De decadente buurman.

Uit het leven gegrepen...

Pierre, een voormalige 45 jarige ongehuwde man, woonachtig in het zuiden des land, had het geluk een grote prijs te winnen in de Nederlandse staatsloterij. Voor zover we hebben kunnen nagaan betrof het een bedrag van een twee miljoen gulden.  Met zijn Jan Modaal inkomen dat hij verdiende als magazijnmeester in een textielgroothandel was hij de koning te rijk toen hij over dat bedrag kon beschikken. Het was een man die tot dan toe altijd zuinig had geleefd. Geen dure vakanties boekte en er geen andere geldverslindende hobby’s op nahield, zodat hij maandelijks zelfs een klein bedragje voor zijn oude dag apart kon leggen. Pierre was een slimme man betreffende geldzaken. Hij wist bijna letterlijk van een dubbeltje een kwartje te maken. Die mentaliteit kwam hem goed van pas toen hij dat miljoen won. Dankzij goed uitgekiende beleggingen wist hij in tien jaar tijd het bedrag zelfs meer dan te verdubbelen. Als hij niet hoefde te werken zat hij achter de computer en was  hij met geldzaken bezig, terwijl hij gewoon in zijn sobere levensstijl bleef volharden.

Tijdens een uitstapje naar Amsterdam ontmoette hij in een café een aardige jongedame, Ria geheten,  waarmee het gelijk klikte. Al na twee weken trok ze bij hem in. Een leuke, zij het wel wat geraffineerde, Amsterdamse  meid.  De twee waren niet meer uit elkaars gezelschap te scheiden. Ik sprak ze af en toe wel eens, zo op straat of bij de melkwagen, die toen nog aan de deur kwam. Het was een vriendelijk, doch apart stel mensen die in hun straat echt opvielen door hun spontane levenswijze. Rijkdom was hen weliswaar niet echt aan te zien, maar Ria had zo’n blik van uiterste geraffineerdheid in haar ogen. Bij zo’n vrouw gaan bij mij meestal verschillende alarmbellen in mijn hoofd rinkelen, maar bij Pierre kennelijk niet. Hij was gewoon smoorverliefd op haar. Ria was weliswaar een aantrekkelijke, redelijk welbespraakte vrouw, maar ze had de blik van een haai… Voor de buurt leken ze echter voor elkaar geschapen en wij verheugden ons met zo’n vlotte nieuwe buurvrouw. Totdat er plotseling een verandering kwam in hun woon en leefsituatie.  Een plaatselijke makelaar plantte op een maandagmorgen plotseling een bord ,,te koop,, in de tuin van hun fraaie woning en al enkele weken later – het was toen nog de gouden tijd in de huizenverkoop, was hun woning verkocht aan een stel mensen uit Utrecht. Pierre vertelde me dat ze een ,,Manoir,, uit de negentiende eeuw hadden gekocht in het zuidwesten van Frankrijk. Ze zaten, vertelde hij, al ruim twee weken op Franse les om te taal te leren. Het droomhuis hadden ze gekocht via de bemiddeling van een in Frankrijk wonende en werkende Nederlandse makelaar… Het was een prachthuis beweerde Pierre.

   ‘We kunnen er zo in trekken Leonardo, alles is prachtig van binnen, terwijl het renoveren pas is gedaan door de vorige eigenaar.’ Dus omstreeks april vertrokken ze naar Frankrijk om hun droomhuis te betrekken.  

Ze waren werkelijk de koning te rijk.  Het object dat ze hadden gekocht  had een 11 hectare groot park om het huis heen liggen waarop nog een tweetal grote hangars stonden die als garages en paardenboxen dienst hadden gedaan bij de vroegere eigenaars. Een fraai zwembad van 15 x 5 meter was achter het huis gelegen. Natuurlijk moesten er rijpaarden komen en werden er een dure auto’s voor zowel Ria als voor Pierre aangeschaft. Nadat ze een paar maanden in hun nieuwe woning verbleven en Ria een leuk baantje in de horeca afdeling van de plaatselijke tennisclub  had weten te bemachtigen, voltrok zich langzaam aan bij Pierre een soort van metamorfose. Hij stond voorheen altijd punctueel om zes uur ‘s morgens naast zijn bed,  maar nu was hij er niet meer uit te krijgen. Dat kwam ook deels omdat hij het vertikte te gaan werken. Hij had nu toch geld. Werken was voor de domme, vertelde hij altijd aan een ieder die hem in zijn stulpje bezocht.  Als hij dan uiteindelijk opstond leek het wel of hij een ander mens was geworden.  Hij werd vlotter in de omgang en keek er plotseling niet meer van op als Ria weer een paar pakken geld stond uit te geven aan allerlei luxe voorwerpen, die ze wel heel listig op haar eigennaam zette.  Ria was een genie als het op geld uitgeven aankwam.  De altijd zo bedachtzame en rustige Pierre controleerde hun uitgaven nauwelijks en had het gedrag van een ,, big spender,, aangenomen, zodat Ria, die er toch ook wat van kon als het op geld uitgeven aankwam, zelfs meerdere malen zelf op de rem moest gaan staan om Pierre te beletten al te gekke aankopen te doen.

