegen een gekleurd hemd, een jeanspantalon en zwarte hoge werkschoenen. 

   De straat lag reeds een paar meter open. Een oudere stratenmaker, een man van inde vijftig jaar, was als enige druk aan het werk om straatstenen in het zand te leggen. De andere drie waren duidelijk van Antilliaanse of Jamaicaanse afkomst. Donkere koppen die een sigaret of, te ruiken aan de lucht om hen heen, al zo vroeg in de morgen een jointje rookten. Hun lichamen bewogen zich ritmisch, op de plaats staande, heen en weer terwijl ze hun ogen gesloten hielden.

  ‘Hé, stelletje eikels…, krijg ik nu eindelijk nog wat zand of moet ik het verdomme zelf gaan halen,’ schreeuwde de stratenmaker op het openliggende deel van de straat tegen het dansende drietal. 

   ‘Yes mon,’ riep een van de drieling op het trottoir, terwijl hij zich moeizaam bukte om de omgevallen kruiwagen te vatten. Hetgeen pas na enkele pogingen lukte. Hij liep er waggelend mee weg naar de verder gelegen zandbult. Er kwamen wat meer omwonenden op het geluid af. Sommige mensen raakten met de stratenmaker in het zand in een felle discussie verwikkeld.

  ‘Sorry mensen, jullie hebben gewoon gelijk. Ik stoor me ook aan die herrie maar ik kan er ook niets aan doen dat de gemeente me deze drie eikels heeft meegegeven. Als u klachten heeft moet u maar even naar openbare werken van de gemeente Zaandam bellen. Dan wordt het misschien opgelost en krijg ik misschien ook echt personeel om me te helpen in plaats van deze gestoorde 'rastafari' gasten.’

   Er was intussen wat meer verkeersherrie bijgekomen. Mensen startten hun auto om naar hun werk te vertrekken hetgeen voor de dansers aanleiding was het geluid van de radio nog wat harder te zetten.

   ‘Het lijkt verdomme wel of we hier in die rottige Paradiso jointtempel in Amsterdam zitten in plaats van in Zaandam.’ Schreeuwde een buurman van Koos boven de tering herrie uit.  Terwijl de discussie tussen bewoners, stratenmaker en de drie niet aanspreekbare hulpen van de stratenmaker hoog opliep en de radio wisselend uit en aan was gezet doorbuurtbewoners en het dansende trio, kwam de opzichter van de gemeente een kijkje nemen.  De man kwam precies op het goed moment. Juist op tijd om te zien dat een van de dansers met een halfvolle kruiwagen met zand moeizaam aan kwam zwingen. Hij was inmiddels kennelijk niet meer instaat om rechtuit te lopen en zijn kruiwagen slingerde van links naar rechts. Hij moest het zand bij de stratenmaker neer kiepen maar dat was duidelijk teveel gevraagd. De man had uiteindelijk al reeds tien stappen gelopen en was al zichtbaar moe, leek het wel. Hij zette opeens met een plof de kruiwagen neer, graaide in de jaszak van zijn jeansjack en haalde er een nieuwe joint uit. Die had hij kennelijk reeds in zijn zak in voorraad. De man stak de joint in de mond, stak hem aan en inhaleerde toen diep. ‘Yea…, I like this mon,’  orakelde hij vervolgens in zijn Jamaicaans dialect. Hij pakte kordaat de kruiwagen weer op en kieperde vervolgens de voorraad zand gewoon op het trottoir, precies voor het tuinhekje en het tuinpad van  Koos.

  ‘Hé…, klootzak, wat doe je nou,’  tierde Koos. ‘Dat zand moet je niet bij mij neer donderen maar daar verder op, bij je chef, daar in het midden van de straat, stomme Rasta eikel,’ schreeuwde Koos boos uit. Zijn gramschap was natuurlijk wel terecht net als de verontwaardiging van de stratenmaker die zich in het zand van het openliggende wegdek op de knieën zat te ergeren.  De gemeentelijke opzichter had inmiddels genoeg gezien en gehoord.  Hij liep terug naar zijn auto waarna na enig heen en weer bellen de drie nietsnutten werden afgevoerd. Ze bleken in het kader van een werkproject voor voormalige toegelaten asielzoekers als hulpjes te zijn aangesteld door de gemeente. Werken wilden en konden ze niet. Blowen echter des te meer.

  ‘Het is, zoals ik steeds zeg, mensen. Verkwisting van overheidsgeld is het, zeg ik je,’ zei Koos, nog altijd boos over de verstoring van zijn ochtendrust, tegen de nog aanwezige belangstellenden die echter hun schouders ophaalden en vervolgens hun huizen weer binnen traden. 

©  Leonardo