Het oude kerkhof bij het kasteel.

Verscholen in ˈt lommer van het voormalige oude kasteel

overwoekerd door kruiden, planten en mossen

waar kinderen soms met bromfietsen crossen

zerken van steen in grauwe grijzen kleuren

namen van doden nog slechts met moeite herkenbaar

gele wilde bloemen kleuren en geuren maar;

viltstiftletters vormen tevens een ultiem gebaar

deze dodenplek interesseert mensen niet meer zo veel.

De oude graven van vele honderden jaren

slechts opgesierd door brandnetels en grassen

stel mannen die op een zerk zitten te klaverjassen

twee dames laten hier hun honden uit

terwijl hun kinderen gillen, schreeuwen en

springen van graf tot graf

in hun onschuldige drang tot spelen

worden de graven ongewild vaak ernstig onteerd.

Maar des avonds laat, als de rust is wedergekeerd

de geesten van de doden zich hergroeperen en

mensen zich van deze dodenplaats afkeren

klink hoog in de bomen het fraaie, felle gezang

van een nachtegaal over deze  dodengrond

waarna begeleid door het ritme der blaren

opeens al het leven weer komt te bedaren.