Pierre en Ria hadden hun fraaie Manoir vier maanden na het tekenen van het koopcontract betrokken.  Ze werden al snel lid van de Nederlandse club in Angoulême, speelden eveneens ook al snel golf op de peperdure golf en country club in deze streek en werden eveneens snel ingelijfd in het kleine, elitaire internationale groepje mensen die  in dat gebied woonden en net als zij, een groot huis met veel land en veel geld bezaten. Pierre en Ria veranderden met de dag. Toen wij ze eens opzochten hadden ze net een kleine, tweepersoons Bell helikopter gekocht om te kunnen shoppen en om naar de golfclub te kunnen gaan vliegen. Dit vervoermiddel was erg populair in de kringen waar zij zich in bewogen en je moest natuurlijk wel meedoen, wilde je er bij horen. Als dat maar goed gaat dachten wij toen bij ons zelf. Hoe is het mogelijk dat geld mensen zo totaal kan veranderen. Ze waren niet meer de Pierre en Ria die wij kenden van vroeger uit onze straat, maar gewoon een stel rijke arrogante patsers geworden.  Zelfs hun taalgebruik hadden ze aangepast. Nederland was voor hen nu een brug te ver.  Daar kwamen ze niet meer. Ze behoorden nu tot de ,,beau monde,, en Frankrijk was nu voorgoed hun thuisland.  Ria kleedde zich naar de laatste mode, met uitzondering van de dagen dat ze op de golfclub werkte. Dat werken was niet echt nodig hoor, vertelde ze altijd aan een ieder die er om vroeg, maar ze vond het gewoon leuk een doel in het leven te hebben. Voorwaar een prima idee leek het ons toen. Maar telkens als we het stel in Frankrijk ontmoette kregen we de indruk dat Ria de geldbuidel beheerde en Pierre steeds meer naar haar ,,mondaine,, pijpen danste.  Ik vertrouwde haar niet, ze was aardig tegen ons, maar ik had de indruk dat ze steeds toneel speelde in haar eigen gecreëerde toneelstuk.

Er gingen zo’n twee jaren voorbij. We waren hen alweer zowat vergeten toen we op een morgen plotseling een brief van Pierre ontvingen uit Nederland...   Pierre had de brief met de hand geschreven. Het was een droevig verhaal. Ria was bij hem weg en het mooie huis was verkocht. Hij was blut. Geld was opgeraakt aan hun extravagante wijze van leven.  Ria had intussen een andere rijke, dit maal Engelse patser ontmoet en had hem van de ene in de andere dag voor haar nieuwe rijke vlam ingeruild. Ze was plotseling niet meer verliefd en hield ook niet meer van hem had ze hem gezegd.  Ze had hem helemaal kaal geplukt, zodat hij als een droevige kale haan op hangende pootjes naar Nederland was terug gekeerd. Nu woonde hij tijdelijk bij zijn oude moeder van 87 jaar en moest van de bijstand leven. 

Ik moest er eigenlijk hard om lachen, ook al was het nog zo’n  triest verhaal.  De sukkel. Zo heb je miljoenen en zo ben je ze in ruim twee en een half jaar weer kwijt. Hoe blind en dom kan een mens zijn. Nu moest hij proberen weer een baantje in Nederland te vinden om opnieuw met een Jan Modaal Salaris zich in leven te houden.  Ik wenste hem in gedachten sterkte, terwijl het beeld van zijn arrogante tronie en zijn opschepperij met zijn huis, land en helikopter me weer even haarscherp voor de geest kwam.     

C’est la vie, Pierre, dacht ik bij mijzelf, terwijl ik mij een kopje thee inschonk en mijn beschuitje op at.

 © Leonardo